Αρκετά με την υποκρισία: ας μην υποθέτουμε πάντα ότι τα έχουμε καταλάβει όλα! Γ΄ Κύκλος 8 Τακτική Κυριακή Λκ.6, 39-45

Κυριακή 2 Μαρτίου 2025.

Αρκετά με την υποκρισία: ας μην υποθέτουμε πάντα ότι τα έχουμε καταλάβει όλα!

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκα αγ. Ευαγγέλιο

    Ο Ιησούς αρχίζει σήμερα τη διδασκαλία του με μια παροιμία : "Μήπως μπορεί ένας τυφλός να οδηγεί άλλο τυφλό; και βγάζει και το συμπέρασμα :Δεν πρόκειται να πέσουν κι οι δυο σε λάκκο; Και συνεχίζει με τρεις σύντομες παράβολες να περιγράφει με την εξήγηση της στη ζωή του και στο έργο τον μαθητών του.

  

Ξεκινώντας λέει ότι εστιάζουμε συχνά στα λάθη και τις αδυναμίες των άλλων, χωρίς να λαβαίνουμε και την δική μας πλευρά, ή καλύτερα να υπέρ εκτιμήσουμε το εγώ μας και την ποιότητα του, υποβαθμίζοντας τα δικά μας σφάλματα και τις αδυναμίες και να ανάγουμε το εγώ μας σε ‘υπόδειγμα’: και αυτό μπορεί να μας εμποδίζει στην σωστή αναζήτηση του Καλού και να αποδυναμώσει την ικανότητά μας να είμαστε Φως για μας και για τους άλλους και να μην μπορούμε να ανοιχτούμε στο πραγματικό καλό που έρχεται να μας συναντήσει Εκτιμώντας ότι το μόνο καλό που υπάρχει είναι η προκατάληψη μας . Η ιστορία των δύο τυφλών μας λέει ότι δεν είναι δυνατόν να βοηθήσουμε τον άλλο που αναζητά την βοήθεια μας , για τα φύγει από τα αδιέξοδα, απλά βλέπουμε την πραγματικότητα με τα δική μας οπτική γωνιά και προσπαθούμε τη το καλό είναι να διατηρηθεί το ίδιο όραμα με ο δικό μας, και όχι μόνο δεν ερχόμαστε σε βοήθεια του άλλου, αλλά και εμείς να μην μπορούμε να ‘δούμε’ το δικό μας καλό ξεπερνώντας τις προκαταλήψεις μας, ουτε τον αλλο πραγματικά μπορούμε να βοηθήσουμε τον άλλον που αναζητά μια διεξοδο για κατι ο καλύτερο από το ‘τετριμμένο’. Δεν να δούμε το νέο που έρχεται να μας μια νέα κατανόηση αυτού που βιώνουμε ούτε αφήνουμε και τον άλλο να επωφεληθεί.

Ο Ιησούς είναι ο νέος φορέας και δάσκαλο αυτής της αλλαγής του υπαρξιακού βιώματος μας, και εμείς έχουμε μάτια και δεν βλέπουμε.

Η ιστορία του άχυρου και του δοκαριού μας προειδοποιεί ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας. Δεν μπορώ να εξηγήσω μια νέα προοπτική σε μένα και στους άλλους, αν δεν την έχουμε βιώσει πρώτα στη ζωή μας. Δεν μπορώ να προσποιούμαι ότι αλλάζω τα πράγματα παραμένοντας σ’ αυτά “που μας μάθανε”.

    Ο Ιησούς είναι ο πρώτος που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως γιο του Υψίστου και κυριολεκτικά «σπαταλά» τη ζωή για να πείσει τους άλλους γιαυτο που είναι και για να πείσει τους άλλους αυτό που προτείνει είναι ότι το Καλύτερο.. Ο Ιησούς το κανε πρώτος μελετώντας τις Γραφές, προσπαθώντας να δει πως μπορεί να εκπληρωθούν, οι προδοσίες και οι αναμονές του λαού.
    Η ιστορία του ανθρώπου που αντλεί τον θησαυρό της καρδιά του, αντλεί από το καλό ή το κακό θησαυρό που βρίσκεται μέσα μας. Το να είμαι καλός ή κακός, είναι και ζήτημα “ζήτημα ζυγαριάς” με τι μετρά και σταθμά και κριτήρια που περνώ τις αποφάσεις . Πρέπει λοιπόν πρώτα να διακρίνω μέσα του καλό και αυτό το βγάλω προς τα έξω.

Για του μαθητές του Ιησού ένα μόνο κριτήριο υπάρχει ο Λόγος του Θεού και όχι το εγώ μου το πως εγώ κρίνω τι είναι το καλό τον θησαυρό το καλό.

Το ταξίδι του Ιησού προς την Ιερουσαλήμ εκφράζει το προσωπικό του ταξίδι αδειάσματος “του εγωισμού του” για χάρη των ανθρώπων και για να υλοποιήσει την ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Πατέρα. Αυτό αναδύεται όλο και περισσότερο με τα λόγια του και με τα έργα και πως συνυπάρχει και συναναστρέφεται τους συνανθρώπους του.