Γ κύκλος 3η Κυριακή της Τεσσαρακοστής (Λκ.13,1-9)

Ο Καιρός μας δωρίζεται για να τον αξιοποιήσουμε   

Κυριακή 31 Μαρτίου 2019

 Το αναγνωσμα απότην Παλαια Διαθήκη, μας αφηγείται το γεγονος της εμφάνιση του Θεού στον

Μωυσή στην φλεγόμενη  βάτο στο όρος Χωρήβ  (Eξ.3,1-8.13-15) Το γεγονος αυτό είναι  μια σημαντική στιγμή στην ιστορία της Σωτηρίας. Σηματοδοτεί τη μετάβαση από τη εποχή των πατριαρχών στη γέννηση του Ισραήλ ως λαό του Θεού.

Ο Θεός αποκαλύπτει το Όνομα του στον  Μωυσή και τον καθιστά Σωτήρα αυτού του Λαού. Αυτό το Όνομα, συνήθως αποδίδεται στις σύγχρονες γλώσσες ως «Εγώ είμαι ο Ον»  στα εβραϊκά “Γιαχβέ”. Είναι αινιγματικό και πολυσήμαντο .Θα μπορούσε να ειπωθεί ως:  Εγώ είμαι ο Ον/  Εγώ είμαι εδώ μαζί σου / σας, Εγώ υπάρχω για σένα /σας. Ο Θεός  κάνει γνωστό  τον εαυτό του με αυτό που πράττει  για τον Ισραήλ,  στην προκειμένη περίπτωση με την απελευθέρωσή του από τη δουλεία των  Αιγυπτίων. Για να καταλάβουμε ποιος είναι ο Θεός, πρέπει να δούνε  τι κάνει  ο Θεός μέσα στην ιστορία και μάλιστα  στην ιστορία του Λαού του Ισραήλ. Τον παίρνει υπό την προστασία του και τον ελευθερώνει από τη σκλαβιά που έζησε στην  Αίγυπτο   και αποκαλύπτει τον εαυτό του ακριβώς όπως  είναι:   προσεκτικός,  νοιάζεται, είναι εκείνος που  απελευθερώνει και σώζει από κάθε είδους καταπίεση. Όλη η ανθρώπινη  ιστορία είναι η εξήγηση του ονόματος του Θεού: του τι είναι πως είναι και γιατί είναι ο Θεοσς

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά ΄Αγιο Ευαγγέλιο (Λκ.13,1-9)          

Εκείνο τον καιρό παρουσιάσθηκαν κάποιοι στον Ιησού , που του ανήγγειλαν για τους Γαλιλαίους εκείνους των οποίων το αίμα ο Πιλάτος το ανέμειξε με αίμα των θυσιών τους. Κι ο Ιησούς τους απάντησε και τους είπε: "Νομίζετε ότι αυτοί οι Γαλιλαίοι  ήταν περισσότερο αμαρτωλοί απ' τους άλλους Γαλιλαίους, επειδή έπαθαν αυτό το πράγμα; Όχι, σας λέω. Αλλά εάν δε μετανοήσετε, όλοι σας θα χαθείτε με παρόμοιο τρόπο. 'Η μήπως, εκείνοι οι δεκαοκτώ πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος στο Σιλωάμ και τους σκότωσε, νομίζετε ότι ήταν περισσότερο ένοχοι απ' ότι είναι όλοι εκείνοι που κατοικούν στην Ιερουσαλήμ; Όχι, σας λέω, αλλά εάν δε μετανοήσετε, όλοι σας θα χαθείτε με τον ίδιο τρόπο".
    Ο Ιησούς τους είπε και την ακόλουθη παραβολή: "Κάποιος είχε μια συκιά φυτεμένη στο αμπέλι του και πήγε να ψάξει για καρπούς σ' αυτή τη συκιά και δε βρήκε. Είπε τότε στον αμπελουργό: Τρία χρόνια τώρα έρχομαι εδώ να ψάξω για καρπούς σ' αυτή τη συκιά και δε βρίσκω. Κόψε την, λοιπόν. Γιατί να πιάνει και το έδαφος;' Κι ο αμπελουργός του απάντησε: `Κύριε, άφησε την κι αυτή τη χρονιά, ώστε να σκάψω γύρω της και να βάλω κοπριά. Και θα δούμε αν δώσει καρπούς στο μέλλον. Αλλιώς, κόψε την".

