2η Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα (Ιω 1,1-18)

Ο Ιησούς Χριστός ορατό πρόσωπο του Θεού

3 Ιανουαρίου 2016

Το σημερινό ευαγγελικό κείμενο, είναι ο πρόλογος του Ευαγγελίου κατά Ιωάννη και έρχεται ως επιστέγαση εκείνων που διαβάσαμε τούτες τις μέρες των χριστουγεννιάτικων γιορτών  και τα οποία μας αφηγήθηκαν τα γεγονότα της γέννησης του Σωτήρα Χριστού. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι ένας  θεολογικός στοχασμός πάνω στα ίδια γεγονότα. Ξεκινώντας από το ιστορικό δεδομένο μάς μιλάνε για το σφαιρικό νόημα των συμβάντων.

Στον πρόλογό του ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ενώ βρίσκεται στην αρχή και πρέπει να σκεφτούμε  ότι είναι η πρώτη σελίδα του ευαγγελίου,  ήταν η τελευταία σελίδα του όλου έργου  που γράφτηκε,  μιας και μας παρουσιάζει σε σύνοψη όλα τα θέματα, δίνοντας μια μικρή πρόγευση των θεμάτων που θα αναπτύξει σε όλο του το βιβλίο.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη άγ. Ευαγγέλιο (Ιω 1,1-18)

Απ’ όλα πριν υπήρχε ο Λόγος κι ο Λόγος ήτανε με τον Θεό κι ήταν Θεός ο Λόγος.

Απ’ την αρχή ήταν αυτός με τον Θεό. Τα πάντα δι’ αυτού δημιουργήθηκαν

κι απ’ όσα έγιναν τίποτα χωρίς αυτόν δεν έγινε. Αυτός ήτανε η ζωή,

και ήταν η ζωή αυτή το φως για τους ανθρώπους. Το φως αυτό έλαμψε μέσα στου κόσμου το σκοτάδι, μα το σκοτάδι δεν το δέχτηκε.

Ο Θεός έστειλε έναν άνθρωπο που τον έλεγαν Ιωάννη· αυτός ήρθε ως μάρτυρας για να κηρύξει ποιος είναι το φως, ώστε με τα λόγια του να πιστέψουν όλοι. Δεν ήταν ο ίδιος το φως, ήρθε όμως για να πει ποιος είναι το φως.

Ο Λόγος ήταν το αληθινό το φως, που καθώς έρχεται στον κόσμο

φωτίζει κάθε άνθρωπο. Μέσα στον κόσμο ήταν, κι ο κόσμος δι’ αυτού δημιουργήθηκε,

μα δεν τον αναγνώρισε ο κόσμος. Ήρθε στον τόπο το δικό του,και οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν.Σ’ όσους όμως τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ’ αυτόν, έδωσε το δικαίωμα

να γίνουν παιδιά του Θεού. Απ’ το Θεό γεννήθηκαν αυτοί και όχι από γυναίκας αίμα, ούτε από επιθυμία ανθρώπινη ή επιθυμία άντρα. Ο Λόγος έγινε άνθρωπος κι έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας  και είδαμε τη θεϊκή του δόξα, η δόξα που ο μοναχογιός την έχει απ’ τον Πατέρα, ήρθε γεμάτος χάρη θεϊκή κι αλήθεια για μας. Ο Ιωάννης είπε επίσημα τη γνώμη του γι’ αυτόν και τη διακήρυξε λέγοντας: «Γι’ αυτόν ήταν που είπα, “εκείνος που έρχεται ύστερα από μένα είναι ανώτερός μου, γιατί υπήρχε πριν από μένα”».  Απ’ το δικό του πλούτο πήραμε όλοι εμείς τη μια δωρεά πάνω στην άλλη.

Ο νόμος δόθηκε δια του Μωυσέως, η χάρη η θεϊκή όμως και η αλήθεια ήρθε σ’ εμάς δια του Ιησού Χριστού. Κανείς ποτέ δεν είδε το Θεό· μόνο ο μονογενής Υιός, που είναι μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος μας τον έκανε γνωστό.

Λόγος του Κυρίου

Θα ασχοληθούμε, παρά μόνο με ορισμένα σημεία του προλόγου.

Εν αρχή είναι ο Λόγος. Ο ευαγγελιστής αρχίζει το ευαγγέλιό του με την έκφραση  Εν αρχή,  που είναι η ίδια έκφραση που βρίσκεται και στην αρχή της πρώτης γραμμής  της Αγ. Γραφής. Εκεί, στο βιβλίο της Γενέσεως, ο αγιογράφος μάς μιλάει για την απόλυτη αρχή της δημιουργίας εκ του μηδενός, εκ μέρους του Θεού. Εδώ ο ευαγγελιστής θέλει να βάλλει τα πράγματα, κατά κάποιο τρόπο, σε μια άλλη βάση. Μιλά για τον Ίδιο το Δημιουργό.  Ο ευαγγελιστής δηλώνει ότι,  όπως με τον άνθρωπο δεν μπορεί να υπάρξει στιγμή που, ο ίδιος και ο Λόγος- λογική, λόγος- φωνή, δηλαδή ο τρόπος επικοινωνίας του με το περιβάλλον, να μην συνυπάρχουν,  έτσι και με το Θεό. Για το Θεό Πατέρα, όπως στην αγία Τριάδα τον ονομάζουμε, και το Λόγο Γιο, δεν υπάρχει χρόνος που να μην συνυπάρχουν. Η διαφορά είναι ότι, ενώ για τον άνθρωπο είναι μόνο μέσο επικοινωνίας και αναγνώρισης, ο Λόγος του Θεού δεν είναι μόνο η έκφραση του Θελήματος, αλλά και η δημιουργική πράξη του, η οποία δίνει ύπαρξη και ζωή στο σχέδιο του Θεού.

Ο Λόγος και το φως ταυτίζονται. Το φως, από την ίδια την ύπαρξή του, νικά το σκοτάδι. Δεν έχει βίαιες εκδηλώσεις, δεν πρέπει να καταπολεμήσει το σκοτάδι, απλά φωτίζει και το φως διαθλάται, και στο μέτρο που ακτινοβολεί, το σκοτάδι συρρικνώνεται.

Ο Λόγος ήταν το αληθινό το φως, που καθώς έρχεται στον κόσμο  φωτίζει κάθε άνθρωπο. Μέσα στον κόσμο ήταν, κι ο κόσμος δι’ αυτού δημιουργήθηκε,  μα δεν τον αναγνώρισε ο κόσμος.

 Γιατί, στο όνομα του Θεού του παρελθόντος, αρνήθηκαν να δεχτούν το Θεό όπως τώρα σε αυτούς αποκαλύπτεται. Αυτή η μη αποδοχή ξεκινά από την  αλλοίωση της εικόνας του Θεού που είχαν κάνει, καθιστώντας τον μέρος της επιβολής και της άσκησης της εξουσίας τους, έως να τη διαμορφώσουν σύμφωνα με τη δική τους στενή ανθρώπινη λογική. Ενώ, τώρα, παρουσιάστηκε με το πραγματικό του πρόσωπο:  αγάπη, ευσπλαχνία, συμπόνια,  υπηρεσία και έτσι τους αναστάτωνε το κατεστημένο τους.

 Σ’ όσους όμως τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ’ αυτόν, έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού. Απ’ το Θεό γεννήθηκαν αυτοί και όχι από γυναίκας αίμα, ούτε από επιθυμία ανθρώπινη ή επιθυμία άντρα. Σύμφωνα με το εδάφιο αυτό, Παιδιά του Θεού δεν γεννιούνται, ούτε ταυτίζονται με περιβάλλοντα, όποια και αν είναι αυτά: θρησκευτικά, εθνικά, πολιτιστικά κοκ, αλλά γίνονται όταν αποδεχτούν το Φως, το Λόγο της ζωής, κάνοντάς τον  Φως και Λόγο της δικιάς τους ζωής, αφήνοντάς τον να τη φωτίσει και να της δώσει νόημα.   

Και συνεχίζοντας ο ευαγγελιστής αναφέρεται στην Ενσάρκωση του Υιού του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού: Ο Λόγος έγινε σάρκα κι έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας.. Ο ευαγγελιστής, όπως θα περιμέναμε, δεν λέει ότι ο Λόγος έγινε άνθρωπος αλλά σάρκα, γιατί για τον ευαγγελιστή Ιωάννη η σάρκα είναι ο άνθρωπος σε όλη την αδυναμία του. Το αρχαίο κείμενο λέει εν ημίν που μπορεί να αποδοθεί και ως ανάμεσά μας, αλλά εδώ φαίνεται να εννοεί μέσα μας.

Η σκηνή στην ιουδαϊκή θρησκευτική παράδοση δεν είναι απλά ένας τρόπος κατοικίας προσωρινός, αλλά είναι άμεση αναφορά στη Σκηνή της Κιβωτού της Διαθήκης,  κάτω από την οποία φυλασσόταν η Κιβωτός της Διαθήκης κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης του λαού του Ισραήλ στην έρημο, και που τελικά στεγάστηκε στο Ναό της Ιερουσαλήμ, και ήταν το απόλυτο σημείο της παρουσίας του Θεού ανάμεσα στους δικούς του.

Με αυτό τον τρόπο ο ευαγγελιστής δηλώνει, με πολύ έμφαση,  κάτι το καταπληκτικό. Λέει: Δεν χρειάζεται πια εμείς οι άνθρωποι, ακόμη και με την τόση αδυναμία μας, σάρκα, να αναζητούμε το Θεό. Εκείνος έρχεται σε μας  και γίνεται ένα με μας, αν εμείς τον κάνουμε δεκτό. Κάθε άνθρωπος να γίνει ο ναός του, από τον οποίο ο Θεός να ακτινοβολεί την αγάπη του, την ευσπλαχνία του.

