Πρωτη του Έτους γιορτή της Μητρότητας της Παναγίας

Η αρχή το ήμισυ του παντός

Οκτώ ημέρες μετά τα Χριστούγεννα, γιορτάζουμε τη Μητρότητα της Παναγίας και αρχή του έτους και διαβάζουμε την ίδια ευαγγελική περικοπή των Χριστουγέννων.

Τα Χριστούγεννα, το γεγονός της Γέννησης του Ιησού του Χριστού του Θεού, της Ενσάρκωσης του Θεού, δεν είναι εύκολο κάποιος να τα καταλάβει.

Από το κατά Λουκά άγιο Ευαγγέλιο Λκ 2,16-21

Εκείνο τον καιρό οι βοσκοί πήγαν τρέχοντας και βρήκαν τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος ξαπλωμένο στο παχνί. Όταν τους είδαν, τους διηγήθηκαν τα λόγια που τους είπε ο άγγελος γι’ αυτό το παιδί. Όλοι όσοι τα άκουσαν έμειναν κατάπληκτοι μ’ αυτά που τους είπαν οι βοσκοί. Η Μαριάμ διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια στην καρδιά της και τα σκεφτόταν συνεχώς. Οι βοσκοί γύρισαν πίσω δοξάζοντας και υμνώντας το Θεό για όλα όσα άκουσαν και είδαν· ήταν όλα όπως τους είχαν ειπωθεί.

Λόγος του Κυρίου

Η ευαγγελική περικοπή παρουσιάζει την Παναγία τρεις φορές με την κατεξοχήν ιδιότητά της που την καθιερώνει στη συνείδηση όλων μας ως Μητέρα, με διακριτική παρουσία. Ο Ευαγγελιστής, με μια παρατήρηση - επισήμανση : “ H Μαριάμ διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια στην καρδιά της και τα μελετούσε συνεχώς”, την προτείνει ως παράδειγμα του κάθε μαθητή του Υιού της. Διατηρούσε: Όχι απλά θαύμαζε πρόσκαιρα και έπειτα γύριζε στην καθημερινότητά της και κάτι της έμενε ως ευχάριστη ανάμνηση. Τα μελετούσε: Που σημαίνει ενεργή επεξεργασία των γεγονότων, προσπάθεια κατανόησης και εμβάθυνσης. Αναζητούσε το χρυσό νήμα που έδενε μαζί τα αντίθετα: “ένα στάβλο” και “ένα πλήθος αγγέλων”, μια “φάτνη” και “ένα βασίλειο που δεν έχει τέλος”. Ας ενωθούμε και εμείς Μαζί της και ας κρατήσουμε, όχι την απλή έκπληξη και θαυμασμό, αλλά περισσότερο, όπως εκείνη, την απορία που λαχταρά να κατανοήσει το γεγονός: ότι ο Θεός ο Παντοδύναμος ξεκινά πάντα από και με, τα μικρά πράγματα, για να δημιουργήσει τα Μεγάλα και να αποκαλύψει την αλήθεια που φανερώνουν, τον προσανατολισμό που δείχνουν.

Μια τελευταία παρατήρηση που αφορά το πρώτο Ανάγνωσμα, που με μια ευχάριστη συγκυρία προτείνεται στη μελέτη μας μια μέρα που είναι και η πρώτη του νέου έτους.

Ο Κύριος είπε στο Μωυσή: «Όταν ο Ααρών και οι γιοι του θα ευλογούν το λαό του Ισραήλ, θα τους ορίσεις να λένε αυτά τα λόγια: “Ο Κύριος να σε ευλογεί και να σε φυλάει. Ο Κύριος να σε φωτίσει με το φως του Προσώπου Του και να σε ελεήσει. Ο Κύριος να σου συμπαραστέκεται και να σου δίνει ειρήνη”. Με αυτόν τον τρόπο θα διακηρύττουν το όνομά μου στους Ισραηλίτες και θα τους θυμίζουν ότι είναι λαός μου, κι εγώ θα τους ευλογώ».

Δεν διευκρινίζει ποιον από το λαό μπορεί να ευλογεί, άρα όλους, το αξίζουν ή δεν το αξίζουν.

Η ευλογία του Θεού δεν είναι τα πλούτη, δεν είναι η τύχη, δεν είναι το γόητρο, αυτό που λέμε επιτυχία, δεν είναι η υγεία, δεν είναι η μακροζωία. Αλλά το φως του προσώπου του που μας φωτίζει. Ένα φτωχό παράδειγμα για να προσεγγίσουμε το μυστήριο. Το πρόσωπο του καθενός είναι η είσοδος, η αποκάλυψη της καλής καρδιάς. Ας αναλογισθούμε τι μας συμβαίνει όταν συναντήσουμε στο δρόμο μας ένα πρόσωπο “καλοκάγαθο”. Να μας δώσει τη χάρη του.

Δεν ξέρω με τον καινούργιο χρόνο τι ο Καλός Θεός θα μου χαρίσει. Ξέρω, όμως, ότι με καταλαβαίνει και θα είναι έτοιμος να συγχωρήσει τα λάθη και τις αμαρτίες μου, θα είναι συνοδοιπόρος μου. Θα σκύβει επάνω μου και θα έχει κάτι καλό να μου δώσει.

__________________

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2017

Από τότε που έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας

όλα είναι δυνατά.

 

Απο το κατα Λουκά Αγ. Ευαγγέλιο: Λκ 2,1-20

Η γιορτή των Χριστουγέννων δεν είναι μια συναισθηματική γιορτή της επετείου της γεννήσεως του Ιησού από τη Ναζαρέτ και δεν είναι ούτε η τελετουργική ανάμνηση του ιστορικού γεγονότος της γέννησης του Ιησού. Είναι γιορτή επειδή ήρθε κάποιος για να μας θυμίσει την ταυτότητα μας και να μας πει ότι: «το μέλλον σας είναι εδώ!» Γιορτάζουμε τη νέα διευθέτηση και ανακατάταξη όλων των πραγμάτων!!!

Τις ημέρες εκείνες ο Καίσαρας Αύγουστος έβγαλε διάταγμα να απογραφεί όλη η οικουμένη. Η απογραφή αυτή ήταν η πρώτη που έγινε όταν έπαρχος της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος. Όλοι πήγαιναν, λοιπόν, να απογραφούν, καθένας στον τόπο της καταγωγής του.

Στη Ρώμη, την πρωτεύουσα, φαίνεται να παίρνονται ιστορικές αποφάσεις. Όμως στην Βηθλεέμ συμβαίνουν κοσμογονικές ανακατατάξεις και εκεί αρχίζει η ανασυγκρότηση της ανθρώπινης ιστορίας.

Ανέβηκε κι ο Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ, πόλη της Γαλιλαίας, στην Ιουδαία, για να απογραφεί στην πόλη Δαβίδ, που ονομάζεται Βηθλεέμ, επειδή καταγόταν από την οικογένεια και τη γενιά του Δαβίδ. ΄Ολα αυτά συμβαίνουν όχι σε έναν μυθολογικό χρόνο, κάποτε και κάπου, αλλά σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, με συγκεκριμένες παραμέτρους ανθρώπων και γεγονότων που, όποιος είναι καλής πίστεως και θέλησης άνθρωπος, μπορεί να ελέγξει την ιστορική αλήθεια του γεγονότος. Είναι ένα ιστορικό γεγονός, που περιγράφεται με απόλυτη και απέριττη απλότητα χωρίς να μυθοποιείται, ελάττωμα που έχουμε ακόμη και εμείς σήμερα δηλαδή να μυθοποιούμε γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας και που νομίζουμε ότι είναι σημαντικά.

Είχε μαζί του και τη Μαριάμ, τη μνηστή του, η οποία ήταν έγκυος. Τον καιρό που αυτοί ήταν εκεί, ήρθε η ώρα της Μαριάμ να γεννήσει, και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο. Τον σπαργάνωσε και τον ξάπλωσε σ’ ένα παχνί, γιατί δε βρήκαν μέρος στο πανδοχείο. Γιορτάζουμε εκείνο το γεγονός, την γέννηση του Ιησού και όχι τα γενέθλια. Γιορτάζουμε το γεγονός που έκανε τον κόσμο να εισέλθει σε μια πορεία με νέα κατεύθυνση : είναι ο Θεός που έρχεται να συναντήσει τον άνθρωπο, είναι ο Θεός που δείχνει, ακόμη μια φορά, εμπιστοσύνη στον άνθρωπο παρ’ όλες τις απιστίες του ανθρώπου. Είναι ο Μεγάλος που πάει σε συνάντηση των μικρών. Το κέντρο του γεγονότος δεν είναι η πόλη αλλά η ύπαιθρος. Ο ναός, είναι ο στάβλος. Η ιστορία ξαναρχίζει από τους μικρούς και τους τελευταίους.

