​ H μοιρασιά των αγαθών κάνει θαύματα. ​ Β΄ Κύκλος 17η Τακτική Κυριακή, Ιωα. 6,1-15

 Κυριακή 25  Ιουλίου 2021

    Ο κόσμος που μπορεί, ακολουθεί τον Ιησού στις πεδιάδες της Γαλιλαίας για να τον ακούσει. Δεν πεινά μόνο  πνευματικά, για κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του, αλλά πεινά  και από έλλειψη τροφής. Ο Ιησούς βλέπει τις ανάγκες του πλήθους, αλλά για να τις ικανοποιήσει  θέλει την ενεργή συμμετοχή των μαθητών του !

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη ΄Αγιο Ευαγγέλιο 6,1-15

Μετά απ’ αυτά ο Ιησούς έφυγε για την άλλη όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας, που λεγόταν Τιβεριάδα. Τον ακολούθησε πλήθος πολύ, γιατί έβλεπαν τα θαύματα θεραπείας των ασθενών, που έκανε. Ο Ιησούς τότε, ανέβηκε σ’ ένα λόφο κι εκεί καθόταν με τους μαθητές του. Πλησίαζε το Πάσχα, η γιορτή των Ιουδαίων. Καθώς σήκωσε τα μάτια ο Ιησούς και είδε ότι πολύς κόσμος ερχόταν προς το μέρος του, λέει στο Φίλιππο: «Από πού μπορούμε ν’ αγοράσουμε ψωμί, για να φάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι;» Αυτό το είπε για να δει τι θ’ απαντούσε ο Φίλιππος, γιατί ο ίδιος ήξερε τι έμελλε να κάνει. Ο Φίλιππος του απάντησε: «Ακόμα και διακόσια δηνάρια να δώσουμε για ψωμιά, δε θα φτάσουν ώστε να πάρει ο καθένας ένα μικρό κομμάτι». Ο Ανδρέας, ένας από τους μαθητές του και αδερφός του Σίμωνα Πέτρου, του λέει: «Είναι εδώ ένα παιδί που έχει πέντε κρίθινα ψωμιά και δύο ψάρια· αλλά τι είναι αυτά για τόσους ανθρώπους;» Τότε είπε ο Ιησούς: «Φροντίστε να καθίσουν οι άνθρωποι κάτω για φαγητό». Το χορτάρι στην περιοχή ήταν πολύ. Κάθισαν λοιπόν κάτω· οι άντρες ήταν περίπου πέντε χιλιάδες. Πήρε τότε ο Ιησούς τα ψωμιά και, αφού είπε ευχαριστήρια προσευχή, τα μοίρασε στους μαθητές και οι μαθητές στον κόσμο που είχε καθίσει κάτω· παρομοίως κι από τα ψάρια έδινε όσο ήθελαν. Όταν χόρτασαν, λέει στους μαθητές του: «Μαζέψτε τα κομμάτια που περίσσεψαν, για να μην πάει τίποτε χαμένο». Τα μάζεψαν, λοιπόν, και γέμισαν δώδεκα κοφίνια με περισσεύματα από τα πέντε κρίθινα ψωμιά, κομμάτια που είχαν περισσέψει απ’ αυτούς που έφαγαν. Όταν οι άνθρωποι είδαν πως έκανε ένα τέτοιο θαύμα ο Ιησούς, έλεγαν: «Σίγουρα αυτός είναι ο προφήτης που περιμένουμε να έρθει στον κόσμο». Ο Ιησούς όμως, επειδή κατάλαβε πως σκόπευαν να έρθουν να τον αρπάξουν για να τον κάνουν βασιλιά, έφυγε πάλι και πήγε στο βουνό ολομόναχος.

Λόγος του Κυρίου

Ο Ιησούς επιδιώκει να  είναι οι μαθητές του εκείνοι που θα λύσουν το πρόβλημα της έλλειψης τροφής του κόσμου, αφού όμως πρώτα  το συμμεριστούν, νοιώσουν την επιτακτική ανάγκη του για τροφή, και κάνουν το πρόβλημα και δικό τους. 

Με την απάντηση που δίνουν στον Ιησού, οι μαθητές δείχνουν να έχουν κατανοήσει την ανάγκη, αλλά δηλώνουν ανήμποροι να κάνουν κάτι, επειδή το πρόβλημα μοιάζει  να είναι τεράστιο και ξεπερνά τις δυνάμεις τους. Ο Ιησούς δεν τους  θέλει παθητικούς,  αλλά ενεργούς  και συνεργάτες.

