Α' Κύκλος - 30η Τακτική Κυριακή

Οι δύο όψεις της Μοναδικής Αγάπης.

Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Η σύγκρουση του Ιησού με τους παράγοντες των μεγάλων θρησκευτικών  πολιτικών ρευμάτων  του  τότε Ιουδαϊσμού είναι συνεχής.  Την περασμένη βδομάδα ασχοληθήκαμε με  το φόρο του Καίσαρα. Στη συνέχεια ακολούθησαν οι Σαδδουκαίοι για την ανάσταση των νεκρών και τους αποστόμωσε, και τώρα σειρά παίρνουν οι Φαρισαίοι με τους νομικούς τους. 

Το πρόβλημα ήταν απλό εκ πρώτης όψεως, αλλά γεμάτο παγίδες. Υπάρχει, άραγε, ένας νόμος μεταξύ των τόσων που υπάρχουν, που είναι ο πρώτος και μεγαλύτερος μεταξύ όλων; Για μερικούς ήταν  η τήρηση του Νόμου του Σαββάτου, αλλού είχαν διαφορετική γνώμη, και οι συζητήσεις ήταν ατελείωτες.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο  Άγιο  Ευαγγέλιο (Μτ  22, 34-40)

Οι Φαρισαίοι όταν άκουσαν ότι αποστόμωσε τους Σαδδουκαίους, συγκεντρώθηκαν μαζί. Κι ένας απ' αυτούς, νομικός, τον ρώτησε με σκοπό να τον πειράξει: “Διδάσκαλε, ποιά είναι η μεγάλη εντολή στο Νόμο;” Κι εκείνος του είπε: "Θα αγαπήσεις τον Κύριο το Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλο σου το νου. Αυτή είναι η μεγάλη και πρώτη εντολή. Αλλά δεύτερη, όμοια με αυτή, είναι: Θα αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Απ' αυτές τις δυο εντολές εξαρτώνται όλος ο Νόμος και οι προφήτες".

Λόγος του Κυρίου

         Το ερώτημα που θέτουν οι Φαρισαίοι στον Ιησού, όπως ήδη είπαμε, πηγάζει από έναν προβληματισμό της εποχής τους, αλλά και από το πρόσωπό του. 

Ο προβληματισμός: Οι  Ιουδαίοι δίπλα στο «Δεκάλογο» είχαν και 613 επί μέρους νόμους εφαρμοστέους, που ρύθμιζαν κάθε πτυχή της ζωής. Οι 365 εντολές, όσες οι μέρες του έτους, ήταν απαγορεύσεις τι δεν πρέπει να κάνουν, και οι 248 εντολές, όσα τα μέρη του σώματος, τι πρέπει να κάνουν. Με αυτό τον τρόπο ήθελαν να πουν ότι τα πάντα, τόσο ο χρόνος όσο και η ζωή,  είναι κάτω από τον έλεγχο του Θεού.

Το πρόσωπό του : Όλοι  διερωτόντουσαν και ιδιαίτερα οι Φαρισαίοι, πώς  ένας νεαρός και πρώην ξυλουργός, παρουσιαζόταν ως Ραβί, δάσκαλος, πού και πώς μορφώθηκε; Τι βάθος είχαν οι γνώσεις του για το Νόμο;  

Θέλησαν, λοιπόν, με ένα ερώτημα να έχουν δύο απαντήσεις.  

         Η επιθυμία τους να βρουν ένα νόμο που να είναι  μια πυξίδα  για να προσανατολιστούν και έτσι να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους, μοιάζει  και με τι δική μας επιθυμία: να βρω αυτό που μου δίνει τη σιγουριά ότι είμαι καθ’ όλα εντάξει απέναντι στο Θεό.

