Κυριακή της ΑΓΙΑΣ ΔΩΡΕΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΧΡΑΝΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΟΣ του Κ.Η.Ι.Χ.
Κυριακή 30 Ιουνίου 2019
Σήμερα θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας και την προσοχή μας στο ανάγνωσμα από την πρώτη επιστολή που ο απόστολος Παύλος έστειλε στους Κορίνθιους (1Κορ. 11, 23-26), περίπου 20 χρόνια μετά τον θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού. Σ’ αυτήν, μεταξύ των άλλων, ο απόστολος Παύλος μας μεταφέρει την πιο παλιά αφήγηση της ίδρυσης της Θ.Ευχαριστίας.
Γράφει λοιπόν : “Εγώ αυτό παρέλαβα από τον ίδιο τον Κύριο, κι αυτό σας παρέδωσα: Ο Κύριος Ιησούς, τη νύχτα που ήταν να παραδοθεί στους σταυρωτές του, πήρε ψωμί, και, αφού έκανε ευχαριστήρια προσευχή, το τεμάχισε και είπε:«Λάβετε και φάγετε· αυτό είναι το σώμα μου, που τεμαχίζεται για χάρη σας. Αυτό να κάνετε στην ανάμνησή μου». Παρόμοια, όταν τέλειωσε το δείπνο, πήρε το ποτήρι και είπε: «Αυτό το ποτήριο είναι η νέα διαθήκη που επικυρώνεται με το αίμα μου. Όποτε πίνετε απ’ αυτό το ποτήριο, να το κάνετε στην ανάμνησή μου».Γιατί ωσότου να έρθει ο Κύριος, πάντοτε, όποτε τρώτε αυτό το ψωμί και πίνετε αυτό το ποτήριο, διακηρύττετε το θάνατο του Κυρίου.”
Στην περικοπή που μόλις διαβάσαμε, ο Άγ. Παύλος μας λέει δυο πράγματα :
α) ότι ο Ιησούς, πριν το πάθος του, κατά μυστηριώδη αλλά πολύ ρεαλιστικό τρόπο ταύτισε την ίδια του την ύπαρξη με το ψωμί και το κρασί που μοίρασε στους μαθητές του, και β) ο ίδιος ο Ιησούς, προέτρεψε τους μαθητές του να επαναλαμβάνουν αυτό το δρώμενο : « αυτό να κάνετε σε ανάμνηση μου” .
Η Μνήμη, η ανάμνηση, είναι μια μεγαλειώδης αλλά και μυστηριώδης ικανότητα του ανθρώπινου πνεύματος. Κρατά ζωντανά ό, τι ο άνθρωπος έκανε, άκουσε, είδε, σκέφτηκε, από την πρώιμη νηπιακή του ηλικία, μέχρι και στο τώρα του. Όλα αυτά διατηρούνται, συντηρούνται και είναι έτοιμα να ξεπροβάλλουν πάλι στο φώς του παρόντος, αν υπάρξει κάποιο εξωτερικό ερέθισμα με ή χωρίς τη θέληση του ενδιαφερόμενου . Όλος αυτός ο κρυμμένος θησαυρός είναι η ταυτότητα του ανθρώπου. Όλοι ξέρουμε πόσο τραγικό είναι όταν, για κάποιο λόγο, ένας άνθρωπος χάσει τη μνήμη του, χάνει και την ταυτότητα του.
Διαμέσου της μνήμης που μπορεί να ενεργοποιηθεί από κάποιο ερέθισμα το παρελθόν να καταστεί παρόν και ενεργό. Για παράδειγμα : όλοι ξέρουμε πως μπορεί μια μυρωδιά ή μια φωτογραφία , μια λέξη ή ένα μαντήλι για μια μητέρα που βρίσκεται, κατ’ ανάγκην, μακριά από το παιδί της , να της το καθιστούν παρόν.
Μνήμη δεν έχουν μόνο τα πρόσωπα, αλλά και τα κοινωνικά σύνολα δηλαδή η οικογένεια, η φυλή, το έθνος κλπ. Το να μοιράζεσαι τις ίδιες αναμνήσεις , ισχυροποιεί την συλλογική συνείδηση και την ενότητα, για αυτό και οι κοινωνικές ομάδες δημιουργούν εξωτερικά ερεθίσματα που να τις ενεργοποιούν πχ. σημαίες, χρώματα, εθνικές γιορτές, μνημεία και αγάλματα, ονοματοδοσία δρόμων, πλατειών κλπ.
