4η Κυριακή του Πάσχα

Αγάπη, κοινωνία ζωής, ελευθερία   (Ιω 10,27-30)

Κυριακή 22 Μαΐου 2016 

Τις Κυριακές που ακολουθούν το Πάσχα, η λειτουργία της Εκκλησίας προσπαθεί να μας δώσει να καταλάβουμε τι σημαίνει να είσαι χριστιανός, δηλαδή μέσω του Αναστημένου Χριστού να πιστεύεις και να εμπιστεύεσαι το Θεό και με αυτή την πεποίθηση να οργανώνεις τη ζωή σου.

Στο ευαγγέλιο κατά Ιωάννη βρίσκουμε τρεις μεγάλες απεικονίσεις: Εγώ είμαι ο Άρτος της ζωής, Εγώ είμαι το Φως του κόσμου και Εγώ είμαι ο καλός Ποιμένας, με τις οποίες ο ευαγγελιστής προσπαθεί να μας σκιαγραφήσει την ταυτότητα του προσώπου και του έργου του Ιησού.

Ανάγνωσμα από το κατά  Ιωάννη άγ. Ευαγγέλιο  (10, 27-30)

      «Εκείνο τον καιρό συνέχισε ο Ιησούς τη διδασκαλία του λέγοντας: Τα δικά μου τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή μου, κι εγώ τα αναγνωρίζω και με ακολουθούν· εγώ τους δίνω αιώνια ζωή και δε θα χαθούν ποτέ, γιατί κανείς δε θα μπορέσει να τ’ αρπάξει από την εξουσία μου. Ο Πατέρας μου, που μου τα έχει δώσει όλα, είναι ισχυρότερος απ’ όλους. Κανείς δεν μπορεί ν’ αρπάξει ό, τι βρίσκεται στα χέρια του Πατέρα μου. Εγώ κι ο Πατέρας είμαστε ένα».

Λόγος του Κυρίου

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή δεν έχει άμεση αναφορά στο μυστήριο του Πάσχα, αλλά στο Τριαδικό μυστήριο του Θεού και μάλιστα όχι των Τριών Προσώπων, όσον το πώς, η κοινωνία ζωής που πρέπει να υπάρχει μεταξύ του Ιησού και των μαθητών του, εισάγει αυτούς τους τελευταίους στο περιβάλλον του Θεού, όπως λέει ο άγ. Παύλος : εν αυτώ    ζούμε  και κινούμαστε και υπάρχουμε.

Η περικοπή μας είναι παρμένη από το 10ο κεφ. του ευαγγελίου κατά Ιωάννη που έχει ως θέμα την εικόνα του καλού Ποιμένα. Πρέπει, όμως, να είμαστε προσεκτικοί στο να αναζητήσουμε το πραγματικό νόημά της. Αυτό γίνεται εφικτό μένοντας αυστηρά στο πλαίσιο της ομιλίας του Ιησού και όχι περιπλανώμενοι σε ερμηνείες που μπορούν να βρουν κάποια προσχηματική λαβή στις εικόνες του κειμένου, αλλά που δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν με τη σοβαρότητα του κειμένου.

Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ξεκινήσουμε από την ευκαιρία που ειπώθηκαν αυτά τα λόγια.

Ο Ιησούς, είναι στον περίβολο του Ναού της Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια της ετήσιας γιορτής που κάνει ανάμνηση της ‘Κάθαρσης και επανακαθιέρωσης του Ναού’. Παρακολουθεί τους Ιουδαίους που προσέρχονταν στο Ναό (ο οποίος για κάθε καλό Ιουδαίο ήταν το κατεξοχήν σημείο της παρουσίας του Θεού ανάμεσα στο λαό του. Είναι ο κατεξοχήν τόπος επικοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό). Παρατηρεί, λοιπόν, αυτούς που εισερχόταν στο προαύλιο του Ναού από την πόρτα που ονομαζόταν προβατική πύλη, την πόρτα των προβάτων, δηλαδή την πόρτα από την οποία έβαζαν τα πρόβατα που προοριζόταν για τις θυσίες της ημέρας.

Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας.

