Β Κύκλος 4η Κυριακή της Παρουσίας

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

Όταν η Ελευθερία και η Χάρη δίνουν τα χέρια, ο κόσμος αλλάζει 

Τρία είναι τα πρόσωπα που με τη ζωή τους ή τη διδασκαλία τους  χαρακτηρίζουν την περίοδο της Παρουσίας και μας βοηθούν να προετοιμαστούμε,  κατάλληλα,  για τον ερχομό του Σωτήρα: ο Ησαΐας, ο μακρινός προφήτης που έζησε αιώνες πριν και ανάγγειλε τον Μεσσία ως Ερχόμενο, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο προφήτης που τον υπόδειξε παρόντα, και η Μαρία,  η θύρα μέσα από την οποία πέρασε για να μπει στον κόσμο.

Ανάγνωσμα  από το κατά Λουκά  ΄Αγιο Ευαγγέλιο   ( 1,26-38)

Κατά τον έκτο μήνα, ο Θεός έστειλε τον άγγελο Γαβριήλ σε μια πόλη της Γαλιλαίας που ονομάζεται Ναζαρέτ, σε μια παρθένο αρραβωνιασμένη με άνδρα, που λεγόταν Ιωσήφ από τη γενιά του Δαβίδ. Το όνομα της παρθένου ήταν Μαριάμ. Και όταν ο άγγελος μπήκε στο σπίτι της, είπε: "Χαίρε, χαριτωμένη, ο Κύριος μαζί σου". Αλλά εκείνη ταράχθηκε απ'αυτό το λόγο και σκεπτόταν τι είδους χαιρετισμός ήταν αυτός. Και ο άγγελος της είπε: "Μη φοβάσαι, Μαριάμ, διότι βρήκες χάρη κοντά στο Θεό. Και να, Θα μείνεις έγκυος και θα γεννήσεις ένα γιο, που θα τον ονομάσεις Ιησού. Αυτός θα γίνει μέγας και θα ονομασθεί Υιός του Υψίστου και θα του δώσει ο Κύριος ο Θεός το θρόνο του Δαβίδ του πατέρα του, και θα βασιλεύσει για πάντα πάνω στη γενιά του Ιακώβ και η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος".
Είπε τότε η Μαριάμ στον άγγελο: "Πώς θα γίνει αυτό, αφού δε γνωρίζω άνδρα;" Κι ο άγγελος απαντώντας της είπε: "Το 'Αγιο Πνεύμα θα έλθει πάνω σου και η δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει. Για τούτο, και το παιδί που θα γεννηθεί, θα ονομασθεί άγιο, Υιός Θεού. Και η Ελισάβετ η συγγενής σου, συνέλαβε γιο στα γηρατειά της και αυτός είναι ο έκτος μήνας της εγκυμοσύνης, αυτής που την αποκαλούσαν στείρα. Διότι για το Θεό κανένας λόγος δεν είναι αδύνατος για να πραγματοποιηθεί". Είπε τότε η Μαριάμ: "Εγώ είμαι η δούλη του Κυρίου. Ας γίνει σε μένα σύμφωνα με το λόγο σου". Κι αναχώρησε απ'αυτήν ο άγγελος.
Λόγος του Κυρίου

Ο Ευαγγελιστής δεν αφηγείται έναν μύθο αλλά την ζωή συγκεκριμένων προσώπων μα δίνει λοιπόν τον τόπο που ζούσαν:  την περιοχή της  Γαλιλαίας  και την πόλη της Ναζαρέτ, και  το χρόνο:  τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ, προηγουμένως είχε  δώσει και το ιστορικό στίγμα , απαριθμώντας και τους ηγέτες των γύρω από την Γαλιλαία διοικητικών αρχών.  Ο χρόνος και ο χώρος, στον οποίο επεμβαίνει ο Θεός,  είναι  πάντοτε ιστορικά καθορισμένος  και τα πρόσωπα δεν είναι μυθολογικά, όσοι έχουν την καλή θέληση μπορούν να Τον εντοπίσουν .

Στη συνέχεια ο Ευαγγελιστής  τονίζει ότι,  όταν ο Θεός μπαίνει στην ανθρώπινη ιστορία για να  αναθέσει μια αποστολή το κάνει μέσα από διάλογο,  δεν επιβάλλει το θέλημά του αλλά προτείνει και ο καλεσμένος  ανταποκριθεί στην αποστολή που αναθέτει του δίνει γενναιόδωρα την χάρη Του, τη δωρεά Του και το καθιστά ικανό εκπληρώσει την αποστολή του. Ο Θεός θέλει τα πλάσματα του να είναι υπεύθυνα, ελεύθερα, χαρούμενα,με αυτοπεποίθηση και όχι δούλους φοβισμένους. 

Μέσα από τον διάλογο  η Μαρία, η μέλλουσα Θεοτόκος, κατάλαβε  -στο μέτρο που μπορούσε να καταλάβει-  και έδωσε υπεύθυνα την συγκατάθεση της: "Εγώ είμαι η δούλη του Κυρίου. Ας γίνει σε μένα σύμφωνα με το λόγο σου". Δωρεά λαβαίνει, δωρεά δίνει.

Στο διάλογο της Μαρίας με τον άγγελο έχουμε το ποίο ασφαλή  τρόπο για να προσεγγίσουμε το Μυστήριο του Θεού. 
Το όνομα του Θεού για τους ανθρώπους είναι: ο Θεός είναι μαζί μας και μας αγαπά. 
Και η ύπαρξη του ανθρώπου είναι: είμαστε μπροστά στο Θεό που μας αγαπά. 

Στο πρόσωπο της Μαριάμ έχουμε τον πραγματικό άνθρωπο, τον αληθινό μαθητή του Χριστού. Καμιά αλαζονεία όπως εκείνου που νομίζει ότι τα ξέρει όλα και  όλα τα ελέγχει, ούτε τη μιζέρια εκείνου που αποποιείται τις ευθύνες του προβάλλοντας και τονίζοντας  την όποια άγνοια ή αδυναμία.
Η Μαρία είναι υπόδειγμα  ταπεινοφροσύνης που ξέρει τα όριά του, θέλει να καταλάβει στο όρια που μπορεί, ελεύθερα να αποφασίσει  που αφήνει ανοιχτούς τους ορίζοντες. και  που  είναι καταδεκτικός  στη βοήθεια του Θεού πριν ξεκινήσει την αποστολή του και κατά τη διάρκεια της εκπλήρωσης της έχει την αυτοπεποίθηση που πηγάζει από την πίστη,  ότι ο Θεός είναι πάντοτε μαζί του γιατί τον αγαπά.

Β κυκλος 3η Κυριακή της Παρουσίας 2017

Καλεσμένοι   έργω και λόγω να δώσουμε μαρτυρία για το φως

Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

Η Ευαγγελική μας περικοπή περιγράφει τη μορφή του Ιωάννη του Βαπτιστή και τη θέση του στο έργο της Σωτηρίας. Εμείς, συγκρινόμενοι κατά κάποιο τρόπο μαζί του, μας βοηθά να βρούμε τη δική μας θέση μέσα στην ιστορία της Σωτηρίας και να προετοιμαστούμε ανάλογα.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο  (Ιω 1,6-8.19-28)

Υπήρξε ένας άνθρωπος, σταλμένος από το Θεό, που λεγόταν Ιωάννης. Αυτός ήλθε για μαρτυρία για να μαρτυρήσει για το φως, ώστε όλοι να πιστέψουν μέσω αυτού .Δεν ήταν εκείνος το φως, αλλά ήλθε να μαρτυρήσει για το φως.

Αυτή είναι η μαρτυρία που έδωσε ο Ιωάννης, όταν οι Ιουδαίοι απ' τα Ιεροσόλυμα έστειλαν σ' αυτόν ιερείς και λευίτες για να τον ρωτήσουν: "Εσύ ποιος είσαι;" Κι εκείνος ομολόγησε και δεν αρνήθηκε. Κι ομολόγησε: "Δεν είμαι εγώ ο Χριστός". Τον ρώτησαν τότε: "Τι, λοιπόν; Είσαι ο Ηλίας;" Και είπε: "Δεν είμαι". "Εσύ είσαι ο προφήτης;" Κι απάντησε: "Όχι!" Του είπαν τότε: "Ποιός είσαι; Για να δώσουμε απάντηση σ'αυτούς που μας έστειλαν. Τι λες για τον εαυτό σου;" Είπε τότε: "Εγώ είμαι μια φωνή κάποιου που φωνάζει στην έρημο: ισιώστε το δρόμο του Κυρίου',όπως είπε ο προφήτης Ησαΐας". Οι απεσταλμένοι ήταν απ'τους Φαρισαίους. Τον ρώτησαν, λοιπόν και του είπαν: "Γιατί, λοιπόν, βαφτίζεις αν εσύ δεν είσαι ο Χριστός ούτε ο Ηλίας ούτε ο προφήτης;" Ο Ιωάννης απάντησε και τους είπε: "Εγώ βαφτίζω σε νερό. Ανάμεσά σας στέκεται αυτός που δε γνωρίζετε, αυτός που έρχεται μετά από μένα και του οποίου δεν είμαι άξιος να λύσω το κορδόνι του σανδαλιού του". Αυτά συνέβηκαν στη Βηθανία, πέρα απ' τον Ιορδάνη, όπου ήταν ο Ιωάννης και βάφτιζε.”

Λόγος του  Κυρίου.

Η λαχτάρα του κόσμου για τον ερχομό κάποιου Σωτήρα, τους έκανε να διερωτηθούν μήπως και ο Ιωάννης ήταν ο αναμενόμενος Σωτήρας. Η επαγρύπνηση  πρέπει να συνοδεύεται με την ικανότητα διάκρισης εκείνου που αναμένει, και από την ακεραιότητα του χαρακτήρα και την αυτογνωσία εκείνου που τυχόν το έργο μπορεί να δημιουργήσει προικοδοσίες. Ιδού το νόημα της τριπλής άρνησης του Ιωάννη. Ο Ιωάννης  αρνείται ότι είναι ο αναμενόμενος Σωτήρας: “Δεν είμαι εγώ ο Χριστός”,  και προσδιορίζει την  ταυτότητά του ως  “Εγώ είμαι μια φωνή κάποιου που φωνάζει στην έρημο:  ισιώστε το δρόμο του Κυρίου” ˙ και για το έργο του λέει απλά «Εγώ βαφτίζω σε νερό». Ο Ευαγγελιστής, που τα έζησε,  σχολιάζει: «Δεν ήταν εκείνος το φως, αλλά ήλθε να μαρτυρήσει για το φως».

