ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2017

Από τότε που έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας

όλα είναι δυνατά.

 

Απο το κατα Λουκά Αγ. Ευαγγέλιο: Λκ 2,1-20

Η γιορτή των Χριστουγέννων δεν είναι μια συναισθηματική γιορτή της επετείου της γεννήσεως του Ιησού από τη Ναζαρέτ και δεν είναι ούτε η τελετουργική ανάμνηση του ιστορικού γεγονότος της γέννησης του Ιησού. Είναι γιορτή επειδή ήρθε κάποιος για να μας θυμίσει την ταυτότητα μας και να μας πει ότι: «το μέλλον σας είναι εδώ!» Γιορτάζουμε τη νέα διευθέτηση και ανακατάταξη όλων των πραγμάτων!!!

Τις ημέρες εκείνες ο Καίσαρας Αύγουστος έβγαλε διάταγμα να απογραφεί όλη η οικουμένη. Η απογραφή αυτή ήταν η πρώτη που έγινε όταν έπαρχος της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος. Όλοι πήγαιναν, λοιπόν, να απογραφούν, καθένας στον τόπο της καταγωγής του.

Στη Ρώμη, την πρωτεύουσα, φαίνεται να παίρνονται ιστορικές αποφάσεις. Όμως στην Βηθλεέμ συμβαίνουν κοσμογονικές ανακατατάξεις και εκεί αρχίζει η ανασυγκρότηση της ανθρώπινης ιστορίας.

Ανέβηκε κι ο Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ, πόλη της Γαλιλαίας, στην Ιουδαία, για να απογραφεί στην πόλη Δαβίδ, που ονομάζεται Βηθλεέμ, επειδή καταγόταν από την οικογένεια και τη γενιά του Δαβίδ. ΄Ολα αυτά συμβαίνουν όχι σε έναν μυθολογικό χρόνο, κάποτε και κάπου, αλλά σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, με συγκεκριμένες παραμέτρους ανθρώπων και γεγονότων που, όποιος είναι καλής πίστεως και θέλησης άνθρωπος, μπορεί να ελέγξει την ιστορική αλήθεια του γεγονότος. Είναι ένα ιστορικό γεγονός, που περιγράφεται με απόλυτη και απέριττη απλότητα χωρίς να μυθοποιείται, ελάττωμα που έχουμε ακόμη και εμείς σήμερα δηλαδή να μυθοποιούμε γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας και που νομίζουμε ότι είναι σημαντικά.

Είχε μαζί του και τη Μαριάμ, τη μνηστή του, η οποία ήταν έγκυος. Τον καιρό που αυτοί ήταν εκεί, ήρθε η ώρα της Μαριάμ να γεννήσει, και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο. Τον σπαργάνωσε και τον ξάπλωσε σ’ ένα παχνί, γιατί δε βρήκαν μέρος στο πανδοχείο. Γιορτάζουμε εκείνο το γεγονός, την γέννηση του Ιησού και όχι τα γενέθλια. Γιορτάζουμε το γεγονός που έκανε τον κόσμο να εισέλθει σε μια πορεία με νέα κατεύθυνση : είναι ο Θεός που έρχεται να συναντήσει τον άνθρωπο, είναι ο Θεός που δείχνει, ακόμη μια φορά, εμπιστοσύνη στον άνθρωπο παρ’ όλες τις απιστίες του ανθρώπου. Είναι ο Μεγάλος που πάει σε συνάντηση των μικρών. Το κέντρο του γεγονότος δεν είναι η πόλη αλλά η ύπαιθρος. Ο ναός, είναι ο στάβλος. Η ιστορία ξαναρχίζει από τους μικρούς και τους τελευταίους.

Στην περιοχή εκείνη βρίσκονταν βοσκοί που έμεναν στο ύπαιθρο και φύλαγαν βάρδιες τη νύχτα για το κοπάδι τους. Σ’ αυτούς παρουσιάστηκε ένας άγγελος Κυρίου και τους περιέβαλε θεϊκή λαμπρότητα. Εκείνοι κατατρόμαξαν, αλλά ο άγγελος τους είπε: «Μην τρομάζετε! Είναι ένα γεγονός παρηγορητικό και χαρούμενο όπου ο Θεός επεμβαίνει (άγγελος) και η επέμβασή του γίνεται για να προστατέψει και να προωθήσει τη ζωή. Το ιστορικό γεγονός, από μόνο του, μπορεί να έχει πολλά νοήματα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων χρειάζονται διευκρινίσεις, επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, η γέννηση ενός ανθρώπου είναι ανοιχτή σε πάρα πολλές ερμηνείες.

