Γ΄ Κύκλος 8η Τακτική Κυριακή (Λκ 6,39-45)

Μη βλέπεις μόνο το σκουπιδάκι του διπλανού σου 

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου  2016

Από το κατά Λουκά  Άγιο Ευαγγέλιο  (Λκ 6,39-45)

Ο Ιησούς, με τρεις σύντομες παραβολές και μια προτροπή, συνεχίζει τη μύηση των  μαθητών του στο νόημα που θέλει να δώσει στη ζωή τους, ώστε και εκείνοι με τη σειρά τους να μετέχουν στην προώθηση της Βασιλείας του Θεού μέσα στον κόσμο, τώρα δίπλα στον Ιησού, στη συνέχεια στη θέση του Ιησού και με την έμπνευση του Αγ. Πνεύματος.

Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησούς και μια παρομοίωση: «Μπορεί ένας τυφλός να οδηγήσει έναν άλλον τυφλό; Δεν θα πέσουν κι οι δυο στο χαντάκι; Ένας μαθητής δεν μπορεί να είναι πάνω από το δάσκαλό του· όποιος όμως καταρτιστεί τέλεια, μπορεί να φτάσει το δάσκαλό του.Γιατί βλέπεις το σκουπιδάκι στο μάτι του αδερφού σου και δε νιώθεις ολόκληρο δοκάρι που είναι στο δικό σου μάτι; Πώς μπορείς να λες στον αδερφό σου, “αδερφέ, άφησε να βγάλω το σκουπιδάκι από το μάτι σου”, όταν εσύ ο ίδιος δε βλέπεις ολόκληρο δοκάρι στο μάτι σου; Υποκριτή! Βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδερφού σου».Λόγος του Κυρίου.

Ο Ιησούς δεν είναι κάποιος καθηγητής που παραδίδει γνώσεις σε μαθητές, οι οποίοι,  από αγάπη για τη μόρφωση και αποβλέποντας στον βιοπορισμό, μπήκαν κάτω από την καθοδήγησή του. Ένας τέτοιος καθηγητής δεν μετέχει στη ζωή του μαθητή, μπορεί βέβαια να επηρεάσει τη ζωή του μαθητή, αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός του.  Ο Ιησούς είναι δάσκαλος που διδάσκει τους μαθητές που εκείνος διάλεξε και τους μυεί  στη διδασκαλία και τη ζωή του, αυτός είναι ο σκοπός του. Περισσότερο από τα λόγια, τους διδάσκει μοιραζόμενος τη ζωή μαζί τους με ό,τι αυτό συνεπιφέρει στη ζωή του μαθητή. Μαθητής του Ιησού, με τη σειρά του,  είναι  αυτός που με τη ζωή του δίνει μαρτυρία για τη ζωή που με τον Ιησού Χριστό μοιράστηκε, και που με συνέπεια έζησε και συνεχίζει να ζει, σύμφωνα με την  πίστη στην οποία μυήθηκε.

Οπότε ο Ιησούς για το μαθητή είναι:

α)  ένα παράδειγμα προς μίμηση, 

β) αλλά ακόμη περισσότερο, εκείνος με τον οποίο πρέπει να ταυτίσει τη ζωή, να κάνει, δηλαδή, τη ζωή του Ιησού Χριστού ζωή του.

και γ) η διδασκαλία την οποία ο μαθητής του Ιησού προσφέρει, να μην είναι η δική του, αλλά η  μαρτυρία - μετάδοση ενός τρόπου ζωής και ενός νοήματος ζωής,  που από τον Ιησού έμαθε και με τον Ιησού έζησε και ζει. Η προσπάθειά του να τα μεταδώσει, πρέπει να στηρίζεται,  να εμπνέεται και να ζωογονείται από το ‘Αγ. Πνεύμα.

Ο μαθητής του Χριστού δεν  πηγαίνει σε συνάντηση του άλλου με προκαταλήψεις, για να καταλογίσει ευθύνες και να επιβάλλει διορθωτικές κινήσεις,  άχυρα και δοκάρια, αλλά με πνεύμα ανοιχτό και  με δημιουργική διάθεση μαζί με τον άλλο, να δημιουργήσει μια νέα ζωή. Πλησιάζει τον άλλο για να τον ευαγγελίσει : να του προσφέρει την καλή είδηση και την αλήθεια της ζωής, που από αυτή την αναγγελία απορρέει. Η μαρτυρία γι’ αυτή την είδηση δίνεται  με διαφάνεια και  με συνέπεια των λόγων και έργων, της συμπεριφοράς και της στάσης  ζωής.

Σε έναν κόσμο, όπως το σημερινό, όπου υπάρχει σε πλήρη εξέλιξη  διαπάλη της κουλτούρας του θανάτου (πόλεμοι, εκμετάλλευση, συσσώρευση του πλούτου και εξουσίας στα χέρια λίγων ανεξάρτητα από το ηθικό ή και το ανθρώπινο κόστος, διακίνηση όπλων και ουσιών, ηθική ελαφρότητα από τις εκτρώσεις, μέχρι την εύκολη και αναίτια βία, την κάθε μορφής αδικία, τον ατομικιστικό εγωκεντρισμό κοκ.) και της  κουλτούρας της  ζωής που εκφράζεται με τον αγώνα για  αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και  ειρήνη, είναι εύκολο στον αγώνα αυτόν, σε γενικές γραμμές, να γνωρίζει και να αντιλαμβάνεται ο μαθητής στην πράξη πού να τοποθετηθεί.

Το πρόβλημα έγκειται στη δυσκολία  να εντοπιστεί το δένδρο που κάνει τους καλούς καρπούς, για να το καλλιεργήσει, να το πολλαπλασιάσει, να το μεταφυτέψει, δηλαδή την πραγματικά αποδοτική παρέμβαση, την υπέρβαση  του φόβου που παραλύει τη δράση. Αντί, λοιπόν, να επιμένουμε να περιμένουμε τις μεγάλες επεμβάσεις ή και παρεμβάσεις  που θα εξαλείψουν μια φορά για πάντα τα κακώς κείμενα,  ας αρχίσουμε να παραμερίζουμε τις μικρές καθημερινές κακίες,  την αλληλοπεριφρόνηση, την έλλειψη αλληλεγγύης, να καταδικάζουμε τα αποτελέσματα του αγώνα του άλλου πριν να δούμε τους καρπούς του, ή να καταπολεμάμε τα συμπτώματα του κακού μόνο, και να παραβλέπουμε να αγγίζουμε τις  αιτίες που βρίσκονται από πίσω.