Όλα αυτά αρχίζουν σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική τοποθεσία : «Αυτά συνέβηκαν στη Βηθανία». Ο Ευαγγελιστής αρέσκεται να δείχνει την αρχή και μάλιστα τον χώρο, όπου τα πάντα αρχίζουν, γιατί τόσο ο ίδιος ο Ευαγγελιστής, όσο και οι ακροατές   Αναγνώστες του,  ζουν τα αποτελέσματα εκείνης της αρχής.

Περιγράφοντας  ο Ευαγγελιστής τον  Ιωάννη, περιγράφει και τον κατεξοχήν μάρτυρα του Χριστού που είναι ο μαθητής του.  Σκοπός του μάρτυρα  είναι οι άλλοι να πιστέψουν

Εκείνον για τον οποίον δίδεται η μαρτυρία και όχι η προβολή του μάρτυρα. Ο μάρτυρας οφείλει να είναι αξιόπιστος Ο πραγματικός μάρτυρας δεν τραβά τα φώτα επάνω του, λέει ό,τι έχει να πει, κάνει ό,τι έχει να κάνει και αποτραβιέται. 

Όταν η μαρτυρία  είναι αυθεντική, όπως εκείνη του Ιωάννη, προκαλεί το διάλογο. Μπορεί να δημιουργήσει επιπλέον απορίες και μερικές φορές και απίθανες παρεξηγήσεις, γιατί ο ερχόμενος και εκείνος που πιθανώς αναμενόταν, να μην ταυτίζονται. Γι’αυτό χρειάζονται και διευκρινήσεις. Ο μάρτυρας  πρέπει να έχει τη διαθεσιμότητα να διαφωτίσει, και εν ανάγκη να καταφύγει και στην παραδεκτή αυθεντία κάποιων άλλων, όπως εδώ ο Ιωάννης, καταφεύγει σε αυτή του Ησαΐα. Αργότερα,  και ο Ιησούς θα κάνει το ίδιο, εκτός από την αξιοπιστία του επικαλείται και την αξιοπιστία, την αυθεντία και τη μαρτυρία των Προφητών για να εξηγήσει το ποιος είναι. 

Η μαρτυρία του Ιωάννη,  όμως, έχει μια  πρωτοτυπία, σε αντίθεση με εκείνη των παλαιών Προφητών. Δεν μιλά και δεν  διακηρύσσει,  ότι ένας  Σωτήρας  πρόκειται να έλθει, αλλά  ότι αυτός ήλθε και στον κατάλληλο καιρό τον υποδεικνύει.

Το πνεύμα της εποχής, στην οποία έζησε και έδρασε ο Ιωάννης,  ήταν κάτι μεταξύ δυσπιστίας ότι όπως έχουν τα πράγματα, δεν πρόκειται να αλλάξουν και αν αυτό συμβεί θα είναι για το χειρότερο, και άλλοι περιμένουν κάποια σωτηρία, αλλά ο καθένας τη θέλει στα μέτρα του. Το ίδιο πνεύμα βασιλεύει και σήμερα, αν προσθέσουμε την αδιαφορία για ό,τι δεν είναι γήινο και την πρακτική αθεΐα. 

Εμείς οι μαθητές του Ιησού καλούμαστε, όπως ο Πρόδρομος, να είμαστε αξιόπιστοι  έργω και λόγω και να δώσουμε την καλή μαρτυρία για το Χριστό παρόντα και ενεργό μέσα στην ιστορία μας, μαρτυρία που πρέπει να είναι χαρούμενη και αισιόδοξη.

Β Κύκλος . 2η Κυριακή της Παρουσίας

Ας ξαναξεκινήσουμε από το Λόγο του Θεού

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

Η ευαγγελική μας περικοπή αρχίζει με τη  φράση « Αρχή του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού» Όλα σ' αυτόν τον κόσμο έχουν μια αρχή. Ακόμη και η Χαρούμενη αγγελία που μας μεταδίδει ο Ιησούς έχει τις δικές της καταβολές.

Αυτές τις καταβολές αναζήτησε ο Ευαγγελιστής και η αναζήτησή του τον οδήγησε στους Προφήτες. Ο Ευαγγελιστής σημειώνει «Όπως είναι γραμμένο στους προφήτες». Με αυτόν τον τρόπο τονίζει ότι η εμπειρία του είναι σε συνέχεια με τη  διδασκαλία των Προφητών, η οποία έχει καταγραφεί στα βιβλία που έχουν το όνομά τους, και στον Ιωάννη το Βαπτιστή, στη δράση του οποίου αναγνώρισε την  προετοιμασία για τον ερχομό του Ιησού και στον κατάλληλο καιρό το υπέδειξε. 

Το Ευαγγέλιο, η χαρμόσυνη  είδηση  της  σωτηρίας μας, για να φτάσει μέχρι σε μας σήμερα,  περνά  μέσα από  συγκεκριμένα ιστορικά  πρόσωπα και γεγονότα,  που διαδραματίστηκαν   σε  ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, δεν  είναι μύθοι. 

Ανάγνωσμα από το κατά  Μάρκο άγιο Ευαγγέλιο (1,1-8)

Αρχή του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού.

Όπως είναι γραμμένο στο βιβλίο του προφήτη Ησαϊα:

Να, στέλνω τον απεσταλμένο μου

πριν από σένα.

Αυτός θα σου προετοιμάσει το δρόμο.

Η φωνή κάποιου που φωνάζει στην έρημο:

 "Ετοιμάστε το δρόμο του Κυρίου,

 ισιώστε τα μονοπάτια του",

ήλθε ο Ιωάννης που βάφτισε στην έρημο και κήρυττε βάφτισμα μετάνοιας για την άφεση των αμαρτιών. Κι πήγαιναν σ'αυτόν όλοι οι κάτοικοι της Ιουδαίας και όλοι οι Ιεροσολυμίτες, και βαφτίζονταν απ'αυτόν στον Ιορδάνη ποταμό, ομολογώντας τις αμαρτίες τους. Κι ο Ιωάννης ήταν ντυμένος με τρίχες καμήλας και στη μέση του φορούσε δερμάτινη ζώνη και έτρωγε ακρίδες και άγριο μέλι. Και κήρυττε λέγοντας: "'Ερχεται μετά από μένα αυτός που είναι ισχυρότερος από μένα, και του οποίου δεν είμαι άξιος να λύσω το κορδόνι από τα σανδάλια του. Εγώ σας βάφτισα με νερό, αλλά αυτός θα σας βαφτίσει σε 'Αγιο Πνεύμα".

Λόγος του Κυρίου

Από το πρώτο εδάφιο του πονήματός του, ο Ευαγγελιστής προσδιορίζει, εξηγεί τι προτίθεται να γράψει.  «Το « Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού», που παραφράζοντάς το σημαίνει: «Αρχή του χαρμόσυνου μηνύματος του Ιησού από τη Ναζαρέτ, που είναι Χρισμένος, καθιερωμένος  από το Θεό και Υιός του». 

Το Ευαγγέλιο δεν είναι απλά κάποιος ανθρώπινος λόγος, το άκουσμα του οποίου προκαλεί χαρά. Πάνω απ' όλα είναι η ζωή ενός συγκεκριμένου ιστορικού προσώπου, του Ιησού από τη Ναζαρέτ, τον οποίο ο Ευαγγελιστής προσδιορίζει Χριστό, δηλαδή χρισμένο, καθιερωμένο, απεσταλμένο και Υιό του Θεού, ο οποίος είναι έκφραση αυτής της χαρμόσυνης είδησης της Σωτηρίας.  Ο Ιησούς δεν έχει απλά μια αποστολή να εκπληρώσει ως απεσταλμένος του Θεού. Έχει και μια ιδιαίτερη και μοναδική και ανεπανάληπτη σχέση με το Θεό, που ο ίδιος ο Ιησούς την   χαρακτηρίζει, σχέση Γιου με Πατέρα.

Ο Ιησούς, λοιπόν, εκτός από ένας άνθρωπος, έστω άγιος, ένας άνθρωπος του Θεού όπως λέμε, είναι κάτι πολύ περισσότερο, είναι  το «χειροπιαστό σημείο της παρουσίας του Θεού μέσα στον κόσμο». Μάλιστα, όχι γενικόλογα του Θεού, αλλά του Θεού για τον οποίο ο ίδιος ο Ιησούς με τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία του, το Πάθος, το Θάνατο και την Ανάστασή του, μας αποκάλυψε ότι είναι ένας Θεός, που όπως ένα πρόσωπο, ένας πραγματικός Πατέρας,  αγαπά τον άνθρωπο και θέλει να έλθει σε κοινωνία με τους ανθρώπους.

Β΄ Κύκλος - 1η Κυριακή της Παρουσίας

Χαρούμενη και δημιουργική αναμονή. Πάντα σε ετοιμότητα.

Κυριακή, 3 Δεκεμβρίου 2017

Η λειτουργική περίοδος της Παρουσίας ή του Ερχομού, που αυτή την Κυριακή  αρχίζουμε και θα ολοκληρωθεί με τη Γιορτή των Χριστουγέννων, χαρακτηρίζεται από μια χαρούμενη και δημιουργική αναμονή χωρίς εφησυχασμούς ή φανατισμούς, αλλά πάντα σε ετοιμότητα για να αναγνωρίσουμε τα σημεία που προαναγγέλλουν τον ερχομό του Σωτήρα και όταν έλθει να είμαστε έτοιμοι να τον δεχτούμε. 

