Α΄ Κύκλος - 27η Τακτική Κυριακή -

Καλούμαστε να είμαστε καλοί διαχειριστές και φύλακες. 

Κυριακή - 8  Οκτωβρίου 2017

Είναι μερικές Κυριακές, τώρα, που ο Ιησούς για να κάνει κατανοητή στους ακροατές του τη διδασκαλία του, χρησιμοποιεί την εικόνα του αμπελιού. Αυτό δεν είναι τυχαίο.

Η εικόνα του αμπελιού ήταν πολύ αγαπητή στους προφήτες που την είχαν ταυτίσει με τον Ισραήλ, το Λαό του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς θέλει να δείξει ότι η διδασκαλία του είναι στη γραμμή τής πιο γνήσιας θρησκευτικής παράδοσης του Ισραήλ. 

Η ιστορία, που σήμερα διηγείται ο Ιησούς, δεν είναι τόσο μια παραβολή, όσο μια αλληγορία. Στην παραβολή, για να γίνει κατανοητή η διδασκαλία που προσφέρει ο όποιος δάσκαλος, κάνει μια σύγκριση ενός πράγματος ή καταστάσεως,  με κάτι άλλο. Στην αλληγορία, το κάθε στοιχείο της ιστορίας που ο δάσκαλος διηγείται, συμβολίζει και παραπέμπει σε κάτι άλλο πραγματικά υπαρκτό. Τόσο οι παραβολές, όσο και οι αλληγορίες, είναι ιστορίες ανοιχτές στο μέλλον. Ο Ιησούς, διδάσκοντας με παραβολές ή αλληγορίες, εμπλέκει τους ακροατές του στην ιστορία που ακούνε και τους προκαλεί να πάρουν θέση και να καταλήξουν σε ένα συμπέρασμα.

        

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο (Μτ 21,33-43)

Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησούς στους πρεσβυτέρους και τους άρχοντες του λαού. «Ακούστε μια άλλη παραβολή: Ήταν ένας οικοδεσπότης που φύτεψε ένα αμπελώνα και τον περιέφραξε και έσκαψε μέσα ένα πατητήρι και οικοδόμησε ένα πύργο και τον νοίκιασε σε γεωργούς κι έφυγε σε άλλο τόπο. Όταν πλησίασε η εποχή της καρποφορίας, έστειλε στους γεωργούς τους δούλους του για να πάρουν τους καρπούς. Κι οι γεωργοί έπιασαν τους δούλους του και άλλον έδειραν, άλλο σκότωσαν και άλλο λιθοβόλησαν. Έστειλε και πάλι άλλους δούλους, περισσότερους από τους πρώτους και τους έκαμαν τα ίδια. Κι ύστερα τους έστειλε και το γιο του, λέγοντας: 'Το γιο μου θα τον σεβαστούν'. Αλλά οι γεωργοί όταν είδαν το γιο, είπαν μεταξύ τους: 'Αυτός είναι ο κληρονόμος. Ελάτε να τον σκοτώσουμε και να πάρουμε την κληρονομιά του'. Κι αφού τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από τον αμπελώνα και τον σκότωσαν. Όταν, λοιπόν, έλθει  ο  κύριος  του  αμπελώνα, τι θα κάμει σ' εκείνους τους γεωργούς;». Του λένε: "Τους κακούς με κακό τρόπο θα τους εξολοθρεύσει και τον αμπελώνα θα τον δώσει σε άλλους γεωργούς, οι οποίοι θα του αποδώσουν τους καρπούς στην εποχή τους". Κι ο Ιησούς τους λέει: «Ποτέ δε διαβάσατε στις Γραφές: Η πέτρα που απέρριψαν οι οικοδόμοι, αυτή έγινε ακρογωνιαία. Αυτό έγινε από τον Κύριο, και είναι θαυμαστό στα μάτια μας. Για τούτο σας λέω ότι θα αφαιρεθεί από σας η βασιλεία του Θεού και θα δοθεί σε ένα έθνος που θα παράγει τους καρπούς του. Κι όποιος πέσει πάνω σ' αυτό το λίθο θα συντριβεί. Κι επάνω σ' εκείνον που θα πέσει, θα τον λιώσει».

Λόγος  του Κυρίου

 Ο Ιησούς, με τη βοήθεια της εικόνας του αμπελιού, διαβάζει όλη την ανθρώπινη ιστορία και πιο συγκεκριμένα εκείνη του Ισραήλ, ιστορία κάτω από το μυστήριο της Σωτηρίας. Είναι η ιστορία του Θεού δημιουργού που εμπιστεύεται τη δημιουργία στον άνθρωπο, διαμέσου ενός λαού τον οποίο  διαμορφώνει, καλλιεργεί,  καθοδηγεί  και με τη βοήθεια απεσταλμένων του, δημιουργώντας έτσι μια ιστορία αγάπης. Αυτή η ιστορία έχει λαμπρές και σκοτεινές σελίδες.