Σας φέρνω ένα χαρμόσυνο άγγελμα, που θα γεμίσει με χαρά μεγάλη όλο τον 

κόσμο,“Σήμερα, στην πόλη Δαβίδ γεννήθηκε για χάρη σας σωτήρας –κι αυτός είναι ο Χριστός, ο Κύριος. Και τούτο είναι το σημάδι για να τον αναγνωρίσετε: Θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο και ξαπλωμένο μέσα σ’ ένα παχνί». Η χαρά δεν αφορά ένα έθνος, μια ομάδα ανθρώπων αλλά όλο τον κόσμο. Ο άγγελος στο χαρμόσυνο άγγελμά του μιλά για τον Σωτήρα, Χριστό και Κύριο : 1)Σωτήρας, είναι εκείνος που ενεργεί τη λύτρωση και απελευθέρωση από κάποια συγκεκριμένη δύσκολη, επικίνδυνη και αδιέξοδη θρησκευτικό-πολιτική κατάσταση, 2) Χριστός, στη βιβλική γλώσσα, αρχικά , προσδιορίζει εκείνον που είναι χρισμένος και καθιερωμένος για να εκπληρώσει μια σημαντική αποστολή, πχ του βασιλιά, του ιερέα, του προφήτη. Την περίοδο, μετά την επιστροφή των Εβραίων από την εξορία, προσδιορίζει μια μυστηριώδης προσωπικότητα, ο Μεσσίας, εκείνος που έχει μια ειδική σχέση με το Θεό και έναν σκοπό: εγκαινιάζοντας τη Βασιλεία του Θεού σ’ αυτό τον κόσμο, να ελευθερώσει τον Ισραήλ από τους εχθρούς του και τη θρησκευτική παρακμή του, 3) Κύριος, ο όρος αυτός για μας, είναι ένας όρος φθαρμένος και πεζός. Στη βιβλική παράδοση, όπου στους Ιουδαίους απαγορευόταν να προφέρουν το όνομα του Θεού, το ιερό τετράμετρο ΓΧΒΕ (JHWH) το αντικαθιστούσαν με το ΚΥΡΙΟΣ. Η πρώτη κοινότητα των μαθητών άρχισε να αποδίδει αυτό το Θεϊκό όνομα στον Ιησού , μετά την Ανάσταση του, όταν δηλαδή άρχισαν οι μαθητές να καταλαβαίνουν πιο καθαρά την πραγματική του φύση.

Ξαφνικά, κοντά στον άγγελο, παρουσιάστηκε ένα πλήθος απ’ την ουράνια στρατιά των αγγέλων, οι οποίοι υμνούσαν το Θεό και έλεγαν: «Δόξα στον ύψιστο Θεό και ειρήνη στη γη, αγάπη και σωτηρία για τους ανθρώπους!» Ακούγεται εκεί, για πρώτη φορά, το μήνυμα και η περιγραφή της πραγματικής ειρήνης.

Όταν οι άγγελοι έφυγαν στον ουρανό, οι βοσκοί είπαν μεταξύ τους: «Ας πάμε λοιπόν ως τη Βηθλεέμ να δούμε αυτά που έγιναν και που μας έκανε γνωστά ο Κύριος». Τρέχοντας ήρθαν και βρήκαν τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος ξαπλωμένο στο παχνί. Όταν τους είδαν, τους διηγήθηκαν τα λόγια που τους είπε ο άγγελος γι’ αυτό το παιδί. Οι μόνοι που ‘κάνουν επίσκεψη’ είναι οι τελευταίοι των τελευταίων και οι ξεχασμένοι της τότε τοπικής κοινωνίας, οι ανώνυμοι, εκείνοι που μύριζαν μαλλί προβάτου, γάλα και ύπαιθρο. Από αυτούς ο Θεός αρχίζει να ανασυγκροτεί το λαό του και σ΄ αυτούς δίνει την ειρήνη του.