                                                                                                     Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς με τους μαθητές του ταξιδεύουν προς την Ιερουσαλήμ. Στο δρόμο σχολιάζουν την επικαιρότητα. Η συζήτηση αφορούσε  « εκείνους Γαλιλαίους των οποίων το αίμα ο Πιλάτος το ανέμειξε με αίμα των θυσιών τους». Κατά πάσα πιθανότητα ήταν  μια πράξη επίδειξης δύναμης  για να τρομοκρατηθεί  και να παραλύσει  το πλήθος και από φόβο  να μην αντιδρά. Το μόνο που κατόρθωναν ήταν να δημιουργήσουν όλο και περισσότερη εχθρότητα και μνησικακία στον ντόπιο καταπιεσμένο πληθυσμό.
Ο Ιησούς σ’ αυτό το επεισόδιο  προσθέτει και κάτι ακόμα  που ήταν ακόμη ζωντανό στην μνήμη των   ακροατών του, για εκείνους τους «δεκαοκτώ πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος στο Σιλωάμ και τους σκότωσε». Και σχολιάζει  "Νομίζετε ότι αυτοί οι Γαλιλαίοι  ήταν περισσότερο αμαρτωλοί απ' τους άλλους Γαλιλαίους, επειδή έπαθαν αυτό το πράγμα; Όχι, σας λέω”. Σαν να θέλει να τους πει : “Σταματήστε να φαντάζεσθε   την ανθρώπινη ύπαρξη ως μια αίθουσα Δικαστηρίου. Δεν υπάρχει σχέση μεταξύ ενοχής και ατυχίας, μεταξύ αμαρτίας και ασθένειας. Ο Θεός δεν σπείρει τον θάνατο, δεν δείχνει την εξουσία του με τιμωρίες”  και συμπληρώνει “αλλά εάν δε μετανοήσετε, όλοι σας θα χαθείτε με τον ίδιο τρόπο”.
 Ο Ιησούς μας ξαφνιάζει· είναι σαν να λέει και να ξελέει.  Απλά  θέλει να σβήσει την εικόνα του Θεού τιμωρού και  εκδικητή  και να  μας δώσει να καταλάβουμε ότι στη ζωή έχουμε  αυτονομία και φέρουμε  την  ευθύνη των πράξεων μας. Η δράση του Θεού στην ιστορία μας  δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για οποιαδήποτε εύκολη αυτολύπηση. Ο Θεός προσφέρει τα αγαθά του  δωρεάν και όχι ως ανταμοιβή για τα κατορθώματά μας   ή ως τιμωρία για τις αμαρτίες μας . Αυτά τα δώρα είναι  δωρεάν δώρα, αλλά και δέσμευση: ο Θεός θέλει να αποδώσουμε καρπούς.

Το δεύτερο μέρος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής είναι  μια σύντομη παραβολή “της άκαρπης συκιάς”και έτσι ο Ιησούς έρχεται να συμπληρώσει τη διδασκαλία του  με  την επιτακτικότητα της μετάνοιας.  Λέει : δεν μπορούμε από το γεγονός ότι  ο Θεός είναι ευσπλαχνικός και κάνει υπομονή, να συμπεράνουμε ότι η “κρίση του Θεού” έχει καταργηθεί. Αντίθετα, ο Ιησούς μας επιβεβαιώνει ότι εάν δεν παράγουμε καλούς καρπούς θα καταλήξουμε στην καταστροφή.
          Ο Θεός, είναι υπομονετικός όπως ο υπομονετικός και καλόγνωμος γεωργός της παραβολής. Ελπίζει στην μεταστροφή του αμαρτωλού, του δίνει καιρό για να μεταμεληθεί, αλλά όχι για να αναβάλλει την μετάνοια.   Η μετάνοια είναι : α) ριζική ·  πηγαίνει  βαθιά  και αγγίζει τη ρίζα της ύπαρξης μας. Δεν πρέπει να περιορίζεται στη συνείδησή μας μόνο, γιατί και αυτή μπορεί να την έχουμε μορφώσει  κατά τρόπο τέτοιο ή να έχει επηρεαστεί τόσο από το περιβάλλον, που να μας οδηγεί σε αυταπάτες και λανθασμένες εκτιμήσεις αλλά να είναι φωτισμένη από το Λόγο του Θεού,   β)θρησκευτική·  η αυτοκριτική που διενεργούμε πρέπει να εμπνέεται από τον Λόγο του Θεού και να αποβλέπει στην μεταστροφή της ύπαρξης μας, και όχι να ωθείται από τον πληγωμένο εγωισμό μας, ή την πληγωμένη  δημόσια εικόνα μας.

 Η αλήθεια δεν βρίσκεται  στην εκτίμηση της κοινής γνώμης  και  δεν είναι αποτέλεσμα της τρέχουσας μόδας ή  της γνώμης της πλειοψηφίας  ή της επιδίωξης  του τι θα ήθελα να ήμουν και δεν είμαι,  γ) επιτακτική· Εδώ και τώρα :  υπάρχει καιρός για να επωφεληθούμε και να  μεταστραφούμε, αλλά ως όχι χρησιμοποιώντας τον ως πρόσχημα για να την αναβάλουμε για αργότερα, δ) η μετάνοια  είναι μια πράξη βαθειά ανθρώπινη, διότι  βοηθά τον άνθρωπο να ανακαταλάβει την ταυτότητα του και να της δώσει την εικόνα που είχε πριν    απ’ όλες τις αλλοτριώσεις που το κακό ενέργησε.
Τότε όπως και σήμερα είναι ξεκάθαρο   ότι τα πάντα στον κόσμο είναι στενά συνδεδεμένα: εάν υπάρχουν εκατομμύρια φτωχοί  άνθρωποι χωρίς αξιοπρέπεια ή εκπαίδευση, όλος ο κόσμος υποφέρει και όλοι -ποιός λιγότερο,  ποιός  περισσότερο-  είμαστε υπεύθυνοι γι αυτό· αν η φύση υποφέρει, ο άνθρωπος υποφέρει και πεθαίνει. Είναι  ολόκληρη η κοινωνία που πρέπει να σωθεί αλλάζοντας μυαλά.

