Ιησούς : Είμαι εδώ για σένα, η ζωή μου είναι η τροφή σου
Κυριακή 5 Αυγούστου 2018
Την περασμένη Κυριακή, ο Ιησούς, φροντίζοντας για τις καθημερινές ανάγκες του κόσμου και των μαθητών του, τους μοίρασε ψωμί. Σήμερα μελετούμε τη συνέχεια εκείνου του συμβάντος κατά το οποίο ο Ιησούς προτείνεται, ο ίδιος, ως άρτος στους μαθητές : "Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Το ψωμί που δίνει ο Θεός,... αυτό που κατεβαίνει απ' τον ουρανό και δίνει ζωή στον κόσμο".
Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη ΄Αγιο Ευαγγέλιο (6,24-35)
Όταν, λοιπόν, τα πλήθη είδαν πως ούτε ο Ιησούς ούτε οι μαθητές του ήταν εκεί, μπήκαν κι αυτοί στα πλοιάρια και ήρθαν στην Καπερναούμ αναζητώντας τον Ιησού. Τον βρήκαν στην άλλη όχθη της λίμνης, και του είπαν: «Διδάσκαλε, πότε έφτασες εδώ;» Ο Ιησούς τους απάντησε: «Σας βεβαιώνω πως ψάχνετε να με βρείτε όχι επειδή είδατε θαυμαστά από το Θεό σημάδια, αλλά επειδή φάγατε τα ψωμιά και χορτάσατε. Μην κοπιάζετε για τη φθαρτή τροφή, που προσωρινά συντηρεί, αλλά για την τροφή που τρέφει μόνιμα για την αιώνια ζωή· αυτή την τροφή θα σας τη χαρίσει ο Υιός του Ανθρώπου. Γιατί αυτόν εξουσιοδότησε ο Πατέρας Θεός για το έργο αυτό». Τον ρώτησαν τότε: «Τι πρέπει να κάνουμε, για να εκτελούμε τα έργα του Θεού;» Κι ο Ιησούς τους απάντησε: «Το έργο του Θεού είναι να πιστέψετε στον απεσταλμένο του». Αυτοί τότε του είπαν: «Τι σημείο λοιπόν έχεις εσύ να μας παρουσιάσεις, για να δούμε και να πιστέψουμε σ’ εσένα; Τι έργα θαυμαστά κάνεις; Οι πρόγονοί μας έφαγαν το μάννα στην έρημο· όπως λέει η Γραφή, ψωμί από τον ουρανό τούς έδωσε να φάνε». Τους είπε τότε ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως το ψωμί από τον ουρανό δε σας το έδωσε ο Μωυσής, αλλά ο Πατέρας μου σας δίνει από τον ουρανό το αληθινό ψωμί· γιατί το ψωμί του Θεού είναι αυτό που κατεβαίνει από τον ουρανό και χαρίζει στον κόσμο ζωή».Κι αυτοί του είπαν: «Κύριε, δώσ’ μας για πάντα αυτό το ψωμί». Τους είπε ο Ιησούς: «Εγώ είμαι αυτό το ψωμί, ο άρτος της ζωής. Όποιος έρχεται σ’ εμένα δε θα πεινάσει, κι όποιος πιστεύει σ’ εμένα δε θα διψάσει ποτέ.
Λόγος του Κυρίου.
Ο Ιησούς, μεθοδικά, οδηγεί τους μαθητές του ώστε να περάσουν από τον καθημερινό άρτο, δώρο Θεού και καρπό της γης και της εργασίας του ανθρώπου, στον Άρτο της Ζωής , αποκλειστικό δώρο Θεού, που δωρίζει την πραγματική ζωή στη Βασιλεία του Θεού, «την αιώνια» όπως την ονομάζουμε, και που δεν σημαίνει ζωή απεριόριστη στο χρόνο, αλλά ζωή “Ολοκληρωμένη” διότι ο Θεός θα είναι τα πάντα σε όλους. Ο Ιησούς λοιπόν προσπαθεί να σπρώξει τους μαθητές του από τον αγώνα για το ψωμί που τους τρέφει, στον αγώνα για την πραγματική ζωή· από τον άνθρωπο, στο Θεό. Σ΄ αυτόν τον αγώνα, ο άνθρωπος είναι προικισμένος από τη δημιουργία του με το «κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού» ακόμη και τώρα που αυτό το «πλασμένος κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού» είναι αμαυρωμένο και ομιχλώδες εξ αιτίας της αμαρτίας. Ο άνθρωπος διαθέτει την λογική, την κρίση και την ελευθερία, ώστε να δει, να κρίνει και να αποφασίσει αν, με τις ενέργειές του, με τη δράση του, θα τείνει προς το Θείο.