Βέβαια υπάρχει και ένας μεγάλος κίνδυνος. Εύκολα η ανάμνηση μπορεί να μετατραπεί σε στείρα θύμηση και νοσταλγία που μπορούν να προκαλέσουν μια απλή αναβίωση κάποιου δρώμενου του παρελθόντος που στο σήμερα μη όντας πια αναγκαίο και χωρίς νόημα, έχει πέσει σε αχρησ(τ)ία διότι δεν εξυπηρετεί πια καμιά ζωτική ανάγκη παρά μόνον προκαλεί κάποιο πικρό χαμόγελο. Όπως λέει και το νοσταλγικό τραγούδι του Μάνου Ελευθερίου «Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές, του Αϊ Γιάννη, αχ πόσα ξέρεις τέτοια και μου λες που χουν πεθάνει ...».
Αυτό είναι μια θύμηση ... “τότε που κάναμε αυτό” , όχι μια Ανάμνηση ... “κάνω αυτό γιατί βιώνω κάτι που άρχισε τότε και είναι και τώρα ζωντανό”.
Το μυστήριον της Θ. Ευχαριστίας, που εκπληρώνει την προτροπή του Κυρίου « αυτό να κάνετε σε ανάμνηση μου” δεν ανήκει σ’ αυτό το είδος της ‘θύμησης ’. Η Θ. Ευχαριστία είναι μια ζωντανή παρουσία του Ιησού ανάμεσα μας, που μας προβάλλει στο μέλλον: « Κάθε φορά που τρώμε αυτό τον άρτο και πίνουμε αυτό το ποτήρι τον θάνατο σου Κύριε αναγγέλουμε και την Αγία σου Ανάσταση δοξάζουμε εωσότου έρθεις.»
Το μυστήριον της Θ. Ευχαριστία είναι: προσωπική εμπλοκή, συμμετοχή και μοίρασμα.
Το σημερινό ευαγγελικό επεισόδιο “του πολλαπλασιασμού των άρτων” (από το κατά Λουκά ΄Αγιο Ευαγγέλιο ( 9,11-17) και ιδιαίτερα ο διάλογος του Ιησού με τους μαθητές του, μας βοηθά να ανακαλύψουμε το πραγματικό νόημα του Μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας, όχι ως ένα απλό ενθύμιο αλλά ως καθημερινή ζωή και πρακτική που καθιστά τον Ιησού παρόντα στο σήμερα.
Λένε οι μαθητές στον Ιησού «Διώξε τον κόσμο, για να πάνε στα γύρω χωριά και τις αγροικίες να βρουν κατάλυμα και φαγητό, γιατί εδώ είμαστε στην ερημιά». Αυτό δείχνει το ενδιαφέρον των μαθητών του για το πλήθος αλλά για τον Ιησού αυτό το ενδιαφέρον δεν φτάνει. Πράγματι, οι μαθητές διαπιστώνουν το πρόβλημα αλλά δεν εμπλέκονται σ΄αυτό αναζητώντας ή παρουσιάζοντας μια λύση , παραμένουν εξωτερικοί παρατηρητές. Ο Ιησούς, αντιθέτως, αντιπροτείνει : «δώστε τους να εσείς να φάνε». Σαν να λέει : “ωραία τα λόγια, βρείτε τη λύση, δεσμευτείτε σε πρώτο πρόσωπο και κάνετε κάτι”!
Εκείνοι πάλι σκέφτονται “πως να φτάσουν τα ψωμιά που μπορούμε να αγοράσουμε με το λεφτά που έχουμε; ”. Ο Ιησούς σπρώχνει να πάνε ακόμη πιο πέρα, δηλαδή από την ενέργεια μιας καλής και φιλάνθρωπης πράξης , να τολμήσουν και να περάσουν στο “αρχίζω να «μοιράζομαι» αυτό που έχω” . Με αυτό τον τρόπο τους βοηθά να ανακαλύψουν/και να ανακαλύψουμε ένα νέο τρόπο ζωής, τη ζωή της δωρεάς, να συνειδητοποιήσουν πως ό,τι έχουμε μας δωρήθηκε όχι για να το κατέχουμε μόνο εμείς, αλλά για να το μοιραζόμαστε με τους άλλους.