Γ κυκλος 2 Κυριακή της Τεσσαρακοστης, Λκ 9,28β-36

     Αν διαλέξουμε τη ζωή του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού,  ο Αναστημένος θα μεταμορφώσει το μίζερο  σώμα μας και θα το κάνει όμοιο με το ένδοξο Σώμα Του

Κυριακή  24 Μαρτίου   2019   

Στο πρώτο ανάγνωσμα από την Παλαιά Διαθήκη (Γεν  15,5-12.17-18)  περιγράφεται η σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης του Θεού προς τον Αβραάμ και του Αβραάμ προς τον Θεό. Ο  Θεός προτείνει στον Αβραάμ να πάει σε μια καινούργια πατρίδα που θα του  δείξει εκείνος, και  ο  Αβραάμ  ελεύθερα δέχεται, συναινεί  στην πρόταση/προσφορά και  αφήνει πίσω  την προηγούμενη ζωή του επειδή  πίστεψε  ότι  αφού "ο Θεός είναι μαζί μου δεν έχω τίποτα να φοβηθώ". Ο Θεός, διάλεξε τον  Αβραάμ και του δείχνει την εύνοια του, όχι  επειδή  έκανε κάτι ο Αβραάμ για να το  αξίζει, αλλά επειδή Εκείνος το θέλησε.  Ο Αβραάμ από την μεριά του εμπιστεύεται το Θεό και δεν  του ζητά  εγγυήσεις ή άλλες πληροφορίες για το πως θα εκπληρωθούν οι υποσχέσεις του. Απλά εμπιστεύεται και ξεκινά. Το τελετουργικό “συμμαχία Συμφωνίας και συμμαχία φιλίας” που ο Θεός  συνάπτει με τον Αβραάμ : τα   ζώα που  μοιράζονται σε δύο ίσα μέρη που είναι αλληλοσυμπληρούμενα και εκπροσωπούν τους δύο συμβαλλόμενους. Και πάλι το Έλεος του Θεού προσφέρει στον Αβραάμ κάτι παραπάνω  για το οποίο δεν έκανε τίποτα για να το  αξιομισθίσει .    

Οι Χριστιανοί καλούμαστε να απελευθερωθούμε από  τις όποιες προκαταλήψεις και τα είδωλα μας,  να εμπιστευτούμε στο ΄Ελεος του Θεού  και να αφήσουμε την εικόνα Του, σύμφωνα με την οποία πλασθήκαμε,  να αποκαλύπτεται. Το να είναι κάποιος μαζί με τον Ιησού σημαίνει ότι  με την συμπαράσταση του μαθαίνει  να αφήνει τον Θεό που είναι μέσα του (πλασθήκαμε κατ΄εικόνα Θεού) να τον μεταμορφώσει. 
                                       
 Ανάγνωσμα  από το κατά Λουκά  ΄Αγιο Ευαγγέλιο    (9,28β-36)

Εκείνο τον καιρό  ο Ιησούς πήρε τον Πέτρο και τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο κι ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί. Και συνέβηκε ενώ προσευχόταν, να αλλάξει η μορφή του πρόσωπου και τα φορέματά του έγιναν άσπρα, και αστραφτερά. Τότε εμφανίσθηκαν δυο άνδρες που μιλούσαν μαζί του, και οι οποίοι ήταν ο Μωυσής και ο Ηλίας. Αυτοί εμφανίσθηκαν μέσα σε δόξα και του μιλούσαν για την έξοδό του, που έμελε να εκπληρωθεί στην Ιερουσαλήμ. Αλλά τον Πέτρο και τους συντρόφους του τους είχε κυριέψει ένας βαρύς ύπνος. Αλλά παρέμειναν ξύπνιοι και είδαν τη δόξα του Ιησού και τους δυο άνδρες που στέκονταν μαζί του. Και την ώρα που απομακρύνονταν από κοντά του, είπε ο Πέτρος στον Ιησού: "Κύριε, είναι καλό να μείνουμε εδώ και να κάνουμε τρεις σκηνές: μια για σένα, μια για το Μωυσή και μια για τον Ηλία". Δεν ήξερε τι έλεγε. Ενώ αυτός ακόμα έλεγε αυτά τα λόγια, ήλθε μια νεφέλη που τους τύλιξε στη σκιά της. Κι εκείνοι φοβήθηκαν που μπήκαν μέσα στη νεφέλη. Και μια φωνή ήλθε απ'τη νεφέλη, που είπε: "Αυτός είναι ο Υιός μου, ο εκλεκτός. Αυτόν να ακούτε". Κι αφού ακούστηκε η φωνή, ο Ιησούς βρέθηκε μόνος. Κι εκείνοι δε μίλησαν καθόλου κι εκείνες τις ημέρες σε κανένα δεν είπαν τίποτα απ'ό,τι είδαν.
Λόγος του Κυρίου 