Ο Θεός μέσω του Λόγου του, που Ενσαρκώθηκε στον Ιησού από τη Ναζαρέτ, μας ζητά να γίνει δεκτός από τον άνθρωπο, για να τον καταστήσει πραγματική εικόνα του και ομοίωσή του, ώστε να διευρύνει την ικανότητα του ανθρώπου να αγαπά, ακτινοβολώντας την αγάπη του Θεού. Αρχίζει με τον Ιησού μια νέα εποχή. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να γίνουν κάτι άλλο για να συναντήσουν το Θεό, αλλά να κάνουν δεκτό το Θεό που έρχεται να τους συναντήσει, μέσω του Ιησού, και να τον αφήσουν να τους μεταμορφώσει.

Απ’ το δικό του πλούτο πήραμε όλοι εμείς τη μια δωρεά πάνω στην άλλη, πιο απλά σημαίνει ότι η αγάπη που δεχτήκαμε μας μεταμορφώνει σε αγάπη που δίνεται. Η αγάπη, την οποία έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος,  έρχεται να τον συναντήσει και όχι εκείνος να την αναζητήσει, από εκείνον ζητά μόνο να τη μοιραστεί. Εκείνο που προτείνει ο Ιησούς δεν είναι μια συμφωνία φιλίας μεταξύ ανώτερου Θεού και κατώτερου ανθρώπου, αλλά τη συνύπαρξη παιδιών με πατέρα  βασισμένη στην αποδοχή και στην ομοιότητα της αγάπης.

Και τελειώνει ο πρόλογος με τη διαπίστωση Κανείς ποτέ δεν είδε το Θεό· μόνο ο μονογενής Υιός, που είναι μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος μας τον έκανε γνωστό. Ο Ιησούς δεν είναι όπως ο Θεός, δεν μοιάζει του Θεού, αλλά ο Θεός είναι όπως ο Ιησούς. Δεχόμενοι τον Ιησού υποδεχόμαστε το Θεό.  Στην πράξη, όποια ιδέα και να έχουμε του Θεού, για να κρίνουμε την ορθότητά της πρέπει να τη συγκρίνουμε με τον Ιησού. Αργότερα ο Ιησούς θα διακηρύξει: όποιος έχει δει εμένα, δηλαδή όποιος στα βάθη της ύπαρξής του με έχει γνωρίσει, έχει δει το Θεό.

Τελικά ιδού το κήρυγμα των Χριστουγέννων: Με την ενσάρκωση,  δεν είναι ο άνθρωπος που πρέπει να αναζητά το Θεό για να θεωθεί, αλλά είναι ο Θεός που γίνεται άνθρωπος για να θεώσει τον άνθρωπο. Όσο ο άνθρωπος γίνεται περισσότερο άνθρωπος, εικόνα και ομοίωση του Θεού, τόσο περισσότερο θα αποκαλύπτει το θεϊκό που υπάρχει σε αυτόν.

Κυριακή της Αγίας Οικογένειας (Λκ 2,41-52)

 Ακόμη και η αγ. Οικογένεια έχει τις δυσκολίες της.

 27 Δεκεμβρίου 2015.

Βρισκόμαστε στο τέλος της θεολογικής αφήγησης της παιδικής ηλικίας του Ιησού, (δηλαδή: ο ευαγγελιστής έχει ήδη γνωρίσει και πιστέψει τον Αναστημένο Χριστό και ενώ αφηγείται την παιδική ηλικία του Ιησού, βλέπει ενδείξεις της πραγματικής και ολοκληρωμένης  ταυτότητας του Χριστού, του Μεσσία). Σήμερα έχουμε τη μοναδική αναφορά στην πρώιμη εφηβική ηλικία του Ιησού. Το ευαγγέλιο μάς παρουσιάζει  την πρώτη αυτόνομη δράση του και πρώτο λόγο του. Τόσο τη μια, όσο και την άλλη, οι γονείς του δεν τις κατάλαβαν.

Κάθε χρόνο, τη γιορτή του Πάσχα οι γονείς του Ιησού πήγαιναν στην Ιερουσαλήμ. Όταν έγινε δώδεκα χρονών, ανέβηκαν στα Ιεροσόλυμα, στη γιορτή, όπως συνήθιζαν. Όταν τέλειωσε η γιορτή και γύριζαν πίσω, το παιδί ο Ιησούς παρέμεινε στην Ιερουσαλήμ, χωρίς να το ξέρουν ο Ιωσήφ και η μητέρα του. Νομίζοντας ότι ήταν μέσα στο πλήθος των προσκυνητών, περπάτησαν μιας μέρας δρόμο και ύστερα άρχισαν να τον αναζητούν ανάμεσα στους συγγενείς και τους γνωστούς. Δεν τον βρήκαν, όμως, και γύρισαν στην Ιερουσαλήμ να τον αναζητήσουν. Τον βρήκαν ύστερα από τρεις μέρες στο ναό καθισμένο ανάμεσα στους νομοδιδασκάλους, να τους ακούει και να τους κάνει ερωτήσεις. Όλοι όσοι τον άκουγαν έμεναν κατάπληκτοι για τη νοημοσύνη και τις απαντήσεις του. Μόλις τον είδαν οι γονείς του, απόρησαν, και η μητέρα του, του είπε: «Παιδί μου, γιατί μας το ’κανες αυτό; Ο πατέρας σου κι εγώ σε αναζητούσαμε με πολλή αγωνία». Ο Ιησούς τους απάντησε: «Γιατί με αναζητούσατε; Δεν ξέρατε ότι πρέπει να βρίσκομαι στο σπίτι του Πατέρα μου;» Εκείνοι όμως δεν κατάλαβαν τα λόγια που τους είπε.

Ο Ιησούς κατέβηκε μαζί τους και ήρθε στη Ναζαρέτ και ζούσε κοντά τους με υπακοή. Η μητέρα του όμως διατηρούσε μέσα στην καρδιά της όλα αυτά τα λόγια. Ο Ιησούς μεγάλωνε και πρόκοβε στη σοφία, και η χάρη που είχε ευαρεστούσε το Θεό και τους ανθρώπους.

Λόγος του Κυρίου

Η απάντηση του Ιησού “Δεν ξέρατε ότι πρέπει να βρίσκομαι στο σπίτι του Πατέρα μου;», από μόνη της είναι  δυσνόητη, και γίνεται ακόμη δυσκολότερη γιατί η νεοελληνική μετάφραση παρασύρει σε λάθος δρόμο, γιατί φαίνεται να υπονοεί το Ναό. Πιο σωστά το αρχαίο κείμενο “  ουκ ήδειτε ότι εν τοις του πατρός μου δει είναί με; ”, θα έπρεπε να είχε αποδοθεί με το “ δεν ξέρετε ότι πρέπει να ασχολούμαι με τα του Πατρός μου”;. Η δήλωση του Ιησού έχει βέβαια μια ασάφεια, ωστόσο δεν δηλώνει μια  χώρο-χρονική τοποθέτηση, “στο σπίτι του Πάτερα μου”, αλλά προσδιορίζει μια υπαρξιακή κατάσταση «πρέπει να ασχολούμαι με ό,τι ασχολείται ο Πατέρας μου». Μερικοί ερμηνεύουν αυτή την πρόταση ως μια καλυμμένη  αναφορά του Ιησού για το μέλλον του, ως να ήθελε να πει: Γιατί ανησυχείτε, δεν ξέρετε ότι αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αφήσω την οικογένειά μου για να ασχοληθώ αποκλειστικά με την αποστολή μου; Εκδοχή, που δεν πρέπει να αγνοηθεί. Όμως η δήλωση αυτή του Ιησού υποδεικνύει κάτι το πολύ μεγαλύτερο, κάτι που είναι δομικό στοιχείο της ταυτότητάς του, είναι σαν να λέει : Γιατί ανησυχείτε, δεν ξέρετε ότι πρέπει να ασχολούμαι  με ό,τι αφορά τον Πατέρα μου και μαζί του να μοιράζομαι την ύπαρξή μου;

Η οικογένεια του Ιησού μοιάζει  με όλες τις οικογένειές μας. Οι γονείς κάποια στιγμή πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν έφηβο/η  που κάνει την “επανάστασή” του/της, σχεδόν πάντοτε δεν το περιμένουν και ανησυχούν. Η πρώτη αντίδραση είναι να προσπαθήσουν να τον/την  συνετίσουν, τότε εισπράττουν μια “ απάντηση ” που δεν καταλαβαίνουν στην ολοκληρία της και την εκλαμβάνουν ως αγενή. Καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για κάτι που τους ξεπερνά, δεν ήταν έτσι με εμάς, στην εποχή μας, λένε.

Με τον καιρό, καταλαβαίνουν ότι οι απαντήσεις και οι αντιδράσεις του παιδιού, έχουν να κάνουν με τον τρόπο που εκείνο αντιλαμβάνεται τη ζωή, το νόημά της. Το ίδιο βρίσκεται σε μεγάλη φουρτούνα και ίσως δυσκολεύεται να εξηγηθεί. Λίγο πολύ τους λέει ότι πρέπει να ακολουθήσει το δρόμο του, να δώσει εκείνο ένα περιεχόμενο στη ζωή του. Οι γονείς, πάλι,  θα ήθελαν το δικό τους, αφού εκείνο είναι «παιδί».

