Η ευσπλαχνία δεν είναι ελεημοσύνη αλλά η αναγνώριση του άλλου.
Κυριακή 22 Ιουλίου 2018
Την περασμένη Κυριακή διαβάσαμε ότι ο Ιησούς έστειλε τους μαθητές του δύο δύο να κηρύξουν. Τι; μα φυσικά αυτό που κήρυττε εκείνος : "Συμπληρώθηκε ο καιρός και έφθασε η βασιλεία του Θεού. Μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο» (Μκ.1,14). Σήμερα βλέπουμε τους μαθητές να έχουν επιστρέψει από αυτήν την αποστολή.
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο αγ. Ευαγγέλιο 6,30-34
Οι απόστολοι επέστρεψαν στον Ιησού και του διηγήθηκαν όλα όσα έκαναν κι όσα δίδαξαν.Ο Ιησούς τους λέει: «Ελάτε σε μια ερημική τοποθεσία μόνοι σας, για ν’ αναπαυθείτε λίγο»· κι αυτό γιατί ήταν πολλοί αυτοί που πηγαινοέρχονταν, κι ο Ιησούς και οι μαθητές δεν είχαν χρόνο ούτε για φαγητό. Έτσι έφυγαν με το πλοιάριο μακριά από τον κόσμο σ’ ένα ερημικό μέρος. Πολλοί όμως τους είδαν να φεύγουν και τους αναγνώρισαν· έτσι έτρεξαν απ’ όλα τα μέρη με τα πόδια προς τα ’κει κι έφτασαν πριν απ’ αυτούς και μαζεύτηκαν γύρω από τον Ιησού. Όταν εκείνος βγήκε στη στεριά, είδε πολύ κόσμο και τους πλανίστηκε, γιατί ήταν σαν πρόβατα που δεν έχουν βοσκό, κι άρχισε να τους διδάσκει πολλά.
Λόγος του Κυρίου.
Ο Ιησούς τους υποδέχεται, και μαζί, σήμερα θα λέγαμε «έκαναν έναν απολογισμό και αξιολόγησαν την κατάσταση». Οι μαθητές, στην ιεραποστολική τους δράση, είδαν την δύναμη και την αποτελεσματικότητα του Λόγου , γνώρισαν τον ενθουσιασμό, συνάμα όμως γεύτηκαν την πίκρα της αποθάρρυνση της απόρριψης, για την οποία τους είχε ήδη προειδοποιήσει ο δάσκαλος
Ο Ευαγγελιστής τονίζει, το ενδιαφέρον του Ιησού για τους μαθητές του: «Ελάτε όλοι εσείς ιδιαιτέρως, σε μια ερημική τοποθεσία και αναπαυτείτε λίγο». Διότι ήταν πολλοί αυτοί που έρχονταν κι αυτοί που έφευγαν και ούτε να φάνε δεν ευκαιρούσαν. Και με το πλοιάριο αναχώρησαν για μια έρημη τοποθεσία, μόνοι τους.»
Ο ίδιος ο Ιησούς έβρισκε πάντοτε καιρό για να αποτραβηχτεί μόνος, συνήθως σε κάποιο ορεινή περιοχή, για να προσευχηθεί και συνάμα να αναπαυθεί, δείχνοντας έτσι ότι είναι κυρίαρχος του εαυτού του. Ο Ιησους δεν υποκύπτει στο πειρασμό , του «έχω σπουδαία πράγματα να κάνω» και παίρνει της δέουσες αποστάσεις. Η προσευχή , είναι πηγή έμπνευσης και στήριγμα του έργου του· αυτό τώρα προσπαθεί να το εμφυσήσει και να το μάθει στους μαθητές του : να αποσύρονται για να αναλάβουν τις πνευματικές και σωματικές δυνάμεις τους δια μέσου της προσευχής. Η συνεχής με και κάθε κόστος δραστηριότητα, κάνει πολλές φόρες κάποιον να αισθάνεται αναντικατάστατος, να νομίζει ότι είναι στο σωστό δρόμο γιατί κάνει πολλά πράγματα, να εκτιμά ότι η ποσότητα είναι το καλό και όχι η ποιότητα κοκ, το χειρότερο όμως είναι ότι φορτίζεται με αγωνία, αδημονία και ανησυχία.
Ο Ιησούς, λοιπόν, μαθαίνει στους μαθητές του, ότι κατά κάποια χρονικά διαστήματα χρειάζεται να κάνουν μια πράξη ταπεινοφροσύνης, να σταματήσουν για να ξεκουραστούν, να αναλάβουν δυνάμεις, να αναλογισθούν την ποιότητα του έργου που παράγουν, να ανασυνταχθούν, δηλαδή «να ανακτήσουν το νόημα της ζωής τους». Δεν χρειάζεται να αισθανόμαστε ενοχές γιατί κουραστήκαμε και δεν αποδώσαμε ακόμη κάτι περισσότερο. Εκείνο που μετρά είναι, ότι με τον Ιησού και διαμέσου του Ιησού μπορούμε να παράγουμε καρπό. Άλλωστε είναι ο ίδιος προσκαλεί “Ελάτε, σε μια ερημική τοποθεσία... και αναπαυθείτε λίγο”.
Ο Ιησούς σ’ αυτή την κοσμοσυρροή, αναγνώρισε μια υπαρξιακή κρίση την αγωνία, τον κόπο και τη σύγχυση του πλήθους που αναζητά κάτι καλύτερο από αυτό που μέχρι τώρα έχει, τους καταλαβαίνει και κάνει δική του την στεναχώρια και την ταλαιπωρία τους, τους σπλαχνίζεται . Αλλάζει τα προγράμματά του, διακόπτει την ανάπαυσή του, την δική του, και όχι των μαθητών του. Ο Ιησούς θέλει οι μαθητές του να είναι καλά, δεν τους θέλει εξαντλημένους έστω και για καλό σκοπό.
Τα πλήθη συνήθως άγονται και φέρονται από αρχηγούς, ηγέτες και καθοδηγητές, που δεν τα συμπονούν και δεν ενεργούν από ευσπλαχνία, απλά τα χειραγωγούν. Επιζητούν κατά βάση την εξουσία την δε υπηρεσία ως εκπλήρωση υποσχέσεων και απόκτηση για την προσωπικής αίγλης, τις περισσότερες φορές.
Οι άνθρωποι, όμως, έχουν την ανάγκη “ ποιμένων” που να συνδέουν τη ζωή τους με τη ζωή του καθενός. Αναζητούν συμπαραστάτες, συνηγόρους, συνοδοιπόρους και φίλους, οι οποίοι με εμπιστοσύνη να μοιράζονται τη ζωή μαζί τους και όλοι μαζί δημιουργούν. Αναζητούν ένα να περιβάλλον όπου η ζωή όλων να αποκτά ένα όλο και περισσότερο βαθύ και ολοκληρωμένο νόημα. Μια ζωή στην οποία να μην έχει θέση ο φόβος και η καχυποψία, αλλά η εμπιστοσύνη η συμπαράσταση, η σύμπραξη και η αλληλεγγύη. Όπως χαρακτηρίστηκα είπε ο πάπας Φραγκίσκος, ο Ηγέτης πρέπει να είναι ποιμένας, και έχει την μυρωδιά των προβάτων του και όχι των σαλονιών.