         
Το ευαγγελικό επεισόδιο της Μεταμόρφωσης του Ιησού (Λκ 9: 28-36) έχει δύο κέντρα: α) την αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του Ιησού και του έργου του,  και β) την «πρόγευση της Αναστάσεως»  για τον Ιησού, ως  απάντηση – αναγνώριση   του Θεού Πατέρα  για την ορθότητα του δρόμου που  διάλεξε για να ζήσει την Μεσσιανικότητα του.

Ο ευαγγελιστής, στην προσπάθεια του να μεταφέρει όσο το δυνατό πληρέστερα το γεγονός και το νόημα  της Μεταμορφώσεως στις επερχόμενες γενεές,  δε διστάζει να το περιγράψει με στοιχεία που  παραπέμπουν στο Μωυσή όταν στο Σινά του δόθηκε μέσα από  Θεοφάνια  ο Νόμος. Με αυτόν τον τρόπο λέει  στον αναγνώστη ότι ο Ιησούς   δεν είναι απλά  όπως ο  Μωυσής ή  ένας άλλος Μωυσής, αλλά ο Υιός του Θεού Πατέρα, ο Αγαπητός,   ο οριστικός μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων  που ως επικεφαλής του Λαού του Θεού, τον συγκροτεί με τον Νόμο της Αγάπης. Είναι Εκείνος στον οποίο όχι μόνον  εκπληρώνονται οι υποσχέσεις των Προφητών  αλλά  είναι και  ο Αυθεντικός ερμηνευτής του Λόγου του  Θεού για τον Νέο Λαό του Θεού, και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Είναι εκείνος που τελικά θα  οδηγήσει  στην τέλεια και ολοκληρωτική απελευθέρωση την ανθρωπότητα από το κακό, στην  Βασιλεία του Θεού.

Γ' κύκλος 1η Κυριακή της Τεσσαρακοστής Λκ 4,1-13

         
Ο Ιησούς πειράχτηκε όπως ο καθένας μας.
"Η επιλογή» ως πειρασμός"

Κυριακή,  17  Μαρτίου   2019


Μέσα σε λίγες, λιτές γραμμές ,(Δευτ. 26, 4-10)  έχουμε την ομολογία πίστεως του ευσεβούς Εβραίου, μιας πίστης που δεν βασίζεται  σε θεωρίες αλλά σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα που είναι οι κομβικοί  ιστορικοί σταθμοί  του εβραϊκού λαού με τις ενέργειες του Θεού για χάρη του. Γι αυτό και πρέπει να του αποδίδεται ευγνωμοσύνη και κάθε μορφή λατρείας.
Τα πάντα από τον Θεό  προέρχονται και  όλα είναι Θεία Ευλογία. Ακόμα και οι δύσκολες στιγμές  της ιστορίας,   κι αυτές είναι “ευλογία”  αν τις ζήσουμε κάτω από το Θεϊκό βλέμμα.

Η  “ιστορία”  είναι ένας τόπος όπου ο Θεός  εργάζεται   το κακό που είναι παρόν· η  “ιστορία”   μας μιλά για την αδυναμία μας  και τους  περιορισμούς μας,  που πολλές φορές μας οδηγούν  στην  άρνησή μας να είμαστε «οι καλοί αγωγοί»  του καλού στον κόσμο και προτιμούμε να ακολουθούμε διάφορα είδωλα που μας παραπλανούν. 

Καλούμαστε να διαλέξουμε, να επιλέξουμε  να αντλήσουμε το νόημα της ζωής μας από το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού  ή    από  όσα υπόσχονται  τα εγκόσμια αγαθά.
Ως χριστιανοί,  καλούμαστε  να απελευθερωθούμε από τη σκλαβιά αυτών των  ειδώλων που μας δελεάζουν γιατί,  ενώ μας υπόσχονται  ότι θα μας δώσουν την πραγματική ζωή,   αποδεικνύεται  στην πραγματικότητα  ότι  οι υποσχέσεις τους  είναι κενές  περιεχομένου.
                                             
Ανάγνωσμα  από το κατά Λουκά  ΄Αγ. Ευαγγέλιο    (4,1-13)