Ο βοσκός - ας αφήσουμε πίσω μας όλες εκείνες τις γλυκανάλατες απεικονίσεις του Ιησού ως ποιμένα με άσπρα πεντακάθαρα ρούχα, ξανθό και καλοχτενισμένο και με ένα αρνάκι στην αγκαλιά του -, είναι ένα σκληροτράχηλο επάγγελμα, δεν δέχεται ανάπαυλες, δεν ξέρει γιορτές και σχόλες. Ζει αποκομμένος και στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, δεν μπορεί ποτέ να απομακρυνθεί από τα πρόβατά του. Ζει με τα πρόβατά του και για τα πρόβατά του θυσιάζεται, για να το πούμε μαζί με τον Πάπα : έχει τη μυρωδιά των προβάτων του. Ο Ιησούς με αυτή την εικόνα θέλει να τονίσει ότι η ζωή του είναι τα πρόβατά του, οι μαθητές του. 

3η Κυριακή του Πάσχα

Ο Μαθητής του Αναστημένου: διορατικότητα στην αγάπη και γενναιοδωρία στην υπηρεσία. 

Κυριακή 15 Μαΐου 2016

Το σημερινό ευαγγελικό επεισόδιο, χρονολογικά είναι σ’ ένα απροσδιόριστο καιρό, κάποτε μετά την Ανάσταση. Είναι λιτό και περιορίζεται σε ορισμένα ουσιώδη στοιχεία, άκρως συμβολικά. Μας προσκαλεί να το διαβάσουμε ως μια σελίδα παραδειγματική, για κάθε πιστό, κάθε εποχής.  

Οι μαθητές του Ιησού έχουν επιστρέψει στην καθημερινότητα τους, στην όχθες της λίμνης, και κει τους συναντά ο Αναστημένος. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, παρότι απαριθμεί με το όνομα τους μαθητές που ήταν μαζί,   επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σε δύο: στον Πέτρο και στον αγαπημένο μαθητή.  Για τον αγαπημένο μαθητή υπογραμμίζει την διορατικότητα της αγάπης που τον οδηγεί, πρώτος να αναγνωρίσει τον δάσκαλο  και για τον Πέτρο την ταχύτητα, την ετοιμότητα και  την γενναιοδωρία  με την οποία  υπηρετεί. Έτσι ο ευαγγελιστής τονίζει τα δύο βασικά γνωρίσματα που πρέπει να χαρακτηρίζουν τον μαθητή του Χριστού: τη  διορατικότητα της αγάπης  και την γενναιοδωρία στην υπηρεσία.

Από το κατά Ιωάννη αγ. Ευαγγέλιο Ιωα 21,1-19

Αργότερα ο Ιησούς εμφανίστηκε πάλι στους μαθητές στην όχθη της λίμνης της Τιβεριάδας. Και να πώς εμφανίστηκε: Ήταν μαζί ο Σίμων Πέτρος, ο Θωμάς που λεγόταν Δίδυμος, ο Ναθαναήλ, που καταγόταν από την Κανά της Γαλιλαίας, οι δύο γιοι του Ζεβεδαίου κι άλλοι δύο από τους μαθητές του. Τους λέει ο Σίμων Πέτρος: «Πηγαίνω να ψαρέψω». «Ερχόμαστε κι εμείς μαζί σου», του λένε εκείνοι. Βγήκαν έξω κι αμέσως ανέβηκαν στο πλοίο, αλλά όλη εκείνη τη νύχτα δεν έπιασαν τίποτα. Όταν πια ξημέρωσε, στάθηκε ο Ιησούς στο γιαλό· οι μαθητές όμως δεν ήξεραν ότι ήταν ο Ιησούς. Τους λέει τότε ο Ιησούς: «Παιδιά, μήπως έχετε κάτι για προσφάγι;» «Όχι», του αποκρίθηκαν. 6Εκείνος τότε τους λέει: «Ρίξτε το δίχτυ στη δεξιά μεριά του πλοίου και θα βρείτε ψάρια». Πραγματικά, έριξαν το δίχτυ, και τα ψάρια ήταν τόσα πολλά, που δεν μπορούσαν να τραβήξουν το δίχτυ. Λέει τότε στον Πέτρο ο μαθητής εκείνος που ο Ιησούς τον αγαπούσε: «Ο Κύριος είναι!» Μόλις άκουσε ο Σίμων Πέτρος πως είναι ο Κύριος, ζώστηκε το ιμάτιό του, επειδή ήταν γυμνός, και ρίχτηκε στο νερό. Οι άλλοι μαθητές ήρθαν με το πλοιάριο, σέρνοντας το δίχτυ με τα ψάρια, γιατί δεν απείχαν από τη στεριά παρά εκατό περίπου μέτρα. Όταν αποβιβάστηκαν στη στεριά, βλέπουν εκεί αναμμένη μια ανθρακιά κι ένα ψάρι πάνω στη φωτιά, και ψωμί. Τους λέει ο Ιησούς: «Φέρτε από τα ψάρια που πιάσατε τώρα». Ανέβηκε τότε στο πλοίο ο Σίμων Πέτρος και τράβηξε το δίχτυ στη στεριά, γεμάτο μεγάλα ψάρια, για την ακρίβεια εκατόν πενήντα τρία. Κι ενώ ήταν τόσα πολλά ψάρια, το δίχτυ δεν είχε σκιστεί. «Ελάτε να φάτε», τους λέει ο Ιησούς. Και κανείς από τους μαθητές δεν τολμούσε να τον ρωτήσει, «εσύ ποιος είσαι;» γιατί ήξεραν πως είναι ο Κύριος. Έρχεται ο Ιησούς, παίρνει το ψωμί και τους το μοιράζει. Το ίδιο έκανε και με το ψάρι. Αυτή ήταν η τρίτη εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές μετά την ανάστασή του.