Στην περιοχή εκείνη βρίσκονταν βοσκοί που έμεναν στο ύπαιθρο και φύλαγαν βάρδιες τη νύχτα για το κοπάδι τους. Σ’ αυτούς παρουσιάστηκε ένας άγγελος Κυρίου και τους περιέβαλε θεϊκή λαμπρότητα. Εκείνοι κατατρόμαξαν, αλλά ο άγγελος τους είπε: «Μην τρομάζετε! Είναι ένα γεγονός παρηγορητικό και χαρούμενο όπου ο Θεός επεμβαίνει (άγγελος) και η επέμβασή του γίνεται για να προστατέψει και να προωθήσει τη ζωή. Το ιστορικό γεγονός, από μόνο του, μπορεί να έχει πολλά νοήματα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων χρειάζονται διευκρινίσεις, επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, η γέννηση ενός ανθρώπου είναι ανοιχτή σε πάρα πολλές ερμηνείες.

Σας φέρνω ένα χαρμόσυνο άγγελμα, που θα γεμίσει με χαρά μεγάλη όλο τον 

Α Κύκλος 4η Κυριακή της Παρουσίας

Ο Θεός κάνει μεγάλες τις καρδιές των ανθρώπων για να αγαπάνε

Κυριακή  18  Δεκεμβρίου 2016

Στα δυο πρώτα κεφάλαια του ευαγγελίου του ο Ματθαίος, παρουσιάζει τα διαπιστευτήρια του Ιησού Μεσσία. Με την γενεαλογία του Ιησού δηλώνει ότι αυτός είναι μέλος της γενιάς του Δαυίδ και πραγματικός άνθρωπος, και εξ αυτού του λόγου και τις σχέσεις του με τους ανθρώπους. Η σημερινή περικοπή αρχίζει με την διήγηση της γέννησης του Ιησού, όπου παρουσιάζει τον Θεό ως πρωταγωνιστή . Ο Ιωσήφ και η Μαρία είναι παρόντες μόνο με την διαθεσιμότητα τους, δεν λένε τίποτε και με τα ονόματα που του αποδίδει ,Ιησούς και Εμμανουήλ, περιγράφει τη σχέση του με τον Θεό.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο άγιο Ευαγγέλιο (Μτ. 1,18-24)

Προσθήκη λεζάντας

Η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε ως εξής: Η μητέρα του, η Μαρία, αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ. Προτού όμως συνευρεθούν, έμεινε έγκυος με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Ο μνηστήρας της ο Ιωσήφ, επειδή ήταν δίκαιος και δεν ήθελε να τη διαπομπεύσει, αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα, χωρίς επίσημη διαδικασία. Όταν όμως κατέληξε σ’ αυτή τη σκέψη, του εμφανίστηκε στον ύπνο του ένας άγγελος σταλμένος από το Θεό και του είπε: «Ιωσήφ, απόγονε του Δαβίδ, μη φοβάσαι α πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει γιο, και θα του δώσουν το όνομα Ιησούς, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες τους».

Με όλα αυτά που έγιναν, εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου, που είχε πει ο προφήτης : Η παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει γιο, και θα του δώσουν το όνομα Εμμανουήλ, που σημαίνει, ο Θεός είναι μαζί μας. Όταν ξύπνησε ο Ιωσήφ, έκανε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος του Κυρίου και πήρε στο σπίτι του τη Μαρία τη γυναίκα του. Και δεν είχε συζυγικές σχέσεις μαζί της· ωσότου γέννησε το γιο της τον πρωτότοκο και του έδωσε το όνομα Ιησούς.

Λόγος του Κυρίου

Σε πρώτη ανάγνωση ο ευαγγελιστής φαίνεται να περιγράφει τα γεγονότα από τη μεριά του Ιωσήφ, τον οποίο χαρακτηρίζει «δίκαιο» επειδή, με περίσσια ευαισθησία και διακριτικότητα, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρέθηκε με την εγκυμοσύνη της Μαρίας και διότι τελικά υπακούει στο Θεό. Ο όρος ‘Δίκαιος’ στην Αγ. Γραφή δηλώνει τον άνθρωπο που όχι μόνο σέβεται το Θεό, αλλά που είναι ανοιχτός στο θέλημα του Θεού και αναγνωρίζει τα δικαιώματά Του και στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους κυριαρχεί ο σεβασμός , είναι φιλεύσπλαχνος και αναγνωρίζει τα δικαιώματά των άλλων. Ο Ιωσήφ, λοιπόν, έχει να διαλέξει μεταξύ του Νόμου, με τη δημόσια καταγγελία και διαπόμπευση, και της αποπομπής χωρίς νομικές παρενέργειες επειδή θέλει να προφυλάξει τη Μαρία από τη δημόσια διαπόμπευση διότι την αγαπά και τη σέβεται. Ίσως καταλαβαίνει ότι κάτι ιδιαίτερα μεγάλο συμβαίνει και ότι είναι ο Θεός σε δράση και ο ίδιος θέλει να παραμερίσει, να μην παρέμβει. Τότε επεμβαίνει ο Θεός και του δίνει να καταλάβει ότι τα όνειρα του Θεού αλλά και του δίκαιου είναι τα ίδια, δηλαδή, να προστατεύεται η ζωή, το παιδί. ΄ Ετσι το δίλημμα δεν υπάρχει πια.

Η Παναγία, σε όλη τη διήγηση, είναι παρούσα δίπλα στον Ιωσήφ και στο Γιό της. Συμμερίζεται τα πάντα , αλλά μέχρι εκεί, απλά είναι στη σκιά Του.

Πρωταγωνιστής είναι ο Θεός μέσω του αγγέλου (ο Θεός , αν και είναι ‘ο τελείως Άλλος’ από τον άνθρωπο, δεν σημαίνει ότι είναι απρόσιτος και γίνεται κοντινός στον άνθρωπο= άγγελος). Ο άγγελος αρχίζει το διάλογο του με τον άνθρωπο με ένα λόγο: “Μη φοβάσαι”, είναι ένας λόγος ενθαρρυντικός και καθησυχαστικός γιατί πάντοτε Εκείνος (ο Θεός) επεμβαίνει όταν η ζωή χρειάζεται υπεράσπιση. Όπως και στον Ευαγγελισμό, όταν η ζωή αρχίζει να αναδύεται.

Α΄Κυκλος 3η Κυριακή της Παρουσίας 2016

Ζητά εμπιστοσύνη και προσφέρει ελπίδα και μέλλον.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 20116

Η σημερινή ευαγγελική σελίδα μάς παρουσιάζει δύο πίνακες. Ο ένας μας περιγράφει τις αμφιβολίες του Ιωάννη μπροστά στο έργο του Ιησού. Ο άλλος τον Ιησού που εκθειάζει την προσωπικότητα και το έργο του Ιωάννη.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο (Μτ 11, 2-11)

Ο Ιωάννης, που βρισκόταν στη φυλακή, άκουσε για τα έργα του Χριστού, κι έστειλε δύο από τους μαθητές του να τον ρωτήσουν: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας που πρόκειται να έρθει ή να περιμένουμε κανέναν άλλο;» Ο Ιησούς τους αποκρίθηκε: «Να πάτε και να πείτε στον Ιωάννη αυτά που ακούτε και βλέπετε: Τυφλοί ξαναβλέπουν και κουτσοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται και κουφοί ακούν,

νεκροί ανασταίνονται και φτωχοί ακούνε το χαρμόσυνο άγγελμα. Και μακάριος είναι όποιος δε χάσει την εμπιστοσύνη του σ’ εμένα».

Ενώ έφευγαν οι απεσταλμένοι του Ιωάννη, ο Ιησούς άρχισε να μιλάει γι’ αυτόν στον κόσμο: «Τι βγήκατε να δείτε στην έρημο; Ένα καλάμι που το πάει πέρα δώθε ο άνεμος; Ή μήπως βγήκατε να δείτε κανέναν ντυμένο με πολυτελή ρούχα; Αυτοί που φορούν τα πολυτελή ρούχα βρίσκονται στα ανάκτορα. Εσείς όμως τι βγήκατε να δείτε; Κανέναν προφήτη; Ναι, σας βεβαιώνω μάλιστα πως αυτός είναι περισσότερο από προφήτης, γιατί είναι αυτός για τον οποίο λέει η Γραφή:

Εγώ στέλνω τον αγγελιοφόρο μου πριν από σένα, για να προετοιμάσει το δρόμο σου.