          Ο Ιησούς γεμάτος από 'Αγιο Πνεύμα αναχώρησε από τον Ιορδάνη και οδηγήθηκε από το Πνεύμα στην έρημο, 2όπου για σαράντα μέρες πειραζόταν από το διάβολο. Τις ημέρες εκείνες δεν έφαγε τίποτα και όταν συμπληρώθηκαν πείνασε. Κι ο διάβολος του είπε: "Αν είσαι Υιός του Θεού, πες σ'αυτή την πέτρα να γίνει ψωμί". Κι ο Ιησούς του απάντησε: "Λέει η Γραφή: Δεν θα ζήσει ο άνθρωπος με μόνο το ψωμί". Αφού ο διάβολος τον οδήγησε ψηλά, του έδειξε όλα τα βασίλεια της οικουμένης μέσα σε μια στιγμή. Κι ο διάβολος του είπε: "Θα σου δώσω όλη αυτή την εξουσία και τη δόξα τους, διότι σε μένα έχει παραδοθεί και τη δίνω σε όποιον θέλω. Εσύ, λοιπόν, αν προσκυνήσεις μπροστά μου, θα είναι όλη δική σου". Κι ο Ιησούς απαντώντας του είπε: "Λέει η Γραφή: Θα προσκυνήσεις τον Κύριο το Θεό σου και αυτόν μόνο θα λατρεύσεις".Τότε ο διάβολος έφερε τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ και τον έστησε στην κορυφή του ναού και του είπε: "Αν είσαι Υιός του Θεού, ρίξε τον εαυτό σου από εδώ κάτω. Λέει, πράγματι, η Γραφή:
Για σένα θα διατάξει τους αγγέλους του, -για να σε προφυλάξουν και ότι στα χέρια θα σε σηκώσουν, μη τυχόν και σκοντάψεις το πόδι σου σε πέτρα.
Κι ο Ιησούς, απαντώντας του, του είπε: "Η Γραφή λέει: Δεν θα πειράξεις τον Κύριο το Θεό σου". Κι ο διάβολος αφού εξάντλησε κάθε πειρασμό, απομακρύνθηκε απ'τον Ιησού, μέχρι τον καθορισμένο καιρό.

Λόγος του Κυρίου.

Το σημερινό ευαγγέλιο που μας είναι γνωστό  ως “οι πειρασμοί του Ιησού  στην έρημο”  μας παρουσιάζει  δυο πορτρέτα : του Ιησού και του Διαβόλου.

Και οι δύο μπαίνουν ανάμεσα στο Θεό και τον Άνθρωπο,  και οι δύο προσφέρουν νόημα για την ζωή του ανθρώπου,  άρα ευτυχία. Το πρόβλημα είναι η  σωστή επιλογή·  ιδού,  ο πειρασμός.
Ο Ιησούς προσπαθεί να φέρει τον Θεό κοντά στον άνθρωπο και ο διάβολος να διαβάλλει τον Θεό στον άνθρωπο και να τον απομακρύνει από Εκείνον. Όταν ο Θεός είναι κοντά στον άνθρωπο προωθείται η ενότητα του ανθρωπίνου γένους  άρα η ειρηνικότερη συνύπαρξη· αντίθετα,  η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό δεν προκαλεί μόνο τη ρήξη μεταξύ  ανθρώπου και Θεού αλλά  και  ρήξη με τους  συνανθρώπους του.
Καλούμαστε λοιπόν να επιλέξουμε «πως και  γιατί»  διότι  έτσι σχηματικά που τα παραθέτουμε,  το ζήτημα φαίνεται απλό, όμως μόνον όταν έχει τελεσθεί μια πράξη και δούμε τα αποτελέσματα της καταλαβαίνουμε το ποιόν της.
Η διάκριση των πνευμάτων, είναι αναγκαία και μάλιστα για εκείνες τις στιγμές  που έχουν κομβικό χαρακτήρα για τη ζωή μας.  Το κακό μπορεί να ντυθεί με το καλό. Στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε, ο διάβολος,  για να στηρίξει τις προτάσεις του, αναφέρεται στην Αγία Γραφή. Ακόμη και μια καλή λοιπόν, εκ πρώτης όψεως,  συμβουλή  μπορεί να αποδειχθεί  δίκοπο μαχαίρι. Μερικές φορές ο διάβολος, δεν είναι απαραιτήτως ‘κάποιος άλλος’ που μας πειράζει,  αρκεί  και ο αχαλίνωτος εγωκεντρισμό μας!