Στην περίπτωσή του ο Ιησούς δηλώνει ότι σε όλα προτεραιότητα έχει ο Θεός, ακόμη και μπροστά στην οικογένειά του, ακόμη και για εκείνη πρέπει να αντλεί  το νόημά της αναφερόμενος  στο Θεό και όχι από την παράδοση ο κόσμος να θέλει να είναι η οικογένεια.

Τα παιδιά είναι ένα δώρο του Θεού, όπως κάθε δώρο έχει  το μυστήριό του, και αφού είναι δώρο του Θεού το νόημα του βρίσκεται στο μυστήριο του Θεού.

Το παιδί έχει το δικό του δρόμο να ακολουθήσει, όπως και οι γονείς έχουν το δικό τους δρόμο. Το κάλεσμα και η αποστολή των γονιών είναι  να συνοδεύσουν το παιδί μέχρι να αποκτήσει τη δική του προσωπικότητα και ελευθερία. Το καθήκον του γονιού είναι να ανοίγει δρόμους. Το παιδί αποφασίζει.

Το καθήκον των παιδιών είναι να βαδίζουν προς την ελευθερία τους με υπευθυνότητα, που σημαίνει ότι πρέπει να αναγνωρίζουν το δικαίωμα του γονιού να επεμβαίνει, να έχει λόγο και άποψη και να την εκφράζει. Πράγμα που σημαίνει ότι ο ένας πρέπει να έχει στον άλλον εμπιστοσύνη ακόμη και όταν δεν καταλαβαίνει πλήρως ο ένας τον άλλον. Να αγαπά ο ένας τον άλλον, δηλαδή να είναι ο ένας για τον άλλον ένα δώρο.

Μπορεί κάποια στιγμή να υπάρχει αγωνία και ένταση. Δεν είναι εύκολο να κάνει κάποιος το γονιό και να προετοιμάζει τα παιδιά να αποκτήσουν προσωπικότητα και ελευθερία. Δεν είναι επίσης εύκολο να είσαι και παιδί, που πρέπει να απογαλακτιστεί από την οικογενειακή αγκαλιά  και υπεύθυνα να αγκαλιάσει και να δημιουργήσει το μέλλον του.

Η Αγία Οικογένεια δίνει το παράδειγμα “Ο Ιησούς κατέβηκε μαζί τους και ήρθε στη Ναζαρέτ και ζούσε κοντά τους με υπακοή. Η μητέρα του, όμως, διατηρούσε μέσα στην καρδιά της όλα αυτά τα λόγια. Ο Ιησούς μεγάλωνε και πρόκοβε στη σοφία, και η χάρη που είχε ευαρεστούσε το Θεό και τους ανθρώπους”.

Υπακοή, σημαίνει, ακούω τι μου λένε, και το λαβαίνω υπόψη μου, δεν σημαίνει υποτάσσομαι. Κάνω το Θέλημα του Θεού, δηλαδή ζω προσπαθώντας να κάνω πράξη το κατ' εικόνα και ομοίωση. Αυτό μας καθιστά  ικανούς να μοιραζόμαστε τη ζωή  της οικογένειάς μας και στην ανθρώπινη κοινότητά μας. Ικανούς να ακούμε ο ένας τον άλλον και να είναι ο ένας στον άλλον παρουσία του Θεού.

 

Η ειρήνη του Χριστού να βασιλεύει στις καρδιές και στις οικογένειές σας. 

4η Κυριακή της Παρουσίας Λκ. 1,39-45

Δυο γυναίκες, Μια συνάντηση χαρά της ζωής.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Μια συνάντηση χαράς : δυο γυναίκες, δύο μέλλουσες μητέρες, συναντιούνται.. τί το ιδιαίτερο έχει αυτό το γεγονός που να το κάνει άξιο να ξεπεράσει τα όρια του εφήμερου και της ευγένειας και να προβληθεί στο μέλλον ως παραδειγματικός τρόπος ύπαρξης ;

Ανάγνωσμα από το κατά Λούκα άγιο Ευαγγέλιο

Εκείνο τον καιρό η Μαριάμ σηκώθηκε και πήγε γρήγορα σε μια πόλη της ορεινής Ιουδαίας μπήκε στο σπίτι του Ζαχαρία και χαιρέτησε την Ελισάβετ. Μόλις εκείνη άκουσε το χαιρετισμό της Μαρίας, το βρέφος που ήταν στα σπλάχνα της σκίρτησε. Η Ελισάβετ τότε πλημμύρισε με το Άγιο Πνεύμα και φώναξε με δυνατή φωνή: «Ευλογημένη απ’ το Θεό είσαι εσύ, περισσότερο από όλες τις γυναίκες! Ευλογημένο και το παιδί που έχεις στα σπλάχνα σου! Αλλά πώς μου έγινε αυτή η τιμή να με επισκεφθεί η μητέρα του Κυρίου μου; Μόλις έφτασε στ’ αυτιά μου η φωνή του χαιρετισμού σου, σκίρτησε από αγαλλίαση το παιδί στα σπλάχνα μου. Χαρά σ’ αυτήν που πίστεψε ότι θα εκπληρωθούν τα λόγια που της είπε ο Κύριος».

Λόγος του Κυρίου

α) Όταν γίνεται δεκτό ένα «Δώρο του Θεού», αυτό το ίδιο ωθεί τον άνθρωπο να «το» δωρίσει, να «το» μοιραστεί με άλλους για το κοινό καλό. Η Μαρία, στον Ευαγγελισμό, δέχτηκε το Λόγο του Θεού, το λόγο που διεγείρει τη ζωή και μπαίνει στην υπηρεσία του και πηγαίνει να υπηρετήσει την συγγενή της, την Ελισάβετ. Η Ζωή που δέχτηκε στα σπλάχνα της, από μόνη της, είναι ένα δώρο, και για να παραμείνει δώρο πρέπει να προσφερθεί και να υπηρετήσει τη ζωή.

β) Η πίστη είναι ευτυχία : πίστη δεν είναι απλά ότι κάτι το εμπιστεύομαι ως σωστό, συνάμα είναι και ένα άνοιγμα σε κάτι μεγαλύτερο από μας που είναι η αιτία της ζωής και δίνει το νόημα της ζωής. Περικλείει δυνατότητες για τη ποιότητα της ανθρώπινης ζωής που ακόμη δεν έχουν φανερωθεί. Το σημαντικό είναι με αυτή αυτή την αιτία, με αυτό το νόημα της ζωής να συντονιστούμε και όσο το δυνατό να το αφήσουμε να μας διαποτίσει, όπως ο αέρας και να το αισθανόμαστε αναγκαίο όπως ο αέρας. Διαφορετικά θα ζούμε ενστικτωδώς και παρορμητικά, προτιμώντας το «να έχω» από το «να μοιράζομαι» , να κυριαρχώ αντί να υπηρετώ. Αυτή η αιτία, αυτό το νόημα της ζωής, είναι ο Θεός.

γ) Η χαρά είναι το αποτέλεσμα της αρμονίας που δημιουργείται μεταξύ των τόσων συντελεστών που συγκροτούν την ανθρώπινη προσωπικότητα, όταν γίνεται δεκτός ο Λόγος του Θεού που εμπνέει και ζωογονεί την κάθε μέρα μου.

δ) Ο καθένας από μας είναι σημαντικός, αλλά πρέπει να υπάρξει και Εκείνος που θα αναδείξει την σημαντικότητα μας και την αναγκαιότητα της ύπαρξής μας. 

ε) Το μεγαλείο της Μαρίας έγκειται στην πίστη της: εμπιστεύεται το Λόγο του Κυρίου που της άλλαξε ριζικά τη ζωή και για μας στο μέτρο που συνεργαζόμαστε μαζί του γίνεται ερέθισμα και αιτία ριζικής αλλαγής της ανθρώπινης κοινωνίας.

Όπως τις δυο γυναίκες που ενώνει η χαρά της ζωής, η πίστη στο Θεό , ας γίνουμε ο ένας για τον άλλο, χάρη στην πίστη μας : Ευαγγέλιο και σημείο της Ευλογίας του Θεού για τους ανθρώπους.

Γ κύκλος, 3η Κυριακή της Παρουσίας

Τι πρέπει να κάνουμε;

Να είστε ευσπλαχνικοί

Ευαγγελίσετε την πολιτικοκοινωνική ζωή.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου  2015.

Με τη σημερινή ευαγγελική περικοπή ακούμε το κήρυγμα του Ιωάννη του Βαπτιστή, με το οποίο προετοίμαζε τον ερχομό του Μεσσία, και εμείς προετοιμαζόμαστε για τη Γιορτή των Χριστουγέννων.

Από το κατά Λούκα Άγ. Ευαγγέλιο (Λκ 3,10-18)

Εκείνο τον καιρό ρωτούσαν τον Ιωάννη : «Τι να κάνουμε, λοιπόν;» Κι εκείνος τους απαντούσε: «Όποιος έχει δύο χιτώνες ας δώσει τον ένα σ’ αυτόν που δεν έχει, κι όποιος έχει τρόφιμα ας κάνει το ίδιο». Ήρθαν επίσης και τελώνες να βαφτιστούν και του είπαν: «Δάσκαλε, τι να κάνουμε;» Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: «Να μην απαιτείτε περισσότερα απ’ ό,τι σας παραχωρεί ο νόμος». Τον ρωτούσαν ακόμη και στρατιώτες: «Κι εμείς τι πρέπει να κάνουμε;» Και τους έλεγε: «Μην παίρνετε λεφτά από κανέναν με ψεύτικες κατηγορίες ούτε με τη βία, αλλά να αρκείστε στο μισθό σας».

