Β΄ Κύκλος 17η Τακτική Κυριακή

Κυριακή 29  Ιουλίου 2018

Επιδιώκοντας το καλό, το κοινό καλό, ελευθερώνουμε το εαυτό μας από τον εγωισμό μας και κάνουμε χώρο στον άλλο να ζήσει (συγχωρούμε). Ιδού το ευαγγέλιο!

Είναι παραμονές του Πάσχα, και ο κόσμος που μπορεί, ακολουθεί τον Ιησού στις πεδιάδες της Γαλιλαίας για να τον ακούσει. Αυτός ο κόσμος έχει και ανάγκες η πρώτη των οποίων είναι η διατροφή. Ο Ιησούς βλέπει τις ανάγκες του πλήθους , επιθυμεί όμως στη λύση θα δώσει το πρόβλημα να εμπλέξει και τους μαθητές του.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη ΄Αγιο Ευαγγέλιο 6,1-15

Μετά απ’ αυτά ο Ιησούς έφυγε για την άλλη όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας, που λεγόταν Τιβεριάδα. Τον ακολούθησε πλήθος πολύ, γιατί έβλεπαν τα θαύματα θεραπείας των ασθενών, που έκανε. Ο Ιησούς τότε ανέβηκε σ’ ένα λόφο κι εκεί καθόταν με τους μαθητές του. Πλησίαζε το Πάσχα, η γιορτή των Ιουδαίων. Καθώς σήκωσε τα μάτια ο Ιησούς και είδε ότι πολύς κόσμος ερχόταν προς το μέρος του, λέει στο Φίλιππο: «Από πού μπορούμε ν’ αγοράσουμε ψωμί, για να φάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι;» Αυτό το είπε για να δει τι θ’ απαντούσε ο Φίλιππος, γιατί ο ίδιος ήξερε τι έμελλε να κάνει. Ο Φίλιππος του απάντησε: «Ακόμα και διακόσια δηνάρια να δώσουμε για ψωμιά, δε θα φτάσουν ώστε να πάρει ο καθένας ένα μικρό κομμάτι». Ο Ανδρέας, ένας από τους μαθητές του και αδερφός του Σίμωνα Πέτρου, του λέει: «Είναι εδώ ένα παιδί που έχει πέντε κρίθινα ψωμιά και δύο ψάρια· αλλά τι είναι αυτά για τόσους ανθρώπους;» Τότε είπε ο Ιησούς: «Φροντίστε να καθίσουν οι άνθρωποι κάτω για φαγητό». Το χορτάρι στην περιοχή ήταν πολύ. Κάθισαν λοιπόν κάτω· οι άντρες ήταν περίπου πέντε χιλιάδες. Πήρε τότε ο Ιησούς τα ψωμιά και, αφού είπε ευχαριστήρια προσευχή, τα μοίρασε στους μαθητές και οι μαθητές στον κόσμο που είχε καθίσει κάτω· παρομοίως κι από τα ψάρια έδινε όσο ήθελαν. Όταν χόρτασαν, λέει στους μαθητές του: «Μαζέψτε τα κομμάτια που περίσσεψαν, για να μην πάει τίποτε χαμένο». Τα μάζεψαν, λοιπόν, και γέμισαν δώδεκα κοφίνια με περισσεύματα από τα πέντε κρίθινα ψωμιά, κομμάτια που είχαν περισσέψει απ’ αυτούς που έφαγαν. Όταν οι άνθρωποι είδαν πως έκανε ένα τέτοιο θαύμα ο Ιησούς, έλεγαν: «Σίγουρα αυτός είναι ο προφήτης που περιμένουμε να έρθει στον κόσμο».Ο Ιησούς όμως, επειδή κατάλαβε πως σκόπευαν να έρθουν να τον αρπάξουν για να τον κάνουν βασιλιά, έφυγε πάλι και πήγε στο βουνό ολομόναχος.

Λόγος του Κυρίου

Το πρώτο που επιδιώκει ο Ιησούς δεν είναι οι μαθητές του να λύσουν το πρόβλημα αλλά να το συμμεριστούν, να νοιώσουν την επιτακτική ανάγκη, να νοιώσουν δικό τους το πρόβλημα εν προκειμένω, της εξεύρεσης τροφής.

Οι μαθητές δείχνουν να έχουν κατανοήσει το πρόβλημα, αλλά δηλώνουν ότι είναι ανήμποροι να κάνουν κάτι επειδή το πρόβλημα είναι τεράστιο και ξεφεύγει των δυνάμεών τους: Όταν σήκωσε τα μάτια του ο Ιησούς και είδε ότι πολύς κόσμος έρχεται σ' αυτόν, λέει στο Φίλιππο: "Από πού θα αγοράσουμε ψωμιά για να φάνε αυτοί;" Αυτό το έλεγε για να τον δοκιμάσει, διότι ο ίδιος ήξερε τι επρόκειτο να κάμει.

