Η ενότητα με τον Χριστό που είναι καρποφόρα, αλλά μπορεί και να ατροφήσει. Β΄ Κύκλος, 5η Κυριακή του Πάσχα (Ιωα, 15,1- 8)

 Κυριακή 30 Μαΐου 2021

Tο σημερινό κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο επικεντρώνεται στη διακήρυξη του  Ιησούς: “Εγώ είμαι το αληθινό αμπέλι”. Την περασμένη Κυριακή μελετήσαμε το “΄’Εγώ είμαι ο αληθινός βοσκός”. Στο ίδιο ευαγγέλιο βρίσκουμε και άλλες παρόμοιες διακηρύξεις του Ιησού όπως : «Είμαι το αληθινό ψωμί», «Είμαι το αληθινό φως”... Όλες αυτές οι δηλώσεις δείχνουν την συνείδηση  του Ιησούς, ότι είναι ο μόνος που μπορεί να προσφέρει την αληθινή ζωή που ο άνθρωπος αναζητά. Όποιος μένει ενωμένος μαζί του όπως το κλαδί στο κορμού του αμπελιού, σε οποίον είναι απαραίτητος όπως το ψωμί  για τη ζωή του και τον έχει ως το μοναδικό φως που φωτίζει τη ζωή του, τότε μπορεί να πει ότι είναι ήδη σωσμένος.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη Αγ.  Ευαγγέλιο 15,1- 8 

Εγώ είμαι το αληθινό αμπέλι και ο Πατέρας μου είναι ο γεωργός. Κάθε κλήμα πάνω μου που δεν κάνει καρπό, το κόβει. Ενώ κάθε κλήμα που κάνει καρπό το καθαρίζει, ώστε να καρποφορήσει περισσότερο.  Ήδη εσείς είσθε καθαροί, εξαιτίας του λόγου που σας είπα.  Μείνετε ενωμένοι μαζί μου κι εγώ θα μείνω ενωμένος μαζί σας. Όπως το κλήμα δε μπορεί να καρποφορήσει αφ' εαυτού του αν δε μένει ενωμένο με το αμπέλι, έτσι ούτε κι εσείς, αν δε μείνετε ενωμένοι μαζί μου.  Εγώ είμαι το αμπέλι, εσείς τα κλήματα. Αυτός που μένει ενωμένος μαζί μου κι εγώ μαζί του, αυτός παράγει πολύ καρπό, διότι χωρίς εμένα δε μπορείτε να κάμετε τίποτα.  Αν κάποιος δε μένει ενωμένος μαζί μου, πετάχθηκε έξω όπως το κλήμα και ξεράθηκε. Αυτά τα κλήματα τα μαζεύουν, τα ρίχνουν στη φωτιά και καίγονται.  Αν μείνετε ενωμένοι μαζί μου και τα λόγια μου παραμείνουν μέσα σας, ό,τι κι αν θελήσετε ζητείστε το και θα σας γίνει.  Μ'αυτό δοξάστηκε ο Πατέρας μου: όταν κάνετε άφθονο καρπό και γίνετε μαθητές μου.

Λόγος του Κυρίου

“Tο αμπέλι”, είτε το κλίμα, προσδιορίζει την κοινότητα των μαθητών που είναι ενωμένοι στο Χριστό, και ως εκ τούτου, αντλούν τη ζωή τους από τους χυμούς αυτού του κορμού και έτσι καρποφορούν. 

Η ένωση με τον Χριστό, το κορμό, αρχίζει με μια πράξη ακρόασης. Από κάποιους κάτι ακούσαμε για τον Ιησού από την Ναζαρετ που μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Μάθαμε κάτι περισσότερο και εκτιμήσαμε το ότι ακούσαμε και μάθαμε.  Σιγά σιγά αυτή η γνώση  αναβαθμίζεται σε εμπιστοσύνη και πίστη, τόσο που αρχίζει να επηρεάζει τον τρόπο ζωή μας μέχρι που να προσαρμόσουμε ολόκληρη την ζωή μας στην διδασκαλία του Ιησού. Αυτή η πορεία και ολοκληρώνεται με το βάπτισμα. 

