Η σημερινή περικοπή του ευαγγελίου απαρτίζεται από δύο μέρη: Το πρώτο αναφέρεται σε κάποια σύγχρονα συμβάντα και το δεύτερο σε μια παραβολή. Και τα δύο είναι συνδεμένα με την ιδέα της μεταστροφής και την αντίληψη «περί Θεού» της εποχής, στην προκειμένη περίπτωση, των Γαλιλαίων που εκτέλεσε ο Πιλάτος και των εργατών που καταπλακώθηκαν από την κατάρρευση του πύργου. Το συμπέρασμα για την εποχή ήταν πως για να τα πάθουν αυτά κάτι το κακό έκαναν και τιμωρούνται και αφού δεν συνέβησαν σε μας, εμείς είμαστε οι καλοί.
«Τι έκανα για να το αξίζω αυτό;» ακούμε ή και λέμε... και στη δική μας ζωή όταν συμβαίνουν συγκλονιστικά γεγονότα, οι ίδιες προκαταλήψεις συχνά επιπλέουν : Η ιδέα ενός Θεού που ανταμείβει τους καλούς και τιμωρεί τους κακούς, που εξακολουθεί να κυκλοφορεί σαν ιός σε μια συγκεκριμένη θρησκευτική νοοτροπία, μας εμποδίζουν να συλλάβουμε όλο τους το βάθος.
Ο Ιησούς καταρρίπτει την έννοια του Παντοδύναμου και «υπερβολικά ανθρώπινου» Θεού. Καταστρέφει την εξίσωση αμαρτία = τιμωρία και, κατά συνέπεια, τον πειρασμό να πιστέψουμε ότι η ανθρωπότητα πρέπει να χωριστεί σε καλούς και κακούς, αγίους και αμαρτωλούς. Ο κόσμος αποτελείται από «ληστές, σταυρωμένους στο σταυρό» που ο Θεός εξίσου ως παιδιά του, τα αγαπά και όχι για την καλή ή κακή ηθική τους απόδοση.
Ένας Θεός που θα αγαπούσε με βάση την ηθική θα έπαυε να είναι ο Θεός = Αγάπη που δίνεται- αγαπά ως ανταμοιβή στους ‘καλούς’, αλλά επειδή δεν μπορεί να μην Αγαπά γιατί είναι η Αγάπη. ΄Οπως το φως δεν μπορεί να μην φωτίσει...
Ο Παύλος προσπάθησε «να τραυλίσει» κάτι για την ουσία του Θεού, ο ονομαζόμενος « Ύμνος στην Αγάπη» του Αγ. Παύλου δεν είναι τίποτα άλλο από έναν ύμνο στον Θεό που είναι η Αγάπη: Είναι μεγαλόψυχος, καλός, όχι ζηλιάρης. Δεν καυχιέται, δεν υπερηφανεύεται, δεν είναι αγενής, δεν αναζητά τα δικά του, δεν προκαλεί θυμό, δεν παρακολουθεί τα λάθη, δεν χαίρεται για την αδικία, αλλά χαίρεται με την αλήθεια. «Τα πάντα τα αντέχει, τα πάντα πιστεύει, τα πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει» (Α Κορ. 13:4-7). Αυτός είναι ο Θεός του Ιησού. Με την παραβολή ο Ιησούς υπογραμμίζει ότι η υπομονή του Θεού, η γενναιοδωρία του προς εμάς, δεν σημαίνει ότι η κρίση του Θεού καταργείται. Αντίθετα, ο Ιησούς μας επιβεβαιώνει ότι αν δεν παράγουμε καρπό καταστρέφουμε τη ζωή μας, πηγαίνουμε στην καταστροφή. Ας βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι «η κρίση του Θεού» δεν σημαίνει ότι ο Θεός, απ’ έξω, έρχεται να καταστρέψει ένα φυτό που είναι από μόνο του απολύτως πλούσιο και ζωτικό, αλλά ότι το ίδιο το φυτό, μακριά από το χυμό του Θεού, αναπόφευκτα τελικά στεγνώνει και ξεραίνεται .
Αν η Σαρακοστή έχει κάποιο νόημα είναι εκείνο της αποτοξίνωσής μας από μια ψεύτικη εικόνα του Θεού. Πρέπει να μετανοήσουμε, να μεταμορφώσουμε τη νοοτροπία μας, να σταματήσουμε να κάνουμε λάθος για αυτόν, γιατί, όπως είπε ο Turoldo: «Το να κάνουμε λάθος για τον Θεό είναι τραγωδία, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί, γιατί τότε κάνουμε λάθος για τον κόσμο, την ιστορία, τον άνθρωπο, τον εαυτό μας. Κάνουμε ένα λάθος στη ζωή». Ο Θεός δεν είναι απλά ένα ‘κάδρο’ παρά ξενο, ψηλά κρεμασμένο σαν κάτι να θυμίζει και ο Χριστιανισμός δεν είναι φολκλόρ που εμπνέει νοσταλγία γιαυτό που ήταν, “οι ωραίοι καιροί”!!! ...που όμως πέρασαν και που οι πρακτικές τους εξυπηρέτησαν τις ανάγκες ενός “καιρού” τότε ή και ενός τόπου.