Θέλεις
να είσαι ευτυχισμένος , να αφήνεις πίσω
σου τα βαρίδια.
Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2019
Ο Ιησούς πορεύεται
προς την Ιερουσαλήμ. Τον ακολουθούν
πολλοί μαθητές του οι οποίοι νομίζουν
ότι πάει να καταλάβει την εξουσία και
να εγκαταστήσει το Μεσσιανικό βασίλειο,
και εκείνοι ως μαθητές του, θα επωφεληθούν
από το μοίρασμα της εξουσίας. Ο Ιησούς
λοιπόν θέλει να βάλει τα πράγματα στη
θέση τους και
όπως μας λέει
ο Ευαγγελιστής Λουκάς (14,25-33 )
«Εκείνος
στράφηκε και τους είπε: "Αν κάποιος
έρχεται σε μένα και δε μισεί τον πατέρα
του και τη μητέρα και τη γυναίκα και τα
παιδιά και τους αδελφούς και τις αδελφές
και την ίδια τη ζωή του, δε μπορεί να
είναι μαθητής μου. Και όποιος δεν σηκώνει
το σταυρό του και να ακολουθεί πίσω μου,
δεν μπορεί να είναι μαθητής μου. Διότι,
ποιός από σας που θέλει να οικοδομήσει
ένα πύργο δε κάθεται πρώτα να υπολογίσει
τη δαπάνη, αν έχει αρκετά για να τον
τελειώσει; 'Ωστε μη τυχόν και βάλει
θεμέλια και δε μπορεί να τελειώσει το
έργο κι όλοι όσοι τον βλέπουν αρχίζουν
να τον κοροϊδεύουν λέγοντας: `Αυτός
άρχισε να κτίζει, αλλά δεν μπόρεσε να
τελειώσει'. 'Η ακόμα, ποιός βασιλιάς που
πάει να πολεμήσει έναν άλλο βασιλιά δε
κάθεται πρώτα να σκεφθεί αν είναι αρκετά
δυνατός με δέκα χιλιάδες στρατό για να
αντιμετωπίσει τον άλλο που έρχεται
εναντίον του με είκοσι χιλιάδες; Αλλιώς,
ενώ αυτός είναι ακόμα μακριά, στέλνει
πρεσβευτές και διαπραγματεύεται την
ειρήνη. ' Ετσι, λοιπόν, κι όποιος από σας,
που δεν απαρνείται όλα τα υπάρχοντά
του, δε μπορεί να είναι μαθητής μου.»
Λόγος του Κυρίου
Ο Ιησούς,
με μια παραδοξολογία που μπορεί και
να σκανδαλίζει : “δεν
μπορεί να είναι μαθητής μου
όποιος
δε μισεί τον πατέρα του και τη μητέρα
και τη γυναίκα και τα παιδιά και τους
αδελφούς και τις αδελφές και την ίδια
τη ζωή του” προκαλεί
το ενδιαφέρον
του
ακροατηρίου του και συνάμα υπογραμμίζει
την κρισιμότητα της διδασκαλίας του.
Με λίγα λόγια ο Ιησούς λέει ότι “για
να είναι κάποιος μαθητής μου πρέπει να
είναι ελεύθερος από κάθε είδους εξάρτηση”.
Ο λόγος του Ιησού είναι λόγος που
προέρχεται από έναν άνθρωπο ελεύθερο
για την ελευθερία όλων.
Και ο
Ιησούς παρουσιάζει τρεις προϋποθέσεις
που όταν κάποιος τις κατακτήσει:
«μπορεί να είναι μαθητής μου».
Πρώτη προϋπόθεση
: Αν
κάποιος δεν μισήσει τον πατέρα του και
τη μητέρα και τη γυναίκα και τα παιδιά
και τους αδελφούς και τις αδελφές και
την ίδια τη ζωή του, δηλ. την ίδια του
την ύπαρξη, δεν μπορεί να είναι μαθητής
μου”. Ο
ευαγγελιστής Λουκάς μας αναφέρει την
έκφραση «να μισήσει», ενώ στο κείμενο
με το οποίο ο ευαγγελιστής Ματθαίος
μεταφέρει το ίδιο επεισόδιο αποδίδει
το νόημα του εν λόγω αραμαικού όρου
αποδίδοντας τον με τον όρο «προτιμώ».