Σας βεβαιώνω πως μάνα δε γέννησε ως τώρα άνθρωπο πιο μεγάλο από τον Ιωάννη το Βαπτιστή. Ο πιο μικρός όμως στη βασιλεία του Θεού είναι μεγαλύτερος του.

Λόγος του Κυρίου.

Ο Ιωάννης, με το κήρυγμά του, δεν είχε προσθέσει κάτι το καινούργιο στο παραδοσιακό προφητικό κήρυγμα σχετικά με τη μεσσιανική αναμονή, απλά τόνιζε την αναγκαιότητα και την επιτακτικότητα να παρθούν σωστές και δυνατές αποφάσεις εδώ και τώρα, ενόψει του ερχομού του Μεσσία, αλλά και μετά από τον ίδιο πια το Μεσσία, με τις οποίες θα εγκαινίαζε τον καινούργιο κόσμο της Βασιλείας του Θεού.

Ο Ιωάννης, με το ίδιο πάθος, είχε αναγγείλει τον ερχομό του Μεσσία, τον αναγνώρισε και τον υπέδειξε στο πρόσωπο του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Περίμενε, λοιπόν, από αυτόν να αποδώσει άμεση και ριζική δικαιοσύνη και να πατάξει κάθε απιστία και διαφθορά. Ο Ιησούς, όμως, με την ήπια και ανεκτική συμπεριφορά του, παρηγορούσε, γιάτρευε και συγχωρούσε κάθε είδους αμαρτωλό, αντί να καταδικάζει και να τιμωρεί. Όλα αυτά του φαινόταν ότι δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες του.

Ο Ιωάννης, στη φυλακή πια εξαιτίας της συνέπειάς του, και οι μαθητές του απορούσαν με το νεαρό Ραβί από τη Ναζαρέτ, γιατί δεν είχε ακόμη αναλάβει με τρόπο δραστικό, αποφασιστικό και επιβλητικό, να κάνει την απαιτούμενη κάθαρση. Πολλές φορές η ζωή μάς φέρνει σε δύσκολη θέση μιας και οι ιδέες μας δεν μας αφήνουν να δούμε και να κατανοήσουμε το καινούργιο που έρχεται να μας συναπαντήσει. Στέλνει, λοιπόν, μια αντιπροσωπεία των μαθητών του στον Ιησού για να ξεδιαλύνουν τα πράγματα.

Ο Ιησούς με την απάντησή του δείχνει το ‘καινούργιο’ που έχει να προσφέρει. Δεν προσπαθεί να προβληθεί και να επιβληθεί. Τα θαύματα που κάνει δεν τα παρουσιάζει ως δυνάμεις επιβολής και προβολής, αλλά ως σημεία του φιλεύσπλαχνου Θεού που μπαίνει μέσα στην ιστορία, όχι για να τιμωρήσει, αλλά να συγχωρήσει και να γιατρέψει την τραυματισμένη ανθρωπότητα. Προτείνει τη ζωή και το έργο του και αφήνει τον άλλο να παρατηρήσει και, αφού καταλάβει, να αποφασίσει αν θα τον ακολουθήσει ή όχι, και αν το έργο του είναι, δηλαδή, “σημεία» που μαρτυρούν την «ταυτότητά του» ως τον απεσταλμένο του ευσπλαχνικού Θεού, ώστε ελεύθερα και υπεύθυνα να μπορεί ο παρατηρητής, ο ακροατής του, να τον δεχτεί, να του εμπιστευτεί το μέλλον του και το νόημα της ζωής του.

Α΄Κυκλος 2η Κυριακή της Παρουσίας 2016

.

Μετανοώ και ονειρεύομαι τον καινούργιο κόσμο της Βασιλεία του Θεού, που έρχεται

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μάς παρουσιάζει τη μορφή και τη δραστηριότητα του Ιωάννη του Βαπτιστή στην έρημο της Ιουδαίας. Έχουμε μια γεωγραφική υπόδειξη ότι ο Ιωάννης δρούσε στην Ιουδαία, στο Νότο, ενώ ο Ιησούς στη Γαλιλαία, στο Βορρά. Για το Ματθαίο η δραστηριότητα του Ιωάννη είναι αποκλειστικά προσανατολισμένη στο να προετοιμάσει το λαό, πρώτα να αναγνωρίσει και στη συνέχεια να δεχτεί “Εκείνον που πρέπει να έρθει”. Τον παρουσιάζει ως ένα μεγάλο και θαρραλέο κήρυκα, που προαναγγέλλει την επερχόμενη κρίση του Θεού και καταγγέλλει την τρέχουσα αδικία που επικρατεί.

Το κήρυγμα του Ιωάννη είναι σχεδόν το ίδιο με την αρχή του κηρύγματος του Ιησού. Ο Ιωάννης, όμως, παρουσιάζεται ως εκείνος που προετοιμάζει το λαό να αναγνωρίσει τον ερχόμενο Σωτήρα, ως κάποιος που βοηθά το λαό, αλλά και εμάς, να καταλάβουν την κατάσταση, τη συγκυρία στην οποία ζουν, για να μην την αφήσουν να περάσει αναξιοποίητη. Κανέναν δεν προσκαλεί να τον ακολουθήσει στο δρόμο που διάλεξε για τον εαυτόν του. Τα παραδείγματα που δίνει είναι παρμένα από την καθημερινότητα του καθ’ ενός.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο (Μτ 3,1-12)

Εκείνο τον καιρό, εμφανίστηκε στην έρημο της Ιουδαίας ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Κήρυττε κι έλεγε: «Μετανοείτε, γιατί έφτασε η βασιλεία του Θεού». Για τον Ιωάννη είχε προφητέψει ο προφήτης Ησαΐας: Μια φωνή βροντοφωνάζει στην έρημο: ετοιμάστε το δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε τα μονοπάτια να περάσει. Ο Ιωάννης φορούσε ρούχα από τρίχες καμήλας και ζώνη δερμάτινη στη μέση του. Η τροφή του ήταν ακρίδες και μέλι από αγριομέλισσες. Σ’ αυτόν τον άνθρωπο πήγαινε τότε όλος ο κόσμος, από τα Ιεροσόλυμα κι απ’ όλη την Ιουδαία, κι απ’ όλη την περιοχή του Ιορδάνη. Έρχονταν και τους βάφτιζε στον Ιορδάνη ποταμό, καθώς ομολογούσαν τις αμαρτίες τους.

Όταν ο Ιωάννης είδε πολλούς Φαρισαίους και Σαδδουκαίους να έρχονται για να βαφτιστούν, τους είπε: «Οχιάς γεννήματα, ποιος σας είπε πως έτσι θα ξεφύγετε από την οργή του Θεού, που πλησιάζει; Αν θέλετε να γλιτώσετε, κάνετε έργα που ταιριάζουν σε όποιον πραγματικά μετανοεί. Και μην αυταπατάστε λέγοντας, “εμείς καταγόμαστε από τον Αβραάμ”. Να είστε βέβαιοι πως ο Θεός, ακόμη κι απ’ αυτές εδώ τις πέτρες μπορεί να κάνει απογόνους του Αβραάμ. Το τσεκούρι βρίσκεται κιόλας στη ρίζα των δέντρων. Κάθε δέντρο που δε δίνει καλό καρπό θα κοπεί σύρριζα και θα ριχτεί στη φωτιά.

Εγώ σας βαφτίζω με νερό, και το βάπτισμά μου είναι βάπτισμα μετάνοιας. Αυτός όμως που έρχεται ύστερα από μένα, είναι πιο ισχυρός από μένα, και δεν είμαι άξιος ούτε τα υποδήματά του να κρατήσω. Αυτός θα σας βαφτίσει με Άγιο Πνεύμα και φωτιά. Κρατάει στο χέρι του το λιχνιστήρι, για να ξεκαθαρίσει το αλώνι του· το σιτάρι θα το συνάξει στην αποθήκη του, μα το άχυρο θα το κατακάψει στη φωτιά που δε σβήνει ποτέ».