Καθώς ο κόσμος περίμενε κι όλοι σκέφτονταν μέσα τους για τον Ιωάννη, μήπως αυτός είναι ο Χριστός, εκείνος απαντούσε σε όλους κι έλεγε: «Εγώ σας βαφτίζω με νερό, έρχεται όμως αυτός που είναι πιο ισχυρός από μένα και που εγώ δεν είμαι άξιος να λύσω το λουρί απ’ τα υποδήματά του. Αυτός θα σας βαφτίσει με Άγιο Πνεύμα και φωτιά. Στο χέρι του κρατάει το λιχνιστήρι για να ξεκαθαρίσει το αλώνι του και να συνάξει το σιτάρι στην αποθήκη του· το άχυρο όμως θα το κάψει με φωτιά που δε σβήνει ποτέ». Και με πολλές άλλες προτροπές ακόμη κήρυττε στο λαό το χαρμόσυνο μήνυμα.

Λόγος του Κυρίου

Το κήρυγμα του Ιωάννη είναι συνάμα ένα ευαγγέλιο “Εγώ σας βαφτίζω με νερό, έρχεται όμως αυτός που είναι πιο ισχυρός από μένα ... Αυτός θα σας βαφτίσει με Άγιο Πνεύμα”, αλλά και απειλή για κρίση “Στο χέρι του κρατάει το λιχνιστήρι για να ξεκαθαρίσει το αλώνι του”. Μπροστά σε αυτό το δίπτυχο, αυθόρμητο έρχεται το ερώτημα «Τι να κάνουμε, λοιπόν;» για να απελευθερωθούμε από την απειλή και να είμαστε μέρος της ευλογίας.

Ο Ιωάννης “τους απαντούσε”: «Όποιος έχει δύο χιτώνες ας δώσει τον ένα σ’ αυτόν που δεν έχει, κι όποιος έχει τρόφιμα ας κάνει το ίδιο». Εν συντομία, από αυτά που έχεις, όχι από το περίσσευμά σου, δίνε και σε κείνον που δεν έχει “Ήρθαν επίσης και τελώνες να βαφτιστούν και του είπαν: «Δάσκαλε, τι να κάνουμε;”. Οι τελώνες ήταν οι φοροεισπράκτορες για λογαριασμό των κατακτητών Ρωμαίων. Ως συνεργάτες των Ρωμαίων, λογιζόταν ως προδότες. Ως εισπράκτορες των φόρων, ως καταπιεστές. Απατεώνες, γιατί έβαζαν και προσαυξήσεις για να επωφεληθούν. Και όλα αυτά μαζί τούς καθιστούσαν θρησκευτικά ακάθαρτους. Η απάντηση του Ιωάννη : «Να μην απαιτείτε περισσότερα απ’ ό,τι σας παραχωρεί ο νόμος». Δηλαδή περιοριστείτε στο καθήκον σας.

Στους στρατιώτες που ρωτούσαν: «Κι εμείς τι πρέπει να κάνουμε;» Και τους έλεγε: «Μην παίρνετε λεφτά από κανέναν με ψεύτικες κατηγορίες ούτε με τη βία, αλλά να αρκείστε στο μισθό σας». Δηλαδή, να μην είστε βίαιοι, να μην εκμεταλλεύεσθε τη θέση σας για να καταπιέζετε και να οικειοποιείσθε πράγματα που δεν σας ανήκουν.

Οι απαντήσεις του Ιωάννη δεν αναφέρονται σε δόγματα πίστεως της τότε θρησκείας, αλλά σε θέματα ανθρώπινης συμβίωσης.

Στη βάση είναι η Μετάνοια : αλλάξτε τη μέχρι τώρα νοοτροπία σύμφωνα με την οποία ζούσατε, και ζήστε αυτή την αλλαγή, αν είναι πράγματι αληθινή, με συγκεκριμένα έργα μετάνοιας. Συμμετοχή, δικαιοσύνη, τιμιότητα, καλοσύνη, μη βία.

Ο άγ. Πέτρος στους πρώτους, μετά την Ανάσταση, μαθητές του Χριστού συνιστούσε να είναι έτοιμοι να δίνουν ανά πάσα στιγμή λόγο, δηλαδή να δικαιολογούν την ελπίδα στην οποία είναι καλεσμένοι.

Και εμείς τούτες τις μέρες προετοιμαζόμαστε για τα Χριστούγεννα, όχι βέβαια την επέτειο της γέννησης του Ιησού ή τα γενέθλιά του, αλλά για το γεγονός ότι μπήκε στην ιστορία μας λαβαίνοντας σάρκα και οστά και στήνοντας τη σκηνή του ανάμεσά μας, αποκαλύπτοντας το ανθρώπινο πρόσωπο του Θεού και τη θεϊκή εικόνα του ανθρώπου. Η ελπίδα που θεμελιώνεται σε αυτή την πεποίθηση και εμψυχώνει εδώ και τώρα τη λαχτάρα μας για ζωή και μάλιστα ολοκληρωμένη και μας δίνει χαρά, είναι ότι μαζί του μπορούμε να ξεπεράσουμε το φθαρτό και το εφήμερο, και αξίζει τον κόπο να παλέψουμε.

Ο χριστιανός, ο μαθητής του Χριστού, όταν μιλά για χαρά, εννοεί εκείνη τη βαθιά υπαρξιακή αρμονία που δημιουργείται μεταξύ των τόσων συντελεστών που συγκροτούν την ανθρώπινη προσωπικότητα και που τη βιώνει. Αρμονία, που επιτυγχάνεται και βιώνεται όταν γίνεται δεκτός ο Λόγος του Θεού. Στην πράξη, όταν ο άνθρωπος εντοπίζει ό,τι το θετικό και το καλό που υπάρχει γύρω μας και το αναπτύσσει και το διαδίδει. Η χαρά αυτή είναι συνδεδεμένη με τη δικαιοσύνη και την ειρήνη. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να είμαστε δίκαιοι, άρα και ειρηνικοί, τόσο περισσότερο χαρούμενοι είμαστε. Ιδού το κήρυγμα του Ιωάννη.

Ο Ιωάννης προσκαλεί τους ακροατές του σε έργα μετάνοιας. Συμμετοχή, δικαιοσύνη, τιμιότητα, καλοσύνη, μη βία και όχι ουδέτερες και ανώδυνες πράξεις. Παίρνει θέση, και μάλιστα υπέρ των πιο αδυνάτων, στην κοινωνικοπολιτική ζωή του και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη δικαιοσύνη.

Στην Αγία Γραφή η άσκηση και η προάσπιση της δικαιοσύνης, είναι δομικό στοιχείο της σωστής σχέσης του ανθρώπου με το Θεό. Για το ευαγγέλιο τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, η σωστή σχέση με το Θεό περνά από τη δίκαιη και αγαπητική σχέση με το συνάνθρωπο. Έτσι και ο χριστιανός, δεν κομματικοποιεί το πιστεύω του, αλλά το βιώνει ως ενεργός πολίτης της πόλης που ζει.

Για την κουλτούρα μας, το δίκαιο είναι η αμοιβή της εργασίας μου να είναι ανάλογη του μόχθου μου και να μου επιτρέπει μια αξιοπρεπή ζωή. Αυτό που έχω και απόκτησα με κόπο, να μην κινδυνεύει να μου αφαιρεθεί και να το διαθέτω όπως εγώ νομίζω.

Στην αγ. Γραφή τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Ένας ψαλμός απαγγέλλει : του Κυρίου είναι η γη και το πλήρωμα αυτής. Που σημαίνει ότι η γη και οι καρποί της ανήκουν στο Θεό, ο οποίος τα παραχώρησε στους ανθρώπους για να ζουν όλοι ευτυχισμένοι, απολαμβάνοντας τα αγαθά της και όχι να ωφελούνται οι καπάτσοι σε βάρος των πιο αδυνάτων. Κάθε παραβίαση αυτού του κανόνα είναι αδικία και έτσι γεννιούνται η βία, η καταπίεση και η εκμετάλλευση, που πολλαπλασιάζουν το κακό στον κόσμο.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι μια πρόσκληση για μια σοβαρή αναθεώρηση της ποιότητας των κοινωνικών μας σχέσεων και του τρόπου που διαχειριζόμαστε τα αγαθά και τις σχέσεις μας, ενόψη του κοινού καλού. Κοινό καλό δεν είναι κάτι το αφηρημένο, έχει πρόσωπο, είναι εκείνο των διπλανών μας και μάλιστα των πιο αδύναμων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλές φορές αυτό που ονομάζουμε γενναιοδωρία, δεν είναι παρά μια πράξη δικαιοσύνης.

Το πρόβλημα είναι πως έργα μετανοίας, δηλαδή συμμετοχή, δικαιοσύνη, τιμιότητα, καλοσύνη, μη βία, μπορούν να εφαρμοστούν στην καθημερινότητά μας, όταν η παραμικρή ανοχή και καλοσύνη εκλαμβάνεται ως αδυναμία, όταν κανένας δεν θέλει να φανεί αδύναμος και εύκολος σε μια εποχή που η δύναμη και η καπατσοσύνη λογίζονται ως προτέρημα, και υπάρχει και ο φόβος να γίνεις αντικείμενο εκμετάλλευσης. Η απάντηση έρχεται πάλι από το λόγο του Ιησού : το ναι σας να είναι ναι και το όχι, όχι

Υπάρχει η καλυμμένη βία όταν, προκειμένου να είμαστε το κέντρο του ενδιαφέροντος, να κρατούμε τα πρόσωπα δεμένα επάνω μας, να επηρεάζουμε τις εκλογές τους προσβλέποντας στο δικό μας καλό, δε διστάζουμε να προφασιζόμαστε το κοινό καλό και με εύσχημο τρόπο κάποιους συναισθηματικούς μικροεκβιασμούς. Η απάντηση είναι στους μακαρισμούς: Μακάριοι οι καθαροί στην καρδιά.