Στο τέλος, το ευαγγέλιο δεν παραλείπει να σημειώσει ότι περίσσεψαν 12 κοφίνια... ακόμη και όταν δωρίσουμε ό, τι έχουμε και δεν έχουμε, κάτι πλούσιο περισσεύει και για μας.
Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας είναι η δωρεά,που στηρίζεται στην πίστη, και εμψυχώνεται από την αγάπη...
Το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας είναι η δωρεά του Θεού που δηλώνει μια νέα παρουσία του μέσω του Αναστημένου Χριστού που γίνεται τροφή μιας νέας ζωής και που βασίζεται όχι απλά στο “ δίνω από το περίσσευμα” αλλά “τολμώ να μοιράσω αυτό που έχω” για να δημιουργήσω μια νέα κοινωνία ζωής που βασίζεται στη λογική της προσφοράς, της έμπρακτης αγάπης.
Το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας είναι το μυστήριο της μοναδικότητας της Εκκλησίας και της ενότητας του ανθρωπίνου γένους που διάμεσου της έχει αρχίσει να πραγματοποιείται
Όπως το ψωμί και το κρασί είναι το αποτέλεσμα που πολλοί σπόροι σταριού και πολλές ρόγες σταφυλιού, αφού τρίφτηκαν μαζί και έλιωσαν, δημιούργησαν μια νέα οντότητα και ενότητα, το ψωμί και το κρασί, έτσι και μετά το πάθος έρχεται και η Ανάσταση που είναι μια νέα ζωή εν ευφροσύνη : ο οίνος ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου, λέει ο ψαλμός.
Τέλος ας συλλογιστούμε και το εξής : Έχουμε ανάγκη της τροφής για να κρατηθούμε στη ζωή και αυτό μας υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος δεν έχει ζωή αφ’ εαυτού του, δεν επιβιώνει αν δεν τραφεί συνεχώς και αδιαλείπτως, από έξω. Έτσι η “Τροφή = ζωή” και αυτή έρχεται απ’ έξω, είναι δώρο του Δημιουργού, καρπός της γης αλλά και της εργασίας του ανθρώπου.
Η Θ. Ευχαριστία μας θυμίζει ότι η κοινωνία ζωής με τον Χριστό, για μας πρέπει να είναι τόσο βαθειά και ριζική όπως η σχέση μας με την τροφή. “Τρώω το Σώμα του Χριστού και πίνω το αίμα Του” σημαίνει “είμαι σε τέτοια κοινωνία ζωής με τον Χριστό που με κρατά σε ζωντανό σε μια ζωή που υπερβαίνει τα όρια της καθημερινότητας και του θανάτου, γιατί η ζωή Του κατά κάποιο τρόπο γίνεται ζωή μου.”
Κυριακή 30 Ιουνίου 2019
Σήμερα θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας και την προσοχή μας στο ανάγνωσμα από την πρώτη επιστολή που ο απόστολος Παύλος έστειλε στους Κορίνθιους (1Κορ. 11, 23-26), περίπου 20 χρόνια μετά τον θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού. Σ’ αυτήν, μεταξύ των άλλων, ο απόστολος Παύλος μας μεταφέρει την πιο παλιά αφήγηση της ίδρυσης της Θ.Ευχαριστίας.
Γράφει λοιπόν : “Εγώ αυτό παρέλαβα από τον ίδιο τον Κύριο, κι αυτό σας παρέδωσα: Ο Κύριος Ιησούς, τη νύχτα που ήταν να παραδοθεί στους σταυρωτές του, πήρε ψωμί, και, αφού έκανε ευχαριστήρια προσευχή, το τεμάχισε και είπε:«Λάβετε και φάγετε· αυτό είναι το σώμα μου, που τεμαχίζεται για χάρη σας. Αυτό να κάνετε στην ανάμνησή μου». Παρόμοια, όταν τέλειωσε το δείπνο, πήρε το ποτήρι και είπε: «Αυτό το ποτήριο είναι η νέα διαθήκη που επικυρώνεται με το αίμα μου. Όποτε πίνετε απ’ αυτό το ποτήριο, να το κάνετε στην ανάμνησή μου».Γιατί ωσότου να έρθει ο Κύριος, πάντοτε, όποτε τρώτε αυτό το ψωμί και πίνετε αυτό το ποτήριο, διακηρύττετε το θάνατο του Κυρίου.” Στην περικοπή που μόλις διαβάσαμε, ο Άγ. Παύλος μας λέει δυο πράγματα :
α) ότι ο Ιησούς, πριν το πάθος του, κατά μυστηριώδη αλλά πολύ ρεαλιστικό τρόπο ταύτισε την ίδια του την ύπαρξη με το ψωμί και το κρασί που μοίρασε στους μαθητές του, και β) ο ίδιος ο Ιησούς, προέτρεψε τους μαθητές του να επαναλαμβάνουν αυτό το δρώμενο : « αυτό να κάνετε σε ανάμνηση μου” .
