Γ΄ Κύκλος - 9η Τακτική Κυριακή (Λκ 7,1-10)

Η πίστη του ξένου εκδηλώνεται

ως  Απέραντη εμπιστοσύνη στον Ιησού και το  Λόγο του

και ως ευσπλαχνία προς τον πλησίον

Κυριακή  6 Μαρτίου 2016

Ο Ιησούς, αφού ολοκλήρωσε τη διδασκαλία του στην πεδιάδα της Γαλιλαίας, ξεκινά ένα ταξίδι που θα τον φέρει στην Ιερουσαλήμ. Με το σημερινό κεφάλαιο ο Ευαγγελιστής Λουκάς θέλει να δείξει πώς παίρνει σάρκα και οστά η προτροπή του Ιησού: Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του ».

Έτσι, τη διδασκαλία περί ευσπλαχνίας που εξέθεσε, τώρα τη σφραγίζει με έργα ευσπλαχνίας, όπως θεραπείες και παροχή συγγνώμης. Η ευσπλαχνία δεν είναι θεωρίες και καλές προθέσεις, είναι πράξεις. Τα θαύματα που ενεργεί ο Ιησούς, για το ευαγγέλιο μετρούν όχι ως έργα επιβλητικά και αποδεικτικά μιας δύναμής του, αλλά ως έργα ευσπλαχνίας που μαρτυρούν την έλευση του  καινούργιου κόσμου,  της βασιλείας του Θεού ανάμεσά μας

.

Από το κατά Λούκα  Άγιο Ευαγγέλιο

Όταν τελείωσε ο Ιησούς τη διδασκαλία του προς το λαό, πήγε στην Καπερναούμ. Εκεί ο δούλος κάποιου εκατόνταρχου ήταν βαριά άρρωστος, ετοιμοθάνατος. Ο εκατόνταρχος, που αγαπούσε πολύ το δούλο του, όταν άκουσε για τον Ιησού, έστειλε Ιουδαίους πρεσβυτέρους να τον παρακαλέσουν να έρθει να σώσει το δούλο του. Εκείνοι πήγαν στον Ιησού και τον θερμοπαρακαλούσαν: «Αξίζει να τον βοηθήσεις», του έλεγαν, «γιατί αγαπάει το έθνος μας, και τη συναγωγή αυτός μας την έχτισε». Όταν όμως ο Ιησούς προχωρώντας μαζί τους είχε κιόλας φτάσει κοντά στο σπίτι, ο εκατόνταρχος έστειλε φίλους και του είπε: «Κύριε, μην κάνεις τον κόπο· δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου· γι’ αυτό και δε θεώρησα τον εαυτό μου άξιο να σ’ επισκεφθεί. Ένα λόγο πες μόνο, και θα γιατρευτεί ο δούλος μου. Εγώ ξέρω από εξουσία· είμαι άνθρωπος κάτω από εξουσία κι έχω και στρατιώτες στη διοίκησή μου. Στον ένα λέω “πήγαινε” και πηγαίνει, στον άλλο λέω “έλα” κι έρχεται, και στο δούλο μου “κάνε αυτό” και το κάνει». Όταν άκουσε αυτά τα λόγια ο Ιησούς, τον θαύμασε· και γυρίζοντας προς το πλήθος που τον ακολουθούσε είπε: «Σας βεβαιώνω πως τέτοια πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δε βρήκα!»  Όταν οι φίλοι του εκατόνταρχου γύρισαν στο σπίτι, βρήκαν τον άρρωστο δούλο θεραπευμένο.

Λόγος του Κυρίου

α) Ο Ιησούς εκτιμά την ταπεινοφροσύνη και το σεβασμό του Εκατόνταρχου προς το πρόσωπό Του, μιας και  ζητά τη βοήθειά Του μέσω τρίτων, γιατί δεν κρίνει τον εαυτόν του άξιο να τον πλησιάσει. Εκτιμά και τη γενναιοδωρία του και φιλευσπλαχνία του, γιατί ζητά τη χάρη για έναν πολύ κατώτερό του και ακόμη εκτιμά και την ικανότητά  του, αν και είναι εθνικός, να μπορεί να έχει το ανοιχτό μυαλό για να εκτιμήσει και να γνωρίσει την αξία της ιουδαϊκής θρησκείας, στην οποία πρόσκειται φιλικά, αλλά και να δει την επέμβαση της Θεότητας προς χάρη του ανθρώπου στο πρόσωπό του. Γιατί, άραγε, θα ζητούσε τη θεραπεία του υπηρέτη του αν δεν του αναγνώριζε κάτι παραπάνω, που οι γιατροί του δεν μπορούσαν να κάνουν. 

  

β) Ο Ιησούς, Σωτήρας όλων, εκτιμά την πίστη, την εμπιστοσύνη και την ταπεινοφροσύνη που δείχνει ο Εκατόνταρχος και πηγαίνει προς συνάντησή του. Με αυτό τον τρόπο αναγνωρίζει την ικανότητα όλων, ανεξάρτητα από θρήσκευμα και έθνος, να ανοιχτούν με εμπιστοσύνη στο Θεό.