Ωστόσο δεν πρόκειται για μίσος ή
αποστροφή, αλλά για μια ριζική
αποστασιοποίηση από έναν τρόπο ζωής.
Δηλαδή εκείνος που έχει «τα θάρρη του»
στις ικανότητες του και στο σόι του και
τα εκτιμά ως ανώτερα από το ευαγγέλιο
και αντλεί από αυτά νόημα για την ζωή
του, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου.
Αυτό σημαίνει ότι μαθητής του Ιησού
είναι όποιος
είναι διατεθειμένος να απομακρυνθεί
-και το κάνει- από ένα τρόπο ζωής κοινά
παραδεκτό, σύμφωνο με την κοινή λογική.
Είναι επώδυνο αλλά αποδίδει καρπούς
ελευθερίας. Αυτή είναι η λογική του
Σταυρού, και η λογική αυτή δημιουργεί
μια οικογένεια ευρύτερη όπου ο Θεός
είναι πατέρας.
Δεύτερη
προϋπόθεση :«΄Οποιος
δεν σηκώνει το σταυρό του και να ακολουθεί
πίσω μου, δεν μπορεί να είναι μαθητής
μου». Ο
Ιησούς, στο σημείο αυτό, αναφέρεται
στη
στιγμή εκείνη κατά την οποία ο
καταδικασμένος σκύβει για να σηκώσει
το οριζόντιο δοκάρι του σταυρού ώστε
να ξεκινήσει προς το τόπο της εκτέλεσης
και τότε, το πλήθος που ήταν παρόν
έπρεπε, σχεδόν, να τον λυντσάρει. Στην
περίπτωση μας σημαίνει ότι, όποιος δεν
είναι διατεθειμένος να σηκώσει την
κατακραυγή για τις επιλογές του, για το
ευαγγέλιο, και μένει προσηλωμένος
στο «τι θα πει ο κόσμος» τότε είναι
σκλάβος του κόσμου.
Και
τρίτη προϋπόθεση
: τονίζει ότι εκείνο που αξίζει δεν
είναι τα μέσα που διαθέτουμε για να
ζήσουμε και να διασώσουμε τα αποκτήματά
μας αλλά η γενναιοδωρία που έχουμε μέσα
μας :
“΄Ετσι, λοιπόν, κι όποιος από σας, που
δεν απαρνείται όλα τα υπάρχοντά του, δε
μπορεί να είναι μαθητής μου” αν δείχνουμε
μεγάλη υπόληψη
στα αγαθά που κατέχουμε. Στο τέλος αυτά
μας κατακτούν και μας σκλαβώνουν και
δίνουμε αξία στο «να έχω» και όχι στο
«να είμαι».
Ο Ιησούς, με τον
τρόπο του, υπογραμμίζει ότι εκείνος
που είναι μαθητής του καλείται να είναι
έτοιμος να οικοδομήσει έναν τέτοιο
τρόπο ζωής και μια τέτοια ιεραρχία
αξιών, ώστε «το αγαθό και το καλό» να
είναι πραγματικά το αγαθό και καλό και
όχι ότι συμφέρει εμένα· να δίνω αξία
στο πως χρησιμοποιώ το κάθε τι, ακόμη
και τα προσωπικά και τα οικογενειακά
αγαθά μου, για το κοινό καλό. Αν αυτό για
τους άλλους φαίνεται πως έτσι χάνω τη
ζωή, τότε είναι που την κερδίζω διότι
μετέχοντας σε μια ζωή εν Χριστώ και με
τους αδελφούς μου, αυτή πολλαπλασιάζει
το καλό γύρω της και τότε αποδίδει και
σε μένα «το εκατονταπλάσιο». Προϋποθέτει
όμως μια πορεία καθημερινή, με υπομονή
,με επιμονή και προσκαρτέρηση και
χρειάζεται να φτάσει μέχρι το ολοκληρωτικό
δόσιμο χωρίς συμβιβασμούς. Και αυτό
επιτυγχάνεται μόνο μέσα από μια ζωή που
χαρακτηρίζεται από την απαγκίστρωση
από τα πρόσκαιρα αγαθά.
Αυτή είναι λογική
του Σταυρού!
π.ιμ
x