Ο Ιησούς αρχίζει μια διαδρομή ζωής υπό συνεχή πειρασμό και δοκιμασία που συνοψίζονται : α) στην επιδίωξη του να χρησιμοποιεί τα  αγαθά προς ίδιον όφελος, β) στην αναζήτηση της  δύναμης που τον προβάλλει και γ) στην εξουσία που του προσδίδουν οι οπαδοί και όχι οι πεπεισμένοι μαθητές. Αυτοί  είναι οι καθημερινοί πειρασμοί   που θα συνοδεύουν τον Ιησού σε όλη του τη ζωή. Αφορούν την ταυτότητα του και το έργο του: να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο και να είναι το κέντρο όλων  ή να κάνει το θέλημα του Θεού, που είναι ο δύσκολος;  Ακολούθησε τον δύσκολο δρόμο,  δεν θέλησε να γοητεύσει και να  παρασύρει τα πλήθη εκπληρώνοντας τις επιθυμίες τους.  Εκείνοι που παρακολουθούσαν την σταύρωση του,  κάτω από το σταυρό,    μέχρι τέλους δεν είχαν καταλάβει. γι αυτό και έλεγαν  “άλλους έσωσε γιατί δεν σώζει και τον εαυτό του για να τον πιστέψουμε”  έτσι, με τον τρόπο τους,  μας έδειξαν το κύριο μέλημα που είχε στη ζωή του ο Ιησούς και ποια είναι ταυτότητα του. «Άλλους έσωσε» · το κέντρο της ζωής του Ιησού ήταν «ο άλλος» , ο άνθρωπος που υπέφερε που ήταν περιθωριακός και καταπιεσμένος. 
Η ευαγγελική περικοπή  τελειώνει με μια προβληματική φράση  : "ο διάβολος αφού εξάντλησε κάθε πειρασμό, απομακρύνθηκε απ' τον Ιησού, μέχρι τον καθορισμένο καιρό", δηλαδή η δοκιμασία  δεν τελείωσε, δεν έκλεισε, δεν σφραγίστηκε. Ο πειρασμός έρχεται  και φεύγει και ξαναγυρίζει με διαφορές μορφές ... τόσο για τον Ιησού όσο και για μας. 

Γ΄ Κύκλος 9ηΤακτική Κυριακή Λκ. 7,1-10

Πίστη στον Ιησού και ανιδιοτελή αγάπη στον πλησίον, τον τελευταίο, τον μηδαμινό.

Κυριακή  10 Μαρτίου  2019

Το πρώτο ανάγνωσμα,  από το  Πρώτο Βιβλίο των  Βασιλειών  8, 41-43, μας παραθέτει το εδάφιο εκείνο από την ευχή καθιερώσεως του ναού της Ιερουσαλήμ από τον βασιλιά Σολομώντα (1011-931πΧ). O Βασιλιάς   παρουσιάζει τον Ναό ( 967 - 960π.Χ) ως σύμβολο ενότητας του έθνους και της πίστης στον  ένα Θεό, όπως  τα θεμελίωσε  ο Μωυσής, και εύχεται να γίνει  σύμβολο και της ενότητας των εθνών, γιατί ο Ναός είναι “οίκος του Θεού” του Δημιουργού των πάντων.

Στο κείμενο του Ευαγγελίου   ο Ιησούς  εγκωμιάζει την πίστη και την ανιδιοτελή αγάπη για τον υπηρέτη του,  ενός Ρωμαίου αξιωματικού, ενός εθνικού με τον οποίο  ο Νόμος απαγόρευε ακόμη και την συναναστροφή. Η στάση  αυτή  του Ιησού, που αναγνωρίζει,εκτιμά και επιβραβεύει την πίστη και την ανιδιοτελή αγάπη ενός εθνικού, θα λέγαμε ότι  είναι η αρχή της εκπλήρωσης της ευχής του Σολομώντα.  Και με ένα απροσμενο τρόπο περιγράφει στην πράξη την διδασκαλία της προηγούμενης Κυριακής να είναι σπλαχνικοί όπως ο Πατέρας είναι σπλαχνικός. Η ευσπλαχνία δεν είναι μόνο στη συγγνώμη αλλά και στην αναγνώριση του καλού όπου και αν αυτό γίνεται, 

Από το κατά   Λουκά  ΄Αγιο Ευαγγέλιο (7,1-10)

Εκείνο τον καιρό όταν  τελείωσε ο Ιησούς να απευθύνει αυτά τα λόγια στο λαό που τον άκουγε, μπήκε στην Καπερναούμ. Ο δούλος ενός εκατοντάρχου, στον οποίο ήταν πολύτιμος, ήταν άρρωστος και ετοιμοθάνατος. Όταν άκουσε σχετικά με τον Ιησού, έστειλε σ'αυτόν πρεσβυτέρους των Ιουδαίων, παρακαλώντας τον να έλθει και να σώσει το δούλο του. Εκείνοι πήγαν στον Ιησού και τον πα ρακαλούσαν θερμά, λέγοντας: "Αξίζει να του κάμεις αυτή τη χάρη, διότι αγαπά το έθνος μας και αυτός έκτισε τη συναγωγή μας". Κι ο Ιησούς πήγαινε μαζί τους. Όταν, όμως, δεν απείχε πολύ από το σπίτι ο εκατόνταρχος έστειλε κάποιους φίλους του για να του πουν: "Κύριε, μην ενοχλείσαι, γιατί δεν είμαι άξιος να μπεις κάτω από τη στέγη μου. Για το λόγο αυτό, δε θεώρησα άξιο τον εαυτό μου να έλθω ο ίδιος να σε βρω. Αλλά πες ένα λόγο και ο δούλος μου θα γιατρευτεί. Διότι κι εγώ είμαι άνθρωπος κάτω από εξουσία και έχω στρατιώτες στην εξουσία μου και λέω στον ένα: πήγαινε, και πηγαίνει. Και στον άλλο λέω: έλα, και έρχεται. Και στο δούλο μου λέω: κάμε αυτό, και το κάνει". 'Οταν ο Ιησούς τα άκουσε όλα αυτά, θαύμασε αυτό τον άνθρωπο και γυρίζοντας προς τον κόσμο που τον ακολουθούσε, είπε: "Σας λέω πως ούτε στον Ισραήλ δεν βρήκα τόση πίστη". Κι όταν οι απεσταλμένοι επέστρεψαν στο σπίτι, βρήκαν το δούλο να είναι καλά
Λόγος του Κυρίου.