Του αποκρίθηκε ο Φίλιππος: "Ψωμιά αξίας διακοσίων δηναρίων δεν επαρκούν για να πάρει ο καθένας από ένα μικρό κομμάτι". Του λέει ο Ανδρέας, ένας απ' τους μαθητές του, ο αδελφός του Σίμωνα Πέτρου: "Είναι εδώ ένα παιδί που έχει πέντε κρίθινα ψωμιά και δυο ψάρια. Αλλά τι είναι αυτά για τόσους πολλούς;".

Τότε του παρουσιάζουν ένα μικρό παιδί που διαφοροποιείται από το πλήθος εξαιτίας της προνοητικότητάς του. Είχε προβλέψει ότι θα υπάρξει πρόβλημα φαγητού και μερίμνησε έτσι ώστε ο ίδιος να μην βρεθεί απροετοίμαστος, αλλά και γιατί όχι, να έχει μαζί του φαγητό και για μερικούς άλλους, κάτι να κερδίσει.

Ο Ιησούς πάντοτε ενεργεί, ξεκινώντας πάντα από τα δεδομένα· έτσι και τώρα, υπάρχει μια ελάχιστη βάση, η προνοητικότητα του παιδιού, που το καθιστα παρα την ηλικία του ωριμότερο από πολλούς άλλους.

Η οικοδόμηση της Βασιλείας του Θεού αρχίζει από αυτό που ο άνθρωπος διαθέτει, από αυτό που μπορεί να προσκομίσει . Το παιδί βάζει στη διάθεση του Ιησού το ψωμί και τα ψάρια και ο Ιησούς τα καθιστά σημεία της παρουσία της Πρόνοιας της Βασιλείας του Θεού στον Κόσμο και δίνει μια πρόγευση «στο τώρα της ερχόμενης Βασιλείας του Θεού».

Στο τέλος ο Ιησούς υποδεικνύει: "Συγκεντρώστε τα κομμάτια που περίσσεψαν, ώστε να μη χαθεί τίποτα".

Στο «Πάτερ ημών», ο καθημερινός άρτος, το κατ' εξοχή σύμβολο της ζωής μας, της ύπαρξης μας, και για τον οποίο προσευχόμαστε είναι σημείο της παρουσίας της Βασιλείας του Θεού. Ζητάμε τόσο το ψωμί που μας τρέφει και μας κρατάει στην επίγεια ζωή, όσο και τον Ευχαριστιακό Άρτο, τον Χριστόν, που μας ενωμένοι μαζί του, όπως με την τροφή, μας προβάλει στην εν Θεώ Ζωή. Στην ενδιάμεση πορεία που τώρα βρισκόμαστε κατακερματισμένοι από τις χίλιες όσες επιθυμίες μας που μας άγουν και μας και φέρουν και που συχνά είναι και αλληλοσυγκρουόμενες, γίνεται για μας μέσω προσανατολισμού και ενότητας τόσο με τους συνανθρώπους μας όσο και με τον Θεό..

Σ΄ αυτό τον κατακερματισμό υπάρχει διέξοδος: «Συγκεντρώστε τα κομμάτια που περίσσεψαν, ώστε να μη χαθεί τίποτα». Και Διέξοδος υπάρχει όταν, όπως ο Χριστός, έχουμε ανοιχτά τα μάτια στις ανάγκες των άλλων, όταν έχουμε την διάθεση να τις αντιμετωπίσουμε, όταν εστιάζουμε το ενδιαφέρον μας στο κοινό καλό, και όχι μόνο στο προσωπικό καλό γιατί νομίζουμε ότι είναι το μόνο καλό για μας. Επιδιώκοντας το καλό, μάλιστα το κοινό καλό, ελευθερώνουμε το εαυτό μου από τον εγωισμό μας, και κάνουμε χώρο στο άλλο να ζήσει. Ιδού το ευαγγέλιο.

Με το «Από πού θα αγοράσουμε ψωμιά για να φάνε αυτοί;» που ρωτα ο Ιησούς τον Φίλιππο. Προσκαλεί εκείνον τότε και εμάς σήμερα να ανοίξουμε τα μάτια μας στα προβλήματα που υπάρχουν γύρω μας, να μην τα αγνοούμε και να μην αδιαφορούμε επειδή μας φαίνονται δύσκολα ή να μην τα προσπερνάμε . Ο Ιησούς δεν μας ζητά μόνοι να τα αντιμετωπίσουμε και να τα λύσουμε. Μας ζητά τη διαθεσιμότητα μαζί Του, και μαζί με τους άλλους, να προσπαθήσουμε να βρούμε τη λύση και εκείνος έρχεται να επιβραβεύσει την καλή μας διάθεση. Ιδού το ευαγγέλιο. Ο Ιησούς, από εμένα (τον μαθητή) δεν απαιτεί ικανότητα και αποτελεσματικότητα στο «λύνω να προβλήματα των άλλων», απλά μου ζητά να συνεργαστώ μαζί Του για να λύσει μαζί μου, τα προβλήματα των άλλων.