Η «ειρήνη» δεν είναι αποτέλεσμα δίκαιων νόμων. Η Ρώμη πχ. έκανε τους πολέμους για να επιβάλλει τους δίκαιους νόμους της που εγγυώνται την τάξη, την ησυχία και τον πολιτισμό όπως, ακόμα και σήμερα, έτσι πιστεύουν πολλοί . Όμως, αυτοί είναι οι δίκαιοι νόμοι της Ρώμης και όχι των λαών που κατέκτησε, με τη δύναμη των όπλων. Μαζί με τους νομούς της φύτεψε στην καρδιά των κατακτημένων και την λαχτάρα για ρεβάνς (= αθλητικός όρος όπου στον ηττημένο του πρώτου αγώνα δίνεται η ευκαιρία, στον επαναληπτικό αγώνα, να ισοφαρίσει ή και να κερδίσει).

Δεν είναι ειρήνη η θέληση που κάποιος παγκόσμιος χωροφύλακας επιβάλει, είτε αυτός είναι ένα κράτος, είτε είναι μια ιδεολογία και που από καιρού εις καιρό αλλάζει όνομα. ΄Ολοι αυτοί έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό : είναι οι επιμέρους και οι λίγοι που επιβάλλονται σε πολλούς, είναι οι αποτυχημένοι που θέλουν να επιβάλλονται και με κάθε τρόπο προωθούν «τον φόβο που φυλά τα έρημα» και βέβαια είναι αυτή η τακτική που τροφοδοτεί την θέληση και τη λαχτάρα όσων νοιώθουν την καταπίεση της οποιασδήποτε επιβολής για ανταπόδοση και ρεβάνς.

Η ειρήνη μπορεί να είναι αποτέλεσμα ενός συμβιβασμού, όπου καθένας αναγνωρίζει το δικαίωμα στη ζωή του καθενός και καθένας περιορίζει τις ανάγκες του (αυτοπεριορίζεται) για χάρη του κοινού καλού. Αποτελεί πολύ σοφή και συνετή λύση, η οποία προϋποθέτει την καλή θέληση των ανθρώπων και αυτή δεν είναι πάντοτε δεδομένη.

Η «ευαγγελική ειρήνη» είναι ένα δώρο Θεού, ο άνθρωπος αφενός σέβεται το Θεό, αφετέρου σέβεται την εικόνα του, τον άνθρωπο. Όποιος θέλει να τιμήσει και να αποδώσει δόξα στο Θεό, σέβεται την εικόνα του Θεού και το δείχνει ζώντας με ευσπλαχνία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, τιμιότητα, οικοδομώντας το κοινό καλό στην καθημερινότητά του.

Όλοι όσοι τα άκουσαν έμειναν κατάπληκτοι μ’ αυτά που τους είπαν οι βοσκοί. Η Μαριάμ διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια στην καρδιά της και τα σκεφτόταν συνεχώς. Οι βοσκοί γύρισαν πίσω δοξάζοντας και υμνώντας το Θεό για όλα όσα άκουσαν και είδαν· ήταν όλα όπως τους είχαν ειπωθεί.

Ιδού γιατί γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα : επειδή ο Θεός έγινε άνθρωπος (ενσαρκώθηκε) και του έδειξε ακόμη μια φορά ποιά είναι η ταυτότητα του και ο προορισμός του˙ «για να γίνει ο άνθρωπος Θεός» έλεγε ο Αγ. Αθανάσιος. Η Γέννηση του Χριστού παραπέμπει στην δική μας αναγέννηση και στην ανακάλυψη της πραγματικής ταυτότητάς μας. Με τη γέννηση μας αρχίζει για μας η ζωή, αλλά μια ζωή που τη χαρακτηρίζει η φθορά και ο θάνατος. Με τη Γέννηση του Ιησού εγκαινιάζεται μια Νέα Ζωή, χωρίς όρια και ολοκληρωμένη. Εμείς, με το βάπτισμά μας, κάνουμε δική μας αυτή τη «Νέα Ζωή», μέσω του ιδίου Πνεύματος που γέννησε τον Ιησού στα σπλάχνα της Παρθένου και που γεννά κι εμάς στη νέα ζωή, ανοίγοντάς μας απεριόριστους ορίζοντες. Έγκειται σε μας να την αξιοποιήσουμε.

π.ιμ