         

     

Α΄ Κύκλος 29η Τακτική Κυριακή

Στον Καίσαρα τα πράγματα, στον Θεό τον Άνθρωπο

Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, χρονολογικά, τοποθετεί το επεισόδιο που σήμερα θα μελετήσουμε, την τελευταία βδομάδα της ζωής του Ιησού. Ο Ιησούς είχε κατέβει από τη Γαλιλαία στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή του Πάσχα. Ο κόσμος τον υποδέχθηκε θριαμβευτικά. Οι Αρχές, όμως, το Ιερατείο, οι Πρεσβύτεροι του λαού, οι Φαρισαίοι και οι Νομομαθείς, είναι εχθρικοί μαζί του. Οι διαμάχες μαζί τους διαδέχεται η μια την άλλη. Σε αυτό το συγκρουσιακό πνεύμα τοποθετείται και το επεισόδιό μας.

Από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο (Mτ 22,15-21)

Εκείνο το καιρό οι Φαρισαίοι κι έκαμαν συμβούλιο, για να τον κάμουν με τα λόγια του να πέσει σε παγίδα. Και στέλνουν τους μαθητές των μαζί με τους Ηρωδιανούς προς τον Ιησού για να του πουν: "Διδάσκαλε, γνωρίζουμε ότι αγαπάς την αλήθεια και ότι διδάσκεις το δρόμο του Θεού σύμφωνα με την αλήθεια και ότι δεν σε μέλει για κανένα, επειδή δεν κοιτάζεις το πρόσωπο των ανθρώπων. Πές μας, λοιπόν, τί σου φαίνεται; Επιτρέπεται να δίνουμε φόρο στον Καίσαρα ή όχι;". Γνωρίζοντας ο Ιησούς την πονηριά τους, είπε: "Γιατί με πειράζετε, υποκριτές; Δείξτε μου το νόμισμα του φόρου". Κι εκείνοι του έδωσαν ένα δηνάριο. Του λέει τότε: "Τίνος είναι αυτή η εικόνα και η επιγραφή;" Του λένε: "Του Καίσαρα". Τότε τους λέει: "Αποδώστε, λοιπόν, στον Καίσαρα ό,τι ανήκει στον Καίσαρα, και στο Θεό ό,τι ανήκει στο Θεό". 'Οταν το άκουσαν θαύμασαν και τον άφησαν κι έφυγαν.

Λόγος του Κυρίου

Στο επεισόδιο έχουμε δύο συνομιλητές:

Τις ντόπιες Αρχές με επικεφαλής την ομάδα των Φαρισαίων -τους οποίους ο Ιησούς χαρακτηρίζει ως υποκριτές θεατρίνους- : Αρχίζουν λέγοντας «Διδάσκαλε, γνωρίζουμε ότι αγαπάς την αλήθεια και ότι διδάσκεις το δρόμο του Θεού σύμφωνα με την αλήθεια και ότι δεν σε μέλει για κανέναν, επειδή δεν κοιτάζεις το πρόσωπο των ανθρώπων”, για να καταλήξουν “Επιτρέπεται να πληρώνουμε φόρο στον Καίσαρα ή όχι;”

Η παγίδα είναι ξεκάθαρη : Απαντά «ναι» είναι δοσίλογος θα έχει να κάνει με τους ζηλωτές, απαντά «όχι» ποιός είδε τους Ρωμαίους και δεν τους φοβήθηκε !

Ο Ιησούς, που δεν επιδιώκει να είναι αρεστός και δημοφιλής αλλά μόνο αληθινός, ακριβώς όπως με μεγάλη ακρίβεια άθελά τους τον περιέγραψαν οι αντίπαλοί του, και που του αρκεί “το ναι είναι ναι, το όχι όχι”, δίνει, λοιπόν, ως απάντησή του τον πασίγνωστο αφορισμό:

«Αποδώσετε στον Καίσαρα ό,τι ανήκει στον Καίσαρα, και στο Θεό ό,τι ανήκει στο Θεό».

Οι Φαρισαίοι, πριν ρωτήσουν “ έκαμαν συμβούλιο”, που σημαίνει ότι η συμπεριφορά τους δεν είναι μια ευκαιριακή κακία, αλλά μια συνειδητή κακοήθεια. Ο Ιησούς ξέρει “την πονηριά τους”, είναι τρόπος ζωής. Ο πονηρός έχει ως μέτρο των πάντων τον εαυτόν του και το συμφέρον. Η αλήθεια είναι ο ίδιος και τι τον συμφέρει εκείνη την στιγμή.