Πόσες φορές το καλό που κάνουμε, το κάνουμε με νεύρα και επιθετικότητα, με πνεύμα ανωτερότητας ή με πνεύμα επιβολής και προβολής ή αποβλέποντας σε κάποιο προσωπικό όφελος. Έτσι όμως ενεργώντας, νοθεύω και δυσφημίζω το καλό, το καθιστό αποκρουστικό και μειωτικό για τον ευεργετημένο, ο οποίος το εκλαμβάνει ως αναγκαίο κακό, και εξοργίζεται με αυτόν που το επιτελεί και απορρίπτει ό,τι αυτός εκπροσωπεί.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας από μόνος του δεν μπορεί να λύσει, παρά μόνο ελάχιστα προβλήματα, κάτι σαν πρώτες βοήθειες. Χρειάζεται διάλογος με όλους τους άλλους ώστε οι ιδέες να συγκρίνονται, να αλληλοσυμπληρώνονται, οι δυνάμεις να προστίθενται και όλοι μαζί να μπορούμε να ανακαλύψουμε νέους δρόμους και επιλογές, να κάνουμε ώστε η δικαιοσύνη να μην είναι μια ουτοπία, αλλά μια δυναμική εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας.

Αυτό σημαίνει ότι είσαι και ζεις ως μαθητής του Χριστού που ελπίζει στο Χριστό, που έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας και μας προίκισε με μια νέα ζωή που εδώ και τώρα είναι σε συνεχή και όλο μεγαλύτερη εξάπλωση, έστω και αθόρυβα, όπως το προζύμι μέσα στη ζύμη. 

Γ΄ Κύκλος - 2η Κυριακή της Παρουσίας

Ο Λόγος του Θεού Ανανεώνει τη Ζωή

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

Ο Ευαγγελιστής, σήμερα, αρχίζει με την παράθεση μιας σειράς ονομάτων τοπικών αρχόντων και βασιλιάδων, την εποχή του. Έτσι χρονολογούσαν, με συνισταμένες, δεν υπήρχε ενιαίο ημερολόγιο, αλλά πολλά τοπικά και αυτό για να μας δείξει ότι τα γεγονότα που πρόκειται να διηγηθεί είναι αληθινά, όπως αληθινοί είναι και οι άρχοντες, τα ονόματα των οποίων παρέθεσε. Και τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται συνέβησαν σε ένα πραγματικό ιστορικό χρόνο, σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, και δεν είναι μυθοπλασία.

1. Το γεγονός που περιγράφει είναι το κάλεσμα και η υπηρεσία του Ιωάννη “Τότε δόθηκε εντολή από το Θεό στο γιο του Ζαχαρία, τον Ιωάννη”.
2. Ο Χώρος στον οποίο τα πάντα εξελίσσονται, είναι η έρημος γύρω από τη Νεκρή Θάλασσα που εκβάλει στον Ιορδάνη.
3. Ο καιρός. α) Στην παγκόσμια ιστορία: Στη Ρώμη αυτοκράτορας ήταν ο Τιβέριος που διαδέχτηκε τον Αυτοκράτορα Οκτάβιο, ήταν στο 15ο έτος της βασιλείας, δηλαδή είμαστε μεταξύ του 27 και 28 της εποχής μας.

β) Στην περιοχή της Παλαιστίνης: Ο βασιλιάς Ηρώδης ο Μεγάλος, που πέθανε το 4 πριν από την εποχή μας και είχε μοιράσει το βασίλειό του στους τέσσερις απογόνους του: Ηρώδη Αντίπα, Φίλιππο, Λυσανία και Αρχέλαο, γι’ αυτό και ονομαζόταν Τετράρχες. Ο Αρχέλαος βασίλευε στην Ιουδαία, αλλά ήταν τόσο απάνθρωπα σκληρός που η Ρώμη, το 26 της εποχής μας, τον καθαίρεσε και έβαλε στη θέση του ως κυβερνήτη τον Πόντιο Πιλάτο.

4. Όσο για τις ιουδαϊκές θρησκευτικές Αρχές, ο Ευαγγελιστής αναφέρει τον Καϊάφα που ήταν ο Αρχιερέας, και τον Άννα που ήταν ο πεθερός του και τον διαδέχθηκε και ο οποίος έχαιρε ακόμη μεγάλης επιρροής μιας και είχε αρχιερατεύσει για πολλά χρόνια.
5. Θρησκευτικά. Μεταξύ των Ιουδαίων ήταν από αιώνες έντονη η αναμονή του Σωτήρα, του Μεσσία, που θα αποκαθιστούσε τη χαμένη αξιοπρέπεια του Ισραήλ. Μάλιστα, την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, η κατοχή των Ρωμαίων κατακτητών γινόταν όλο και περισσότερο πιο δυσβάστακτη, με αποτέλεσμα και η αναμονή του μεσσία να γίνεται όλο και περισσότερο έντονη και να παρουσιάζονται κινήματα προετοιμασίας για την υποδοχή αυτού του Σωτήρα. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται το έργο και η διδασκαλία του Ιωάννη.

Διαβάζουμε στο κατά Λουκά άγιο Ευαγγέλιο (Λκ 3,1-6)

Στον δέκατο πέμπτο χρόνο της βασιλείας του αυτοκράτορα Τιβέριου, Επίτροπος της Ιουδαίας ήταν ο Πόντιος Πιλάτος. Τετράρχης της Γαλιλαίας ήταν ο Ηρώδης, της Ιτουραίας και της Τραχωνίτιδας ο Φίλιππος ο αδερφός του, και της Αβιλινής ο Λυσανίας. Αρχιερείς ήταν ο Άννας και ο Καϊάφας. Τότε δόθηκε εντολή από το Θεό στο γιο του Ζαχαρία, τον Ιωάννη, που ήταν στην έρημο· έτσι αυτός πήγε σε όλα τα περίχωρα του Ιορδάνη, και κήρυττε να μετανοήσουν οι άνθρωποι και να βαφτιστούν, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους, όπως είναι γραμμένο στο βιβλίο του προφήτη Ησαΐα, ο οποίος είχε πει:

Μια φωνή βροντοφωνάζει στην έρημο: “ετοιμάστε το δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε τα μονοπάτια να περάσει. Κάθε φαράγγι θα γεμίσει και κάθε βουνό και λόφος θα χαμηλώσει. Οι στραβοί δρόμοι θα γίνουν ίσιοι και οι ανώμαλοι θα γίνουν ομαλοί. Τότε όλοι οι άνθρωποι θα δουν τη σωτηρία που προσφέρει ο Θεός”.

Λόγος του Κυρίου

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, λοιπόν, μας περιγράφει την ιστορική και υπαρξιακή κατάσταση στην Ιουδαία, τότε που ο Θεός κάλεσε και έστειλε τον Ιωάννη να ξεδιπλώσει την αποστολή του. Μέσα από την Αποστολή και το πρόσωπο του Ιωάννη, ο ίδιος ο Θεός γίνεται παρών στη ιστορία, χειροπιαστά.

Το ίδιο συμβαίνει ακόμη και σήμερα, με το θέλημα του Θεού, η Σωτηρία του ανθρώπου. Το θέλημα του Θεού δεν είναι επιμέρους εντολές και απαγορεύσεις, αλλά ο άνθρωπος να ανακτήσει τη λαβωμένη ανθρωπιά του, εκείνο το “εικόνα και ομοίωση του Θεού”, με το οποίο τον είχε προικίσει και που εξ αιτίας του ίδιου του ανθρώπου έχει αμαυρωθεί, με ό,τι αυτό σημαίνει. Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε την κατάσταση της πτώσης, φτάνει να κοιτάξουμε γύρω μας για να διαπιστώσουμε την καταρράκωση αυτής της αξιοπρέπειας, που θέλει να αποκαταστήσει σε όλο της το εύρος. Το θέλημα του Θεού περνά μέσα από τη δράση συγκεκριμένων γυναικών και ανδρών, στην καθημερινή μας ιστορία. Όταν είμαστε ζωντανοί και ενεργοί μαθητές του Ιησού, κατά κάποιο τρόπο προσφέρουμε την ευκαιρία και τα εργαλεία στο Θεό Πατέρα για να δράσει.

Και ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις για το πώς θα γίνει το καλό, με την πολιτική ή με τη θρησκευτική ή τη φιλανθρωπική δράση. Ή από ποιους θα γίνει, τους μαθητές του Ιησού ή από τους ανθρώπους καλής θελήσεως.

Οι μεγάλοι και οι σπουδαίοι της εποχής του Ιωάννη δεν έδωσαν καμιά σημασία, ούτε σε εκείνον ούτε και στο κήρυγμά του. Ίσως κάτι να είχαν ακούσει και να αξιολόγησαν αυτόν και το κήρυγμά του ως ένα γραφικό θρησκόληπτο τύπο, μεταξύ των τόσων που κατά καιρούς παρουσιάζονται, χωρίς να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος.