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιωάννης ξεκινά δίνοντας μια καλή είδηση: “Έφτασε η βασιλεία του Θεού”. Ο Θεός είναι κοντά σε όλους, μάλιστα πλησιάζει. Αν δεν τον βλέπουν, είναι γιατί τα μάτια δεν είναι ακόμη έτοιμα. Η Βασιλεία των Ουρανών είναι ο καινούργιος κόσμος που ο Θεός επιθυμεί για το πλάσμα του, τον άνθρωπο και που φώτισε τους προφήτες να τον περιγράψουν, και αυτή αρχίζει από τώρα, γιατί ο Θεός είναι ήδη παρών. Και αν αυτή δεν είναι ακόμη τόσο εμφανής, ωστόσο είναι το αδιαφιλονίκητο μέλλον όλων. Η παρουσία του Ιωάννη βοηθά να ανοίξουν τα μάτια, να δεχτούν(με) τον απεσταλμένο του Θεού που θα τους βοηθήσει να δουν τον καινούργιο κόσμο της Βασιλείας των Ουρανών που ανατέλλει, να τη γνωρίσουν, να τη ζήσουν.

Το πρώτο που ζητά ο Ιωάννης είναι η ειλικρίνεια: να κάνουν(με) το καθήκον τους (μας) με τιμιότητα και σοβαρότητα, να μοιράζονται (μαστε) τα αγαθά αντί να τα οικειοποιούνται (μαστε) και να προσεύχονται (μαστε).

Ο Ιωάννης προτρέπει τους ακροατές του : για να δουν τη Ζωή, το Θεό, που έρχεται να τους συναντήσει και το πρώτο βήμα είναι να αλλάξουν μυαλό, νου, να μετανοήσουν. Την υπόδειξη της Μετάνοιας ο Ιωάννης δεν την παρουσιάζει ως μια εντολή, αλλά ως μια ευκαιρία, ως μια δυνατότητα που τους (μας) προσφέρεται: για να αλλάξουν νοοτροπία και να σωθούν(με) από τις ψευτοσιγουριές και τις ψευδαισθήσεις που τρέφουν και να χαράξουν μια νέα πορεία αν θέλουν(με) ο ουρανός να γίνει προσιτός και η γη περισσότερο ανθρώπινη. Δεν υπάρχουν πια αδιέξοδα, γιατί σε όλους δίνεται η χάρη να βρουν τη λύση.

Πρώτος κύκλος. 1η Κυριακή της Παρουσίας

Κυριακή   17 Δεκεμβρίου

Το σήμερα που ζείτε έχει άπειρη αξία, μη το σπαταλάτε.  

Η χριστιανική κοινότητα, ήδη από τα πρώτα αποστολικά χρόνια, ζει μια παράξενη ένταση. Ο Κύριος ήρθε, έζησε, δίδαξε, πέθανε και αναστήθηκε για τη σωτηρία μας. Η καθημερινότητά τους, όμως, φαίνεται να μην άλλαξε και πολύ. Ακόμη η αδικία φαίνεται να κερδίζει, η καταπίεση να κυριαρχεί, η αμαρτία να βασιλεύει, οι περισσότεροι γύρω τους (μας) ζουν ως Θεός να μην υπάρχει, ακόμη και μέσα στις κοινότητές τους (μας). Παρόλο που περιμένουν μια επιστροφή του Κυρίου, φαίνεται ότι ο αρχικός ζήλος εξασθενεί και σιγά σιγά δίνει τη θέση του στην ισοπεδωτική συνήθεια. Διαπιστώνουν (διαπιστώνουμε) ότι κάτι δεν πάει καλά.

Ο ευαγγελιστής Ματθαίος, μεταφέροντας τα λόγια του Ιησού, προσπαθεί να τους (μας) δώσει μια απάντηση.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο (Mτ 24,36-44)

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς έλεγε στα πλήθη το «Ποια μέρα και ώρα θα έρθει το τέλος, κανένας δεν το ξέρει· ούτε οι άγγελοι των ουρανών, παρά μόνον ο Πατέρας μου.

»Η παρουσία του Υιού του Ανθρώπου θα μοιάζει με ό,τι έγινε την εποχή του Νώε. Εκείνη την εποχή, πριν από τον κατακλυσμό, οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν, παντρεύονταν και πάντρευαν ως την ημέρα που μπήκε ο Νώε στην κιβωτό. Δεν κατάλαβαν τίποτε, ώσπου ήρθε ο κατακλυσμός και τους αφάνισε όλους. Έτσι θα γίνει και με την παρουσία του Υιού του Ανθρώπου. Τότε, από δύο ανθρώπους που θα βρεθούν στο χωράφι, ο ένας θα σωθεί κι ο άλλος θα χαθεί. Δύο γυναίκες θ’ αλέθουν στο μύλο, η μία θα σωθεί κι η άλλη θα χαθεί.

»Να αγρυπνείτε, λοιπόν, γιατί δεν ξέρετε ποια μέρα θα έρθει ο Κύριός σας. Και να ξέρετε τούτο: Αν ήξερε ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού ποια ώρα θα έρθει ο κλέφτης, θα ξαγρυπνούσε και δε θ’ άφηνε να διαρρήξουν το σπίτι του. Γι’ αυτό κι εσείς να είστε έτοιμοι, γιατί ο Υιός του Ανθρώπου θα έρθει την ώρα που δεν τον περιμένετε».

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς, λοιπόν, δίνει τρία παραδείγματα. Ξεκινά με ένα τρόπο, παράδοξο θα λέγαμε, μιλά για το λυκόφως (λίγο πριν σκοτεινιάσει), φέρνοντας ως παράδειγμα το λυκαυγές (λίγο πριν χαράξει).

Εκείνη την εποχή, πριν από τον κατακλυσμό, οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν, παντρεύονταν και πάντρευαν ως την ημέρα που μπήκε ο Νώε στην κιβωτό. Δεν κατάλαβαν τίποτε, ώσπου ήρθε ο κατακλυσμός και τους αφάνισε όλους. Έτσι θα γίνει και με την παρουσία του Υιού του Ανθρώπου, λέει.

Με τα λόγια αυτά ο Ιησούς και ο ευαγγελιστής δεν θέλουν να φοβίσουν, αλλά να μας ταρακουνήσουν, να μας ξυπνήσουν. Με την περιγραφή, που κάνει ο Ιησούς, των ημερών του Νώε, θέλει να υπογραμμίσει ότι ζούσαν την καθημερινότητα με τις μικρές ή μεγάλες ασχολίες τους και τα μικρά ή μεγάλα προβλήματά τους. Το είχαν ως δεδομένο ότι έτσι ήταν τα πράγματα, έτσι ανυποψίαστα, και όταν ήλθε κάτι το καινούργιο δεν κατάλαβαν τι ακριβώς γινόταν. Το ίδιο λέει και ο ευαγγελιστής στους αναγνώστες του της πρώτης κοινότητας, καθώς επίσης και σε μας τους σημερινούς αναγνώστες του : Προσέξτε πώς ζείτε την καθημερινότητά σας, μην την σπαταλάτε.

Τίποτα το κακό δεν έχει η απλή ζωή και η αναζήτηση της απλής καθημερινής ευτυχίας. Ο Ιησούς δεν την καταδικάζει, απλώς περιγράφει την καθημερινότητα. Το πρόβλημα είναι μην τυχόν η καθημερινότητα μας νανουρίσει και κάνει τα μάτια μας να κλείνουν, αιχμαλωτίζοντάς μας στους μικροεγωισμούς μας, που δεν μας αφήνουν να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας και να προσπαθήσουμε να δούμε το νόημα των γεγονότων, την αξία του καιρού που ζούμε και να αναζητήσουμε το σκοπό τους.

Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος η συνήθεια να μην μας αφήσει να δούμε και το θαυμάσιο που κρύβεται πίσω από την καθημερινότητα που ωστόσο και έρχεται να μας συνάντηση. Σε κάθε σελίδα του Ευαγγελίου ο Ιησούς εφιστά την προσοχή μας στο να μην αποκλείουμε το μυστήριο από τη ζωή μας, όχι ως σκοτεινό και ανεξιχνίαστο, αλλά ως κάτι το μεγαλύτερο που μας ξεπερνά, αλλά συνυπάρχει με μας, το οποίο μπορούμε να προσεγγίσουμε σταδιακά, χωρίς βέβαια να εξαντλήσουμε τη γνώση του. Προσοχή να το καταλάβουμε χωρίς να το εξαντλήσουμε. Ακόμη και πίσω από τα πιο συνηθισμένα, υπάρχει το μυστήριο που πραγματώνεται λίγο λίγο.