Καλείται να κρίνει και να αποφασίσει μεταξύ δύο αντιλήψεων : “ ό, τι έχω και αυτός που είμαι το κέρδισα με τον κόπο μου και με την αξία μου το κατάκτησα”ή “αν εκλαμβάνει τα πάντα ως δώρο Θεού, αρχίζοντας από τη ζωή του, και εκείνος δεν προσθέτει παρά την διαθεσιμότητα του, την καλή του θέληση και συνεργάζεται με το Θεό, και έτσι με την συμβολή του να αποκτά ότι χρειάζεται, ώστε σταδιακά να γίνεται πράξη: Ο Θεός να είναι τα πάντα σε όλους”.
Η πρώτη αντίληψη είναι πηγή ανασφάλειας· τα πράγματα έρχονται και παρέρχονται, δεν είναι μόνιμα ούτε άφθαρτα, και εντέλει μας αφήνουν ανικανοποίητους. Τα πρόσωπα γύρω μας μπορεί να αποδειχτούν ανάξια της εμπιστοσύνης μας ή ανεπαρκή, παρ’ όλη την καλή τους θέληση να έρθουν σε βοήθειά μας. Και ακόμη εμείς οι ίδιοι ζούμε σε μια διαρκή ένταση εξ αιτίας των προσωπικών μας ελλείψεων.
Η δεύτερη αντίληψη, είναι πηγή γαλήνης επειδή ακουμπά στην πηγή της ζωής και αντλεί το νόημα της από την πηγή της Ζωής, έστω και αν η συνεργασία μας είναι ατελής και μας κοστίζει. Εκείνος (ο Θεός) ξέρει πώς να την σπρώξει προς τα μπρος.
Ο ΄Αγιος Αυγουστίνος που διαπιστώνει: “Θεέ μου μας δημιούργησες για Σένα και η
καρδιά μας είναι ανήσυχη μέχρι να αναπαυτεί σε Σένα” με έμμεσο τρόπο μας συμβουλεύει να διαλέξουμε την δεύτερη οδό. Ο Ιησούς ξεκίνησε την ζωή του και την έζησε κάτω από την έμπνευση της ρήσης : «ο Άνθρωπος δεν ζει μόνο με ψωμί, αλλά από κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού», και την ολοκληρώνει ως : "Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. ... Αυτός που έρχεται κοντά μου ποτέ δε θα πεινάσει κι αυτός που πιστεύει σε μένα δε θα διψάσει ποτέ». Ο Ιησούς με το έργο και τη διδασκαλία του, προσπάθησε όχι μόνο να ξυπνήσει την λαχτάρα για τον Θεό, αυτήν που χορταίνει τις υπαρξιακές μας ανησυχίες, αλλά και να δρομολογήσει το βίωμά της ώστε ο άνθρωπος να μην περιορίζεται μόνο στο ωφέλιμο, στη βιοτική μέριμνα, αλλά να ανοίγει τους ορίζοντές του σε κάτι πολύ μεγαλύτερο: στον Θεό. Αυτό το διαφορετικό, το παραπάνω, τους ανοιχτούς ορίζοντες, δηλαδή την ομορφιά, την αλήθεια, την καλοσύνη, τη φιλία, την αλληλεγγύη, τη συνύπαρξη, την κοινωνία με το Θεό και τους συνανθρώπους, ο Ιησούς, όχι μόνο το ζούσε αλλά το μετέδιδε και στους συμπατριώτες του που το εκτιμούσαν και γι’ αυτό τον ακολουθούσαν όχι οι αλαζόνες επηρμένοι, που είναι πλήρεις από τον εαυτόν τους και δεν έχουν θέση για τίποτα άλλο, αλλά εκείνοι που έλεγαν -και λένε- “πιστεύω αλλά στήριξε με στην απιστία μου”.
καρδιά μας είναι ανήσυχη μέχρι να αναπαυτεί σε Σένα” με έμμεσο τρόπο μας συμβουλεύει να διαλέξουμε την δεύτερη οδό. Ο Ιησούς ξεκίνησε την ζωή του και την έζησε κάτω από την έμπνευση της ρήσης : «ο Άνθρωπος δεν ζει μόνο με ψωμί, αλλά από κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού», και την ολοκληρώνει ως : "Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. ... Αυτός που έρχεται κοντά μου ποτέ δε θα πεινάσει κι αυτός που πιστεύει σε μένα δε θα διψάσει ποτέ». Ο Ιησούς με το έργο και τη διδασκαλία του, προσπάθησε όχι μόνο να ξυπνήσει την λαχτάρα για τον Θεό, αυτήν που χορταίνει τις υπαρξιακές μας ανησυχίες, αλλά και να δρομολογήσει το βίωμά της ώστε ο άνθρωπος να μην περιορίζεται μόνο στο ωφέλιμο, στη βιοτική μέριμνα, αλλά να ανοίγει τους ορίζοντές του σε κάτι πολύ μεγαλύτερο: στον Θεό. Αυτό το διαφορετικό, το παραπάνω, τους ανοιχτούς ορίζοντες, δηλαδή την ομορφιά, την αλήθεια, την καλοσύνη, τη φιλία, την αλληλεγγύη, τη συνύπαρξη, την κοινωνία με το Θεό και τους συνανθρώπους, ο Ιησούς, όχι μόνο το ζούσε αλλά το μετέδιδε και στους συμπατριώτες του που το εκτιμούσαν και γι’ αυτό τον ακολουθούσαν όχι οι αλαζόνες επηρμένοι, που είναι πλήρεις από τον εαυτόν τους και δεν έχουν θέση για τίποτα άλλο, αλλά εκείνοι που έλεγαν -και λένε- “πιστεύω αλλά στήριξε με στην απιστία μου”.