Όταν, λοιπόν, έφαγαν, λέει ο Ιησούς στο Σίμωνα Πέτρο: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ’ αγαπάς περισσότερο απ’ όσο αυτοί εδώ;» «Ναι, Κύριε», του απαντάει ο Πέτρος, «εσύ ξέρεις πως σ’ αγαπώ». Του λέει τότε: «Βόσκε τ’ αρνιά μου». Τον ρωτάει πάλι για δεύτερη φορά: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ’ αγαπάς;» «Ναι, Κύριε», του αποκρίνεται εκείνος, «εσύ ξέρεις ότι σ’ αγαπώ». Του λέει τότε: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου». Τον ρωτάει για τρίτη φορά: «Σίμων, γιε του Ιωνά, μ’ αγαπάς;» Στενοχωρήθηκε ο Πέτρος που τον ρώτησε για τρίτη φορά «μ’ αγαπάς;» και του απαντάει: «Κύριε, εσύ τα ξέρεις όλα· εσύ ξέρεις ότι σ’ αγαπώ». Του λέει τότε ο Ιησούς: «Βόσκε τα πρόβατά μου. Όταν ήσουν νεότερος, έδενες τη ζώνη στη μέση σου και πήγαινες όπου ήθελες εσύ· όταν όμως γεράσεις, σε βεβαιώνω πως θ’ απλώσεις τα χέρια σου, και κάποιος άλλος θα σε ζώσει και θα σε πάει εκεί που δε θέλεις». Αυτό το είπε για να δείξει με ποιον θάνατο θα δόξαζε το Θεό. Κι αφού το είπε αυτό, του λέει: «Ακολούθησέ με».

Λόγος του Κυρίου.

Ας αρχίσουμε  την μελέτη μας απ΄ την  φράση: “Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα” (Ιωα 15,5). Χωρίς τον Λόγο του Ιησού ψάρευαν όλο το βράδυ, χωρίς  αποτέλεσμα.  Με από τον Λόγο του  Ιησού, η ψαριά ήταν αποδοτικότατη. Προειδοποίηση για τους μαθητών τότε και τώρα, καρποφορία της αποστολής τους εξαρτάται από την πιστότητα τους και η εναρμόνισή τους στο Λόγο του Ιησού. Ο Λόγος του Ιησού γεμίζει το δίχτυ. Το δίχτυ στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι η παγίδα που εγκλωβίζει ή το δέλεαρ που θαμπώνει και παρασύρει, αλλά το μέσον που συγκεντρώνει. Είναι ο Λόγος του Ιησού που συνάζει και καθιστά γόνιμη την αποστολή. Η χριστιανική κοινότητα δεν πρέπει να ξεχνά ότι πέρα από τα όποια χαρίσματα των μελλών της ή και της κοινότητας, η επιτυχία της αποστολής της εξαρτάται από το κατά πόσο εμπνέεται και ενσαρκώνει  τον Λόγο του Ιησού.