Τον κατάλαβε, όμως, ο απλός λαός, αυτοί που είναι με την καρδιά στο χέρι, αλλά που για τους εκάστοτε μεγάλους δεν μετρούν. Ο μαθητής του Χριστού είναι εκείνος που έχει την ευαισθησία και έχει μάθει να εντοπίζει και να διακρίνει τους σπόρους και τα σημεία που υπόσχονται καλούς καρπούς, έστω και αν δεν είναι φανταχτεροί και δεν κάνουν εντύπωση.

Εκείνος που έχει περάσει από την κάθαρση των προκαταλήψεων αυτού του κόσμου, έχει αλλάξει νοοτροπία και έτσι μπορεί να δει το μεγαλείο που κρύβουν άνθρωποι και καταστάσεις, που στους πολλούς φαίνονται ασήμαντες, αλλά που έχουν το Λόγο του Θεού κρυμμένο μέσα τους.

Ο Λόγος του Θεού, παρόλο που την εποχή του Ιωάννη μπήκε μέσα στην ανθρώπινη ιστορία σε μια πολύ συγκεκριμένη χρονική, πολιτιστική και θρησκευτική στιγμή, ωστόσο δεν εγκλωβίστηκε σε αυτό το χώρο, έσπασε τα όρια, απευθύνθηκε σε όλους και σε κάθε εποχή: “όλοι οι άνθρωποι θα δουν τη σωτηρία που προσφέρει ο Θεός”.

Ο Ευαγγελιστής υπογραμμίζει με ιδιαίτερη έμφαση το γεγονός ότι ο Λόγος του Θεού δεν περνά μέσα από τις δομές εξουσίας, τότε της Ρώμης ή της Ιερουσαλήμ, αλλά μέσα από την ταπεινότητα και τη σοβαρότητα του Ιωάννη, γι' αυτό και σταματά για να εξηγήσει, ακόμη, το όνομα του Ιωάννη : «Ο Θεός έδειξε ευσπλαχνία».

Ακόμη και σήμερα, την εποχή της τεχνολογίας, της επιστήμης των επικοινωνιών, των ΜΜΕ για να ακουσθεί ο Λόγος του Θεού, να ριζώσει, εκείνος που αισθάνεται καλεσμένος να κηρύξει ή ήδη κηρύττει, δεν χρειάζεται να σκεφτεί αν έχει την κατάλληλη εξουσία ή την πρέπουσα οικονομική ευχέρεια ή την εντυπωσιακή ευφράδεια ή την πειστικότητα των επιχειρημάτων, ώστε να αποδώσει το κήρυγμά του. Εκείνο που ζητιέται από αυτόν είναι ο λόγος του να συνοδεύεται από την αξιοπιστία της μαρτυρίας του. Να στηρίζεται στο Λόγο του Θεού και όχι στα λόγια των ανθρώπων. Όλα τα άλλα είναι βαρίδια στα οποία δεν πρέπει να εμπιστεύεται, γιατί είναι ψευδαισθήσεις και χίμαιρες που μπορεί να τον παρασύρουν σε λάθος κατευθύνσεις.

Ο Λόγος του Θεού όταν γίνει δεκτός, όπως δείχνουν οι εικόνες που το ευαγγέλιο παρουσιάζει, οδηγεί στη διόρθωση, στην ανανέωση, στην κίνηση εξόδου από τον εγωκεντρισμό και το άνοιγμα και στη συνάντηση με τον άλλο.

Καλούμαστε :

Με τη φιλία να καλύψουμε το φαράγγι της μοναξιάς.

Με το μερισμό των αγαθών να ισιώσουμε τις διαφορές μεταξύ πλούσιων και φτωχών.

Με την αλήθεια της καρδιάς, να απλοποιήσουμε τους δαιδαλώδεις δρόμους της ψευτοευτυχίας που προσφέρει ο καταναλωτισμός και το εφήμερο και να προχωρήσουμε στην απλοποίηση της ζωής μας, επιδιώκοντας ό,τι αξίζει να μένει και τη σταθερότητα της πίστης.

Πιο πρακτικά: με τη βοήθεια του Μυστηρίου της Μετάνοιας ας προσπαθήσουμε να έχουμε μια περισσότερο θετική τοποθέτηση με τους διπλανούς μας, ευγένεια, γενναιοδωρία, ευσπλαχνία, κατανόηση, διαθεσιμότητα και ας αποφύγουμε ψεύτικα προσχήματα. Ας αφήσουμε πίσω μας τη μόρφωση που μας σπρώχνει στον ανταγωνισμό και ας καλλιεργήσουμε τη χαρά της ζωής του συναγωνισμού.Ας αφήσουμε πίσω μας τα λόγια που ανακατώνουν και ας αγκαλιάσουμε το Λόγο που συνάζει και συμφιλιώνει.

Ας κάνουμε δεκτό τον ταπεινό λόγο του Θεού που είναι μια φωνή που ακούγεται στην έρημο και όχι στα σαλόνια, αλλά με την παρρησία του ανανεώνει και αναζωογονεί.

Γ΄ Κύκλος - 1η Κυριακή της Παρουσίας

29 Νοεμβρίου 2015

Στο τέλος το νόημα της Ζωής

(Λκ 21,25-28, 34-36)

Φίλοι μου, σήμερα Κυριακή αρχίζουμε ένα καινούργιο λειτουργικό έτος, μερικοί ίσως σκεφτούν : άντε πάλι από την αρχή τα ίδια και τα ίδια. Δεν θα τόλεγα. Δεν είμαστε καθόλου ίδιοι με τον περασμένο χρόνο ή ακόμη πριν από δυο τρία χρόνια. Μεγαλώνοντας, αλλάζουμε και θα έπρεπε να ωριμάζουμε, δηλαδή αφήνουμε πίσω τη μηχανική επανάληψη πράξεων και λόγων και γινόμαστε όλο και περισσότερο δημιουργοί της ζωής μας, καλλιεργητές της ανθρωπιάς και μάρτυρες μιας ζωής ποιοτικά ανώτερης, από το χτες.

Εμείς οι μαθητές του Χριστού, πεπεισμένοι ότι ο Θεός μάς έπλασε κατ' εικόνα και ομοίωσή Του και μέσω του Ιησού Χριστού που μας καθιέρωσε παιδιά τού Θεού και αδελφούς του, γινόμαστε και κληρονόμοι του Θεού. Δεν πρέπει να κάνουμε πράγματα που μας καθηλώνουν στο παρελθόν. Αλλά να είμαστε προσεκτικοί μην πέσουμε στον πειρασμό της επανάληψης λόγων και πραγμάτων, χωρίς συμμετοχή και καρδιά. Αλλά να ζούμε μια ζωή, που όπως η ζωή, είναι συνεχής ανανέωση και δημιουργία.

Ας ακούσουμε τι μας λέει το σημερινό ευαγγέλιο από τον Ευαγγελιστή Λούκα:

«Θα παρουσιαστούν σημάδια στον ήλιο, στο φεγγάρι και στ’ αστέρια. Στη γη οι λαοί θα αναστατωθούν και θα ζουν σε αγωνία, εξαιτίας της βοής και των μεγάλων κυμάτων της θάλασσας. Οι άνθρωποι θα κοντεύουν να πεθάνουν από το φόβο κι από την αγωνία γι’ αυτά που πρόκειται να συμβούν στην οικουμένη, γιατί οι ουράνιες δυνάμεις, που κρατούν την τάξη του σύμπαντος, θα διασαλευτούν. Τότε θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται πάνω σε σύννεφο με δύναμη και με μεγάλη λαμπρότητα. Όταν αυτά αρχίσουν να γίνονται σηκώστε τα κεφάλια σας και αναθαρρήστε, γιατί πλησιάζει η ώρα του λυτρωμού σας».

«Προσέξτε καλά τους εαυτούς σας. Μην παραδοθείτε στην κραιπάλη και στη μέθη και στις βιοτικές ανάγκες, και σας αιφνιδιάσει η ημέρα εκείνη. Γιατί θα ’ρθεί σαν την παγίδα σε όλους τους κατοίκους της γης. Να μένετε λοιπόν άγρυπνοι και να προσεύχεστε αδιάκοπα, για να μπορέσετε να ξεπεράσετε όλα όσα είναι να συμβούν, και να παρουσιαστείτε έτοιμοι μπροστά στον Υιό του Ανθρώπου».

Λόγος του Κυρίου

Αν δούμε στα λόγια του Ευαγγελίου ως μια περιγραφή του τέλους του κόσμου που έγινε για να μας φοβερίσει, τότε δεν καταλάβαμε τίποτα. Το αντίθετο, μάλιστα, μας μιλούν για το τώρα μας, όπου όλα μάς φαίνονται μια μαύρη απελπισία και προσπαθούν να μας αναπτερώσουν το ηθικό και να μας δείξουν την άπειρη αξία του «τώρα» που ζούμε, παρόλη την επώδυνη ακαταστασία.

Πράγματι, φυσικές καταστροφές, πόλεμοι, παγκόσμιες ανακατατάξεις βίαιες, κλπ. πάντοτε υπήρξαν. Ο Ιησούς, όμως, αναγγέλλει “ Όταν αυτά αρχίσουν να γίνονται σηκώστε τα κεφάλια σας και αναθαρρήστε, γιατί πλησιάζει η ώρα του λυτρωμού σας ”.