Την υπαρξιακή κατάσταση αυτής της αναμονής και αυτής της επιθυμίας, θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με την υπαρξιακή εκείνη κατάσταση της εγκύου γυναίκας που ανοίγει  δυναμικά τον ορίζοντά της σε μια ζωή, σε κάποιον που έρχεται, αλλά είναι και παρών,  μια κατάσταση ζωής, όπου η αναμονή, η αγωνία, οι δυσκολίες, και ετοιμότητα  και που όλα αυτά είναι συνυφασμένα με χαρά για την νέα ζωή που έρχεται.

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο  Άγιο Ευαγγέλιο (Μκ 13, 33-37)

"Προσέχετε, αγρυπνείτε διότι δε γνωρίζετε πότε θα είναι ο καιρός. Σαν κάποιον άνθρωπο που αναχώρησε από την πατρίδα του και άφησε το σπίτι του κι έδωσε στους δούλους του την εξουσία, στον καθένα το έργο του και στο θυρωρό έδωσε την εντολή να επαγρυπνεί. Αγρυπνείτε, λοιπόν, διότι δε γνωρίζετε πότε έρχεται ο κύριος του σπιτιού: το βράδυ ή τα μεσάνυχτα ή στο λάλημα του πετεινού ή το πρωί, μη τυχόν κι έλθει ξαφνικά και σας βρει να κοιμάστε. Κι αυτό που λέω σε σας, το λέω σε όλους: αγρυπνείτε!".

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς, με αυτή τη σύντομη παραβολή, παρομοιάζει «το Θεό» με ένα αφεντικό που ετοιμάζεται να φύγει για ένα μακρινό ταξίδι και εμπιστεύεται στους εργάτες του, « στον άνθρωπο », που με αγάπη από αγάπη τους δημιούργησε και τους προίκισε με εξυπνάδα και  ευαισθησία, τους άφησε τη διαχείριση της περιουσίας  του,  τη  « δημιουργία του ». Και φεύγει. Το μόνο σίγουρο είναι  ότι κάποτε θα επιστρέψει, θα γυρίσει! Η παραβολή μάς εφιστά την προσοχή στο ότι οι υπηρέτες και ιδιαίτερα ο θυρωρός, δεν πρέπει να εφησυχάσουν και να αφήνουν το χρόνο να περνά και το έργο που τους ανατέθηκε να μην εκτελείται και να ξεχνούν ότι   το  αφεντικό  σίγουρα θα γυρίσει, και εκείνοι πρέπει να είναι έτοιμοι να το υποδεχτούν. 

Μας εφιστά, λοιπόν, την προσοχή "Αυτό που λέω σε σας, το λέω σε όλους:αγρυπνείτε!",  ώστε να μην πάρουμε ως δεδομένη τη ζωή μας και να αφήσουμε  να περνούν οι ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται, και είναι σημεία της παρουσίας του Θεού ανάμεσά μας, να χάνονται  ή να ζούμε μια ζωή ανερμάτιστη να είμαστε αφηρημένοι και απρόσεκτοι για το τι συμβαίνει γύρω μας και να μην δίνουμε σημασία στις θλιμμένες σιωπές  ή στις κραυγές αγωνίας ή στις ελπίδες των προσώπων γύρω μας ή να μην βλέπουμε την ομορφιά γύρω μας ως άλλα σημεία της παρουσίας του Θεού ανάμεσά μας να αδιαφορούμε , και να προσέχουμε μόνο το εγώ μας.

«Αγρυπνείτε», λοιπόν, σημαίνει να βρισκόμαστε σε συνεχή  ετοιμότητα και να έχουμε την προσοχή να διακρίνουμε το καλό που μπορούμε να κάνουμε και το κακό που πρέπει να  αποφύγουμε.

Εορτή του Χριστού. Βασιλιά του Σύμπαντος

Το κέντρο της Χριστιανικής αγάπης και της χριστιανικής ζωής :

η ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Κυριακή, 26 Νοεμβρίου 2017

Σήμερα τελευταία Κυριακή του λειτουργικού έτους, γιορτάζουμε τον Ιησού Χριστό ως

Βασιλιά του Σύμπαντος. Η ευαγγελική περικοπή που θα ακουσθεί δεν έχει ως σκοπό να μας πείσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Βασιλιάς, αλλά το πως είναι Βασιλιάς. Ποιο είναι το έργο που τον αποκάλυψε και τον καθιέρωσε ως Βασιλιά.
Είναι Βασιλιάς γιατί υπηρετεί και δεν εξουσιάζει. Είναι βασιλιάς γιατί ταυτίζεται με τους φτωχούς τους ταπεινούς, τους αδύναμους και όχι με τους κάθε είδους δυνατούς αυτού του κόσμου.
Είναι Βασιλιάς γιατί το μέτρο με το οποίο κρίνει δεν είναι κίνητρα ηθικολογικά ή θεολογικά, αλλά το κατά πόσο ο καθένας μας φρόντισε να προστατέψει και να προωθήσει την αξιοπρέπεια του συνάνθρωπου του και την κοινωνία ζωής μεταξύ των τους συνανθρώπων του.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο άγιο Ευαγγέλιο   (Μτ. 25, 31-46)

   

Το καιρό εκείνο έλεγε ο Ιησούς στους μαθητές του : ΄Οταν θα έλθει ο Υιός του ανθρώπου μέσα στη δόξα του και όλοι οι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθίσει στο θρόνο της δόξα του. 3Και μπροστά του θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη και θα τα χωρίσει μεταξύ τους, όπως ο βοσκός χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια. Και τα μεν πρόβατα θα τα τοποθετήσει στα δεξιά του, ενώ τα ερίφια στα αριστερά. Τότε ο βασιλιάς θα πει σ'αυτούς που βρίσκονται στα δεξιά του: "Ελάτε, εσείς οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου, κληρονομείστε τη βασιλεία που έχει ετοιμασθεί για σας απ'τη δημιουργία του κόσμου, διότι πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με δεχθήκατε στο σπίτι, ήμουν γυμνός και με ντύσατε, αρρώστησα και με επισκεφθήκατε,ήμουν φυλακισμένος και ήλθατε να με δείτε". Τότε οι δίκαιοι θα του απαντήσουν και θα του πουν: "Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σου δώσαμε να φας, ή να διψάς και σου δώσαμε να πιείς; Και πότε σε είδαμε ξένο και σε πήραμε στο σπίτι ή γυμνό και σε ντύσαμε; Και πότε σε είδαμε άρρωστο ή φυλακισμένο και ήλθαμε να σε δούμε;" Κι ο βασιλιάς, απαντώντας, θα τους πει: "Αλήθεια σας λέω: εφόσον αυτό το κάματε σε ένα από αυτούς, τους πιο μικρούς αδελφούς μου, σε μένα το κάματε". Τότε θα πει και σ' αυτούς που βρίσκονται στα αριστερά του: "Φύγετε μακριά μου, καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά που έχει ετοιμασθεί για το διάβολο και τους αγγέλους του. Διότι πείνασα και δεν μου δώσατε να φάω, δίψασα και δε μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και δε με δεχθήκατε στο σπίτι, ήμουν γυμνός και δε με ντύσατε, άρρωστος και στη φυλακή και δεν με επισκεφθήκατε". Τότε κι αυτοί θα του απαντήσουν και θα του πουν: "Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να διψάς ή ξένο ή γυμνό ή άρρωστο ή στη φυλακή και δε σε υπηρετήσαμε;"  Τότε, απαντώντας, θα τους πει: "Αλήθεια σας λέω: αφού δεν το κάματε σε έναν απ' αυτούς τους μικρούς, ούτε και σε μένα το κάματε". Και θα πάνε αυτοί στην αιώνια τιμωρία, ενώ οι δίκαιοι στην αιώνια ζωή".

Λόγος του Κυρίου.

        Η περιγραφή της επισημότητας της  μεγαλειώδους δικαστικής διαδικασίας, θέλει να υπογραμμίσει τη σπουδαιότητα τόσο των λεγομένων του Ιησού , όσο και τη βαρύτητα του μηνύματος Του. Ίσως  φανεί  ως ένα είδος εκφοβισμού,  όμως είναι το αντίθετο είναι “ένα ‘Ευαγγέλιο”  διότι περιγράφει το «πώς κάποιος φτάνει στη Σωτηρία».     
       Ο δικαστής που απονέμει  δικαιοσύνη  -που χωρίς αμφιβολία είναι ο ίδιος ο Ιησούς-  περιγράφεται ως ένας ποιμένας και όχι ως ένας μεγάλος,  φοβερός και τρομερός αξιωματούχος. Η εξουσία είναι όπως εκείνη που ο βοσκός ασκεί πάνω στο ποίμνιό του, είναι η υπηρεσία του προς  χάρη των προβάτων του. Όλοι ξέρουμε πως ο βοσκός μοιράζεται τη ζωή του με τα πρόβατά του, ότι  είναι στην υπηρεσία τους  τόσο που  αποκτά  την μυρωδιά τους, έτσι είναι  ο Ιησούς  και οι μαθητές του. Ο Ιησούς  ταυτίζεται με τους φτωχούς, τους αδύναμους, τους περιθωριοποιημένους : «εφόσον αυτό το κάματε σε ένα από αυτούς, τους πιο μικρούς αδελφούς μου, σε μένα το κάματε”. Η λογική που διέπει την πολιτεία Του, είναι εκείνη της αγάπης και της αλληλεγγύης ιδιαίτερα  για τους πιο αδύνατους,  για κείνους  που ζουν  μια ζωή ταλαιπωρίας, απόρριψης, πείνας,  μοναξιάς και ανθρώπινης αδυναμίας.  Αυτό τονίζει ο  διάλογος  του «Γιού του Ανθρώπου» με τους  “κρινόμενους”.  Πρώτα με εκείνους που «παίρνουν»  τα προβλήματα των αναγκεμένων και τα κάνουν  προβλήματά τους,   και έπειτα με εκείνους που δεν έδωσαν σημασία. Με επιμονή επαναλαμβάνει, τέσσερις φορές,  τα έργα ευσπλαχνίας.

