Μια κοινότητα σε πορεία : «σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους».
Κυριακή 7 Ιουλίου 2019
Το σημερινό κείμενο του Ευαγγελίου μας παρουσιάζει, μετά την αποστολή των 12 Αποστόλων, την αποστολή και άλλων εβδομήντα δύο μαθητών (10.1-12). Με αυτό τον τρόπο ο ευαγγελιστής θέλει να δείξει ότι το κήρυγμα του ευαγγελίου δεν αφορά μόνον ένα μικρό, αποκλειστικό αριθμό ειδικών αλλά όλους, ακόμη και αυτούς που δεν ήταν σταθερά γύρω από τον Ιησού αλλά που όμως πίστευαν σ’ αυτόν που τους έδινε οδηγίες. Ο Ιησούς είναι δάσκαλος και καθοδηγητής.
Από το κατά Λουκά ΄Αγιο Ευαγγέλιο (Λκ10.1-12).
« Ύστερα απ’ αυτό, ο Κύριος διάλεξε και άλλους εβδομήντα μαθητές, που τους έστειλε δύο δύο πριν απ’ αυτόν, σε κάθε πόλη και τόπο που έμελλε να επισκεφθεί. «Ο θερισμός είναι πολύς», τους έλεγε, «οι εργάτες όμως λίγοι· παρακαλέστε, λοιπόν, τον κύριο του θερισμού να στείλει εργάτες για το θερισμό του. Πηγαίνετε· σας στέλνω σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους.\Μην παίρνετε μαζί σας χρήματα ούτε σακίδιο ούτε υποδήματα, και μη χάνετε την ώρα σας για να χαιρετήσετε κάποιον στο δρόμο σας. Σε όποιο σπίτι μπείτε, πρώτα να λέτε “ειρήνη σε τούτο το σπίτι!” Αν εκεί μένει κάποιος ειρηνικός άνθρωπος, η ευχή σας θα πιάσει τόπο, αλλιώς θα γυρίσει πίσω σ’ εσάς. Να μένετε στο ίδιο σπίτι τρώγοντας και πίνοντας ό,τι σας προσφέρουν, γιατί στον εργάτη πρέπει να δοθεί ο μισθός που του αξίζει· μην αλλάζετε κατοικία. Όταν πάλι μπαίνετε σε κάποια πόλη και σας υποδέχονται, τρώτε ό,τι σας προσφέρουν. Να θεραπεύετε τους αρρώστους εκείνης της πόλης και να τους λέτε: “έφτασε σ’ εσάς η βασιλεία του Θεού”.»
Λόγος του Κυρίου
Ο ευαγγελιστής μας περιγράφει το γεγονός διευκρινίζοντας : " που τους έστειλε δύο δύο πριν απ’ αυτόν, σε κάθε πόλη και τόπο που έμελλε να επισκεφθεi». Η αποστολή προϋποθέτει ότι υπάρχει συνυπευθυνότητα, συνεργασία και όχι ατομισμός. Ο κήρυκας του Ευαγγελίου, ο ιεραπόστολος, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει λάβει μιαν αποστολή και αυτήν πρέπει να ολοκληρώσει πιστά αντιλαμβανόμενος πως δεν είναι μια δική του πρωτοβουλία. Κηρύττοντας δεν παρουσιάζει τον εαυτό του ή τις δικές του ιδέες αλλά το Ευαγγέλιο του Ιησού.
«Τους λέει, Πηγαίνετε». “Ιεραποστολή” είναι ‘να πηγαίνω σε συνάντηση κάποιου’. Ο μαθητής είναι σταλμένος να μιλήσει και δεν πρέπει να περιμένει να μιλήσει αν του ζητηθεί ή αν τον αμφισβητήσουν στη ζωή του. Πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία και να μιλήσει πρώτος γι 'αυτό, να ξυπνήσει το ενδιαφέρον, να δημιουργήσει απορίες.