Η Μνήμη, η ανάμνηση, είναι μια μεγαλειώδης αλλά και μυστηριώδης ικανότητα του ανθρώπινου πνεύματος. Κρατά ζωντανά ό, τι ο άνθρωπος έκανε, άκουσε, είδε, σκέφτηκε, από την πρώιμη νηπιακή του ηλικία, μέχρι και στο τώρα του. Όλα αυτά διατηρούνται, συντηρούνται και είναι έτοιμα να ξεπροβάλλουν πάλι στο φώς του παρόντος, αν υπάρξει κάποιο εξωτερικό ερέθισμα με ή χωρίς τη θέληση του ενδιαφερόμενου . Όλος αυτός ο κρυμμένος θησαυρός είναι η ταυτότητα του ανθρώπου. Όλοι ξέρουμε πόσο τραγικό είναι όταν, για κάποιο λόγο, ένας άνθρωπος χάσει τη μνήμη του, χάνει και την ταυτότητα του.
Διαμέσου της μνήμης που μπορεί να ενεργοποιηθεί από κάποιο ερέθισμα το παρελθόν να καταστεί παρόν και ενεργό. Για παράδειγμα : όλοι ξέρουμε πως μπορεί μια μυρωδιά ή μια φωτογραφία , μια λέξη ή ένα μαντήλι για μια μητέρα που βρίσκεται, κατ’ ανάγκην, μακριά από το παιδί της , να της το καθιστούν παρόν.
Μνήμη δεν έχουν μόνο τα πρόσωπα, αλλά και τα κοινωνικά σύνολα δηλαδή η οικογένεια, η φυλή, το έθνος κλπ. Το να μοιράζεσαι τις ίδιες αναμνήσεις , ισχυροποιεί την συλλογική συνείδηση και την ενότητα, για αυτό και οι κοινωνικές ομάδες δημιουργούν εξωτερικά ερεθίσματα που να τις ενεργοποιούν πχ. σημαίες, χρώματα, εθνικές γιορτές, μνημεία και αγάλματα, ονοματοδοσία δρόμων, πλατειών κλπ.
Βέβαια υπάρχει και ένας μεγάλος κίνδυνος. Εύκολα η ανάμνηση μπορεί να μετατραπεί σε στείρα θύμηση και νοσταλγία που μπορούν να προκαλέσουν μια απλή αναβίωση κάποιου δρώμενου του παρελθόντος που στο σήμερα μη όντας πια αναγκαίο και χωρίς νόημα, έχει πέσει σε αχρησ(τ)ία διότι δεν εξυπηρετεί πια καμιά ζωτική ανάγκη παρά μόνον προκαλεί κάποιο πικρό χαμόγελο. Όπως λέει και το νοσταλγικό τραγούδι του Μάνου Ελευθερίου «Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές, του Αϊ Γιάννη, αχ πόσα ξέρεις τέτοια και μου λες που χουν πεθάνει ...».
Αυτό είναι μια θύμηση ... “τότε που κάναμε αυτό” , όχι μια Ανάμνηση ... “κάνω αυτό γιατί βιώνω κάτι που άρχισε τότε και είναι και τώρα ζωντανό”.
Το μυστήριον της Θ. Ευχαριστία είναι: προσωπική εμπλοκή, συμμετοχή και μοίρασμα.
Το σημερινό ευαγγελικό επεισόδιο “του πολλαπλασιασμού των άρτων” (από το κατά Λουκά ΄Αγιο Ευαγγέλιο ( 9,11-17) και ιδιαίτερα ο διάλογος του Ιησού με τους μαθητές του, μας βοηθά να ανακαλύψουμε το πραγματικό νόημα του Μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας, όχι ως ένα απλό ενθύμιο αλλά ως καθημερινή ζωή και πρακτική που καθιστά τον Ιησού παρόντα στο σήμερα.