Από εκεί, αρχίζει μια άλλη διαδρομή, όπου τα  πάντα  κρίνονται με τα μάτια του Ιησού  Χριστού  και όχι  τα δικά μας. Στη διαδρομή αυτή δεν είμαστε μόνοι, είναι και όλοι εκείνοι που έκαναν την ίδια επιλογή με μας.   Αυτό σημαίνει ότι η ζωή μου είναι σε συνεχή ακρόαση του Λόγου του Ιησού, και ότι ζω κατά συνέπεια ,  παραγκωνίζοντας το τι εγώ θέλω. Αυτό σημαίνει διαπάλη μεταξύ της ζωής κατά συνέπεια με τη διδασκαλία του Ιησού  και του εγωισμού μου. Ο άνθρωπος είναι προικισμένος από τον ίδιο τον δημιουργό του με την  ελεύθερη βούληση και τη δυνατότητα αυτοδιάθεσης. Η  κατάσταση  υπό ακρόαση, δεν είναι εξάρτηση, όπως εκείνη του υπηρέτη από το αφεντικό, αλλά είναι όπως η κοινωνία μεταξύ φίλων: « Όποιος μένει μέσα μου και εγώ σε αυτόν...”. Δεν αποκλείεται λοιπόν και η παρεκτροπή που μπορεί να οδηγήσει την σχέση πίστεως με τον Ιησού να ατροφήσει. 

Η καρποφορία της ζωής ενός πρόσωπο είναι συχνά το αποτέλεσμα διαφόρων δοκιμασιών και δεινών που αντιμετωπίζει. Αυτό σημαίνει ότι μπροστά στις όποιες αντιξοότητες  δεν πρέπει να αναζητάμε τον τρόπο μόνο να τις αποφύγουμε, αλλά να βρούμε κάποιο έμπιστο πρόσωπο που να είναι πραγματικά διαθέσιμο να μας συμπαρασταθεί στον αγώνα μας, να τις ξεπεράσουμε προς όφελός μας. Και ποίος  μπορεί να είναι αυτός παρά ο Ιησούς. 

Ο καθένας μας στον αγώνα της ζωής του, έχει πράγματα που πρέπει να εξαλείψει και πράγματα που πρέπει να κρατήσει και να τα βελτιώσει. 

Να απορρίψει ότι μπορεί οδηγεί σε διαιρέσεις, ότι μπορεί να μας  απομακρύνει από τον Θεό και τους αδελφούς. Και αυτό δεν οφείλεται  μόνο σε εξωτερικά ερεθίσματα, αλλά και όλες εκείνες οι πλευρές του χαρακτήρα μας που μας δημιουργούν προβλήματα στις σχέσεις μας με τους άλλους και εμποδίζουν την κοινωνία με τους αδελφούς, όπως τους ανταγωνισμούς, την ζηλοφθονία, την κατάκριση, την εκμετάλλευση κλπ. είναι πράγματα που πρέπει να εξαλειφθούν. 

Ενώ είναι πράγματα που πρέπει να κρατούμε, να καλλιεργούμε, και να βελτιώνουμε είναι ότι δημιουργεί κοινωνία  ζωής  και δεσμούς αγάπης φιλίας και  συνύπαρξης με τους ανθρώπους και τον Θεό. Καλλιεργούμε και υπερασπιζόμαστε  ό, τι  δίνει αληθινή ειρήνη στην καρδιά! 

Πώς να το κάνουμε αυτό. Επιδιώκοντας να ακούμε και να μελετούμε το Λόγο του Ιησού Χριστού, και αυτό είναι η προσευχή. Κάνοντας στους άλλους πρώτοι ότι οι άλλοι θα θέλαμε να κάνουν για  μάς. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κανένας δεσμός δεν ζει για πολύ αν οι ενδιαφερόμενοι δεν δημιουργούν ευκαιρίες για  να επικοινωνούν και συνευρίσκονται.