Γιορτή του ΧΡΙΣΤΟΥ, ΒΑΣΙΛΕΩΣ του Σύμπαντος

Κυριακή 20  Νοεμβρίου

Δεν έζησε σαν βασιλιάς, δεν πέθανε σα βασιλιάς,

είναι όμως Αυθεντικός Βασιλιάς γιατί έζησε και πέθανε

τόσο για κείνους που τον πίστευαν όσο και για κείνους που δεν τον πίστευαν

Το θέμα του βασιλιά και της βασιλείας στη λαϊκή φαντασία, είναι ταυτισμένο με τη δύναμη και την εξουσία. Η επιγραφή πάνω στο Σταυρό του Ιησού λέει “Αυτός είναι ο Βασιλέας των Ιουδαίων”. Για όποιον, μέσα στον Ισραήλ, περίμενε στο πρόσωπο του Ιησού να αποκαλυφθεί ο αναμενόμενος βασιλιάς Μεσσίας, που θα έμοιαζε του Δαυίδ, έμεινε διπλά απογοητευμένος. Ο Ιησούς στα μάτια του είχε ένα μίζερο τέλος και οι Ρωμαίοι τον χρησιμοποίησαν για να περιγελάσουν το έθνος και τη θρησκεία του. Και όμως εκείνος είναι βασιλιάς και τον αναγνώρισε κάποιος δίπλα του, ένας ληστής που πέθαινε και του ζητά “Θυμίσου με όταν έλθεις στη βασιλεία σου”. Στο πρόσωπο ενός ολοκληρωτικά αδύναμου και ετοιμοθάνατου, από όλους εγκαταλελειμμένο, αναγνωρίζει κάποιον του οποίου μια δύναμη ξεπερνά τα όρια αυτού του κόσμου. Δέχεται την πρόκληση και απαντά “Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο”, δεν αναβάλει για το τέλος του κόσμου, για κάποτε στο μέλλον, αλλά σήμερα.

Ας ακούσουμε όμως την ευαγγελική μας περικοπή από το κατά Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο (Λκ 23, 35-43)

Εκείνο τον καιρό μπροστά στον εσταυρωμένο Ιησού ο λαός στεκόταν και έβλεπε. Μαζί μ’ αυτούς κι οι άρχοντες κορόιδευαν και έλεγαν: «Τους άλλους τους έσωσε, ας σώσει τώρα και τον εαυτό του, αν αυτός είναι ο Μεσσίας, ο εκλεκτός του Θεού». Τον χλεύαζαν και οι στρατιώτες έρχονταν κοντά του, του έδιναν ξίδι και του έλεγαν: «Αν εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων, σώσε τον εαυτό σου». Υπήρχε μάλιστα και μια επιγραφή από πάνω του, γραμμένη στα ελληνικά, στα εβραϊκά και στα ρωμαϊκά: «Αυτός είναι ο βασιλιάς των Ιουδαίων».

Ένας από τους κακούργους που ήταν κρεμασμένος στο σταυρό τον βλασφημούσε και του έλεγε: «Εάν εσύ είσαι ο Μεσσίας, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς». Ο άλλος στράφηκε σ’ αυτόν, τον επιτίμησε και του είπε: «Ούτε το Θεό δε φοβάσαι εσύ; Δεν είσαι όπως κι εκείνος καταδικασμένος; Εμείς βέβαια δίκαια, γιατί τιμωρούμαστε γι’ αυτά που κάναμε· αυτός όμως δεν έκανε κανένα κακό». Και στον Ιησού έλεγε: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Ο Ιησούς του απάντησε: «Σε βεβαιώνω πως σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο».

Λόγος του Κυρίου.

Ο Ιησούς αποκαλύπτει το μυστήριο της Βασιλείας του στο πλαίσιο του πάθους, όταν δεν υφίσταται πια κάποιος λόγος που θα μπορούσε να οδηγήσει στην όποια παρεξήγηση, σχετικά με τη φύση της βασιλείας. Εκείνο που προέχει είναι να γίνει κατανοητό ότι: « Η βασιλεία μου δεν είναι αυτού του κόσμου». Ποιά είναι εκείνα τα στοιχεία που εξυπηρετούν μια τέτοια σκοπιμότητα ; Στην περιγραφή των γεγονότων του, που οδηγούν τον Ιησού στο πάθος του Σταυρού, «επιπλέει» το προφίλ του Ιησού που κυριαρχεί στα γεγονότα, δεν τα υφίσταται. Αποκαλύπτεται ως ο βασιλιάς που απεχθάνεται τη βία και δεν ανταποδίδει βία στη βία, είναι πράος, φτωχός και ταπεινός. Μένει πιστός στις πεποιθήσεις του : ότι πρέπει να είναι στην υπηρεσία του κοινού καλού των μαθητών του και του κόσμου, ό,τι και αν αυτό κοστίζει, ιδού η διαφορετικότητά του. Αυτό, ο Ιησούς, το είχε ήδη προαναγγείλει στους μαθητές του: «Οι βασιλιάδες των εθνών καταδυναστεύουν τους λαούς τους και οι δυνάστες τους τιτλοφορούνται ευεργέτες.... Εγώ όμως είμαι σαν τον υπηρέτη ανάμεσά σας» (Λκ 22, 25-27), και με ολόκληρη τη ζωή του απέδειξε τι εννοούσε.

Στο Σταυρό ο Ιησούς είναι βασιλιάς, γιατί σε όλους αποκαλύπτει πού βρίσκεται η πραγματική ζωή και η ευτυχία που δεν φθείρονται στη δύναμη της αγάπης. Όπου, αγάπη σημαίνει μοιράζομαι τη ζωή μου με τους άλλους, ζω για τους άλλους και με τους άλλους.

Ο Ιησούς πεθαίνει ανάμεσα σε δύο καταδικασμένους. Τίποτα το καινούργιο, στους δρόμους της Παλαιστίνης αμαρτωλούς και περιθωριακούς συναναστρεφόταν.

Η διαφορά είναι στο διάλογο με τον ένα ληστή: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». ‘Θυμήσου με’ : του ζητά κάποιος, του οποίου η ζωή κύλησε μέσα στη βία και αν το θυμόταν ήταν από φόβο, τώρα του φτάνει κάποιος να θυμάται ότι και αυτός υπήρξε. «Σε βεβαιώνω πως σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Όχι μόνο μια θύμηση καλοπροαίρετη, αλλά μια ζωογόνος κοινωνία ζωής, και όχι στο μέλλον, αλλά σήμερα.

Γ κυκλος 32η Τακτική Κυριακή

Όπου υπάρχει ελπίδα υπάρχει ζωή

Κυριακή 6 Νοεμβρίου  2016

Οι ερχόμενες Κυριακάτικες Ευχαριστιακές μας Συνάξεις, μας προσανατολίζουν στη μελέτη εκείνων των πραγματικοτήτων που τροφοδοτούν την «Ελπίδα» των μαθητών του Ιησού, την Ανάσταση.

Η πίστη των Χριστιανών δεν περιορίζεται στην αθανασία της ψυχής, αλλά στην Ανάσταση του ανθρώπου: ο άνθρωπος πεθαίνει, ο άνθρωπος ανασταίνεται. Δεν χωρίζεται κάποια στιγμή στα δύο, όπου κάτι επιβιώνει και κάτι καταστρέφεται και στη συνέχεια, κάποια στιγμή, ανασυντάσσεται στην ολοκληρία του. Η Θεία Λειτουργία διακηρύσσει την πεποίθηση του χριστιανού ότι : «η ζωή μεταβάλλεται δεν αφαιρείται» και που «αφού διαλυθεί η επίγεια αυτή σκηνή ( = ο εγκόσμιος προσωρινός βίος του), αποκτά κατοικία μόνιμη στους ουρανούς (στη Βασιλεία του ο Θεός θα είναι τα πάντα σε όλους).