Λένε οι μαθητές στον Ιησού «Διώξε τον κόσμο, για να πάνε στα γύρω χωριά και τις αγροικίες να βρουν κατάλυμα και φαγητό, γιατί εδώ είμαστε στην ερημιά». Αυτό δείχνει το ενδιαφέρον των μαθητών του για το πλήθος αλλά για τον Ιησού αυτό το ενδιαφέρον δεν φτάνει. Πράγματι, οι μαθητές διαπιστώνουν το πρόβλημα αλλά δεν εμπλέκονται σ΄αυτό αναζητώντας ή παρουσιάζοντας μια λύση , παραμένουν εξωτερικοί παρατηρητές. Ο Ιησούς, αντιθέτως, αντιπροτείνει : «δώστε τους να εσείς να φάνε». Σαν να λέει : “ωραία τα λόγια, βρείτε τη λύση, δεσμευτείτε σε πρώτο πρόσωπο και κάνετε κάτι”!
Εκείνοι πάλι σκέφτονται “πως να φτάσουν τα ψωμιά που μπορούμε να αγοράσουμε με το λεφτά που έχουμε; ”. Ο Ιησούς σπρώχνει να πάνε ακόμη πιο πέρα, δηλαδή από την ενέργεια μιας καλής και φιλάνθρωπης πράξης , να τολμήσουν και να περάσουν στο “αρχίζω να «μοιράζομαι» αυτό που έχω” . Με αυτό τον τρόπο τους βοηθά να ανακαλύψουν/και να ανακαλύψουμε ένα νέο τρόπο ζωής, τη ζωή της δωρεάς, να συνειδητοποιήσουν πως ό,τι έχουμε μας δωρήθηκε όχι για να το κατέχουμε μόνο εμείς, αλλά για να το μοιραζόμαστε με τους άλλους.
Στο τέλος, το ευαγγέλιο δεν παραλείπει να σημειώσει ότι περίσσεψαν 12 κοφίνια... ακόμη και όταν δωρίσουμε ό, τι έχουμε και δεν έχουμε, κάτι πλούσιο περισσεύει και για μας.
Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας είναι η δωρεά,που στηρίζεται στην πίστη, και εμψυχώνεται από την αγάπη...
Το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας είναι η δωρεά του Θεού που δηλώνει μια νέα παρουσία του μέσω του Αναστημένου Χριστού που γίνεται τροφή μιας νέας ζωής και που βασίζεται όχι απλά στο “ δίνω από το περίσσευμα” αλλά “τολμώ να μοιράσω αυτό που έχω” για να δημιουργήσω μια νέα κοινωνία ζωής που βασίζεται στη λογική της προσφοράς, της έμπρακτης αγάπης.
Το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας είναι το μυστήριο της μοναδικότητας της Εκκλησίας και της ενότητας του ανθρωπίνου γένους που διάμεσου της έχει αρχίσει να πραγματοποιείται
Όπως το ψωμί και το κρασί είναι το αποτέλεσμα που πολλοί σπόροι σταριού και πολλές ρόγες σταφυλιού, αφού τρίφτηκαν μαζί και έλιωσαν, δημιούργησαν μια νέα οντότητα και ενότητα, το ψωμί και το κρασί, έτσι και μετά το πάθος έρχεται και η Ανάσταση που είναι μια νέα ζωή εν ευφροσύνη : ο οίνος ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου, λέει ο ψαλμός.
Τέλος ας συλλογιστούμε και το εξής : Έχουμε ανάγκη της τροφής για να κρατηθούμε στη ζωή και αυτό μας υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος δεν έχει ζωή αφ’ εαυτού του, δεν επιβιώνει αν δεν τραφεί συνεχώς και αδιαλείπτως, από έξω. Έτσι η “Τροφή = ζωή” και αυτή έρχεται απ’ έξω, είναι δώρο του Δημιουργού, καρπός της γης αλλά και της εργασίας του ανθρώπου.
Η Θ. Ευχαριστία μας θυμίζει ότι η κοινωνία ζωής με τον Χριστό, για μας πρέπει να είναι τόσο βαθειά και ριζική όπως η σχέση μας με την τροφή. “Τρώω το Σώμα του Χριστού και πίνω το αίμα Του” σημαίνει “είμαι σε τέτοια κοινωνία ζωής με τον Χριστό που με κρατά σε ζωντανό σε μια ζωή που υπερβαίνει τα όρια της καθημερινότητας και του θανάτου, γιατί η ζωή Του κατά κάποιο τρόπο γίνεται ζωή μου.”