Η ερώτηση είναι: “Επιτρέπεται να πληρώνουμε φόρο στον Καίσαρα ή όχι;”

Και η απάντηση του Ιησού. "Αποδώστε, λοιπόν, στον Καίσαρα ό, τι ανήκει στον Καίσαρα, και στο Θεό ό, τι ανήκει στο Θεό”.

Ο Ιησούς χρησιμοποιεί τον όρο “Αποδώστε”, άρα αναγνωρίζει ότι το Κράτος (ο Καίσαρας) έχει ορισμένα δικαιώματα που απορρέουν από τους θεσμούς κοινωνικοποίησης και παροχής ορισμένων υπηρεσιών που διευκολύνουν τη ζωή του πολίτη, αν όχι και την ευημερία του, άρα πρέπει να υπάρχουν τα ανταποδοτικά τέλη, για να μπορούν αυτοί οι θεσμοί να λειτουργήσουν. Η λογική είναι απλή : δος μου για να σου δώσω. Εννοείται ΠΡΑΓΜΑΤΑ, φορολογία, για να σου δώσω δρόμους, συγκοινωνίες, υγεία κ.ο.κ., αλλά μέχρις εκεί.

Το Κράτος, όμως, μπορεί να ξεφεύγει από τα νόμιμα πλαίσιά του και να αξιώνει δικαιώματα που αφορούν μόνο το Θεό, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να απαιτεί να το εκλαμβάνουν οι πολίτες ως το νόημα για τη ζωή τους και να εξουσιάζει τις συνειδήσεις.

ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ 15-10-2017

ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Κυριακή 15-10-2017

Η Αγία Γραφή απευθύνεται σήμερα σε όλους,

και σε όλους λέει είσαι πολύτιμος,

ιδιαίτερα σε κείνους που οι πολλοί δεν υπολογίζουν.

Αυτή η Κυριακή είναι αφιερωμένη στην Αγία Γραφή. Η Εκκλησιαστική παράδοση, μέσα από την Ευχαριστιακή Σύναξη της Κυριακής, προσφέρει στη μελέτη μας δύο επεισόδια: το πρώτο, από την Παλαιά Διαθήκη και πιο συγκεκριμένα από το βιβλίο του Νεεμία (Νε 8, 2-10 ) και το δεύτερο από την Καινή Διαθήκη από το κατά Λουκά Ευαγγέλιο (Λκ 1,1-4; 4,14-22). Και τα δύο Αναγνώσματα αναφέρονται στην Αγία Γραφή και μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε, όχι μόνο τη σπουδαιότητά της, αλλά και κατά κάποιο τρόπο το πώς συντάχθηκε.

Το πρώτο Ανάγνωσμα (Νε 8, 2-10) περιγράφει μια τελετή δημόσιας ανάγνωσης αυτού που εμείς ονομάζουμε Πεντάτευχο και οι Εβραίοι Νόμο, που έγινε με την καθοδήγηση του Έσδρα και του Νεεμία, τον πέμπτο π.Χ. αιώνα, μπροστά στα ερείπια της Ιερουσαλήμ.