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά αγ. Ευαγγέλιο ( 20,27-38)

Τον πλησίασαν τότε μερικοί από τους Σαδδουκαίους, οι οποίοι δε δέχονται ότι υπάρχει ανάσταση, και τον ρώτησαν: «Διδάσκαλε, ο Μωυσής μάς έδωσε γραπτή εντολή: αν κάποιου πεθάνει ο αδερφός, ο οποίος είναι παντρεμένος αλλά άτεκνος, να πάρει ο αδερφός του τη χήρα και να κάνει απογόνους για τον νεκρό αδερφό του. Ήταν, λοιπόν, εφτά αδερφοί. Ο πρώτος παντρεύτηκε μια γυναίκα και πέθανε άτεκνος. Την πήρε κι ο δεύτερος τη γυναίκα, και πέθανε κι αυτός άτεκνος. Επίσης την πήρε και ο τρίτος. Το ίδιο και οι εφτά· πέθαναν χωρίς ν’ αφήσουν παιδιά. Τελευταία απ’ όλους πέθανε και η γυναίκα. Αυτή, λοιπόν, σε ποιον απ’ όλους αυτούς θα ανήκει στην ανάσταση; Αφού την είχαν πάρει γυναίκα τους και οι εφτά».Ο Ιησούς τότε τους απάντησε: «Οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτόν τον κόσμο, παντρεύονται και παντρεύουν. Όσοι όμως αξιωθούν ν’ αναστηθούν από τους νεκρούς και να ζήσουν στον καινούριο κόσμο, αυτοί ούτε θα νυμφεύονται ούτε θα παντρεύονται. 36Κι αυτό, γιατί δε θα υπάρχει γι’ αυτούς θάνατος· σαν αναστημένοι άνθρωποι που θα είναι, θα είναι ίσοι με τους αγγέλους και παιδιά του Θεού. Ότι άλλωστε οι νεκροί ανασταίνονται, αυτό το αναφέρει κι ο Μωυσής, όταν μιλάει για τη βάτο, και λέει ότι ο Κύριος είναι Θεός του Αβραάμ, Θεός του Ισαάκ και Θεός του Ιακώβ. Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζωντανών, γιατί γι’ αυτόν όλοι είναι ζωντανοί».

Λόγος του Κυρίου

Στο σημερινό ευαγγελικό επεισόδιο έχουμε μια προσπάθεια των Σαδδουκαίων να διακωμωδήσουν την Πίστη στην Ανάσταση των συγχρόνων του Ιησού, και των Φαρισαίων, οι οποίοι κατά κάποιο τρόπο σε αυτό το ζήτημα τον πλησίαζαν. Οι Σαδδουκαίοι, από τη Γραφή, θεωρούσαν ως αυθεντικό και δεσμευτικό μόνο ό,τι υπήρχε στα πέντε πρώτα βιβλία της Γραφής, την Πεντάτευχο. Έτσι, δεν πίστευαν στην Ανάσταση, γιατί δεν εύρισκαν κάποια αναφορά σε αυτήν. Οι Φαρισαίοι πίστευαν στην Ανάσταση και σε αυτό το σημείο πλησίαζαν τον Ιησού. Αυτοί, όμως, την Ανάσταση τη θεωρούσαν ως μια επιμήκυνση της παρούσας ζωής ‘προς το καλύτερο’.

ΟΙ Σαδδουκαίοι, λοιπόν, για να φέρουν σε δύσκολη θέση τον Ιησού και να διακωμωδήσουν την τρέχουσα πεποίθηση της εποχής του περί Αναστάσεως, του πρότειναν, ως παράδειγμα, μια ιστοριούλα μιας γυναίκας: εφτά φορές νύμφη, επτά φορές χήρα εφτά αδελφών, αλλά ποτέ μητέρα. Αυτό το παράδειγμα εγινε με βάση τα προβλεπόμενα από το Βιβλίο του Δευτερονομίου. Με το παράδειγμα αυτό έδιναν, εμμέσως, μια δικιά τους εκδοχή των πραγμάτων. Θέλουν να πουν ότι η μόνη αιωνιότητα είναι οι απόγονοι. Οι γονείς, κατά κάποιο τρόπο, επιβιώνουν στους απογόνους τους.

Ο Γάμος, έτσι όπως τον παρουσίαζαν στο παράδειγμα οι Σαδδουκαίοι, είναι ένα μέσον για να καταπολεμηθεί ο θάνατος. Χρησιμεύει στο να υπάρξουν απόγονοι, ώστε να μη σβήσει το σόι, η οικογένεια. Το σημαντικό, κατά κάποιο τρόπο, δεν είναι το πρόσωπο, αλλά ένα όνομα, οι απόγονοι.

Ο Ιησούς με την απάντησή του, δεν εγκλωβίζεται στο παράδειγμα, τους λέει ότι η αιωνιότητα δεν είναι η απατηλή βιολογική συνέχεια της παρούσας ζωής, αλλά κάτι το ολοκληρωτικά και απόλυτα καινούργιο. Κάτι που δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί με βάση το τρέχον λεξιλόγιό μας και τις τρέχουσες αντιλήψεις μας, αλλά ως κάτι που εγγράφεται στην ίδια τη φύση του Θεού.

Γ Κύκλος - 31η Τακτική Κυριακή (Λκ 19,1-10)

Δημιουργικότητα και θάρρος

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Η σημερινή μας ευαγγελική περικοπή περιγράφει το πώς,

Για να μεταστραφεί κάποιος χρειάζεται, φόβος ή ντροπή, δημιουργικότητα και θάρρος

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά άγ. Ευαγγέλιο

Προσθήκη λεζάντας

Ο Ιησούς μπήκε στην Ιεριχώ και περνούσε μέσα από την πόλη. Εκεί υπήρχε κάποιος, που το όνομά του ήταν Ζακχαίος. Ήταν αρχιτελώνης και πλούσιος. Αυτός προσπαθούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς· δεν μπορούσε όμως εξαιτίας του πλήθους και γιατί ήταν μικρόσωμος. Έτρεξε λοιπόν μπροστά πριν από το πλήθος κι ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί θα περνούσε από ’κει. Όταν έφτασε ο Ιησούς στο σημείο εκείνο, κοίταξε προς τα πάνω, τον είδε και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου». Εκείνος κατέβηκε γρήγορα και τον υποδέχτηκε με χαρά. Όλοι όσοι τα είδαν αυτά διαμαρτύρονταν κι έλεγαν ότι πήγε να μείνει στο σπίτι ενός αμαρτωλού. Τότε σηκώθηκε ο Ζακχαίος και είπε στον Κύριο: «Κύριε, υπόσχομαι να δώσω τα μισά από τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς και ν’ ανταποδώσω στο τετραπλάσιο όσα έχω πάρει με απάτη». Ο Ιησούς, απευθυνόμενος σ’ αυτόν, είπε: «Σήμερα αυτή η οικογένεια σώθηκε· γιατί κι αυτός ο τελώνης είναι απόγονος του Αβραάμ. Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για ν’ αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους».

Λόγος του Κυρίου

Ο Ζακχαίος είχε ένα μειονέκτημα, ήταν μικρόσωμος, και μια επιθυμία, να δει ποιος είναι ο Ιησούς.

Αυτά τα δύο θα μπορούσαν το ένα να αναιρέσει το άλλο. Αλλά εκείνος δεν αποθαρρύνθηκε και απάντησε με δημιουργικότητα και κουράγιο.

Με αυτό τον τρόπο έμεινε στην ιστορία των μαθητών του Ιησού ως εικόνα εκείνων, που αντί να κλειστούν στον εαυτόν τους εξ αιτίας των όποιων περιορισμών και ιδιαιτεροτήτων τους, δεν τα βάζουν κάτω και βρίσκουν λύσεις ό,τι και αν αυτό κοστίζει. Ο Ζακχαίος ήταν ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της τοπικής κοινωνίας, θα τον σχολίαζαν ...

Ο Ιησούς πέρασε και σήκωσε τη ματιά του, το θέαμα ανάγκασε τον Ιησού να τον προσέξει και εκείνος μπορούσε να τον δει.

Το βλέμμα του Ιησού πάντοτε πάει να συναντήσει εκείνον που τον έχει ανάγκη, που τον αναζητά, έστω και από περιέργεια.

Τα βλέμματα συναντιόνται και είναι γιορτή «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου».

Ο Ιησούς προσφέρει κάτι παραπάνω απ’ ότι ήθελε ο Ζακχαίος, ήθελε να τον δει, και εκείνος τον προσκαλεί σε μια συνάντηση πρόσωπο προς πρόσωπο, στο ζωτικό του χώρο που ζει ο ενδιαφερόμενος. Δεν του θέτει προϋποθέσεις, δεν τον επιπλήττει, δεν του κάνει ένα ηθικολογικό πεντάλεπτο κήρυγμα, απλά

του εκφράζει τη συμπάθειά του, του δείχνει εμπιστοσύνη, του προσφέρει τη φιλία του. Αυτό έβαλε μπροστά την αλλαγή στη ζωή του Ζακχαίου.

Εκείνος κατέβηκε γρήγορα και τον υποδέχτηκε με χαρά. Η νέα ζωή αρχίζει με εκδήλωση χαράς.

