Πρώτος κύκλος. 1η Κυριακή της Παρουσίας

Κυριακή   17 Δεκεμβρίου

Το σήμερα που ζείτε έχει άπειρη αξία, μη το σπαταλάτε.  

Η χριστιανική κοινότητα, ήδη από τα πρώτα αποστολικά χρόνια, ζει μια παράξενη ένταση. Ο Κύριος ήρθε, έζησε, δίδαξε, πέθανε και αναστήθηκε για τη σωτηρία μας. Η καθημερινότητά τους, όμως, φαίνεται να μην άλλαξε και πολύ. Ακόμη η αδικία φαίνεται να κερδίζει, η καταπίεση να κυριαρχεί, η αμαρτία να βασιλεύει, οι περισσότεροι γύρω τους (μας) ζουν ως Θεός να μην υπάρχει, ακόμη και μέσα στις κοινότητές τους (μας). Παρόλο που περιμένουν μια επιστροφή του Κυρίου, φαίνεται ότι ο αρχικός ζήλος εξασθενεί και σιγά σιγά δίνει τη θέση του στην ισοπεδωτική συνήθεια. Διαπιστώνουν (διαπιστώνουμε) ότι κάτι δεν πάει καλά.

Ο ευαγγελιστής Ματθαίος, μεταφέροντας τα λόγια του Ιησού, προσπαθεί να τους (μας) δώσει μια απάντηση.

Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο (Mτ 24,36-44)

Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς έλεγε στα πλήθη το «Ποια μέρα και ώρα θα έρθει το τέλος, κανένας δεν το ξέρει· ούτε οι άγγελοι των ουρανών, παρά μόνον ο Πατέρας μου.

»Η παρουσία του Υιού του Ανθρώπου θα μοιάζει με ό,τι έγινε την εποχή του Νώε. Εκείνη την εποχή, πριν από τον κατακλυσμό, οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν, παντρεύονταν και πάντρευαν ως την ημέρα που μπήκε ο Νώε στην κιβωτό. Δεν κατάλαβαν τίποτε, ώσπου ήρθε ο κατακλυσμός και τους αφάνισε όλους. Έτσι θα γίνει και με την παρουσία του Υιού του Ανθρώπου. Τότε, από δύο ανθρώπους που θα βρεθούν στο χωράφι, ο ένας θα σωθεί κι ο άλλος θα χαθεί. Δύο γυναίκες θ’ αλέθουν στο μύλο, η μία θα σωθεί κι η άλλη θα χαθεί.

»Να αγρυπνείτε, λοιπόν, γιατί δεν ξέρετε ποια μέρα θα έρθει ο Κύριός σας. Και να ξέρετε τούτο: Αν ήξερε ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού ποια ώρα θα έρθει ο κλέφτης, θα ξαγρυπνούσε και δε θ’ άφηνε να διαρρήξουν το σπίτι του. Γι’ αυτό κι εσείς να είστε έτοιμοι, γιατί ο Υιός του Ανθρώπου θα έρθει την ώρα που δεν τον περιμένετε».

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς, λοιπόν, δίνει τρία παραδείγματα. Ξεκινά με ένα τρόπο, παράδοξο θα λέγαμε, μιλά για το λυκόφως (λίγο πριν σκοτεινιάσει), φέρνοντας ως παράδειγμα το λυκαυγές (λίγο πριν χαράξει).

Εκείνη την εποχή, πριν από τον κατακλυσμό, οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν, παντρεύονταν και πάντρευαν ως την ημέρα που μπήκε ο Νώε στην κιβωτό. Δεν κατάλαβαν τίποτε, ώσπου ήρθε ο κατακλυσμός και τους αφάνισε όλους. Έτσι θα γίνει και με την παρουσία του Υιού του Ανθρώπου, λέει.

