Γιορτή του ΧΡΙΣΤΟΥ, ΒΑΣΙΛΕΩΣ του Σύμπαντος

Κυριακή 20  Νοεμβρίου

Δεν έζησε σαν βασιλιάς, δεν πέθανε σα βασιλιάς,

είναι όμως Αυθεντικός Βασιλιάς γιατί έζησε και πέθανε

τόσο για κείνους που τον πίστευαν όσο και για κείνους που δεν τον πίστευαν

Το θέμα του βασιλιά και της βασιλείας στη λαϊκή φαντασία, είναι ταυτισμένο με τη δύναμη και την εξουσία. Η επιγραφή πάνω στο Σταυρό του Ιησού λέει “Αυτός είναι ο Βασιλέας των Ιουδαίων”. Για όποιον, μέσα στον Ισραήλ, περίμενε στο πρόσωπο του Ιησού να αποκαλυφθεί ο αναμενόμενος βασιλιάς Μεσσίας, που θα έμοιαζε του Δαυίδ, έμεινε διπλά απογοητευμένος. Ο Ιησούς στα μάτια του είχε ένα μίζερο τέλος και οι Ρωμαίοι τον χρησιμοποίησαν για να περιγελάσουν το έθνος και τη θρησκεία του. Και όμως εκείνος είναι βασιλιάς και τον αναγνώρισε κάποιος δίπλα του, ένας ληστής που πέθαινε και του ζητά “Θυμίσου με όταν έλθεις στη βασιλεία σου”. Στο πρόσωπο ενός ολοκληρωτικά αδύναμου και ετοιμοθάνατου, από όλους εγκαταλελειμμένο, αναγνωρίζει κάποιον του οποίου μια δύναμη ξεπερνά τα όρια αυτού του κόσμου. Δέχεται την πρόκληση και απαντά “Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο”, δεν αναβάλει για το τέλος του κόσμου, για κάποτε στο μέλλον, αλλά σήμερα.

Ας ακούσουμε όμως την ευαγγελική μας περικοπή από το κατά Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο (Λκ 23, 35-43)

Εκείνο τον καιρό μπροστά στον εσταυρωμένο Ιησού ο λαός στεκόταν και έβλεπε. Μαζί μ’ αυτούς κι οι άρχοντες κορόιδευαν και έλεγαν: «Τους άλλους τους έσωσε, ας σώσει τώρα και τον εαυτό του, αν αυτός είναι ο Μεσσίας, ο εκλεκτός του Θεού». Τον χλεύαζαν και οι στρατιώτες έρχονταν κοντά του, του έδιναν ξίδι και του έλεγαν: «Αν εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων, σώσε τον εαυτό σου». Υπήρχε μάλιστα και μια επιγραφή από πάνω του, γραμμένη στα ελληνικά, στα εβραϊκά και στα ρωμαϊκά: «Αυτός είναι ο βασιλιάς των Ιουδαίων».

Ένας από τους κακούργους που ήταν κρεμασμένος στο σταυρό τον βλασφημούσε και του έλεγε: «Εάν εσύ είσαι ο Μεσσίας, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς». Ο άλλος στράφηκε σ’ αυτόν, τον επιτίμησε και του είπε: «Ούτε το Θεό δε φοβάσαι εσύ; Δεν είσαι όπως κι εκείνος καταδικασμένος; Εμείς βέβαια δίκαια, γιατί τιμωρούμαστε γι’ αυτά που κάναμε· αυτός όμως δεν έκανε κανένα κακό». Και στον Ιησού έλεγε: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Ο Ιησούς του απάντησε: «Σε βεβαιώνω πως σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο».

Λόγος του Κυρίου.

Ο Ιησούς αποκαλύπτει το μυστήριο της Βασιλείας του στο πλαίσιο του πάθους, όταν δεν υφίσταται πια κάποιος λόγος που θα μπορούσε να οδηγήσει στην όποια παρεξήγηση, σχετικά με τη φύση της βασιλείας. Εκείνο που προέχει είναι να γίνει κατανοητό ότι: « Η βασιλεία μου δεν είναι αυτού του κόσμου». Ποιά είναι εκείνα τα στοιχεία που εξυπηρετούν μια τέτοια σκοπιμότητα ; Στην περιγραφή των γεγονότων του, που οδηγούν τον Ιησού στο πάθος του Σταυρού, «επιπλέει» το προφίλ του Ιησού που κυριαρχεί στα γεγονότα, δεν τα υφίσταται. Αποκαλύπτεται ως ο βασιλιάς που απεχθάνεται τη βία και δεν ανταποδίδει βία στη βία, είναι πράος, φτωχός και ταπεινός. Μένει πιστός στις πεποιθήσεις του : ότι πρέπει να είναι στην υπηρεσία του κοινού καλού των μαθητών του και του κόσμου, ό,τι και αν αυτό κοστίζει, ιδού η διαφορετικότητά του. Αυτό, ο Ιησούς, το είχε ήδη προαναγγείλει στους μαθητές του: «Οι βασιλιάδες των εθνών καταδυναστεύουν τους λαούς τους και οι δυνάστες τους τιτλοφορούνται ευεργέτες.... Εγώ όμως είμαι σαν τον υπηρέτη ανάμεσά σας» (Λκ 22, 25-27), και με ολόκληρη τη ζωή του απέδειξε τι εννοούσε.

Στο Σταυρό ο Ιησούς είναι βασιλιάς, γιατί σε όλους αποκαλύπτει πού βρίσκεται η πραγματική ζωή και η ευτυχία που δεν φθείρονται στη δύναμη της αγάπης. Όπου, αγάπη σημαίνει μοιράζομαι τη ζωή μου με τους άλλους, ζω για τους άλλους και με τους άλλους.

Ο Ιησούς πεθαίνει ανάμεσα σε δύο καταδικασμένους. Τίποτα το καινούργιο, στους δρόμους της Παλαιστίνης αμαρτωλούς και περιθωριακούς συναναστρεφόταν.

Η διαφορά είναι στο διάλογο με τον ένα ληστή: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». ‘Θυμήσου με’ : του ζητά κάποιος, του οποίου η ζωή κύλησε μέσα στη βία και αν το θυμόταν ήταν από φόβο, τώρα του φτάνει κάποιος να θυμάται ότι και αυτός υπήρξε. «Σε βεβαιώνω πως σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Όχι μόνο μια θύμηση καλοπροαίρετη, αλλά μια ζωογόνος κοινωνία ζωής, και όχι στο μέλλον, αλλά σήμερα.

Ο άλλος ληστής και οι υπόλοιποι προύχοντες δεν μπορούν να καταλάβουν, εκείνοι ήξεραν και εκτιμούσαν μόνο τη δύναμη και την προβολή. Ο Ιησούς δεν χρησιμοποιεί τη δύναμή του για να επιβληθεί στους άπιστους και να τους υποχρεώσει με τη βία να αναγνωρίσουν το λάθος τους, να σώσει τη ζωή τους, και να τους υποδουλώσει. Αντίθετα, θέλει να γίνει δεκτός από τους συνανθρώπους του από αγάπη, όπως εκείνος με όλη του τη ζωή έδειξε την αγάπη του στους ανθρώπους, μια αγάπη που είναι σημείο της παρουσίας του Θεού μέσα στον κόσμο. Ένα Θεό που αποκαλύπτει τη δύναμή του με την Ευσπλαχνία του και προς τον οποίο ο Ιησούς είχε απεριόριστη εμπιστοσύνη, πίστη.

Αυτό είναι Ευαγγέλιο. Ενάντια στα κοινώς αποδεκτά δεν σώζει τον εαυτό του, αλλά αρχίζει με το να σώσει τους άλλους. Αυτό το κατάλαβε, έστω και αμυδρά, ο κακοποιός. Κατάλαβε πόση αγάπη που σώζει έχει ο διπλανός του στο σταυρό, δεν του ζήτησε τίποτα το ιδιαίτερο, μόνο: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου».

Η Βασιλεία του Ιησού είναι μια βασιλεία που μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο μέσα από την πίστη. Περνά ανάμεσα από το δρόμο του Σταυρού και μάλιστα του Σταυρικού θανάτου, για να φτάσει στην Ανάσταση που την αποκαλύπτει σε όλο της το εύρος. Τον ίδιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν οι μαθητές και η Εκκλησία του αν θέλουν να είναι σημείο της παρουσίας του μέσα στον κόσμο και συνεχιστές του έργου του.

“Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο”. Η σωτηρία είναι μια δωρεά, όχι μια επιβράβευση για τα καλά μας έργα. Αν ο πρώτος που μπαίνει στον παράδεισο είναι κάποιος με μια ζωή τελείως λανθασμένη, που όμως ήξερε να πιαστεί από εκείνον που ήταν πάνω στο Σταυρό γιατί πολύ αγάπησε, τότε οι πόρτες του παράδεισου θα είναι ανοιχτές για όλους εκείνους, που όπως τον ληστή, στον Ιησού αναγνωρίζουν ένα σύντροφο του πόνου της αγάπης, όποιο και αν είναι το παρελθόν τους. Αυτό είναι το καλό και χαροποιό μήνυμα, το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.

Σήμερα είμαστε εμείς που πρέπει να γίνουμε σημεία αποκάλυψης της σωτήριας παρουσίας του Θεού μέσα στον κόσμο. Μπροστά σε τίποτα δεν πρέπει να πούμε : “Άσε, ο Θεός θα σκεφτεί και θα βρει τη λύση”. Όχι, η φροντίδα που αφήνουμε στο Θεό πρέπει να γίνει δική μας φροντίδα. Χρειάζεται να κάνουμε έργα που να είναι Ευαγγέλιο, να είμαστε εμείς πρώτοι σημεία ελπίδας μέσα στην καθημερινότητά μας με τα πρόσωπα που συνυπάρχουμε.