Ο Ιησούς τους έλεγε : «Ο θερισμός είναι πολύς» και διαπίστωνε «οι εργάτες όμως λίγοι» . Και διευκρίνιζε ακόμη ότι τους αναθέτει μιαν αποστολή που δεν είναι καθόλου εύκολη : «σας στέλνω σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους». Δύο λόγοι που κάνουν αναγκαία την προσευχή και την ταπεινοφροσύνη, τους προτρέπει να ζητήσουν τη βοήθεια του Θεού Πατέρα, να μην κομπάζουν και να μην ενεργούν με την αλαζονεία τους : «μπορώ να τα καταφέρω από μόνος μου»
Και ο Ιησούς συνεχίζει : «Μην παίρνετε μαζί σας χρήματα ούτε σακίδιο ούτε υποδήματα, και μη χάνετε την ώρα σας για να χαιρετήσετε κάποιον στο δρόμο σας». Ο κήρυκας πρέπει να είναι ανάλαφρος, ελεύθερος, να μην έχει περιττά βάρη που φοβάται να μην χάσει ή μη τυχόν του τα κλέψουν ή μη καταστραφούν επειδή το έργο του είναι επιτακτικό και τεράστιο και δεν πρέπει να χάνει χρόνο αναζητώντας προφυλάξεις : «και μη χάνετε την ώρα σας για να χαιρετήσετε κάποιον στο δρόμο σας». Δεν υπάρχει χρόνος για μακρές και άχρηστες συνομιλίες. Ο μαθητής δεν έχει χρόνο να χάσει. Ένας μαθητής έχει πολλά να φροντίσει αλλά και να χάσει με το να γίνει συντηρητικός και ικανός να βρίσκει πολλούς λόγους για να μην ξεκινήσει, να μην πηγαίνει σε συνάντηση κάποιου αλλά να περιμένει να τον συναντήσουν . Η φτώχεια είναι επίσης ένα σημάδι αξιοπιστίας: δείχνει ότι ο ιεραπόστολος εμπιστεύεται στο Θεό και όχι στον εαυτό του. Πρέπει να ξέρει ότι οι δυσκολίες που τον περιμένουν είναι δυσανάλογες με τις δυνατότητές του : "Σας στέλνω ως πρόβατα μέσα από τους λύκους". Η σύγκρουση με τον κόσμο δεν είναι επί ίσοις όροις .
Ο μαθητής πρέπει να έχει απέραντη πίστη στο Λόγο που αναγγέλλει και κηρύττει , ακόμα κι όταν φαίνεται ότι οι ικανότητες του είναι ανεπαρκείς . Και εδώ έρχεται ο μεγάλος πειρασμός ‘να χρησιμοποιήσει τη δύναμη, την εξουσία για να κάνει το λόγο του πιο αποτελεσματικό ή ακόμη να αναζητήσει και να ανατρέξει σε μέσα που ανήκουν στη λογική του κόσμου’ που αυτό εντέλει προδίδει μια βαθιά έλλειψη πίστης. Ακριβώς αυτή η έλλειψη πίστης εμποδίζει το Λόγο να εκδηλώνει τη δύναμη που κρύβει.
Και ο Ιησούς ολοκληρώνει τις οδηγίες που δίνει στους μαθητές του: «Να θεραπεύετε τους αρρώστους εκείνης της πόλης και να τους λέτε: “έφτασε σ’ εσάς η βασιλεία του Θεού”». Ευαγγελισμός και θεραπεία των ασθενών συμβαδίζουν, άλλωστε αυτές είναι οι δυο πτυχές του έργου του Ιησού. Ο Ιησούς δεν διαχωρίζει τη θεραπευτική του δραστηριότητα από το Κήρυγμα του ερχομού της Βασιλείας του Θεού. Ο ευαγγελισμός και η θεραπεία πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται, επειδή χάνεται το νόημα του ενός χωρίς την παρουσία του άλλου.
Την Εκκλησία, την κοινότητα των μαθητών του Ιησού που δίνουν μαρτυρία του Ευαγγελίου του, ο πάπας Φραγκίσκος χαρακτηρίζει ως είναι ένα νοσοκομείο εκστρατείας . Σ’ αυτό το νοσοκομείο όμως δεν παρέχεται μονομερής παροχή περίθαλψης αλλά υπάρχει αμοιβαιότητα: ο καθένας δίνει και λαμβάνει, ο καθένας είναι υγιής και θεραπευμένος, είναι ο καλός Σαμαρείτης αλλά και τραυματίας.
Σ’ αυτό το νοσοκομείο, δεν «ειδωλολατρεύεται» η υγεία αλλά και ο πόνος εντάσσεται στη ζωή, προσφέρεται μια εναλλακτική αντίληψη του κόσμου, όπου ο πόνος και ο θάνατος του πιστού βιώνεται σε κοινωνία με τον θάνατο και την ανάσταση του Ιησού , όπου ο πόνος και ο θάνατος δεν είναι απλά μια κατάρα, αλλά και μια ιαματική θυσία για μένα και για τους άλλους.
Στην Εκκλησία- νοσοκομείο, τόσο τα άτομα αλλά κυρίως η κοινότητα, θέτει στην διάθεση του κοινού καλού τα όποια χαρίσματά τους. Τότε μόνον η εκκλησιαστική κοινότητα γίνεται μια “θεραπευτική κοινότητα”, πρόγευση της Βασιλείας του Θεού, που τώρα είναι ήδη παρούσα και ενεργεί αλλά όχι ακόμη ολοκληρωμένη.