Με τα λόγια αυτά ο Ιησούς και ο ευαγγελιστής δεν θέλουν να φοβίσουν, αλλά να μας ταρακουνήσουν, να μας ξυπνήσουν. Με την περιγραφή, που κάνει ο Ιησούς, των ημερών του Νώε, θέλει να υπογραμμίσει ότι ζούσαν την καθημερινότητα με τις μικρές ή μεγάλες ασχολίες τους και τα μικρά ή μεγάλα προβλήματά τους. Το είχαν ως δεδομένο ότι έτσι ήταν τα πράγματα, έτσι ανυποψίαστα, και όταν ήλθε κάτι το καινούργιο δεν κατάλαβαν τι ακριβώς γινόταν. Το ίδιο λέει και ο ευαγγελιστής στους αναγνώστες του της πρώτης κοινότητας, καθώς επίσης και σε μας τους σημερινούς αναγνώστες του : Προσέξτε πώς ζείτε την καθημερινότητά σας, μην την σπαταλάτε.

Τίποτα το κακό δεν έχει η απλή ζωή και η αναζήτηση της απλής καθημερινής ευτυχίας. Ο Ιησούς δεν την καταδικάζει, απλώς περιγράφει την καθημερινότητα. Το πρόβλημα είναι μην τυχόν η καθημερινότητα μας νανουρίσει και κάνει τα μάτια μας να κλείνουν, αιχμαλωτίζοντάς μας στους μικροεγωισμούς μας, που δεν μας αφήνουν να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας και να προσπαθήσουμε να δούμε το νόημα των γεγονότων, την αξία του καιρού που ζούμε και να αναζητήσουμε το σκοπό τους.

Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος η συνήθεια να μην μας αφήσει να δούμε και το θαυμάσιο που κρύβεται πίσω από την καθημερινότητα που ωστόσο και έρχεται να μας συνάντηση. Σε κάθε σελίδα του Ευαγγελίου ο Ιησούς εφιστά την προσοχή μας στο να μην αποκλείουμε το μυστήριο από τη ζωή μας, όχι ως σκοτεινό και ανεξιχνίαστο, αλλά ως κάτι το μεγαλύτερο που μας ξεπερνά, αλλά συνυπάρχει με μας, το οποίο μπορούμε να προσεγγίσουμε σταδιακά, χωρίς βέβαια να εξαντλήσουμε τη γνώση του. Προσοχή να το καταλάβουμε χωρίς να το εξαντλήσουμε. Ακόμη και πίσω από τα πιο συνηθισμένα, υπάρχει το μυστήριο που πραγματώνεται λίγο λίγο.

Οι ημέρες του Νώε, λοιπόν, είναι η επιδερμική αντιμετώπιση της ζωής “ Το Μεγάλο ελάττωμα της εποχής είναι η επιπολαιότητα, η επιφανειακότητα ” (Πανικαρ).

Και ο Κύριος συμβουλεύει: Να επαγρυπνείτε : Προσοχή : Επαγρύπνηση, ετοιμότητα, αναμονή και δέσμευση, είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο οι μαθητές πρέπει να βλέπουν, να ερμηνεύουν και να αντιμετωπίζουν την καθημερινότητά τους.

Η επαγρύπνηση, η προσοχή και η ετοιμότητα, εδώ, δεν σημαίνουν απλά ξυπνώ και συγκεντρώνω τις δυνάμεις για να είμαι έτοιμος να ανταπεξέλθω στις επερχόμενες δύσκολες καταστάσεις. Δεν προσδιορίζει μια δράση τι πρέπει να κάνω, υποδεικνύει έναν τρόπο να ζω και το πώς να κοιτώ τα πράγματα γύρω μου. Όχι να περιχαρακωθώ και να κλειστώ αμυντικά στον εαυτό μου. Αλλά να βγω από τον εαυτό μου, να δω την καθημερινότητά μου κάτω από το φως του Ευαγγελίου, και να δεχτώ τα εργαλεία κατανόησης που ο Θεός μού προσφέρει, δια μέσου του Ιησού, και μαζί του να ερμηνεύσω και να αντιμετωπίσω την κάθε μέρα μου.