Α ΄Κύκλος 32η Τακτική Κυριακή -

Πηγαίνοντας σε συνάντηση του Γαμπρού

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

Στις παραβολές του ο Ιησούς αρέσκεται να χρησιμοποιεί γεγονότα της καθημερινότητας, ως μέσον σύγκρισης για να περιγράψει στους ακροατές του άγνωστες ή δυσκολονόητες πτυχές της Βασιλείας του Θεού. Στην προκειμένη περίπτωση διαλέγει τη γιορτή ενός γάμου για να περιγράψει την έννοια και τον διαφορετικό τρόπο αναμονής και επαγρύπνησης της έλευσης της Βασιλείας του Θεού στη ζωή των πιστών.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο  Άγιο Ευαγγέλιο  (Mτ 25,1-13)

Εκείνο τον καιρό ο Ιησου είπε στους μαθητές του. “Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με δέκα παρθένες, οι οποίες αφού πήραν τα λυχνάρια τους βγήκαν σε προϋπάντηση του γαμπρού. Αλλά πέντε απ'αυτές ήταν επιπόλαιες και πέντε συνετές. Οι επιπόλαιες όταν πήραν τα λυχνάρια τους, δεν πήραν μαζί τους λάδι. Ενώ οι συνετές πήραν λάδι στα δοχεία μαζί με τα λαχνάρια τους. Αλλά επειδή ο γαμπρός αργούσε όλες νύσταξαν και κοιμήθηκαν. Αλλά κατά τα μεσάνυχτα ακούσθηκε μια κραυγή: "'Ερχεται ο γαμπρός! Βγείτε σε συνάντησή του!". Τότε σηκώθηκαν όλες οι κοπέλλες κι ετοίμασαν τα λυχνάρια τους. Αλλά οι επιπόλαιες είπαν στις συνετές: "Δώστε μας από το λάδι σας, διότι τα λυχνάρια μας σβήνουν". Απάντησαν τότε οι συνετές και είπαν: "'Οχι, διότι υπάρχει κίνδυνος να μη φθάσει ούτε για μας ούτε για σας. Πηγαίνετε, καλύτερα, στους πωλητές και αγοράστε για σας". Κι ενώ εκείνες πήγαιναν να αγοράσουν, ήλθε ο γαμπρός κι αυτές που ήταν έτοιμες μπήκαν μαζί του στο γάμο κι έκλεισε η πόρτα.'Υστερα ήλθαν και οι υπόλοιπες κοπέλλες και έλεγαν: "Κύριε, κύριε, άνοιξέ μας!". Αλλά εκείνος απάντησε λέγοντας: "Αλήθεια σας λέω: δε σας γνωρίζω". Αγρυπνείτε, λοιπόν, διότι δε γνωρίζετε ούτε την ημέρα ούτε την ώρα".

Λόγος του Κυρίου 

Στην  παραβολή μας η ζωή περιγράφεται ως μια έξοδος και  μια πορεία προς ένα  χαρούμενο  γεγονός: “Βγήκαν σε  προϋπάντηση του  γαμπρού”  ή “ Έρχεται  ο γαμπρός! Βγείτε σε συνάντησή του ”. Πρώτο χαρακτηριστικό: Η Βασιλεία του Θεού είναι για τον πιστό μια συνάντηση που προκαλεί χαρά.  Όπως η γέννηση είναι η έξοδος από τα μητρικά σπλάχνα προς συνάντηση της ζωής, έτσι και η έξοδος από τη ζωή είναι η συνάντηση με τον Αγαπημένο. Και βιβλικά είναι η έξοδος του λαού του Ισραήλ από τη σκλαβιά της Αιγύπτου και πορεία προς την ελευθερία της γης της επαγγελίας. Οι δέκα κοπέλες πηγαίνουν σε συνάντηση της γαμήλιας χαράς που δεν θα την απολαύσουν μοναχικά, αλλά θα τη μοιραστούν, θα τη ζήσουν μαζί με άλλους  και  την πορεία προς αυτή τη χαρούμενη συνάντηση την κάνουν ως συντροφιά. Ώσπου να φτάσουν στη συνάντηση και στο λαμπρό φως της γαμήλιας αίθουσας, πορεύονται  μέσα  στο σκοτάδι με  ελάχιστο  φως από  «το λυχνάρι»  για να μην χάσουν το δρόμο και για  να μην έχουν ατύχημα. Το φως της πίστης που μας καθοδηγεί στην αβεβαιότητα της ζωής.

Α΄ Κύκλος - 31η Τακτική Κυριακή

Ο «μεγαλύτερος» είναι εκείνος που υπηρετεί περισσότερο

Κυριακή  5 Νοεμβρίου 2017

Οι Φαρισαίοι ήταν οι πιο αδιάλλακτοι υπερασπιστές των παραδόσεων, οι «χωρισμένοι» από το πλήθος, οι ξεχωριστοί μιας και πίστευαν ότι ήταν οι καλύτεροι από τους άλλους.

Οι Γραμματείς ήταν οι επαγγελματίες γνώστες και οι μελετητές του Νόμου του Μωυσή. Τόσον οι Γραμματείς όσον και οι Φαρισαίοι, παρουσιάζονται στο Ευαγγέλιο ως καταπιεστές του λαού, διότι καταντούσαν το Νόμο του Μωυσή ανεφάρμοστο και απάνθρωπο, και χρησιμοποιούσαν τις γνώσεις τους και την ευλάβειά τους επιδεκτικά, για να κερδίσουν τιμές και προνόμια.

Ο Ιησούς, στην ευαγγελική περικοπή που θα μελετήσουμε, αποδοκιμάζει στις παραπάνω συμπεριφορές, δηλαδή τόσο τη συμπεριφορά εκείνου του τα λόγια και το είναι δεν συμβαδίζουν που παίζουν θέατρο, όσο και η αγάπη για την εξουσία και την προβολή. Συμπεριφορές που κάνουν κακό, τόσο στην κοινότητα των μαθητών του, όσον και στην κοινότητα των πολιτών, όχι μόνο τότε αλλά και τώρα, γιατί όλα αυτό κάποια στιγμή έρχονται στη επιφάνεια.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο(Μτ 23,1-12)

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς μίλησε στα πλήθη και στους μαθητές του και είπε: "Πάνω στην καθέδρα του Μωυσή κάθησαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. 'Ολα, λοιπόν, όσα σας πουν, να τα εκτελείτε και να τα τηρείτε. Μην κάνετε σύμφωνα με τα έργα τους, διότι λένε και δεν κάνουν. Φορτώνουν βαριά και δυσβάστακτα φορτία και τα βάζουν πάνω στους ώμους των ανθρώπων, ενώ οι ίδιοι ούτε με το δάκτυλό τους δε θέλουν να τα κινήσουν. Και όλα τα καλά τους έργα τα κάνουν για να τους θαυμάζουν οι άνθρωποι. Πλαταίνουν, πράγματι, τα φυλακτήριά τους και μεγαλώνουν τις άκρες από τα επανωφόρια τους, αγαπούν τις πρώτες θέσεις στα δείπνα και τις πρωτοκαθεδρίες στις συναγωγές, τους ασπασμούς στις αγορές και θέλουν να τους φωνάζουν οι άνθρωποι "ραββί". Αλλά εσείς να μην ονομασθείτε "ραββί", διότι ένας είναι ο διδάσκαλος σας, ενώ εσείς είστε αδέλφια. Και μην ονομάσετε πάνω στη γη κάποιον "πατέρα" σας, διότι ένας είναι ο πατέρας σας, ο ουράνιος. Ούτε να ονομασθείτε "καθοδηγητές", διότι καθοδηγητής σας είναι ένας, ο Χριστός. Κι εκείνος που είναι μεγαλύτερός σας, ας είναι υπηρέτης σας. Όποιος υψώσει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του θα υψωθεί.

Λόγος του κυρίου

Ο Ιησούς δεν είναι αυστηρός με αυτόν που θέλει να κάνει κάτι σωστό αλλά δεν τα καταφέρνει. Καταφέρεται, όμως, εναντίον εκείνου που προσποιείται ότι κάτι κάνει και αυτό που κάνει το προβάλλει για να αποκτήσει γόητρο. Στους Φαρισαίους και τους Γραμματείς της εποχής του, και όχι μόνο, δεν αμφισβητεί τη γνώση τους, την επιστημονική κατάρτισή τους για το νόμο και την ερμηνεία του, αλλά στιγματίζει την ασυνέπειά τους και ότι τα χρησιμοποιούν για να προβληθούν και να αποκομίσουν οφέλη και θέσεις επιρροής μέσα στην κοινωνία και όχι για το κοινό καλό.

Μερικοί, μάλιστα, ξεκινώντας από αυτές τις ικανότητες ζητούν όλο και περισσότερα από τους άλλους που δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν σ’ αυτές τις απαιτήσεις , έτσι ώστε να φαίνεται ότι μόνον οι ίδιοι είναι σωστοί, δίκαιοι και ικανοί να κάνουν τη δουλειά που πρέπει, άρα είναι αναγκαίοι στους πολλούς και οι πολλοί πρέπει, τουλάχιστο, με ευλάβεια να τους το αναγνωρίζουν παραχωρώντας τους δικαιώματα και τιμές. Χρησιμοποιούσαν, ακόμη, και τον τρόπο ντυσίματος τον οποίο περιγράφει ο Ιησούς με ακρίβεια με απώτερο σκοπό να δείξουν ότι γι αυτούς ο νόμος του Θεού είναι πάντα και γι αυτόν υπάρχουν, στην ουσία, όμως, ο Ιησούς λέει ότι το κάνουν για να φαίνονται. Τους χαρακτηρίζει, λοιπόν, υποκριτές, θεατρίνους. Αργά ή γρήγορα αυτό ξεσκεπάζεται. Αποτέλεσμα: οι πολλοί να βλέπουν με καχυποψία ακόμη και την πραγματική αρετή και να απαξιώνουν θεσμούς άξιους υψηλής υπόληψης μέσα στην κοινωνία των πολιτών.

Α' Κύκλος - 30η Τακτική Κυριακή

Οι δύο όψεις της Μοναδικής Αγάπης.

Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Η σύγκρουση του Ιησού με τους παράγοντες των μεγάλων θρησκευτικών  πολιτικών ρευμάτων  του  τότε Ιουδαϊσμού είναι συνεχής.  Την περασμένη βδομάδα ασχοληθήκαμε με  το φόρο του Καίσαρα. Στη συνέχεια ακολούθησαν οι Σαδδουκαίοι για την ανάσταση των νεκρών και τους αποστόμωσε, και τώρα σειρά παίρνουν οι Φαρισαίοι με τους νομικούς τους. 

Το πρόβλημα ήταν απλό εκ πρώτης όψεως, αλλά γεμάτο παγίδες. Υπάρχει, άραγε, ένας νόμος μεταξύ των τόσων που υπάρχουν, που είναι ο πρώτος και μεγαλύτερος μεταξύ όλων; Για μερικούς ήταν  η τήρηση του Νόμου του Σαββάτου, αλλού είχαν διαφορετική γνώμη, και οι συζητήσεις ήταν ατελείωτες.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο  Άγιο  Ευαγγέλιο (Μτ  22, 34-40)

Οι Φαρισαίοι όταν άκουσαν ότι αποστόμωσε τους Σαδδουκαίους, συγκεντρώθηκαν μαζί. Κι ένας απ' αυτούς, νομικός, τον ρώτησε με σκοπό να τον πειράξει: “Διδάσκαλε, ποιά είναι η μεγάλη εντολή στο Νόμο;” Κι εκείνος του είπε: "Θα αγαπήσεις τον Κύριο το Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλο σου το νου. Αυτή είναι η μεγάλη και πρώτη εντολή. Αλλά δεύτερη, όμοια με αυτή, είναι: Θα αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Απ' αυτές τις δυο εντολές εξαρτώνται όλος ο Νόμος και οι προφήτες".

Λόγος του Κυρίου

         Το ερώτημα που θέτουν οι Φαρισαίοι στον Ιησού, όπως ήδη είπαμε, πηγάζει από έναν προβληματισμό της εποχής τους, αλλά και από το πρόσωπό του. 

Ο προβληματισμός: Οι  Ιουδαίοι δίπλα στο «Δεκάλογο» είχαν και 613 επί μέρους νόμους εφαρμοστέους, που ρύθμιζαν κάθε πτυχή της ζωής. Οι 365 εντολές, όσες οι μέρες του έτους, ήταν απαγορεύσεις τι δεν πρέπει να κάνουν, και οι 248 εντολές, όσα τα μέρη του σώματος, τι πρέπει να κάνουν. Με αυτό τον τρόπο ήθελαν να πουν ότι τα πάντα, τόσο ο χρόνος όσο και η ζωή,  είναι κάτω από τον έλεγχο του Θεού.

Το πρόσωπό του : Όλοι  διερωτόντουσαν και ιδιαίτερα οι Φαρισαίοι, πώς  ένας νεαρός και πρώην ξυλουργός, παρουσιαζόταν ως Ραβί, δάσκαλος, πού και πώς μορφώθηκε; Τι βάθος είχαν οι γνώσεις του για το Νόμο;  

Θέλησαν, λοιπόν, με ένα ερώτημα να έχουν δύο απαντήσεις.  

         Η επιθυμία τους να βρουν ένα νόμο που να είναι  μια πυξίδα  για να προσανατολιστούν και έτσι να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους, μοιάζει  και με τι δική μας επιθυμία: να βρω αυτό που μου δίνει τη σιγουριά ότι είμαι καθ’ όλα εντάξει απέναντι στο Θεό.

         

     

Α΄ Κύκλος 29η Τακτική Κυριακή

Στον Καίσαρα τα πράγματα, στον Θεό τον Άνθρωπο

Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, χρονολογικά, τοποθετεί το επεισόδιο που σήμερα θα μελετήσουμε, την τελευταία βδομάδα της ζωής του Ιησού. Ο Ιησούς είχε κατέβει από τη Γαλιλαία στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή του Πάσχα. Ο κόσμος τον υποδέχθηκε θριαμβευτικά. Οι Αρχές, όμως, το Ιερατείο, οι Πρεσβύτεροι του λαού, οι Φαρισαίοι και οι Νομομαθείς, είναι εχθρικοί μαζί του. Οι διαμάχες μαζί τους διαδέχεται η μια την άλλη. Σε αυτό το συγκρουσιακό πνεύμα τοποθετείται και το επεισόδιό μας.

Από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο (Mτ 22,15-21)

Εκείνο το καιρό οι Φαρισαίοι κι έκαμαν συμβούλιο, για να τον κάμουν με τα λόγια του να πέσει σε παγίδα. Και στέλνουν τους μαθητές των μαζί με τους Ηρωδιανούς προς τον Ιησού για να του πουν: "Διδάσκαλε, γνωρίζουμε ότι αγαπάς την αλήθεια και ότι διδάσκεις το δρόμο του Θεού σύμφωνα με την αλήθεια και ότι δεν σε μέλει για κανένα, επειδή δεν κοιτάζεις το πρόσωπο των ανθρώπων. Πές μας, λοιπόν, τί σου φαίνεται; Επιτρέπεται να δίνουμε φόρο στον Καίσαρα ή όχι;". Γνωρίζοντας ο Ιησούς την πονηριά τους, είπε: "Γιατί με πειράζετε, υποκριτές; Δείξτε μου το νόμισμα του φόρου". Κι εκείνοι του έδωσαν ένα δηνάριο. Του λέει τότε: "Τίνος είναι αυτή η εικόνα και η επιγραφή;" Του λένε: "Του Καίσαρα". Τότε τους λέει: "Αποδώστε, λοιπόν, στον Καίσαρα ό,τι ανήκει στον Καίσαρα, και στο Θεό ό,τι ανήκει στο Θεό". 'Οταν το άκουσαν θαύμασαν και τον άφησαν κι έφυγαν.

Λόγος του Κυρίου

Στο επεισόδιο έχουμε δύο συνομιλητές:

Τις ντόπιες Αρχές με επικεφαλής την ομάδα των Φαρισαίων -τους οποίους ο Ιησούς χαρακτηρίζει ως υποκριτές θεατρίνους- : Αρχίζουν λέγοντας «Διδάσκαλε, γνωρίζουμε ότι αγαπάς την αλήθεια και ότι διδάσκεις το δρόμο του Θεού σύμφωνα με την αλήθεια και ότι δεν σε μέλει για κανέναν, επειδή δεν κοιτάζεις το πρόσωπο των ανθρώπων”, για να καταλήξουν “Επιτρέπεται να πληρώνουμε φόρο στον Καίσαρα ή όχι;”

Η παγίδα είναι ξεκάθαρη : Απαντά «ναι» είναι δοσίλογος θα έχει να κάνει με τους ζηλωτές, απαντά «όχι» ποιός είδε τους Ρωμαίους και δεν τους φοβήθηκε !

Ο Ιησούς, που δεν επιδιώκει να είναι αρεστός και δημοφιλής αλλά μόνο αληθινός, ακριβώς όπως με μεγάλη ακρίβεια άθελά τους τον περιέγραψαν οι αντίπαλοί του, και που του αρκεί “το ναι είναι ναι, το όχι όχι”, δίνει, λοιπόν, ως απάντησή του τον πασίγνωστο αφορισμό:

«Αποδώσετε στον Καίσαρα ό,τι ανήκει στον Καίσαρα, και στο Θεό ό,τι ανήκει στο Θεό».

Οι Φαρισαίοι, πριν ρωτήσουν “ έκαμαν συμβούλιο”, που σημαίνει ότι η συμπεριφορά τους δεν είναι μια ευκαιριακή κακία, αλλά μια συνειδητή κακοήθεια. Ο Ιησούς ξέρει “την πονηριά τους”, είναι τρόπος ζωής. Ο πονηρός έχει ως μέτρο των πάντων τον εαυτόν του και το συμφέρον. Η αλήθεια είναι ο ίδιος και τι τον συμφέρει εκείνη την στιγμή.

Η ερώτηση είναι: “Επιτρέπεται να πληρώνουμε φόρο στον Καίσαρα ή όχι;”

Και η απάντηση του Ιησού. "Αποδώστε, λοιπόν, στον Καίσαρα ό, τι ανήκει στον Καίσαρα, και στο Θεό ό, τι ανήκει στο Θεό”.

Ο Ιησούς χρησιμοποιεί τον όρο “Αποδώστε”, άρα αναγνωρίζει ότι το Κράτος (ο Καίσαρας) έχει ορισμένα δικαιώματα που απορρέουν από τους θεσμούς κοινωνικοποίησης και παροχής ορισμένων υπηρεσιών που διευκολύνουν τη ζωή του πολίτη, αν όχι και την ευημερία του, άρα πρέπει να υπάρχουν τα ανταποδοτικά τέλη, για να μπορούν αυτοί οι θεσμοί να λειτουργήσουν. Η λογική είναι απλή : δος μου για να σου δώσω. Εννοείται ΠΡΑΓΜΑΤΑ, φορολογία, για να σου δώσω δρόμους, συγκοινωνίες, υγεία κ.ο.κ., αλλά μέχρις εκεί.

Το Κράτος, όμως, μπορεί να ξεφεύγει από τα νόμιμα πλαίσιά του και να αξιώνει δικαιώματα που αφορούν μόνο το Θεό, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να απαιτεί να το εκλαμβάνουν οι πολίτες ως το νόημα για τη ζωή τους και να εξουσιάζει τις συνειδήσεις.

ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ 15-10-2017

ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Κυριακή 15-10-2017

Η Αγία Γραφή απευθύνεται σήμερα σε όλους,

και σε όλους λέει είσαι πολύτιμος,

ιδιαίτερα σε κείνους που οι πολλοί δεν υπολογίζουν.