Με την εικόνα των καταστροφικών σημείων στον ουρανό και στη γη, ο Ιησούς περιγράφει το καινούργιο που έρχεται, είναι μια νέα δημιουργία. Ο παλαιός κόσμος, που τώρα φαίνεται να κυριαρχεί, το κακό που κάνει τους μαθητές να υποφέρουν δύοντας, αντιστέκεται και αντιδρά. Η κοινότητα των μαθητών πρέπει να συνεργαστεί στην αποκάλυψη και στην επικράτηση του καινούργιου, του Καινούργιου Κόσμου της Βασιλείας του Θεού, που γεννιέται. Αυτό δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια, χρειάζεται κόπος και πόνος για να ξεπεραστούν οι αντιστάσεις του παλιού και να εδραιωθεί το καινούργιο .

Η απελευθέρωσή μας με την ενσάρκωση, το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού, επιτεύχθηκε και αρχίσαμε να την κάνουμε δική μας, εκείνο που μένει είναι να την κάνουμε ολοκληρωτικά δική μας.

Τα λόγια αυτά του Ιησού, «περί ελεύσεως της Βασιλείας του Θεού και του Υιού του Θεού», σκοπό έχουν να αναπτερώσουν το ηθικό των τότε μαθητών, αλλά και των σημερινών, για να ξεπεράσουν τις τότε, αλλά και σημερινές, δυσμενείς καταστάσεις, που ζουν με τα μάτια της ελπίδας, γνωρίζοντας ότι το κακό και οι καταπιεστές είναι «περαστικά» και τα κατορθώματά τους εφήμερα.

Ο Ιησούς μιλά για τον εαυτόν του ως το Γιο του ανθρώπου, ενώ οι μαθητές του συνήθως τον προσδιορίζουν ως τον Γιο του Θεού. Αυτοί οι δυο χαρακτηρισμοί αλληλοσυμπληρώνονται. Στο πρόσωπο του Ιησού ο Θεός παρουσιάζει το ανθρώπινο πρόσωπό του, Γιο του Θεού και ο Ιησούς δείχνει τη θεϊκή διάσταση του κάθε ανθρώπου. Όταν ο Γιος του Θεού έρχεται, αποκαλύπτεται η θεϊκή πτυχή του ανθρώπου και συνάμα η ανθρώπινη του Θεού, άρα η κυριαρχία του κακού πέφτει και ο άνθρωπος επανακτά την αξιοπρέπειά του.

Υπήρξαν πολλές εξουσίες και πολλά βασίλεια και όχι μόνο εκείνα τα μακρινά στο χρόνο, αλλά και σχεδόν σύγχρονά μας, που φάνταζαν παντοδύναμα και αήττητα, και συμπεριφερόταν ως ο θεός επί της γης, αγνοώντας και περιφρονώντας κάθε αξιοπρέπεια του ανθρώπου, που έπεσαν και χάθηκαν. Ο Ιησούς μάς διδάσκει: τίποτα δεν είναι δεδομένο και αιώνιο, στα χέρια μας είναι η ευθύνη για τα καλύτερα και για τα χειρότερα, τελικά όμως μόνο η Βασιλεία του Θεού θα επικρατήσει.

Η προτροπή στην επαγρύπνηση θέλει να τονίσει την αρετή της σύνεσης που είναι δώρο του αγ. Πνεύματος και καθιστά το μαθητή προσεκτικό μπροστά στις τρέχουσες καθημερινές αντιξοότητες, αλλά και στην αντιμετώπιση των μεγάλων υπαρξιακών προβλημάτων, πχ ποιο νόημα να δώσουμε στην καθημερινότητά μας, στον εντοπισμό αξιών για τις οποίες αξίζει να παλέψουμε μέσα σε ένα ταραγμένο περιβάλλον, όπου φαίνεται κάθε αξία να έχει χαθεί, και να μην υπάρχει κάτι να θυμίζει αντικειμενική αλήθεια, παρά μόνο το εκάστοτε Εγώ μου κοκ. Η αρετή της σύνεσης, λοιπόν, καθιστά το μαθητή του Χριστού φωτισμένο από το ευαγγέλιο, ήρεμο και γαλήνιο να βρίσκεται σε ειρήνη και χωρίς σπασμωδικές κινήσεις, να προσπαθεί να βρει την απάντηση και τη λύση.

Με μια τέτοια θεώρηση των πραγμάτων, που φανερώνει την ωριμότητα που αποκτήθηκε με το φως του ευαγγελίου, ο μαθητής συνειδητοποιεί ότι δεν πρέπει να αφήνει τον καιρό που του δωρίθηκε να χάνεται σε επιπολαιότητες, αλλά να τον χρησιμοποιεί εργαζόμενος για πράγματα που αποβλέπουν στο κοινό καλό, γιατί τότε, όπως λέει το ευαγγέλιο, το όνομά του “γράφεται στον Ουρανό”, που σημαίνει ότι ξεπερνά την καθημερινή φθορά και έχει άπειρη αξία .

Η ευαγγελική περικοπή μιλά για έναν κόσμο που τελείωνε…τελικά όμως ποιός είναι αυτός ο κόσμος; Η Γραφή αναφέρεται στον κόσμο στον οποίο κυριαρχεί το κακό, η αδικία, η καταπίεση κ.ο.κ., αυτός ο κόσμος είναι που θα χαθεί οριστικά και αμετάκλητα.

Για το πότε θα γίνουν όλα αυτά, η απάντηση είναι απλή τώρα και είναι σε εξέλιξη. Αν εννοούμε την “ημερομηνία”, ο ίδιος λέει αυτό το ξέρει μόνο ο Θεός Πατέρας. Τώρα, αν μερικοί γραφικοί με τη Γραφή στο χέρι προσπαθούν να κάνουν υπολογισμούς, δικό τους πρόβλημα και τέρψη και δικός τους ο χαμένος χρόνος. Εμείς τους χρόνους και τους καιρούς……δεν ξέρουμε, μας αρκεί να ξέρουμε ότι είναι του Θεού.

Ο «καιρός του Θεού» τρέχει ανεξάρτητα από εμάς. Εμείς δεν μπορούμε να παρέμβουμε, ούτε και μπορούμε να τον καταλάβουμε στην ολοκληρία του. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενταχθούμε σε αυτόν μέσω του μυστηρίου του βαπτίσματος που μας εισάγει στην «εν Χριστώ ζωή», και μέσω της επιφοίτησης του αγ. Πνεύματος με το μυστήριο του Χρίσματος, ο καιρός μας εμφυτεύεται στον « καιρό » του Θεού. Τι μένει, λοιπόν, ακόμη να κάνουμε; «Προσέξτε καλά τους εαυτούς σας. Μην παραδοθείτε στην κραιπάλη και στη μέθη και στις βιοτικές ανάγκες, και σας αιφνιδιάσει η ημέρα εκείνη. Γιατί θα ’ρθεί σαν την παγίδα σε όλους τους κατοίκους της γης. Να μένετε λοιπόν άγρυπνοι και να προσεύχεστε αδιάκοπα, για να μπορέσετε να ξεπεράσετε όλα όσα είναι να συμβούν, και να παρουσιαστείτε έτοιμοι μπροστά στον Υιό του Ανθρώπου», δηλαδή να μη σπαταλάμε τον καιρό που μας δωρίθηκε, έτσι, όταν φανερωθεί, να είμαστε έτοιμοι ολοκληρωτικά να μπούμε σε αυτόν.

Η αναμονή δεν μας φοβίζει, και ο αγώνας ενάντια στο κακό μπορεί να μας ματώνει, αλλά δεν μας απελπίζει. «Ο κόσμος θα σας κάνει να υποφέρετε· αλλά εσείς νά ’χετε θάρρος, γιατί εγώ τον έχω νικήσει τον κόσμο». Ο Αναστημένος Χριστός είναι ήδη ανάμεσά μας και μας λέει : “ Ο ουρανός και η γη θα πάψουν να υπάρχουν, τα λόγια μου όμως ποτέ ”.  

Γιορτή του Χριστού Βασιλιά του Σύμπαντος.

22 Νοεμβρίου 2015

Ένας Βασιλιάς «ιδιόμορφος»

Με τη σημερινή γιορτή του Χριστού Βασιλιά του Σύμπαντος, ολοκληρώνεται το λειτουργικό έτος.

Η ευαγγελική περικοπή, που η λειτουργική παράδοση της εκκλησίας μας με την ευκαιρία προσφέρει στη μελέτη μας, είναι μια σκηνή από τη δίκη του Ιησού μπροστά στον Πιλάτο.

Στη σκηνή αυτή έχουμε δυο αντιλήψεις της βασιλείας σε σύγκριση σύγκρουση.

Τον Πόντιο Πιλάτο, εκπρόσωπο και έκφραση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πανίσχυρο αλλά και διστακτικό, επιφυλακτικό και ανασφαλή και ίσως φοβισμένο.

Απέναντί του τον Ιησού που του παραδόθηκε από το ιερατείο και τους προεστούς του Ισραήλ δέσμιος, όχι για να δικαστεί, αλλά για να καταδικαστεί. Ήρεμο, κυρίαρχο του παιχνιδιού, που δίνει μαρτυρία για την αλήθεια, έκφραση της Βασιλείας του Θεού.

Τους χωρίζει μια άβυσσος.