Το 586 π,Χ. το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο τμήμα του Ιουδαϊκού λαού, είχε εκτοπιστεί από το νικητή βασιλιά των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορα στη Μεσοποταμία. Η αιχμαλωσία στη Βαβυλωνία κράτησε 48 χρόνια (586-538 π.Χ.). Με διάταγμα του Πέρση βασιλιά Κύρου τους επιτράπηκε να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Στη γη της εξορίας οι Ιουδαίοι συνειδητοποίησαν ότι είχαν χάσει κάθε τι που τους έδινε μια ταυτότητα, εκείνο που τους απέμενε ήταν μόνο το θρησκευτικό τους πιστεύω που ήταν καταγεγραμμένο στις θρησκευτικές τους παραδόσεις. Αλλά και αυτές κυκλοφορούσαν κατακερματισμένες σε πολλές προφορικές και γραπτές συλλογές. Αυτές, λοιπόν, τις παραδόσεις τις συνέλεξαν, τις οργάνωσαν και τις κατέγραψαν. Σε αυτές τις παραδόσεις εκφραζόταν η πίστη τους ότι ο Θεός τούς διάλεξε και, από περιπλανώμενες ομάδες που ήταν, τους διαμόρφωσε σε “λαό” και μαζί του έκλεισε μια συμφωνία φιλίας. Τη συμφωνία αυτή εκείνοι δεν την τήρησαν και ιδού το κατάντημά τους. Ο Θεός, όμως, δεν τους εγκατέλειψε και ακόμη ενεργεί για τη σωτηρία τους.

Τώρα, λοιπόν, εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο της ιστορίας τους, συνάχθηκαν μπροστά στα ερείπια της Ιερουσαλήμ για να ακούσουν το Νόμο (τη σημερινή Πεντάτευχο), να συνειδητοποιήσουν την ταυτότητα τους, να νοιώσουν ανανεωμένη την ενότητά τους ως λαός και να έχουν ένα οδικό χάρτη προς το μέλλον τους.

Α΄ Κύκλος - 27η Τακτική Κυριακή -

Καλούμαστε να είμαστε καλοί διαχειριστές και φύλακες. 

Κυριακή - 8  Οκτωβρίου 2017

Είναι μερικές Κυριακές, τώρα, που ο Ιησούς για να κάνει κατανοητή στους ακροατές του τη διδασκαλία του, χρησιμοποιεί την εικόνα του αμπελιού. Αυτό δεν είναι τυχαίο.

Η εικόνα του αμπελιού ήταν πολύ αγαπητή στους προφήτες που την είχαν ταυτίσει με τον Ισραήλ, το Λαό του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς θέλει να δείξει ότι η διδασκαλία του είναι στη γραμμή τής πιο γνήσιας θρησκευτικής παράδοσης του Ισραήλ. 

Η ιστορία, που σήμερα διηγείται ο Ιησούς, δεν είναι τόσο μια παραβολή, όσο μια αλληγορία. Στην παραβολή, για να γίνει κατανοητή η διδασκαλία που προσφέρει ο όποιος δάσκαλος, κάνει μια σύγκριση ενός πράγματος ή καταστάσεως,  με κάτι άλλο. Στην αλληγορία, το κάθε στοιχείο της ιστορίας που ο δάσκαλος διηγείται, συμβολίζει και παραπέμπει σε κάτι άλλο πραγματικά υπαρκτό. Τόσο οι παραβολές, όσο και οι αλληγορίες, είναι ιστορίες ανοιχτές στο μέλλον. Ο Ιησούς, διδάσκοντας με παραβολές ή αλληγορίες, εμπλέκει τους ακροατές του στην ιστορία που ακούνε και τους προκαλεί να πάρουν θέση και να καταλήξουν σε ένα συμπέρασμα.

        

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο (Μτ 21,33-43)

Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησούς στους πρεσβυτέρους και τους άρχοντες του λαού. «Ακούστε μια άλλη παραβολή: Ήταν ένας οικοδεσπότης που φύτεψε ένα αμπελώνα και τον περιέφραξε και έσκαψε μέσα ένα πατητήρι και οικοδόμησε ένα πύργο και τον νοίκιασε σε γεωργούς κι έφυγε σε άλλο τόπο. Όταν πλησίασε η εποχή της καρποφορίας, έστειλε στους γεωργούς τους δούλους του για να πάρουν τους καρπούς. Κι οι γεωργοί έπιασαν τους δούλους του και άλλον έδειραν, άλλο σκότωσαν και άλλο λιθοβόλησαν. Έστειλε και πάλι άλλους δούλους, περισσότερους από τους πρώτους και τους έκαμαν τα ίδια. Κι ύστερα τους έστειλε και το γιο του, λέγοντας: 'Το γιο μου θα τον σεβαστούν'. Αλλά οι γεωργοί όταν είδαν το γιο, είπαν μεταξύ τους: 'Αυτός είναι ο κληρονόμος. Ελάτε να τον σκοτώσουμε και να πάρουμε την κληρονομιά του'. Κι αφού τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από τον αμπελώνα και τον σκότωσαν. Όταν, λοιπόν, έλθει  ο  κύριος  του  αμπελώνα, τι θα κάμει σ' εκείνους τους γεωργούς;». Του λένε: "Τους κακούς με κακό τρόπο θα τους εξολοθρεύσει και τον αμπελώνα θα τον δώσει σε άλλους γεωργούς, οι οποίοι θα του αποδώσουν τους καρπούς στην εποχή τους". Κι ο Ιησούς τους λέει: «Ποτέ δε διαβάσατε στις Γραφές: Η πέτρα που απέρριψαν οι οικοδόμοι, αυτή έγινε ακρογωνιαία. Αυτό έγινε από τον Κύριο, και είναι θαυμαστό στα μάτια μας. Για τούτο σας λέω ότι θα αφαιρεθεί από σας η βασιλεία του Θεού και θα δοθεί σε ένα έθνος που θα παράγει τους καρπούς του. Κι όποιος πέσει πάνω σ' αυτό το λίθο θα συντριβεί. Κι επάνω σ' εκείνον που θα πέσει, θα τον λιώσει».

Λόγος  του Κυρίου

 Ο Ιησούς, με τη βοήθεια της εικόνας του αμπελιού, διαβάζει όλη την ανθρώπινη ιστορία και πιο συγκεκριμένα εκείνη του Ισραήλ, ιστορία κάτω από το μυστήριο της Σωτηρίας. Είναι η ιστορία του Θεού δημιουργού που εμπιστεύεται τη δημιουργία στον άνθρωπο, διαμέσου ενός λαού τον οποίο  διαμορφώνει, καλλιεργεί,  καθοδηγεί  και με τη βοήθεια απεσταλμένων του, δημιουργώντας έτσι μια ιστορία αγάπης. Αυτή η ιστορία έχει λαμπρές και σκοτεινές σελίδες.

Στην ιστορία που ο Ιησούς διηγείται, το πρόβλημα δεν είναι η απόδοση ή μη των καρπών του αμπελιού στο αφεντικό, αλλά η νοοτροπία των χωρικών – διαχειριστών. Αυτοί αντιπροσωπεύουν τους προκαθήμενους και καθοδηγητές του λαού,  των οποίων καθήκον είναι να μορφώσουν και να καθοδηγήσουν ένα λαό, ως διαχειριστές και όχι να γίνουν αφεντικά του. Ένα λαό που ανήκει στο Θεό, αλλά ο εγωκεντρισμός των ηγετών του τους οδηγεί σταδιακά στο να γίνουν σφετεριστές. Ο πειρασμός αυτός,  δυστυχώς, είναι ο πειρασμός κάθε ανθρώπου, πολιτικών ή θρησκευτικών και κάθε εποχής.

Η αμαρτία, λοιπόν, των ηγετών είναι ότι συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες - αφεντικά. Τους απεσταλμένους του αφεντικού, τους προφήτες,  που στάλθηκαν για να φροντίσουν και να διαπαιδαγωγήσουν το Λαό, τους εξέλαβαν και τους μεταχειρίστηκαν ως ανταγωνιστές, τους κακομεταχειρίστηκαν ή και τους θανάτωσαν. Φτάνοντας να θέσουν εκτός μάχης ακόμη και το γιο του αφεντικού, ολοκληρώνουν έτσι το σφετερισμό.

Στο τέλος, η τιμωρία των χωρικών είναι να τους αφαιρεθεί το αμπέλι και να δοθεί σε άλλους. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός μπορεί να ανεχτεί και ανέχεται τα σφάλματα του Λαού και των ηγετών του, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να παραγκωνιστεί το αίσθημα και η ανάγκη για δικαιοσύνη  και αλήθεια.