Αυτή η Κυριακή είναι αφιερωμένη στην Αγία Γραφή. Η Εκκλησιαστική παράδοση, μέσα από την Ευχαριστιακή Σύναξη της Κυριακής, προσφέρει στη μελέτη μας δύο επεισόδια: το πρώτο, από την Παλαιά Διαθήκη και πιο συγκεκριμένα από το βιβλίο του Νεεμία (Νε 8, 2-10 ) και το δεύτερο από την Καινή Διαθήκη από το κατά Λουκά Ευαγγέλιο (Λκ 1,1-4; 4,14-22). Και τα δύο Αναγνώσματα αναφέρονται στην Αγία Γραφή και μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε, όχι μόνο τη σπουδαιότητά της, αλλά και κατά κάποιο τρόπο το πώς συντάχθηκε.

Το πρώτο Ανάγνωσμα (Νε 8, 2-10) περιγράφει μια τελετή δημόσιας ανάγνωσης αυτού που εμείς ονομάζουμε Πεντάτευχο και οι Εβραίοι Νόμο, που έγινε με την καθοδήγηση του Έσδρα και του Νεεμία, τον πέμπτο π.Χ. αιώνα, μπροστά στα ερείπια της Ιερουσαλήμ.

Το 586 π,Χ. το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο τμήμα του Ιουδαϊκού λαού, είχε εκτοπιστεί από το νικητή βασιλιά των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορα στη Μεσοποταμία. Η αιχμαλωσία στη Βαβυλωνία κράτησε 48 χρόνια (586-538 π.Χ.). Με διάταγμα του Πέρση βασιλιά Κύρου τους επιτράπηκε να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Στη γη της εξορίας οι Ιουδαίοι συνειδητοποίησαν ότι είχαν χάσει κάθε τι που τους έδινε μια ταυτότητα, εκείνο που τους απέμενε ήταν μόνο το θρησκευτικό τους πιστεύω που ήταν καταγεγραμμένο στις θρησκευτικές τους παραδόσεις. Αλλά και αυτές κυκλοφορούσαν κατακερματισμένες σε πολλές προφορικές και γραπτές συλλογές. Αυτές, λοιπόν, τις παραδόσεις τις συνέλεξαν, τις οργάνωσαν και τις κατέγραψαν. Σε αυτές τις παραδόσεις εκφραζόταν η πίστη τους ότι ο Θεός τούς διάλεξε και, από περιπλανώμενες ομάδες που ήταν, τους διαμόρφωσε σε “λαό” και μαζί του έκλεισε μια συμφωνία φιλίας. Τη συμφωνία αυτή εκείνοι δεν την τήρησαν και ιδού το κατάντημά τους. Ο Θεός, όμως, δεν τους εγκατέλειψε και ακόμη ενεργεί για τη σωτηρία τους.

Τώρα, λοιπόν, εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο της ιστορίας τους, συνάχθηκαν μπροστά στα ερείπια της Ιερουσαλήμ για να ακούσουν το Νόμο (τη σημερινή Πεντάτευχο), να συνειδητοποιήσουν την ταυτότητα τους, να νοιώσουν ανανεωμένη την ενότητά τους ως λαός και να έχουν ένα οδικό χάρτη προς το μέλλον τους.

Α΄ Κύκλος - 27η Τακτική Κυριακή -

Καλούμαστε να είμαστε καλοί διαχειριστές και φύλακες. 

Κυριακή - 8  Οκτωβρίου 2017

Είναι μερικές Κυριακές, τώρα, που ο Ιησούς για να κάνει κατανοητή στους ακροατές του τη διδασκαλία του, χρησιμοποιεί την εικόνα του αμπελιού. Αυτό δεν είναι τυχαίο.

Η εικόνα του αμπελιού ήταν πολύ αγαπητή στους προφήτες που την είχαν ταυτίσει με τον Ισραήλ, το Λαό του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς θέλει να δείξει ότι η διδασκαλία του είναι στη γραμμή τής πιο γνήσιας θρησκευτικής παράδοσης του Ισραήλ. 

Η ιστορία, που σήμερα διηγείται ο Ιησούς, δεν είναι τόσο μια παραβολή, όσο μια αλληγορία. Στην παραβολή, για να γίνει κατανοητή η διδασκαλία που προσφέρει ο όποιος δάσκαλος, κάνει μια σύγκριση ενός πράγματος ή καταστάσεως,  με κάτι άλλο. Στην αλληγορία, το κάθε στοιχείο της ιστορίας που ο δάσκαλος διηγείται, συμβολίζει και παραπέμπει σε κάτι άλλο πραγματικά υπαρκτό. Τόσο οι παραβολές, όσο και οι αλληγορίες, είναι ιστορίες ανοιχτές στο μέλλον. Ο Ιησούς, διδάσκοντας με παραβολές ή αλληγορίες, εμπλέκει τους ακροατές του στην ιστορία που ακούνε και τους προκαλεί να πάρουν θέση και να καταλήξουν σε ένα συμπέρασμα.

        

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο (Μτ 21,33-43)

Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησούς στους πρεσβυτέρους και τους άρχοντες του λαού. «Ακούστε μια άλλη παραβολή: Ήταν ένας οικοδεσπότης που φύτεψε ένα αμπελώνα και τον περιέφραξε και έσκαψε μέσα ένα πατητήρι και οικοδόμησε ένα πύργο και τον νοίκιασε σε γεωργούς κι έφυγε σε άλλο τόπο. Όταν πλησίασε η εποχή της καρποφορίας, έστειλε στους γεωργούς τους δούλους του για να πάρουν τους καρπούς. Κι οι γεωργοί έπιασαν τους δούλους του και άλλον έδειραν, άλλο σκότωσαν και άλλο λιθοβόλησαν. Έστειλε και πάλι άλλους δούλους, περισσότερους από τους πρώτους και τους έκαμαν τα ίδια. Κι ύστερα τους έστειλε και το γιο του, λέγοντας: 'Το γιο μου θα τον σεβαστούν'. Αλλά οι γεωργοί όταν είδαν το γιο, είπαν μεταξύ τους: 'Αυτός είναι ο κληρονόμος. Ελάτε να τον σκοτώσουμε και να πάρουμε την κληρονομιά του'. Κι αφού τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από τον αμπελώνα και τον σκότωσαν. Όταν, λοιπόν, έλθει  ο  κύριος  του  αμπελώνα, τι θα κάμει σ' εκείνους τους γεωργούς;». Του λένε: "Τους κακούς με κακό τρόπο θα τους εξολοθρεύσει και τον αμπελώνα θα τον δώσει σε άλλους γεωργούς, οι οποίοι θα του αποδώσουν τους καρπούς στην εποχή τους". Κι ο Ιησούς τους λέει: «Ποτέ δε διαβάσατε στις Γραφές: Η πέτρα που απέρριψαν οι οικοδόμοι, αυτή έγινε ακρογωνιαία. Αυτό έγινε από τον Κύριο, και είναι θαυμαστό στα μάτια μας. Για τούτο σας λέω ότι θα αφαιρεθεί από σας η βασιλεία του Θεού και θα δοθεί σε ένα έθνος που θα παράγει τους καρπούς του. Κι όποιος πέσει πάνω σ' αυτό το λίθο θα συντριβεί. Κι επάνω σ' εκείνον που θα πέσει, θα τον λιώσει».

Λόγος  του Κυρίου

 Ο Ιησούς, με τη βοήθεια της εικόνας του αμπελιού, διαβάζει όλη την ανθρώπινη ιστορία και πιο συγκεκριμένα εκείνη του Ισραήλ, ιστορία κάτω από το μυστήριο της Σωτηρίας. Είναι η ιστορία του Θεού δημιουργού που εμπιστεύεται τη δημιουργία στον άνθρωπο, διαμέσου ενός λαού τον οποίο  διαμορφώνει, καλλιεργεί,  καθοδηγεί  και με τη βοήθεια απεσταλμένων του, δημιουργώντας έτσι μια ιστορία αγάπης. Αυτή η ιστορία έχει λαμπρές και σκοτεινές σελίδες.

Στην ιστορία που ο Ιησούς διηγείται, το πρόβλημα δεν είναι η απόδοση ή μη των καρπών του αμπελιού στο αφεντικό, αλλά η νοοτροπία των χωρικών – διαχειριστών. Αυτοί αντιπροσωπεύουν τους προκαθήμενους και καθοδηγητές του λαού,  των οποίων καθήκον είναι να μορφώσουν και να καθοδηγήσουν ένα λαό, ως διαχειριστές και όχι να γίνουν αφεντικά του. Ένα λαό που ανήκει στο Θεό, αλλά ο εγωκεντρισμός των ηγετών του τους οδηγεί σταδιακά στο να γίνουν σφετεριστές. Ο πειρασμός αυτός,  δυστυχώς, είναι ο πειρασμός κάθε ανθρώπου, πολιτικών ή θρησκευτικών και κάθε εποχής.

Η αμαρτία, λοιπόν, των ηγετών είναι ότι συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες - αφεντικά. Τους απεσταλμένους του αφεντικού, τους προφήτες,  που στάλθηκαν για να φροντίσουν και να διαπαιδαγωγήσουν το Λαό, τους εξέλαβαν και τους μεταχειρίστηκαν ως ανταγωνιστές, τους κακομεταχειρίστηκαν ή και τους θανάτωσαν. Φτάνοντας να θέσουν εκτός μάχης ακόμη και το γιο του αφεντικού, ολοκληρώνουν έτσι το σφετερισμό.

Στο τέλος, η τιμωρία των χωρικών είναι να τους αφαιρεθεί το αμπέλι και να δοθεί σε άλλους. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός μπορεί να ανεχτεί και ανέχεται τα σφάλματα του Λαού και των ηγετών του, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να παραγκωνιστεί το αίσθημα και η ανάγκη για δικαιοσύνη  και αλήθεια. 