Του παρουσιάζουν, λοιπόν, ένα μικρό παιδί που ξεχωρίζει από το πλήθος, εξαιτίας της προνοητικότητάς του. Είχε προβλέψει ότι δεν θα υπάρχει φαγητό και μερίμνησε έτσι ώστε ο ίδιος να μη βρεθεί απροετοίμαστος, αλλά και γιατί όχι, να έχει μαζί του  αρκετό φαγητό και για μερικούς ακόμη, ώστε να «βγάλει» και κάτι. Πάνω σ’ αυτήν την προνοητικότητα  ακουμπάει ο Ιησούς για να δώσει λύση.

Ο Ιησούς, πάντοτε,  ξεκινά να ενεργεί, αξιοποιώντας το καλό που ήδη υπάρχει, και το πολλαπλασιάζει προς όφελος όλων. Η  προνοητικότητα του παιδιού, το καθιστά, παρά την ηλικία του, ωριμότερο από πολλούς άλλους, και γίνεται αιτία να ωφεληθούν πολλοί. O Ιησούς δε δημιουργεί κάτι καινούργιο, πολλαπλασιάζει αυτό που υπάρχει. 

Αν σκεπτόμαστε τι μας λείπει, τότε αυτό μας καταπλακώνει. 

Αν σκεφτόμαστε όσα  έχουμε, τότε παίρνουμε δύναμη. 

Μπορούμε πάντοτε να κάνουμε κάτι, χωρίς να ζητάμε το υπερβολικά μεγάλο.

Η  ρητορική ερώτηση του Ιησού «Από πού θα αγοράσουμε ψωμιά για να φάνε αυτοί;»  προς το Φίλιππο, είναι μια πρόκληση τόσο προς εκείνον τότε, όσο  και σ’ εμάς σήμερα, για να κρατάμε τα μάτια μας ανοιχτά στα προβλήματα που υπάρχουν γύρω μας, να μην τα αγνοούμε και να μην αδιαφορούμε επειδή μας φαίνονται δύσκολα, ούτε να  τα προσπερνάμε. Ο Ιησούς δε μας ζητά να τα αντιμετωπίσουμε μόνοι και να τα λύσουμε. Ζητά τη διαθεσιμότητά μας ώστε  μαζί Του, και μαζί με τους άλλους, να προσπαθήσουμε να βρούμε τη λύση και εκείνος επιβραβεύει την καλή μας διάθεση. 

Το παιδί βάζει στη διάθεση του Ιησού το ψωμί και τα ψάρια του  και ο Ιησούς τα καθιστά σημεία της παρουσία της Πρόνοιας της Βασιλείας του Θεού στον Κόσμο, και δίνει μια πρόγευση του  «τώρα»  της  ερχόμενης Βασιλείας του Θεού.

Μια ακόμη σημείωση : "Μαζέψτε τα κομμάτια που περίσσεψαν, ώστε να μη χαθεί τίποτα".

Ο καθημερινός άρτος που ζητάμε στο «Πάτερ ημών, είναι το κεντρικό  σύμβολο της ζωής μας, της ύπαρξής μας, αυτό για το οποίο προσευχόμαστε και που είναι σημείο της παρουσίας της Βασιλείας του Θεού. Στην ενδιάμεση πορεία που τώρα βρισκόμαστε, κατακερματισμένοι από τις χίλιες τόσες επιθυμίες μας, που μας άγουν και μας και φέρουν και που συχνά είναι αλληλοσυγκρουόμενες, αυτό το ψωμί γίνεται για μας οδοδείκτης προσανατολισμού και ενότητας τόσο με τους συνανθρώπους μας όσο και με τον Θεό. Ζητάμε τόσο το ψωμί που μας τρέφει και μας κρατά στην επίγεια ζωή, όσο και τον Ευχαριστιακό Άρτο, το Χριστό, που μας ενώνει μαζί του και  μας εισάγει στην εν Θεώ Ζωή. 

Ο Χριστός μας ζητά να έχουμε ανοιχτά τα μάτια στις ανάγκες των άλλων, να έχουμε τη διάθεση να τις αντιμετωπίσουμε. Όταν εστιάζουμε το ενδιαφέρον μας στο κοινό καλό, και όχι μόνο στο προσωπικό καλό, λύση πάντα βρίσκεται. Επιδιώκοντας το   κοινό καλό, ελευθερώνουμε τον εαυτό μας από τον εγωισμό μας, και κάνουμε χώρο στον άλλο ,να ζήσει  μαζί μας  και δίπλα μας 

Ιδού το ευαγγέλιο: ο Ιησούς, από εμένα (το μαθητή), δεν απαιτεί ικανότητα και αποτελεσματικότητα στο να λύνω τα προβλήματα των άλλων» αλλά μου ζητά τη διαθεσιμότητά μου  και τη συνεργασία  μαζί Του, ώστε, αξιοποιώντας τις ικανότητές  μου,  μαζί  με μένα να λύσει  τα προβλήματα των άλλων. Η οικοδόμηση της Βασιλείας του Θεού αρχίζει με  αυτό που ο άνθρωπος διαθέτει, με  αυτό που μπορεί να συνεισφέρει