Με εμπιστοσύνη ανοίγει το σπίτι και την καρδιά του. Βλέπει με καινούργια μάτια τη ζωή του. Κύριε, υπόσχομαι να δώσω τα μισά από τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς. Από το πνεύμα συσσώρευσης των αγαθών και του πλουτισμού, τώρα διαπνέεται από το πνεύμα του συμμερισμού και της αλληλεγγύης.

Αυτό τον οδηγεί να αναγνωρίσει και τα σφάλματά του και την επιθυμία του να επανορθώσει: «Και ν’ ανταποδώσω στο τετραπλάσιο όσα έχω πάρει με απάτη».

Γ΄ Κύκλος - 30η Τακτική Κυριακή (Λκ 18, 9-14)

Ο Θεός δεν κοιτά αξιομισθίες, αλλά ανάγκες.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς αρέσκεται στις έντονες αντιθέσεις - βλέπε τις παραβολές του ανώνυμου πλούσιου και του φτωχού Λάζαρου, του άσωτου γιου και του πιστού γιου, του αδιάφορου δικαστή και της επίμονης χήρας - και σήμερα ακόμη δύο χαρακτήρες, ο ένας απέναντι στον άλλο, ένας Φαρισαίος και ένας τελώνης.

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά άγ. Ευαγγέλιο ( Λκ 18,9-14)

Σε μερικούς που ήταν σίγουροι για την ευσέβειά τους και περιφρονούσαν τους άλλους, είπε την παρακάτω παραβολή: «Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος κι ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά κι έκανε την εξής προσευχή σχετικά με τον εαυτό του: “Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας, άδικος, μοιχός, ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και δίνω στο ναό το δέκατο απ’ όλα τα εισοδήματά μου”. Ο τελώνης, αντίθετα, στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: “Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό”. Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με το Θεό, ενώ ο άλλος όχι· γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, κι όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί».

Λόγος του Κυρίου 

Η παραβολή μας, λοιπόν, έχει δύο πρωταγωνιστές, ένα Φαρισαίο και ένα τελώνη. Κοινωνικά και θρησκευτικά ο ένας απέναντι στον άλλο. Ένα δίπολο, που είναι και σημερινό. Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο αντίληψης του Θεού. Αυτό φαίνεται από το πώς ο καθένας τους προσεύχεται (το ίδιο συμβαίνει και με μας), είναι η εξωτερίκευση τού πώς αντιλαμβάνονται (αντιλαμβανόμαστε) το Θεό και πώς σχετίζονται (σχετιζόμαστε) μαζί του. Στην παραβολή μας το κέντρο του ενδιαφέροντος δεν είναι το πώς προσεύχεται ο Φαρισαίος ή ο τελώνης, αλλά η αντίληψη που έχουν του Θεού και της Σωτηρίας, το πώς ο ένας εκτιμά τον εαυτό του και τους άλλους και το πώς ο άλλος δεν εκφράζει γνώμη για τους άλλους. Η προσευχή τους έρχεται κατά συνέπεια.

Ο Φαρισαίος, όρθιος κοντά στο βήμα, απαριθμεί τα προτερήματά του και εκθειάζει το πνεύμα αυτοθυσίας με το οποίο εκπληρώνει κάθε εντολή της θρησκείας του, και μάλιστα όχι μόνο το αναγκαίο, αλλά και κάτι παραπάνω, πχ. ο νόμος προβλέπει μια μέρα νηστείας κάθε βδομάδα, εκείνος όμως νηστεύει και το καυχιέται δύο μέρες. «Νηστεύω δυο φορές την εβδομάδα και δίνω τη δεκάτη απ' όλα όσα αποκτώ». Ο νόμος πρόβλεπε τη δεκάτη για ορισμένα προϊόντα, εκείνος δίνει για όλα. Στην προσευχή του, αν εξαιρέσει κάποιος το «Θεέ μου σε ευχαριστώ», δεν δείχνει ότι υπάρχει κάτι άλλο που περιμένει από το Θεό. Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να απαριθμεί τις επιτυχίες του και να δείχνει ότι έχει εμπιστοσύνη στον εαυτόν του, στις ικανότητές του και στα καλά του έργα, και να κατακρίνει σκληρά τους άλλους. «Θεέ μου, σ' ευχαριστώ διότι δεν είμαι όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, που είναι άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και όπως αυτός ο τελώνης». Είναι τόσο γεμάτος από τον εαυτό του, που δεν έχει θέση για το Θεό ή για τον πλησίον. Δεν υπολογίζει στη φιλευσπλαχνία του Θεού. Από το Θεό δεν περιμένει τίποτα, παρά την αναγνώριση και την επιβράβευση για τα θρησκευτικά του κατορθώματα και όχι τη χάρη και τη δωρεά του Θεού.

Μια διαπίστωση είναι ότι, όταν κάποιος βάζει στο κέντρο το εγώ, καμιά σχέση δεν λειτουργεί σωστά, είτε είναι μεταξύ φίλων, είτε μεταξύ ζευγαριού ή οικογένειας. Στη ζωή και στην προσευχή το ίδιο ισχύει. Ο καθένας αναζητά ένα εσύ, άνθρωπο ή Θεό, που να αισθάνεται ότι τον δέχεται και τον αγαπά και θέλει να μοιραστεί τη ζωή μαζί του, μια σχέση βαθιά που να είναι ό ένας για τον άλλο αιτία εμπλουτισμού και ωρίμανσης. Διαφορετικά τα πάντα γίνονται αιτία μαρασμού και ερήμωσης.

Γ΄κυκλος, 29η Τακτική Κυριακή

Όταν ο φτωχός ζητά τη δικαιοσύνη

Κυριακή  16Οκτωβρίου 2016

Όταν διαβάζουμε μια παραβολή δεν πρέπει να αναζητάμε μια αλληγορία ή ένα συμβολισμό σε κάθε λεπτομέρεια, αλλά στο σύνολό της. Πρέπει πρώτα να εντοπίσουμε το κέντρο της αναφοράς της και στη συνέχεια να προχωρήσουμε στην ερμηνεία της. Στην παρούσα παραβολή το κέντρο αναφοράς είναι η φράση “ Ο Θεός να αποδώσει το δίκιο στους εκλεκτούς του που του φωνάζουν για βοήθεια μέρα και νύχτα”, και η χήρα που στην αγ. Γραφή είναι εμβληματική μορφή τού κάθε απροστάτευτου και αδύναμου που είναι εκτεθειμένοι σε κάθε είδους εκμετάλλευση. Μόνο τους στήριγμα είναι ο Θεός. Γι΄αυτό είναι οι εκλεκτοί του Θεού.

Ας ακούσουμε όμως το ευαγγελικό ανάγνωσμα από το κατά Λουκά άγ. Ευαγγέλιο (Λκ 18,1-8)

«Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς είπε και μια παραβολή για το πώς πρέπει πάντοτε να προσεύχονται και να μην αποκάμνουν στην προσευχή. «Σε κάποια πόλη», τους είπε, «ήταν ένας δικαστής, που ούτε Θεό φοβόταν ούτε άνθρωπο υπολόγιζε. Σ’ αυτή την πόλη κατοικούσε μια χήρα, που ερχόταν στο δικαστή και του έλεγε: “προστάτεψέ με απ’ αυτόν που με κατατρέχει”. Εκείνος για πολύν καιρό αρνιόταν, αλλά ύστερα είπε μέσα του: “παρ’ όλο που δε φοβάμαι το Θεό κι ούτε υπολογίζω άνθρωπο, όμως επειδή τούτη εδώ η χήρα μού έγινε φορτική, θα της δώσω το δίκιο της, για να μην έρχεται συνεχώς και με ταλαιπωρεί”». Κι ο Κύριος πρόσθεσε: «Προσέξτε τι είπε ο άδικος δικαστής. Θα αναβάλει, λοιπόν, ο Θεός να αποδώσει το δίκιο στους εκλεκτούς του, που του φωνάζουν για βοήθεια μέρα και νύχτα; Σας βεβαιώνω ότι θα τους αποδώσει το δίκιο τους πολύ γρήγορα. Όταν όμως έρθει ο Υιός του Ανθρώπου, θα βρει τάχα πιστούς ανθρώπους στη γη;»

Λόγος του Κυρίου

Έχουμε δύο αντίθετες καταστάσεις, από τη μια η υπεροψία και η αδιαφορία του δικαστή, που στην παραβολή περιγράφεται ως αθεΐα. Από την άλλη, της χήρας, που παρ’ όλη την κοινωνική της αδυναμία, αγωνίζεται για τα δικαιώματά της, ξέρει πού να απευθυνθεί και θαρραλέα ζητά να της αποδοθεί δικαιοσύνη. Στην περίπτωσή μας, κάποιου δικαστή που δεν είναι ό,τι πιο ενδεδειγμένο για να αποκτήσει κάτι που δικαιωματικά της ανήκει: δικαιοσύνη. Και δεν πτοείται που δεν της δίνουν σημασία. Το θάρρος, η υπομονή και η επιμονή της χήρας είναι το κέντρο αναφοράς της παραβολής, που ο Ιησούς το μεταφράζει ως “να προσεύχονται και να μην αποκάμνουν στην προσευχή”.