Η Εκκλησία - εμπιστευόμενοι το επεισόδιο που μελετούμε- είναι ένα μεγάλο πανέρι, όπου όλοι όσοι βρισκόμαστε μέσα του -η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλους- είμαστε ο ένας δίπλα και μαζί με τον άλλο, τόσο ο αμαρτωλός όσο και ο άγιος και όλοι αισθάνονται άνετα : ο αμαρτωλός επειδή στον Άγιο βρίσκει την έμπνευση και το κουράγιο για να πει : “αφού αυτός τα κατάφερε, μπορώ και εγώ” και ο Άγιος διότι βρίσκει στο πρόσωπο του αμαρτωλού εκείνον που τον κρατά αγκυροβολημένο στην πραγματικότητα και στην ταπεινοφροσύνη, για να μην κομπάζει για την αγιοσύνη του. Όλοι μαζί αναζητούμε το Θεό που δίνει τον ήλιο του σε καλούς και κακούς, και τη βροχή του σε δίκαιους και αδίκους. Υπάρχουν βεβαίως πάντα εκείνοι που πιστεύουν ότι εκεί, στο πανέρι, βρίσκονται χειρότεροι από αυτούς και που είτε βγαίνουν από το «πανέρι» και κτυπούν πίσω τους την πόρτα, είτε δεν μπαίνουν επειδή δεν μπορούν να ανακατεύονται με αμαρτωλούς, αχρείους, κατώτερούς τους. Ακόμη και αυτούς ο Ιησούς δεν τους καταδικάζει· τους περιμένει , διότι απλά δεν έχουν γνώση του εαυτού τους.
Ο κόσμος ρώτησε τον Ιησού : "Τι να κάνουμε για να εκτελούμε τα έργα του Θεού;" και ο Ιησούς τους απάντησε: «Αυτό είναι το έργο του Θεού: να πιστεύετε, να έχετε εμπιστοσύνη σ' αυτόν που απέστειλε Εκείνος» . Και η Εκκλησία, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την κοινότητα εκείνων που πιστεύουν, που έχουν εμπιστοσύνη σε Κείνον που έστειλε ο Θεός και είναι άρτος που δίνει την αιώνια ζωή. Ο πολλαπλασιασμός των άρτων συνεχίζεται, αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της δικής μας εργασίας αλλά της δικής Του αγάπης που είναι μοίρασμα της ζωής Του μαζί μας.
Την επόμενη ερώτηση την παραφράζουμε: "Του λένε τότε : αν είναι έτσι τα πράγματα , ποιό είναι το σημείο που κάνεις ώστε να μας αποδεικνύει την αξιοπιστία σου και το οποίο σε νομιμοποιεί; εμείς είμαστε οι απόγονοι εκείνων που έφαγαν στην έρημο το μάννα και, όπως λέει η Γραφή: ψωμί απ' τον ουρανό τους έδωσε να φάνε. Εμείς εμπιστευόμαστε τον Μωυσή που μας έδωσε τόσο το Μάνα, το ψωμί για την επιβίωση του λαού, όσο και το Νόμο που, λέγοντας τι θέλει ο Θεός από μας, οδηγεί στο Θεό. Εσύ τι το καλύτερο έχεις να προσφέρεις ;
Ο Ιησούς απαντά : "Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Αυτός που έρχεται κοντά μου ποτέ δε θα πεινάσει κι αυτός που πιστεύει σε μένα δε θα διψάσει ποτέ. "
Ο Ιησούς προσφέρει τον εαυτόν του. Να τρώγει κάποιος «τον Άρτο του Ουρανού», τον Ιησού, σημαίνει να εμπιστεύεται το είναι του στον Ιησού και να δέχεται τη ζωή του Ιησού ως ζωή του, να είναι ο Ιησούς για σένα, για μένα, ότι η τροφή που γίνεται ένα με μένα και με κρατά στη ζωή. Ο μαθητής, ζώντας εν Χριστώ, φτάνει δια του Χριστού στην εν Θεώ ζωή με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος.