Ο Θεός βρίσκεται πάντοτε μεταξύ των τελευταίων
Κυριακή 1/9/2019
Ο Ιησούς, καλεσμένος στο τραπέζι ενός φαρισαίου, γίνεται μάρτυρας της ανθρώπινης ματαιοδοξίας σε όλο της το μεγαλείο. Ένα πάθος ,που και σήμερα είναι σε έξαρση. όλοι θέλουν να φαίνονται να έχουν αναγνωρισιμότητα όπως λέμε. Καθένας επιθυμεί και επιδιώκει για τον εαυτόν του την πρώτη θέση, με τις ανάλογες βεβαίως τιμές για κάποιο λόγο. (Λκ 14,7-14).Ο Ιησούς, λοιπόν, παρεμβαίνει με μια παραβολή αλλά όχι για να δώσει κανόνες καλής συμπεριφοράς, αλλά για να διδάξει μια αντίληψη ζωής.
Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά ΄Αγ. Ευαγγέλιο (14,1.7-14 )
Τους ειπα ακόμη μια παραβολή στους καλεσμένους, όταν είδε πώς διάλεγαν τις πρώτες θέσεις στο τραπέζι: 'Οταν καλεσθείς από κάποιο σε γάμο, μη πάρεις την πρώτη θέση στο τραπέζι, μη τυχόν και υπάρχει κάποιος άλλος καλεσμένος του, πιο σπουδαίος από σένα.Θα έλθει τότε αυτός που κάλεσε κι εσένα κι εκείνον και θα σου πει: `δώσε σ'αυτόν εδώ τη θέση σου'. Και τότε με ντροπή θα πας να πάρεις την τελευταία θέση. Αντίθετα, όταν καλεσθείς, πήγαινε και πάρε την τελευταία θέση, ώστε όταν έλθει αυτός που σε κάλεσε να σου πει: `Φίλε μου, έλα πιο πάνω'. Αυτό θα είναι τιμητικό για σένα στα μάτια όλων των συνδαιτημόνων. Διότι ο καθένας που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί".
'Ελεγε ο Ιησούς και σ'αυτόν που τον κάλεσε: "'Οταν κάνεις γεύμα ή δείπνο, μη καλείς τους φίλους σου ούτε τα αδέλφια σου ούτε τους συγγενείς σου ούτε τους πλούσιους γείτονες, μη τυχόν και σε καλέσουν κι αυτοί κι έτσι σου το ανταποδώσουν. Αλλά όταν κάνεις δεξίωση, κάλεσε τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς, τους τυφλούς. Και θα είσαι μακάριος γιατί δεν έχουν να σου ανταποδώσουν. Θα σου ανταποδοθεί όμως στην ανάσταση των δικαίων".
Λόγος του Κυρίου
Με την παραβολή του ο Ιησούς με τρόπο γλαφυρό πάει στην καρδιά του προβλήματος . Επιλέγοντας την «πρώτη θέση» , με λίγα λόγια, βάζεις τον εαυτό σου πάνω από όλα και όλους, εγωκεντρική αντίληψη της ζωής .
Ο Ιησούς στοχεύει στη ρίζα πολλών κακών για τον άνθρωπο, τόσο στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του όσο και στη σχέση του με τον Θεό: στη ματαιοδοξία, στην υπεροψία και στην αλαζονεία από την εγωκεντρική αντίληψη της ζωής. Ο καθένας θεωρεί τον εαυτόν ως άξιο τιμών, αναγνωρίσεων, αλλά και επιβραβεύσεων για τα έργα του, και πρέπει οι άλλοι να του το αναγνωρίζουν και να συμπεριφέρονται ανάλογα. Και αν εκτιμήσει ότι κάποιο από τα δικαιώματα του αφαιρέθηκε ή τουλάχιστον δεν του αναγνωρίστηκε, τότε η μνησικακία, η ζηλοφθονία, οι κακοπροαίρετες και καταστρεπτικές κριτικές, είναι φυσικό επακόλουθο. Μια τέτοια νοοτροπία προβάλει και απαιτεί αβασάνιστα μόνο τα δικαιώματα του καθενός και αγνοεί τα καθήκοντα, καλλιεργεί την διχόνοια και περιφρονεί τα συναδελφικά καρφώματα για να περάσει μπροστά.
Ο ταπεινός δεν είναι φοβισμένος που αποτραβιέται, αντιθετα δεν υποτιμά τον εαυτόν του · κάθε άλλο, ξέρει καλά ποιός είναι και μέχρι που μπορεί να φτάσει, και γι αυτό γνωρίζει και επιδιώκει με διακριτικότητα να πλησιάσει τον άλλο στις λύπες του, ή να συμμετέχει στις χαρές του. Ξέρει πώς να αγαπά και να σχετίζεται χωρίς να καταπιέζει. Ξέρει πώς είναι αδελφός ή αδελφή του άλλου. και πως να πηγαίνει σε συνάντηση του άλλου. Ακόμη και να προσεύχεται ας θυμηθούμε την παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου και το πως προσευχονται στο Ναό.
Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι κάτω από τον σιδηρού νόμο που ρυθμίζει κάθε συμπεριφορά : “ μου δίνεις για να σου δώσω”. Είναι ένα ευαγγέλιο να συναντήσεις κάποιον που ζει και καλλιεργεί την ανιδιοτελή αγάπη και προσφορά και να βλέπεις ότι έτσι γεννιέται μια νέα αντίληψη ζωής , μιας ευρύτερης αλληλεγγύης.
Και αυτή η νοοτροπία γεννιέται από την πεποίθηση ότι : “ τα πάντα μου έχουν δοθεί από το Θεό και εγώ πρέπει να τα ανακαλύψω, να τα ζήσω και να τα κάνω να αποδώσουν για χάρη όλων και ως μαρτυρία της καλοσύνης του Θεού.”