Όσο για το άλλο πρόσωπο της παραβολής, τον Δικαστή, που φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι εικόνα της συμπεριφοράς του Θεού. Δεν είναι το πρόσωπο που χρησιμοποιείται για να τραβήξει την προσοχή, αλλά το τι κάνει: αποδίδει δικαιοσύνη. Αυτό αξιοποιεί ο Ιησούς, μαζί με το θάρρος, την επιμονή και την υπομονή της χήρας.

Ο παραλληλισμός γίνεται μεταξύ ενός κακού ανθρώπου που αδιαφορεί, αλλά τελικά αποδίδει δικαιοσύνη, και του Θεού που δεν αδιαφορεί, αλλά που φαίνεται να αργοπορεί στο να απαντήσει στο αίτημα απόδοσης δικαιοσύνης. Αν, λοιπόν, ο κακός από συμφέρον, λέει ο Ιησούς, στο τέλος αποδίδει δικαιοσύνη, πόσο μάλλον ο Θεός, ο καλός Πατέρας, δεν θα ανταποκριθεί αποδίδοντας δικαιοσύνη σε κείνον που του την ζητά;

Η παραβολή, λοιπόν, θέλει να απαντήσει σε όλους αυτούς που αισθάνονται αδικημένοι και ζητούν το δίκιο τους και έχουν την εντύπωση ότι ο Θεός, όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στις αιτήσεις τους, αλλά φαίνεται να αφήνει τα πράγματα να τραβούν το δρόμο τους και οι άδικοι να ευημερούν.

Σ΄ αυτές τις καταστάσεις, πράγματι, είναι δύσκολο να επιμένει, να μην κουραστεί και να μην απογοητευτεί κάποιος.

Ότι ο Θεός είναι δίκαιος και αποδίδει τη δικαιοσύνη, είναι σίγουρο και όπως εξηγούσε ο Ντάντε Αλιγκιέρι : όπως εμείς στα ριχά βλέπουμε καθαρά το βυθό της θάλασσας, άλλα όσο προχωρούμε στα βαθειά τόσο λιγότερο τον βλέπουμε, ώσπου δεν τον βλέπουμε καθόλου, αλλά είναι σίγουρο ότι υπάρχει.

Προσευχή είναι όπως, όταν ένας πατέρας που ξέρει τις ανάγκες του παιδιού του, αλλά δεν τις ικανοποιεί αμέσως όταν εκείνο θέλει και όπως εκείνο τις θέλει, αλλά όταν ο πατέρας το κρίνει πρόσφορο. Φροντίζει πρώτα, ή καλύτερα συνάμα, να το διαπαιδαγωγήσει. Πατέρας - παιδί, και οι ανάγκες τους συμπορεύονται για να αναπτυχθεί μια σχέση όπου ο καθένας να ανακαλύπτει όλο και περισσότερο τον άλλον, ώστε η σχέση μεταξύ πατέρα και παιδιού να βελτιώνεται και να εμβαθύνεται.

Γ' Κύκλος 28η Τακτική Κυριακή

Δέκα θεραπευστηκαν, ένας σωθηκε

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Ο Ιησούς ταξιδεύει προς την Ιερουσαλήμ. Η μακρυά και επίπονη πορεία ευνοεί συναντήσεις και ανθρώπινες επαφές. Κάθε συνάντηση μπορεί να εξελιχθεί σε ένα βαθιά ανθρωπινό γεγονός.

Ο Ιησούς και η συντροφιά του λίγο έξω από ένα χωριό διασταυρώνεται με μια παρέα δέκα λεπρών. Μια ομάδα ανθρώπων καταβεβλημένων από τον πόνο της αρρώστιας τους και εξ αιτίας της απελπισμένων.

Ας δούμε πως το Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά άγ. Ευαγγέλιο (17, 11-19 19) περιγράφει αυτή την συνάντηση:

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς πήγαινε στην Ιερουσαλήμ, περνούσε μέσα απ' τη Σαμάρεια και τη Γαλιλαία. Κι ενώ έμπαινε σε κάποιο χωριό τον συνάντησαν δέκα λεπροί άνδρες που στάθηκαν μακριά κι άρχισαν να φωνάζουν και να λένε: "Κύριε Ιησού, ελέησέ μας!" Κι ο Ιησούς όταν τους είδε είπε: "Πηγαίνετε και δείξτε τους εαυτούς σας στους ιερείς". Κι ενώ πήγαιναν, καθαρίστηκαν. Ένας απ' αυτούς, όταν είδε πως θεραπεύθηκε, γύρισε πίσω και με δυνατή φωνή δόξαζε το Θεό. Κι έπεσε στα πόδια του Ιησού, με το πρόσωπο στη γη και τον ευχαριστούσε. Κι αυτός ήταν Σαμαρείτης. Ο Ιησούς είπε τότε: "Δεν καθαρίστηκαν και οι δέκα; Αλλά οι εννιά πού είναι; Δεν βρέθηκε κανένας να επιστρέψει και να δοξάσει το Θεό παρά μόνο αυτός ο αλλοεθνής;" Και του είπε: "Σήκω και πήγαινε. Η πίστη σου σε έσωσε!".

Λόγος του Κυρίου

Τα ρήματα βλέπω, σταματώ, λέω, αγγίζω περιγράφουν την άμεση αντίδραση του Ιησού. Μπροστά στον πόνο δεν υπάρχει χώρος για πολλά πολλά πρέπει να θεραπευτούν. Όποιος αγαπά, συμπονά γιαυτό διάζεται να ευεργετήσει

Οι λεπροί είναι "δέκα". Ο αριθμός "δέκα", δεν είναι τυχαίος. Τον καιρό του Ιησού χρειαζόταν, τουλάχιστον, δέκα άτομα για να συστήσουν μια ‘συναγωγή’ και να ανοίξουν έναν ευκτήριο οίκο, και εκεί στη συναγωγή να αποδίδουν τη λατρεία τους στο Θεό και γύρω από αυτήν να οικοδομήσουν την κοινότητά τους με κέντρο την Τορά, το Νόμο. Η σύναξη 10 ατόμων λογιζόταν ως μια ολοκληρωμένη κοινότητα.

Η ‘κοινότητα’ των δέκα λεπρών, ως άρρωστοι, είναι επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία και γι’ αυτό αποκλειόταν κοινωνικά. Ήταν ακόμη ‘λατρευτικά’ αφορισμένοι, γιατί η λέπρα εκλαμβανόταν τιμωρία Θεού για κάποια σοβαρή αμαρτία που διαπράχθηκε από το λεπρό. Όμως, η ‘κοινότητα’ των 10 λεπρών έχει κάτι μοναδικό αδιανόητο για τα δεδομένα της εποχής και του τόπου που ζει. Στην ‘παρέα’ τους έχουν δεχτεί όχι απλά ένα μη Ιουδαίο, αλλά ένα Σαμαρείτη αδιανόητο στην κοινωνία των υγιών και ευσεβών Ιουδαίων και Σαμαρειτών. Η μοίρα του πόνου τούς έκανε να ξεπεράσουν τις όποιες διαφορές τους και τους συναδέλφωσε.

Οι δέκα λεπροί είναι η εικόνα του Λαού του Θεού, που είναι κτυπημένος από το κακό και έχει συνειδητοποιήσει ότι από μόνος του δεν μπορεί να σωθεί, και αναζητά ποιος θα “έλθει σε βοήθειά του”. Οι δέκα λεπροί νομοταγείς, ακολουθούν πιστά τα προβλεπόμενα από την Τορά, το Νόμο, τις θρησκευτικές και πολιτιστικές προδιαγραφές και περιφέρονται σε αφιλόξενα μέρη που το μόνο που κάνουν είναι να επιτείνουν τη δυστυχία του, ενώ οι νόμοι προστατεύουν μόνο τους υγιείς και δε θεραπεύουν τους αρρώστους.