Α κύκλος 26η Τακτική Κυριακή

Το κουράγιο να αλλάξεις γνώμη

Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017

Ο Ιησούς διηγείται ένα πολύ συνηθισμένο οικογενειακό επεισόδιο. Ένας πατέρας ζητά διαδοχικά στα δυο παιδιά του να κάνουν κάτι για την οικογένεια. Το ένα δεν του φέρνει αντίρρηση, αλλά τελικά δεν εκπληρώνει την επιθυμία του πατέρα. Το άλλο αρχικά αρνείται να κάνει το θέλημα του πατέρα, αλλά το μετανιώνει και κάνει το θέλημα του πατέρα. Ο Ιησούς ζητά στους ακροατές του να πάρουν θέση για αυτά που ακούσανε. Η ίδια πρόσκληση που απευθύνεται και σε μας. Ο Ιησούς κλείνει την αφήγησή του με ένα συμπέρασμα που σίγουρα θα έκανε τους ακροατές να  δυσανασχετήσουν ακούγοντάς το, αφού εκπλήσσει ακόμη και μας σήμερα.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο  Άγ. Ευαγγέλιο (Μτ 21,28-32)

"Τι νομίζετε; Ένας άνθρωπος είχε δυο παιδιά. Και πήγε και είπε στον πρώτο: 'Παιδί μου, πήγαινε σήμερα να εργασθείς στον αμπελώνα'. Κι εκείνος απαντώντας είπε: 'Δεν θέλω'. Αλλά ύστερα μετάνιωσε και πήγε. Πήγε τότε και είπε το ίδιο και στον άλλο. Αλλά εκείνος απαντώντας είπε: 'Θα πάω, κύριε'. Και δεν πήγε. Ποιός από τους δυο έκαμε το θέλημα του πατέρα;". Του λένε: "Ο πρώτος". Τους λέει ο Ιησούς: "Αλήθεια σας λέω: οι τελώνες και οι πόρνες θα μπουν πριν από σας στη βασιλεία του Θεού. Διότι ήλθε σε σας ο Ιωάννης, μέσα σε δρόμο δικαιοσύνης, και δεν τον πιστέψατε, ενώ οι τελώνες και οι πόρνες τον πίστεψαν. Ενώ εσείς, αν και τον είδατε, ούτε ύστερα δε μετανοήσατε για να τον πιστέψετε.

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς, λοιπόν, ρωτά:  "Ποιός από τους δυο έκαμε το θέλημα του πατέρα;". 

Τι θέλει να πετύχει ο πατέρας με την εντολή  του, να σκαφτεί το αμπέλι;  Όχι, είναι πολύ λίγο. Ήθελε να δει πώς τα παιδιά του αντιλαμβάνονται τη θέση τους μέσα στην οικογένεια. Την εκλαμβάνουν ως συνεργάτες για το κοινό καλό ή ως εκτελεστές εντολών που θέλουν τελικά να αποφύγουν ή ως υπεύθυνα άτομα που έχουν το θάρρος να σταθμίζουν την όποια απάντηση που μπορεί να έδωσαν εν θερμώ και αν χρειαστεί να έχουν το θάρρος να αλλάξουν γνώμη; 

Εκ πρώτης όψεως τα δυο αδέλφια φαίνεται να είναι τελείως διαφορετικά, αλλά να έχουν κάτι το κοινό. Στον πατέρα δεν βλέπουν εκείνον που κοπιάζει και συντονίζει για το κοινό καλό της οικογένειας, αλλά κάποιον που δίνει εντολές και το αμπέλι δεν είναι κάτι δικό τους για να το φροντίσουν, δεν τους αφορά. 

Για τον πρώτο ο Ιησούς λέει ότι, ενώ είπε “ 'Δεν θέλω'. Αλλά ύστερα μετάνιωσε και πήγε ”. Μετανιώνω, σημαίνει, αλλάζω τρόπο εκτίμησης των πραγμάτων γύρω μου και κατά συνέπεια στη συνέχεια να προσαρμόζω και τη συμπεριφορά μου σε αυτό που έκρινα σωστό. Ο πρώτος, λοιπόν, άλλαξε τον τρόπο που καταλάβαινε τον πατέρα του, όχι πια ως κάποιον που δίνει  μόνο εντολές και το αμπέλι δεν του είναι πια κάτι που δεν τον αφορά, αλλά  τον αφορά η καλοπέραση της οικογένειας, της οποίας είναι αναπόσπαστο μέρος. 

Α΄ Κύκλος - 25η Τακτική Κυριακή

Η δικαιοσύνη του Θεού είναι η γενναιοδωρία και η ανάγκη του αδύνατου

24 Σεπτεμβρίου 2017

Τρεις Κυριακές, τώρα, ακούμε τον Ιησού να διηγείται παραβολές στις οποίες παρουσιάζει τη Βασιλεία του Θεού ως ένα αμπέλι. Με τη σημερινή παραβολή  που διηγείται στους μαθητές του λίγο πριν μπει για τελευταία φορά στην Ιερουσαλήμ όπου θα αποκορυφωθεί η αποστολής του, θέλει να σκιαγραφήσει το νόημα της δικαιοσύνης  στη “Βασιλεία του Θεού”. Μιλάει για τα έργα ενός   αμπελουργού του οποίου η συμπεριφορά  έχει μερικές ιδιομορφίες, για τη στιγμή θα αναφέρουμε μόνο δύο: α) ότι μέχρι και την  τελευταία στιγμή της εργατικής ημέρας, λίγο πριν από τη δύση του ήλιου εκμισθώνει εργάτες για να εργαστούν στο αμπέλι του και β) ο τρόπος με τον οποίο στο τέλος της ημέρας τούς πληρώνει με τον ίδιο μισθό.  

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο (Mτ 20, 1-16).

"Η βασιλεία των ουρανών είναι όμοια με ένα οικοδεσπότη, ο οποίος βγήκε νωρίς το πρωί για να μισθώσει εργάτες για να εργασθούν στον αμπελώνα του. 'Όταν συμφώνησε με τους εργάτες να τους δώσει ένα δηνάριο την ημέρα, τους έστειλε στον αμπελώνα του. 'Όταν βγήκε κατά τις εννιά το πρωί, είδε άλλους εργάτες να στέκονται στην αγορά χωρίς δουλειά, και είπε και σ' αυτούς: "Πηγαίνετε κι εσείς στον αμπελώνα και ό,τι είναι δίκαιο θα σας το δώσω". Κι εκείνοι πήγαν. 'Όταν βγήκε πάλι κατά το μεσημέρι και κατά τις τρεις, έκαμε το ίδιο. Κατά τις πέντε, όταν βγήκε, βρήκε κι άλλους να στέκονται και τους λέει: "Γιατί στέκεστε εδώ όλη την ημέρα χωρίς δουλειά;" Του λένε: "Διότι κανένας δεν μας μίσθωσε". Τους λέει: "Πηγαίνετε κι εσείς στον αμπελώνα". 'Όταν βράδιασε, λέει ο κύριος του αμπελώνα στον επίτροπό του: "Κάλεσε τους εργάτες και δώσε τους το μισθό, αρχίζοντας από τους τελευταίους μέχρι τους πρώτους". Κι όταν πήγαν αυτοί που προσλήφθηκαν στις πέντε, πήραν από ένα δηνάριο. 'Όταν έφθασαν οι πρώτοι, νόμισαν ότι θα πάρουν παραπάνω. Και πήραν από ένα δηνάριο κι αυτοί. 'Όταν πληρώθηκαν άρχισαν να γογγύζουν εναντίον του οικοδεσπότη, λέγοντας: "Αυτοί οι τελευταίοι εργάσθηκαν μια ώρα και τους εξίσωσες με εμάς που βαστάξαμε το βάρος της ημέρας και τη ζέστη". Κι εκείνος, απαντώντας σε ένα απ' αυτούς, είπε: "Φίλε μου, δε σε αδικώ. Δε συμφώνησες μαζί μου για ένα δηνάριο; Πάρε ό,τι σου ανήκει και πήγαινε. Αλλά θέλω και σ' αυτόν τον τελευταίο να δώσω όσο και σε σένα. Μήπως δεν μου επιτρέπεται να κάμω ό,τι θέλω την περιουσία μου; 'Η μήπως το μάτι σου είναι πονηρό, επειδή εγώ είμαι καλός;".

Έτσι,  οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι. Γιατί πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί ". 

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς στην παραβολή του λοιπόν, περιγράφει ένα αφεντικό που κατά  διαφορετικές ώρες της  ημέρας μισθώνει εργάτες να δουλέψουν στο αμπέλι του, αλλά έτσι όπως συμπεριφέρεται κάνει τον ακροατή  να υποψιαστεί ότι κάτι άλλο έχει στο μυαλό του. Ξεκινά, περιγράφοντας την καθημερινή εμπειρία του παζαρέματος του μεροκάματου, και της μίσθωσης εργατών από την αυγή. Με τους πρώτους   συμφωνεί  το ύψος του μεροκάματου. Μάλιστα,  σύμφωνα με τις συνήθειες τις εποχής, «το μεροκάματο» που συμφώνησε με τους εργάτες της πρώτης ώρας, ήταν πολύ παραπάνω από τα συνηθισμένα, ήταν γενναιόδωρο. Με τους άλλους λέει  “ό,τι είναι δίκαιο θα σας το δώσω”. Ιδιάζων  και ο τρόπος και το ποσό της πληρωμής στο τέλος της ημέρας: δίνει το ίδιο ποσό σε όλους τους εργάτες ανεξάρτητα από το χρόνο που δούλεψαν. Για τους πρώτους ήταν ο συμφωνημένος μισθός, για τους άλλους περισσότερο από ένας μισθός αντάξιος του μόχθου τους, ήταν ένα γενναιόδωρο  δώρο. Αυτό κάνει μερικούς εργάτες της πρώτης ώρας  να μιλήσουν για αδικία. 

Α΄ Κύκλος 24η Τακτική Κυριακή (Mτ 18,21-35)

Στο ευαγγέλιο  η συγγνώμη  δεν  έχει  «μέτρα και σταθμά»!