Η υπαρξιακή κατάσταση, που περιγράφεται ως επαγρύπνηση και ετοιμότητα, σκιαγραφείται σε τρία επίπεδα. Ξεκινώντας με το παράδειγμα του καιρού του Νώε, εφιστά την προσοχή να μην αφήνουμε τον καιρό να φεύγει με ανεμελιά, αλλά να προσπαθούμε να «καταλαβαίνουμε τι ακριβώς γίνεται». Το άλλο επίπεδο, το παράδειγμα με τους δύο ανθρώπους και τις δύο γυναίκες, που ενώ καταπιάνονται με τις καθημερινές ασχολίες, τους βρίσκει το τέλος, για να συνειδητοποιήσουμε ότι η κάθε στιγμή που ζούμε είναι σημαντική. Ο Κύριος έρχεται να μας συναντήσει μέσα από τα απλά περιστατικά της ζωής μας. Το παράδειγμα με τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, τέλος, υπογραμμίζει ότι χρειάζεται ετοιμότητα και διορατικότητα για να συλλάβει κανείς τη βαρύτητα του καιρού που ο καθένας ζει.

Και συμπεραίνει: «Γι’ αυτό κι εσείς να είστε έτοιμοι, γιατί ο Υιός του Ανθρώπου θα έρθει την ώρα που δεν τον περιμένετε», που σημαίνει: παρατηρώ με προσοχή τα γεγονότα της ζωής μου, είτε εγκόσμια, είτε θρησκευτικά, χωρίς αυταπάτες, χωρίς ανυπομονησίες, χωρίς να εκτρέπω την προσοχή μου και να παρασύρομαι από φανταχτερά γεγονότα που θαμπώνουν και αποπροσανατολίζουν. Ο άνθρωπος που είναι σε εγρήγορση, αντιλαμβάνεται ότι η πραγματική φύση των περισσοτέρων γεγονότων είναι η προσωρινότητά τους. Η αξία του χρόνου έγκειται στο γεγονός ότι είναι η ευκαιρία που δίνεται στον άνθρωπο, μέσα στην καθημερινότητά του να συναντήσει στο πρόσωπο των συνανθρώπων μας, τον Ιησού, που είναι ο Θεός μαζί μας και η εικόνα του Θεού του Ζώντος , και οποίος είπες: ότι κάνετε σε ένα από αυτούς τους μικρούς αδελφούς μου σε μένα το κάνετε- , τότε ο χρόνος για μας είναι ο καιρός χάριτος.

Ο απόστολος (Ρωμ 13,11 -14) υπογραμμίζει το γεγονός ότι ο Χριστός με την ενσάρκωσή του μας εισήγαγε στη γνώση του Θεού και με το Βάπτισμα μάς εισάγει στον καιρό κατά τον οποίο κάνουμε δική μας τη Σωτηρία που μας προσφέρει, έτσι που η καθημερινότητά μας δεν είναι άλλο από την πρόγευση των αναμενόμενων αγαθών. Ζω με το Χριστό, σημαίνει έχω τις ρίζες μου στο Χριστό, έχω ασφαλές κριτήριο τι είναι καλό και τι κακό.

Χριστιανική επαγρύπνηση και ετοιμότητα, δεν σημαίνει απλά «είμαι προσεκτικός», αλλά «είμαι προσεκτικός βιώνοντας στην πράξη το Ευαγγέλιο». Δεν μετράει τον αν γνωρίζουμε το πότε, την ώρα και την ημέρα του τέλους και της συνάντησης με το Σωτήρα Χριστό, αλλά η ποιότητα με την οποία ζούμε την κάθε στιγμή της ζωής μας, που είναι μια διαρκής προσέγγιση, είναι μια πορεία προϋπάντησης του ερχόμενου Κυρίου.

Χριστιανική επαγρύπνηση και ετοιμότητα, δεν είναι αποτέλεσμα του φόβου του θανάτου που γεννά μια πυρετώδη άτακτη δραστηριότητα ενόψει του ερχομού του, αλλά μια ήρεμη ελπίδα εκείνου που εργάζεται μέρα μετά τη μέρα με πιστότητα στο Ευαγγέλιο. Ο χρόνος του, δεν είναι μια χωρίς νόημα διαδοχή στιγμών, αλλά η πορεία προς ένα σκοπό, που σταδιακά και κάθε στιγμή κατακτάται.

π.ιμ