Η πίστη και η δωρεά χαρακτηρίζουν τη ζωή του Χριστιανού. Γ΄ Κύκλος, 27η Τακτική Κυριακή , Λκ. (17,5-10)

Κυριακή 02 Οκτωβρίου 2022

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά Αγιο Ευαγγέλιο (17,5-10)

«Οι απόστολοι είπαν τότε στον Κύριο: " δώσε μας κι άλλη πίστη". Κι ο Κύριος είπε: "Αν έχετε πίστη σαν το σπόρο του σιναπιού, θα μπορούσατε να πείτε σ' αυτή τη μουριά: `ξεριζώσου και φυτέψου στη θάλασσα κι εκείνη θα σας υπάκουε. Αλλά ποιός από σας που έχει ένα δούλο να οργώνει ή να βόσκει, όταν αυτός θα γυρίσει στο σπίτι απ' το χωράφι θα του πει: `έλα αμέσως και κάθισε στο τραπέζι ;΄ Δε θα του πει μάλλον : `ετοίμασε αυτό που θα δειπνήσω και μετά απ' αυτό να φας και να πιείς κι εσύ'; Μήπως θα χρωστά ευγνωμοσύνη στο δούλο επειδή έκαμε όσα του διατάχθηκαν; ' Ετσι κι εσείς : όταν κάνετε όλα όσα σας διέταξαν, να λέτε: `είμαστε άχρηστοι δούλοι. Κάναμε ό, τι οφείλαμε να κάνουμε " ».

Λόγος του Κυρίου

            Η πίστη, στην  Αγία Γραφή,   είναι εκείνο το "Ναι",   το  "Αμήν" που λέει ο άνθρωπος, όταν την υποδεχτεί  και αποδεχτεί  στη ζωή του  τον Λόγο του Θεού, σφραγίζοντας   τη ζωή του. Η πίστη είναι εκείνο το "Ναι", το  "Αμήν"  που λέει ο άνθρωπος στη καθημερινή σπορά που κάνει ο Κύριος στο χωράφι της ζωής μας  με πολλούς και διαφόρους τρόπους, που αφού τη δεχτούμε  ως ένα δώρο, το φυλάσσουμε και όλο περισσότερο  το οικειοποιούμαστε. Είναι το σταθερό σημείο αναφοράς στο οποίο μπορώ να στηριχτώ  στις κακουχίες της ζωής και,  όταν αυτές έρθουν και με βρουν,αποδεχόμενος το περιθώριο αβεβαιότητας της πίστης  μου   σ΄αυτό το δώρο, που δείχνει το σύνορο και το  όριο μεταξύ της αδυναμίας μου και της παντοδυναμίας του Θεού. Το να πιστεύεις είναι να εμπιστεύεσαι, να χτίζεις το μέλλον σου πάνω σε μια υπόσχεση που έδωσαν εκείνοι όταν τα βρήκαν δύσκολα                        

Ο σπόρος

         Ο Ιησούς, αρέσκεται στο παράδειγμα του σπόρου για να μιλήσει για τον εαυτόν του και την Βασιλεία. Μπροστά σε αυτό το εύθραυστο μεγαλείο του σπόρου,  ακόμα και ο καλύτερος των γεωργών είναι άχρηστος  εμπρός  στην ενέργεια ενός μικρού σπόρου. Δεν θα χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να καταλάβω τι σημαίνει να είσαι άχρηστος υπηρέτης και πως  δεν χρειάζεται να ζητήσει κάποιος ανταμοιβή .

 Η ταπεινοφροσύνη

    Μένοντας στην εικόνα του σπόρου, για την οποία  και άλλες Ευαγγελικές  περικοπές  μιλούν και για  το μυστηριώδες μεγαλείο που κρύβει μέσα του, δεν παύει  να είναι εικόνα ουσιώδους ταπεινοφροσύνης. Ο  ίδιος ο Ιησούς είναι ο σπόρος της Βασιλείας, έχει την φύση ανθρώπου, είναι ένας Γαλιλαίος και ο γιος ενός ξυλουργού, ωστόσο είναι η φανέρωση του Θεού.  Το να έχεις μια ταπεινή πίστη, όπως  η ταπεινότητα ενός σπόρου, σημαίνει να έχεις μια πίστη που δεν είναι αλαζονική, δεν είναι επιδεικτική, εντούτοις  είναι ικανή για μεγάλα πράγματα!

Κατοχή και σχέση

        Όταν λογίζω την πίστη ως κάτι που κατακτώ και είναι και μετρήσιμο, η πίστη νοείται ως «κατοχή» και,  κάτω από τη λογική της συσσώρευσης  και ανταποδοτικότητας  χάνεται το πραγματικό της νόημα. Η πίστη, στην πραγματικότητα, δεν είναι  κάτι που έχει κάποιος ως μια ποσότητα  ή ως αντικείμενο που το επεξεργάζεται  και το αυξάνει, αλλά  η πίστη είναι μια σχέση. Μια σχέση  εμπιστοσύνης στον Θεό, που είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει ,  και που αν υπάρχει  καλλιεργείται, άρα αποκτά καλύτερη ποιότητα. 

Μια υπηρεσία χωρίς αλαζονεία.

  Η Πίστη, δηλαδή η σχέση με τον Θεό γεμίζει ολόκληρη τη ζωή: μαζί του, (και μαζι με αυτούς που αγαπάμε),δεν υπάρχει ρεπό, είμαστε «πάντα σε δουλειά», και αυτό είναι φυσικό  γιατί αυτή είναι η πηγή χαράς που γεμίζει τη ζωή. Η πίστη δεν αναζητά  λοιπόν την αναγνώρισή της . Ό, τι κάνει,  το να κάνει ως αυθόρμητη έκφραση του εαυτού της και όχι  σαν κάτι το παραπανίσιο,  για να πάρει υπερωρίες, παραπάνω ανταμοιβή. 

        Αυτό είναι δύσκολο να το σκεφτεί κανείς  επειδή ακόμη και η ανθρώπινη αγάπη επιδιώκει την ανταπόδοση.

Η ελευθερία και η χαρά του έργου των «άχρηστων υπηρετών» είναι γύρω μας: στη ζωή των αγίων και όλων των ανθρώπων που, σιωπηλά και ριζωμένοι στον Θεό, μεταφυτεύουν μεγάλα δέντρα στη θάλασσα. Όχι με την έπαρση των «σωτήρων», αλλά με την αγαλλίαση των σωζόμενων.