Στην ιστορία που ο Ιησούς διηγείται, το πρόβλημα δεν είναι η απόδοση ή μη των καρπών του αμπελιού στο αφεντικό, αλλά η νοοτροπία των χωρικών – διαχειριστών. Αυτοί αντιπροσωπεύουν τους προκαθήμενους και καθοδηγητές του λαού,  των οποίων καθήκον είναι να μορφώσουν και να καθοδηγήσουν ένα λαό, ως διαχειριστές και όχι να γίνουν αφεντικά του. Ένα λαό που ανήκει στο Θεό, αλλά ο εγωκεντρισμός των ηγετών του τους οδηγεί σταδιακά στο να γίνουν σφετεριστές. Ο πειρασμός αυτός,  δυστυχώς, είναι ο πειρασμός κάθε ανθρώπου, πολιτικών ή θρησκευτικών και κάθε εποχής.

Η αμαρτία, λοιπόν, των ηγετών είναι ότι συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες - αφεντικά. Τους απεσταλμένους του αφεντικού, τους προφήτες,  που στάλθηκαν για να φροντίσουν και να διαπαιδαγωγήσουν το Λαό, τους εξέλαβαν και τους μεταχειρίστηκαν ως ανταγωνιστές, τους κακομεταχειρίστηκαν ή και τους θανάτωσαν. Φτάνοντας να θέσουν εκτός μάχης ακόμη και το γιο του αφεντικού, ολοκληρώνουν έτσι το σφετερισμό.

Στο τέλος, η τιμωρία των χωρικών είναι να τους αφαιρεθεί το αμπέλι και να δοθεί σε άλλους. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός μπορεί να ανεχτεί και ανέχεται τα σφάλματα του Λαού και των ηγετών του, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να παραγκωνιστεί το αίσθημα και η ανάγκη για δικαιοσύνη  και αλήθεια. 

Ο Ιησούς με την παραβολή του προειδοποιεί ότι, αν οι ηγέτες και όχι μόνο, συνεχίσουν έτσι τα πράγματα, το πέρασμα σε μια νέα κατάσταση και ο παραμερισμός τους θα είναι αναπόφευκτα.  

Η παραβολή μας, όμως, είναι και μια προειδοποίηση και για την πρώτη χριστιανική κοινότητα, αλλά και για τις μετέπειτα γενεές των μαθητών. Μιλώντας για τη συμπεριφορά του Θεού στον πρώτο λαό του, προσανατολίζει τους μαθητές του Χριστού, μελετώντας την περίπτωση των Ιουδαίων, να  υποψιαστούν το πώς θα συμπεριφερθεί ο Θεός και στην Εκκλησία σε παρόμοιες περιπτώσεις  απιστίας. Τους καλεί να κατανοήσουν  τη σοβαρότητα της καταστάσεώς τους, να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, την απιστία τους, και  να μετανιώσουν.

Η παραβολή αφορά και τη σημερινή κοινότητα των μαθητών του Χριστού, τους εφιστά την προσοχή να μην πέσουν στα ίδια ή παραπλήσια παραπτώματα, νομίζοντας ότι η κοινότητα είναι δικιά τους, αγνοώντας το αφεντικό, και οι οποίοι, αντί να φροντίσουν να οδηγήσουν στην ωριμότητα το λαό που δεν είναι δικός τους αλλά του Θεού, τον κρατούν υποταγμένο σε δόγματα και πρακτικές  εξάρτησης. Αυτός είναι ο πειρασμός κάθε ανθρώπου και κάθε εποχής, τόσο θρησκευτικά, όσο και πολιτικά και πολιτιστικά.

Για να κρατηθούν στη θέση τους και να είναι στο ύψος των περιστάσεων, οι μαθητές του Χριστού πρέπει να μετανοούν ανά πάσα στιγμή. Η μετάνοια δεν βρίσκεται σε μια γενικόλογη αναγνώριση ότι έχουμε σφάλει, και σε μια νεφελώδη απόφαση να καλυτερέψουμε κάνοντας καλά έργα, αυτό που τόσο εύκολα ονομάζουμε αυτοκριτική. Μετάνοια, σημαίνει, ότι εγκαταλείπω μια εγωκεντρική θεώρηση των πραγμάτων και της ζωής μου. Δέχομαι τον Ιησού ως σημείο αναφοράς μου και προσκολλώμαι σε αυτόν, όπως οι βέργες που  είναι ενωμένες στον κορμό του κλήματος, το Χριστό, και έτσι είναι ζωντανές και καρποφόρες. Έτσι αποκτά και ο μαθητής νέα ζωή που αποδίδει καρπούς, καρπούς μετάνοιας.

Η συνείδηση αυτής της υπαρξιακής ένωσης του μαθητή με το Χριστό, είναι και η ουσία της χριστιανικής ζωής,μιας υπαρξιακής ένωσης που δεν αφήνει τίποτα έξω από την καθημερινή ζωή του πιστού. Ο πιστός, ο μαθητής του Χριστού, πρέπει να σκέπτεται και να ενεργεί με τη συνείδησή του ό,τι και αν κάνει. Ενεργεί εν Χριστώ με απώτερο σκοπό η όποια δράση του να είναι μαρτυρία  της παρουσίας του Θεού μέσα στην καθημερινότητα.