γ) Τι ήταν εκείνο που ώθησε τον Ιησού να πάει σε συνάντηση του εθνικού: η συμπόνια που οδηγεί στην ευσπλαχνία. Χωρίς  συμμετοχή στον πόνο του άλλου, δεν υπάρχει πραγματική αγάπη και αλληλεγγύη.  Για παράδειγμα:  Στις μέρες μας γίνονται πολλές συζητήσεις  για το πώς θα ελευθερωθεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης από  τη μέγγενη της φτώχειας. Ακούγονται πολλές θεωρίες και πολλές από αυτές  μυρίζουν κουλτούρα θανάτου, πχ από τον περιορισμό της αύξησης του πληθυσμού αυτών των Χωρών. Πολύ ωραία, με ποιο μέσον;  Η απάντηση έρχεται αμέσως με τον έλεγχο των γεννήσεων, με μεθόδους που αρχίζουν από  την υποχρεωτική στείρωση μέχρι την άμβλωση, με την καλλιέργεια γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων για μεγαλύτερη απόδοση για να τραφεί περισσότερος πληθυσμός κοκ, αλλά για τον περιορισμό της σπατάλης των πόρων εκ μέρους των πλούσιων λαών και μια πιο δίκαιη κατανομή τους, και αν ακουστεί μένει στα λόγια που πετούν και χάνονται και αν γραφτούν γρήγορα γίνονται γράμμα νεκρό. Και να σκεφτεί κάποιος πως το 25% του πληθυσμού της γης, οι πλούσιοι, καταναλώνουν το 75%  των πόρων, άρα υπέρ-χορταίνουν και πετούν,  και το 75% του πληθυσμού πρέπει να ζει με το 25%, άρα πεινούν και λιμοκτονούν. Πόσοι προτείνουν τα πράγματα να γίνουν ένα προς ένα, επομένως το 25 % να στερηθεί τη σπατάλη του;

Χωρίς τη συμμετοχή στον πόνο των άλλων, με το να στερηθούμε τη σπατάλη μας για να ανασάνουν οι άλλοι, δεν γίνεται. Και τι κάνουμε; Εκλύσεις για φιλανθρωπία, δημιουργούμε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), διενεργούμε εράνους. Αυτά είναι αναγκαία και επιβάλλεται να γίνουν, είναι οι πρώτες βοήθειες, φτάνει να μην μένουμε εκεί όπως συνήθως γίνεται. Πρέπει να αγγίζουμε και να αντιμετωπίζουμε και να θεραπεύουμε  τα ‘δομικά προβλήματα’,  όσο και αν αυτό μας κοστίζει.

δ) Ο τρόπος σκέψης και δράσης του Ιησού μας αποκαλύπτει ακόμη μια φορά ότι ευσπλαχνία, χωρίς διαθεσιμότητα, τα ανοιχτά μυαλά και την  καθαρή καρδιά, δεν υπάρχει, ούτε γίνεται. Ο Ιησούς μάς δείχνει ότι όλοι οι άνθρωποι  έχουν την ικανότητα να ανοιχτούν με πίστη σε Κείνον, και εμείς πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας. Για μας τους Χριστιανούς κάθε άνθρωπος είναι εικόνα και ομοίωση του Θεού, την οποία πρέπει να σεβόμαστε. Ας σκεφτούμε, πώς εμείς κοιτάζουμε με καχυποψία όποιον δεν είναι σαν και μας ή δεν είναι μέλος της κοινότητάς μας, του χωριού μας, του έθνους μας, της εκκλησίας μας και ποια μαρτυρία δίνουμε;

Ε) Ο Ιησούς μάς προτείνει ως παράδειγμα πίστης, όχι έναν ομοεθνή του, ή ένα «δικό του» μαθητή, αλλά έναν εθνικό, έναν που του ζητά κάτι από  αγάπη για κάποιον άλλο, έναν κατώτερό του,  τον υπηρέτη του, και για χάρη του ταπεινώνεται μπροστά Του. Ο Εκατόνταρχος, ορμώμενος από το επάγγελμά του, εκτιμούσε τη δύναμη του Λόγου και εκτιμούσε τα αποτελέσματα, όταν ο λόγος γίνεται δεκτός. Και αυτό το μετάφερε στο πρόσωπο του Ιησού, και επειδή του ζητούσε κάτι που περνούσε τις ανθρώπινες δυνατότητες, αναγνώρισε τη Θεία επέμβαση στο πρόσωπο του Ιησού, και μπορούμε να υποψιαστούμε ότι σε αυτό βοήθησε και η γνώση που είχε του ιουδαϊσμού, κάτι που οι ομόθρησκοι του Ιησού δεν έφταναν να του αναγνωρίσουν. 

Ο μαθητής, λοιπόν, του Ιησού, όπως ο Εκατόνταρχος, πρέπει να πιστεύει και εμπιστεύεται στη Δύναμη του Λόγου του Ιησού, που στην ουσία είναι ο Λόγος του Θεού και στην αποτελεσματικότητά του όταν αυτός γίνεται δεκτός.

Πώς ο Εκατόνταρχος κατέληξε σε αυτή την πεποίθηση;  Σίγουρα είχε ακούσει για τον Ιησού, για το έργο του και τη διδασκαλία του και στοχαζόμενος πάνω σε αυτά, κατέληξε σε αυτό για το οποίο το ευαγγέλιο μας δίνει μαρτυρία.

Η πίστη, ναι, είναι δώρο του Θεού, που δίνει σημεία του μέσα στην ιστορία του ανθρώπου και αυτός μπορεί να τα αναγνωρίσει και να τα αποδεχτεί ή όχι, και αυτό είναι η αξιομισθία του ανθρώπου, να έχει το θάρρος να δεσμεύσει το νόημα της ζωής του πάνω  σε αυτά.   

Ο Ιησούς δεν φοβάται να πάει ενάντια στην πλειοψηφία της κοινής γνώμης της εποχής του και των συμπατριωτών του, που δεν υπολόγιζε για τίποτα τους άλλους αν δεν γινόταν σαν και εκείνους, δηλαδή Ιουδαίος. Δεν υιοθετεί τη γνώμη των πολλών, δεν μένει σιωπηλός.