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Ο Ιησους στο σημερινό ευαγγέλιο μας ζητά να κάνουμε το πνεύμα και την πρακτική της συγνώμης κεντρικό άξονα της καθημερινής μας ζωής.
Στην αγ. Γραφή μπορούμε να δούμε την σταδιακή διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου στην συγγνώμη. Ξεκινούμε από το δικαίωμα του θιγμένου να εκδικηθεί, που τις περισσότερες φορές σε μεγάλες ακράτητες. Περνάμε στο δόντι για δόντι και μάτι για μάτι, που όσο απάνθρωπο μπορεί να μας φαίνεται, θέλει να υποδείξει ότι η ανταπόδοση και η τιμωρία δεν πρέπει είναι μεγαλύτερη από την προσβολή. Για να φτάσουμε στη νέα δυναμική που εγκαινίασε ο Ιησούς με την σημερινή παραβολή – αλληγορία, που λέει να Ο άνθρωπος συγχωρέθηκε δωρεά από τον φιλεύσπλαχνο Θεού για τις αμαρτίες του, και ως εικόνα και ομοίωση του Θεού οφείλει και σ’ αυτό το σημείο να του μοιάζει. Να συγχωρεί πάντα

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο ΄Αγιο Ευαγγέλιο (Mτ 18,21-35) 
       

Τότε, τον πλησίασε ο Πέτρος και του είπε: "Κύριε, πόσες φορές να σφάλλει ο αδελφός μου απέναντί μου και να τον συγχωρήσω; Μέχρι επτά φορές;" Του λέει ο Ιησούς: "Δεν σου λέω μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι εβδομήντα φορές επτά.
Γι'αυτό, η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με ένα βασιλιά, που θέλησε να λογαριασθεί με τους δούλους του. Κι όταν άρχισε να λογαριά-ζεται, του έφεραν μπροστά του έναν, ο οποίος του χρωστούσε δέκα χιλιά-δες τάλαντα. Κι επειδή αυτός δεν είχε να του τα επιστρέψει, διέταξε ο κύριος να πουληθεί αυτός και η γυναίκα του και τα παιδιά του και όλα όσα έχει, για να επιστραφεί το χρέος. 'Επεσε ο δούλος και τον προσκυ-νούσε, λέγοντας: "Δείξε μακροθυμία για μένα και όλα θα σου τα επιστρέ-ψω". Επειδή ο κύριος σπλαχνίσθηκε το δούλο, τον άφησε ελεύθερο και του χάρισε και το δάνειο. Οταν αυτός ο δούλος βγήκε έξω, βρήκε ένα σύνδουλό του, ο οποίος του χρωστούσε εκατό δηνάρια και αφού τον έπιασε, τον έπνιγε λέγοντας: "Επέστερψε ό,τι χρωστάς". 'Επεσε, τότε, ο σύν-δουλός του και τον παρακαλούσε λέγοντας: "Δείξε μακροθυμία, και θα σου τα επιστρέψω". Αλλά εκείνος δεν ήθελε, και πήγε και τον έβαλε στη φυλακή έως ότου του αποδώσει το χρέος. Αλλά, όταν οι σύνδουλοι είδαν ό,τι συνέβηκε, λυπήθηκαν πάρα πολύ και πήγαν και ανέφεραν στον κύριό τους όλα όσα συνέβηκαν. Τότε ο κύριός του τον κάλεσε και του λέει: "Δούλε πονηρέ, όλο εκείνο το χρέος σου το χάρισα, επειδή με παρακάλε-σες. Δεν έπρεπε και εσύ να δείξεις έλεος προς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;" Καιοργισμένος ο κύριός του τον παρέδωσε στους βασανιστές, έως ότου αποδόσει όλο το χρέος.'Ετσι κι ο ουράνιος Πατέρας μου θα σας κάμει, εάν δεν συγχωρείτε, από καρδιάς, ο καθένας τον αδελφό του".

Λόγος του Κυρίου

.
Στην παραβολή μας, έχουμε δύο  οφειλέτες, δύο που χρωστάνε. Το χρέος του  πρώτου είναι  τέτοιο  που δεν  μπορεί να εξοφληθεί. Ο υπόχρεος οφειλέτης  ζητά  στον βασιλιά  να μην τον αντιμετωπίσει σύμφωνα με το δίκαιο, αλλά  με “μακροθυμία, ευσπλαχνία και έλεος”.  Ο βασιλιάς  κάνει δικό του τον πόνο  του χρεοφειλέτη του,  και συμπεριφέρεται όπως θα  ήθελε να του συμπεριφερθούν  αν κι εκείνος  βρισκόταν στην ίδια κατάσταση. Ο βασιλιάς συμφωνεί και συμπεριφέρεται με συμπόνια και έλεος και όχι με δικαιοσύνη. Ο ευεργετημένος, όμως,  όταν συναντά έναν δικό του χρεοφειλέτη ,ο οποίος του ζητά ό, τι  ο ίδιος, προ ολίγου,  ζητούσε στον βασιλιά, συμπεριφέρεται όχι όπως του συμπεριφέρθηκε  ο βασιλιάς , αλλά  με δικαιοσύνη   και  το δίκαιο είναι ανελέητο.«Δούλε πονηρέ, όλο εκείνο το χρέος σου το χάρισα, επειδή με παρακάλεσες. Δεν έπρεπε και εσύ να δείξεις έλεος προς το σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;» Ο μαθητής του Χριστού, μαθαίνει  από τον Θεό  - που του αποκάλυψε ο Ιησούς  ότι   απελευθερώνει, συγχωρεί και δωρίζει -   να ενεργεί  όπως ο Θεός  και προσπαθεί  στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του,  να είναι «εικόνα του Θεού»,  του Ευσπλαχνικού  Θεού που ευεργετεί και δωρίζει ,  του Θεού που δεν έχει την λογική του ανθρώπου : «χρέος για χρέος» ,  του Θεού που  δεν σκέπτεται  με βάση την αντιστοιχία και την ισοδυναμία, αλλά  που με βάση τη δωρεά και την αγάπη  μοιράζει ζωή. 

α' Κύκλος 23η Τακτική Κυριακή

Η χαρά να κερδίσεις έναν αδελφό

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Η  σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι μέρος μιας μεγάλης ενότητας που θα μπορούσε να έχει ως τίτλο: Πώς η κοινότητα των μαθητών του Ιησού Χριστού θα πρέπει να αντιμετωπίζει κάποιον που θα διαταράξει την ειρηνική συμβίωση των αδελφών.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο  (Μτ 18,15-20)

“Εάν ο αδελφός σου σφάλλει απέναντί σου, πήγαινε και κάμε του παρατήρηση, ενώ θα είσθε οι δυο σας μόνοι. Αν σε ακούσει, κέρδισες τον αδελφό σου. Αν, όμως, δεν ακούσει, πάρε μαζί σου ακόμα ένα ή δυο άλλους, ώστε κάθε λόγος να επιβεβαιώνεται από το στόμα δυο ή τριών μαρτύρων. Αλλά, εάν τους παρακούσει, να το αναφέρεις στην εκκλησία. Κι εάν παρακούσει και την εκκλησία, ας είναι για σένα ό, τι είναι ο εθνικός και ο τελώνης. Αλήθεια σας λέω: ό,τι κι αν δέσετε πάνω στη γη, θα είναι δεμένο και στον ουρανό. Και ό,τι λύσετε πάνω στη γη, θα είναι λυμένο και στον ουρανό. Πάλι, αλήθεια σας λέω: αν δυο, μεταξύ σας, συμφωνήσουν πάνω στη γη να ζητήσουν οποιοδήποτε πράγμα, θα τους γίνει από τον Πατέρα μου που βρίσκεται στους ουρανούς. Διότι, όπου βρίσκονται συναγμένοι δυο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους".

Λόγος του Κυρίου

Από το πρώτο άκουσμα εκείνο που εντυπωσιάζει στα λόγια του Ιησού είναι: ότι εκείνον που σφάλλει εναντίον κάποιου δεν τον ονομάζει εχθρό ή αντίπαλο ή με κάποιο άλλο συνώνυμο του θιγμένου, αλλά αδελφό,  δηλαδή κάποιον με τον οποίο μοιράζεται  το ίδιο δώρο του Θεού, τη ζωή. Κάποιον που είναι αντικείμενο της αγάπης του ίδιου Πατέρα, του Θεού.

Σε εκείνον που “ο αδελφός σφάλλει απέναντί σου”, συστήνει “πήγαινε και κάμε του παρατήρηση, ενώ θα είσθε οι δυο σας μόνοι”, κάνε εσύ το πρώτο βήμα, μην διακόψεις τις σχέσεις μαζί του γιατί θα αισθάνεται προσβεβλημένος. Ο Ιησούς προσανατολίζει σε μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη τού να υποκύψει στον πληγωμένο μας εγωισμό, και να επιδιώξει ικανοποίηση και  ανταπόδοση για την προσβολή. Ζητά νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Μια ανοιχτόκαρδη συζήτηση:  να ακούσει τι έχει να πει, πώς βλέπει τα πράγματα, γιατί έφτασε σε αυτή την πράξη, να ακούει χωρίς προκαταλήψεις και προκατασκευασμένες απαντήσεις. Μια συζήτηση,  με σκοπό την από κοινού αναζήτηση της αλήθειας και της αποκατάστασης της ειρηνικής συμβίωσης. Ζητά έναν αδελφικό και ευαγγελικό διάλογο, που ξεκινά από ένα εγώ - εσύ, βασίζεται στις προϋπάρχουσες σχέσεις αγάπης και ειλικρίνειας, που αρχίζει στρογγυλεύοντας τις αιχμές και επικαλείται την καλή θέληση και το κοινό καλό για να συνεχίσουν.
Βέβαια, στο όνομα της συγνώμης και της αποκατάστασης της κοινωνίας, ο χριστιανός και η χριστιανική κοινότητα δεν μπορούν να δεχτούν τα πάντα. Προέχει η αλήθεια. Χωρίς την αλήθεια, αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει. Το κακό, το σφάλμα, πρέπει να καταδικαστούν, αλλά αυτός που το έπραξε πρέπει να νουθετηθεί και να σωθεί. Η παραίνεση πρέπει να είναι σταδιακή, διακριτική, υπομονετική.

“Αν σε ακούσει, κέρδισες τον αδελφό σου”. Να έχεις έναν αδελφό είναι κέρδος, ένας θησαυρός,
που πρέπει πάντοτε να αναζητιέται και να διαφυλάσσεται.