Απ΄ όλη την ευαγγελική περικοπή  ας  συγκεντρώσουν  την προσοχή μας τα παρακάτω σημεία και ας σκεφτούμε: 
Αφ’ ενός έχουμε τους  προύχοντες της Καπερναούμ που «συστήνουν» τον Ρωμαίο αξιωματικό  στον Ιησού επειδή  είναι καλός άνθρωπος και προπάντων ευεργέτης, γι αυτό και του ζητούν να  ικανοποιήσει την επιθυμία του. Αφ’ ετέρου έχουμε τον ίδιο τον  εκατόνταρχο που ζητάει από τον Δάσκαλο  βοήθεια όχι για τον εαυτό του, αλλά για τον υπηρέτη του, που δεν μετρά για τίποτα! 
Στους πρώτους υπάρχει ιδιοτέλεια,   στον δεύτερο, τον ειδωλολάτρη, η  ουσία του Ευαγγελίου, η εμπιστοσύνη  στον Ιησού και η  αγάπη για τον άλλον,  τον τελευταίο, τον μηδαμινό. 

Ακόμη ο Ρωμαίος είναι διακριτικός και ευγενής δεν θέλει να φέρει σε δύσκολη θέση τον Ιησού  διότι ξέρει ότι, όντας ειδωλολάτρης και κατακτητής,  απαγορευόταν στους Ιουδαίους να έλθουν σε επαφή μαζί του,  ωστόσο δεν διστάζει να  εκδηλώσει μια  ακλόνητη πίστη και  εμπιστοσύνη στον Ιησού όχι προς ίδιον  όφελος αλλά προς όφελος  του υπηρέτη  του, που δεν διστάζει να παραδεχτεί  ότι "... του ήταν πολύ αγαπητός και απαραίτητους". Ο Ιησούς θαυμάζει και  εγκωμιάζει δημοσίως  την γενναιόδωρη πίστη  του Ρωμαίου
Μόνο εάν η πίστη μας  γίνει ανιδιοτελής και  διαφανής, σταθερή και αποφασιστική, ευγενής και συγκεκριμένη  όπως του Ρωμαίου  εκατόνταρχου, μπορούμε να προσεγγίσουμε σε  βάθος το Μυστήριο του Χριστού. 
Σε μερικές μέρες αρχίζει η Τεσσαρακοστή· στην πορεία της ας μιμηθούμε την υπέροχη πίστη και τη γενναιοδωρία του αξιωματικού για να προσεγγίσουμε μαζί του το Μυστήριο του Χριστού!

Γ΄ Κύκλος 8η Τακτική Κυριακή

Η κοινωνία αλλάζει και μεταμορφώνεται όταν οι σχέσεις μεταξύ των μελών της είναι θεμελιωμένες στην Θεική Ευσπλαχνία.

Κυριακή 3 Μαρτίου 2019

Το σημερινό πρώτο ανάγνωσμα είναι από το Βιβλίο της Σοφίας Σειράχ. Στην  Παλαιά Διαθήκη «Σοφός»,  είναι ο άνθρωπος, κατέχει την ικανότητα της διάκρισης,  ξέρει να διαλέγει το καλό και ν’ αποφεύγει το κακό, άρα ξέρει να ζήσει Η Σοφία, δεν είναι αποτέλεσμα της γνώσης των επιστημών αλλά είναι καρπός του Λόγου του Θεού και της τριβής με τη ζωή του Σοφού. Για τους ραβίνους Ο Νόμος λέει : άκουσε και πίστεψε. Οι Προφήτες : κατάλαβε και μάθε. Σοφία : τώρα ξέρεις, προχώρα. Σοφός δεν είναι για τον εαυτό του, δεν ασκεί την σοφία του  προς όφελός του  αλλά για την κοινότητα και  με την σοφία του  πασχίζει να αλλάξει και να καλυτερέψει την κοινωνία. 
Η κοινωνία αλλάζει και μεταμορφώνεται προς το καλύτερο αν οι σχέσεις μεταξύ των μελών της την κοινότητας αρχίσουν να αλλάζουν και να  μεταμορφώνονται. Η μεταμόρφωση αυτή αρχίζει πρώτα από εμάς για να αγκαλιάσει τους άλλους και να είναι αποτελεσματική. 

“Ο καλός άνθρωπος βγάζει το καλό από το αγαθό απόθεμα της καρδιάς του” “το στόμα του ανθρώπου μιλάει από το περίσσευμα της καρδιάς”.   δηλώνει ο Ιησούς στο σημερινό ευαγγέλιο.  Ο καλός θησαυρός της καρδιάς: ένας ορισμός,τόσο όμορφος  τόσο γεμάτος ελπίδα, αλλά ας ακούσουμε την ευαγγελική περικοπή.

Από το  Ευαγγέλιο κατά Λουκά 6,39-45

Εκείνο το καιρό ο Ιησους είπε στο πληθος την εξης  παραβολή: "Μήπως μπορεί ένας τυφλός να οδηγεί άλλο τυφλό; Δεν πρόκειται να πέσουν κι οι δυο σε λάκκο; 'Ενας μαθητής δεν μπορεί να είναι πάνω απ'το δάσκαλό του. Αλλά όποιος καταρτισθεί θα είναι σαν το δάσκαλό του. Αλλά γιατί βλέπεις το άχυρο που βρίσκεται στο μάτι του αδελφού σου, αλλά δεν αντιλαμβάνεσαι το δοκάρι που βρίσκεται στο ίδιο σου το μάτι; Πώς μπορείς να λες στον αδελφό σου, `αδελφέ, άφησε να βγάλω το άχυρο που είναι στο μάτι σου', ενώ, εσύ ο ίδιος δε βλέπεις το δοκάρι βρίσκεται στο μάτι σου; Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου και τότε θα δεις το άχυρο στο μάτι του αδελφού σου, για να το βγάλεις.
Δεν υπάρχει, πράγματι, καλό δέντρο που να κάνει σάπιους καρπούς. Ούτε, πάλι, σάπιο δέντρο που να κάνει καλούς καρπούς. Διότι το κάθε δέντρο αναγνωρίζεται από τον καρπό του. Πράγματι, δε μαζεύουν σύκα απ' τα αγκάθια, ούτε τρυγούν σταφύλια απ'το βάτο. Ο καλός άνθρωπος, απ'τον καλό θησαυρό της καρδιάς του, προσφέρει το καλό. Κι ο κακός, από τον κακό προσφέρει το κακό. Διότι το στόμα του μιλά από το περίσσευμα της καρδιάς.

Λόγος του Κυρίου .

Το θέμα με το οποίο ασχολείται σήμερα ο Ιησούς  είναι η Αδελφική διόρθωση 

1. Ξεκινά με το  ποιος πρέπει να κρίνει ποιος  είχε ανάγκη αδελφικής διόρθωσης:
Μόνο ο Θεός μπορεί να κρίνει. Μπορεί, ακόμη και καλόπιστα να  θέλουμε να καθοδηγήσουμε τους άλλους και αυτό να φαίνεται ως πράξη αγάπης,   αλλά όταν είμαστε τυφλοί και θέλουμε να οδηγήσουμε άλλους είναι καθαρός εγωισμός και αλαζονεία. (βλ. 6.37).
Ο Δάσκαλος είναι ο Ιησούς: δεν κρίνει ούτε καταδικάζει (βλ. Ιω. 3:17), κάνει μια απλή σύσταση  «Πήγαινε και μην αμαρτάνεις πια» ή μια διαπίστωση «η πίστη σου σε έσωσε»

2.  Εάν είναι μόνο ο Θεός που μπορεί να κρίνει, πώς πρέπει να  ενεργούμε όταν βλέπουμε  μπροστά  μας ανθρώπους που κάνουν λάθος ; Πρώτα να αποφεύγουμε τον κίνδυνο να δογματίζουμε και να είμαστε καταδικαστικοί. Υπάρχει ο κοινός κανόνας : «Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας» και να καταφεύγουμε στην θεραπεία της αντανάκλασης, στους άλλους να βλέπουμε  ό, τι καλό έχουν για να το μιμηθούμε και ό, τι  κακό  πιστεύουμε  πως κάνουν, να δούμε μήπως κάνουμε το ίδιο και να αρχίσουμε  την  διόρθωση πρώτα σε μας . Και να αναγνωρίσουμε ότι πρώτα εμείς έχουμε ανάγκη της Ευσπλαχνίας του Θεού. Όποιος δεν αναγνωρίζει ότι έχει ανάγκη της ευσπλαχνίας του Θεού, όποιος δεν είναι ευγνώμων  επειδή  ο Θεός τον συγχωρεί, δύσκολα μπορεί  να συγχωρέσει  και δεν μπορεί να καθοδηγήσει άλλους να είναι  μιμητές του Ιησού.