Από το κατά Ιωάννη Άγ. Ευαγγέλιο. (18,28-38)

Τότε οδήγησαν τον Ιησού από το σπίτι του Καϊάφα στο πραιτώριο. Ήταν νωρίς το πρωί.…

Ο Πιλάτος μπήκε πάλι μέσα στο πραιτώριο, διέταξε να φέρουν τον Ιησού και τον ρώτησε: «Εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων;» Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Το ρωτάς αυτό από μόνος σου ή σου έχουν μιλήσει άλλοι για μένα;» «Μήπως εγώ είμαι Ιουδαίος;» του απάντησε ο Πιλάτος· «ο λαός ο δικός σου και οι αρχιερείς σε παρέδωσαν σ’ εμένα· τι έκανες, λοιπόν;» Ο Ιησούς απάντησε: «Η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται απ’ αυτόν τον κόσμο· αν η βασιλεία μου προερχόταν απ’αυτόν τον κόσμο, οι στρατιώτες μου θα αγωνίζονταν να μην πέσω στα χέρια των Ιουδαίων αρχόντων. Αλλά η δική μου βασιλεία δεν προέρχεται από ’δω». Του λέει τότε ο Πιλάτος: «Είσαι, λοιπόν, βασιλιάς;» «Ναι, είμαι βασιλιάς, όπως το λες», αποκρίθηκε ο Ιησούς. «Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα και γι’ αυτό ήρθα στον κόσμο, για να φανερώσω την αλήθεια· όποιος αγαπάει την αλήθεια καταλαβαίνει τα λόγια μου». Του λέει ο Πιλάτος: «Και τι είναι αλήθεια;».

Λόγος του Κυρίου

Ο όρος «Βασιλεία» προσδιορίζει τη δράση με την οποία ο κυβερνών ενεργεί για να κυβερνήσει, να εμπνεύσει σεβασμό, εκφράζει δύναμη, κυριαρχία, και φόβο, δέος για να επιβληθεί, αλλά και τα όρια, το χώρο μέσα στα οποία ασκείται αυτή η δύναμη.

Με τον όρο Βασιλεία του Θεού προσδιορίζουμε τη δράση με την οποία ο Θεός, ως δημιουργός, όχι μόνο δημιουργεί, αλλά και υποβαστάζει, υποστηρίζει και εμψυχώνει τη Δημιουργία του. Αυτή η ενέργειά του εκδηλώνεται, όχι αφηρημένα, αλλά μέσα στο συγκεκριμένο γίγνεσθαι της ανθρωπότητας και της πλάσης ολόκληρης, αυτό που ονομάζουμε ιστορία, όχι μόνο την επί μέρους του ανθρώπου, αλλά του Σύμπαντος.

Με τη δράση του αυτή ο Θεός καλεί τους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες, ως εικόνα και ομοίωσή του, μέσω του Χριστού να συμμετέχουν στο χτίσιμό της και να την οδηγήσουν σε εκείνη την εμπειρία ζωής όπου ο ίδιος ο Θεός θα είναι τα πάντα σε όλους. Που τελικά αυτός είναι και ο σκοπός της δημιουργίας.

Η μεγάλη αντίθεση μεταξύ των δυο βασιλειών αποκαλύπτεται σε όλο της το εύρος, όταν ο εξουσιαστής ρωτά τον υπόδικο: «Είσαι, λοιπόν, βασιλιάς;», με αυτή την κατηγορία οι Αρχές του λαού του συνέλαβαν και του παρέδωσαν τον Ιησού. Η ερώτηση είναι περιττή, αλλά θέλει να κρατήσει τα προσχήματα της δίκαιης διαδικασίας. Και ο κρατούμενος, μέσα στην απόλυτη αδυναμία, εξουθένωση και εξαθλίωση, δεν διστάζει να απαντήσει : «ναι είμαι, αλλά διευκρινίζει ότι: η βασιλεία μου δεν είναι αυτού του κόσμου», και συνεχίζει: “Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα και γι’ αυτό ήρθα στον κόσμο, για να φανερώσω την αλήθεια· όποιος αγαπάει την αλήθεια καταλαβαίνει τα λόγια μου”». Με αυτό τον εντυπωσιακό τρόπο παραδέχεται τη βασιλική του υπόσταση σε μια στιγμή που τίποτα δεν συνηγορεί για κάτι τέτοιο, το αντίθετο μάλιστα, αυτός που κατά τη διάρκεια της δημόσιας ζωής του απέφευγε ακόμη και την παραμικρή υπόνοια να του αποδοθεί ο οποιοσδήποτε βασιλικός μεσσιανικός τίτλος.

Ο Ιησούς με την απάντησή του αναγκάζει τον Πιλάτο να σταματήσει να σκεφτεί, να ξεφύγει από το επιφανειακό, από αυτό που φαίνεται, και να ξεκαθαρίσει μέσα του τι σημαίνει για αυτόν βασιλεία. Με την επεξήγηση Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα και γι’ αυτό ήρθα στον κόσμο, για να φανερώσω την αλήθεια, για το πώς και γιατί είναι βασιλιάς. Είναι Βασιλιάς των Ιουδαίων, όπως προφητικά θα γράψει ο Πιλάτος πάνω στο Σταυρό, ως αιτία της καταδίκης. Βασιλιάς των Ιουδαίων, δηλαδή ο Μεσσίας μεταξύ Θεού και ανθρώπων διαμέσου του οποίου ο Θεός προσφέρει την αλήθειά του, δηλαδή την Ευσπλαχνία του, τη συμπαράστασή του στα πλάσματά του που όπως ο Χριστός αγωνίζεται ενάντια στο κακό.

Η κυριαρχία του Ιησού, η βασιλεία του Ιησού, δεν επιβάλλεται, προσφέρεται, υποδεικνύεται, μαρτυρείται για να γίνει δεκτή και ιδιαίτερα σε εκείνους που υποφέρουν, για να απαλύνει τον πόνο τους. Ο Μεσσίας δείχνει τη δύναμή του σώζοντας τους άλλους συνυπάρχοντας και δεν περιμένει καμιά ευγνώμονα αναγνώριση, αλλά συνεχίζει να δωρίζει και να θυσιάζεται. Το πρόβλημα είναι κατά πόσο εμείς μπορούμε να δεχτούμε μια τέτοια κυριαρχία-βασιλεία και μάλιστα να την κάνουμε δική μας, να ζήσουμε μια ζωή όπου κυριαρχεί η ταπεινοφροσύνη και ο σταυρός.

Η βασιλεία του Ιησού δεν περιορίζεται «στο μετά από αυτή τη ζωή», κάθε άλλο, εκτιμά και τα τωρινά και γι' αυτά και με αυτά εργάζεται για να κάνει να φανεί και να διαδώσει την αλήθεια που ο Θεός έβαλε μέσα στη δημιουργία και που μέσω του Ιησού την αναδεικνύει, την καλλιεργεί και την αξιοποιεί, ώστε από το εδώ και τώρα να ανατείλει το εκεί και τότε. Το παντοτινό αρχίζει από εδώ και τώρα, δεν το χαραμίζει, χάριν του αύριο.

Άνθρωποι και οργανώσεις μπορεί να εργάζονται και να συμπεριφέρονται για την αλήθεια, αν όμως κοιτάξουμε σε βάθος όλα κατατείνουν στο να πείσουν ότι τις περισσότερες φορές, αντί να εκφράζουν την αγάπη που εξυπηρετεί και θυσιάζεται, επιδιώκουν ίδιο όφελος, την ευγνώμονα αναγνώριση και ανταπόδοση. Ο Ιησούς, όμως, χαρακτηρίζει ευτυχισμένους, μακάριους, όπως εκείνους που έχουν καθαρή την καρδιά και με ανιδιοτέλεια καταναλώνουν τον εαυτόν τους για το κοινό καλό, και αυτοί δεν είναι μόνο οι χριστιανοί, αλλά κάθε άνθρωπος καλής θελήσεως.

Η σημερινή περικοπή περιέχει ένα διάλογο για την αλήθεια, λειψό και ατελή . Ο Πιλάτος σωστά διερωτάται : Τι είναι η αλήθεια; και το ευαγγέλιο σημειώνει και αφού είπε αυτό βγήκε έξω. Δεν περιμένει απάντηση, την έχει δώσει μόνος του, είναι σαν να λέει: εγώ δεν έχω ώρα για φιλοσοφίες, δεν με αφορούν τα μεγάλα υπαρξιακά προβλήματά, προτιμώ ό,τι κάνω να γυρίζει προς όφελός μου, αυτό που τώρα εξυπηρετεί και.....πάμε παρακάτω.

Ο Χριστός είναι βασιλιάς γιατί είναι τελείως ξένος σε μια τέτοια λογική. Με τον Χριστό Βασιλιά αναδύεται ένας νέος τρόπος ζωής, μια νέα νοοτροπία, που ενώ βάζει στο κέντρο της την αδυναμία και τη φτώχεια, εγκαινιάζει μια νέα σχέση και συνύπαρξη με το Θεό και τους ανθρώπους που κάνει να αποδώσουν όλες τις δυνατότητες της ανθρωπότητας για το κοινό καλό, και που μπορεί να αλλάξει την ανθρώπινη ιστορία. Όχι εντυπωσιακά και επιβλητικά, αλλά με τρόπο περιορισμένο και σταδιακό, μέσα από την περιπέτεια που λέγεται εν Χριστώ ζωή.

Σίγουρα σε αυτή την πορεία δεν είναι όλα ρόδινα, θα κάνουμε και την εμπειρία της κούρασης, ίσως της απογοήτευσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Βασιλιάς μας ήταν παραδομένος στις διαθέσεις του Πιλάτου, των κακών, όμως ακουμπούσε την ελπίδα του στο μέλλον του Θεού και αυτό στη ζωή του έσπερνε, και αυτό ο ίδιος και οι μαθητές του είχαν προγευτεί.

Η Βασιλεία του Θεού είναι ο χώρος, που όχι μόνο ο Ιησούς, αλλά και όλοι εμείς μαζί του είμαστε βασιλείς.