Κυριακή
28 Ιουνίου 2020
Όλο
το 10ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίο ευαγγελίου,
μέρος του οποίου είναι η σημερινή μας
περικοπή, είναι μια συλλογή Λόγων του
Ιησού με πολύτιμες συμβουλές για εκείνους
που θέλουν να είναι πραγματικοί μαθητές
του Ιησού Χριστού και
κήρυκες του ευαγγελίου του.
Ανάγνωσμα
από κατά Ματθαίο ΄Αγιο Ευαγγέλιο (Μτ.
10, 37- 42)
«Όποιος αγαπάει τον
πατέρα του ή τη μητέρα του παραπάνω από
μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου.
Κι όποιος αγαπάει το γιο του ή τη θυγατέρα
του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος
για μαθητής μου. Επίσης όποιος δεν
παίρνει το σταυρό του και δε με ακολουθεί,
δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Όποιος
προσπαθήσει να σώσει τη ζωή του θα τη
χάσει, κι όποιος χάσει τη ζωή του για
μένα, θα τη σώσει».
«Όποιος δέχεται εσάς
δέχεται εμένα, και όποιος δέχεται εμένα
δέχεται αυτόν που μ’ έστειλε στον κόσμο.
Όποιος δέχεται έναν προφήτη, επειδή τον
πιστεύει για προφήτη, θ’ ανταμειφθεί
σαν να ήταν ο ίδιος προφήτης. Επίσης
όποιος δέχεται έναν ευσεβή, γιατί τον
πιστεύει για ευσεβή, αυτός θ’ ανταμειφθεί
σαν να ήταν ο ίδιος ευσεβής. Κι όποιος
δώσει σ’ έναν απ’ αυτούς τους άσημους
ένα ποτήρι κρύο νερό επειδή είναι μαθητής
μου, αλήθεια σας λέω, θα λάβει την αμοιβή
του».
Λόγος
του Κυρίου
Το
σημερινό ευαγγέλιο, από την πρώτη του
κιόλας φράση μας αφήνει με ανοιχτό το
στόμα, έκπληκτους : «Όποιος αγαπάει τον
πατέρα του ή τη μητέρα του παραπάνω από
μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου.
Κι όποιος αγαπάει το γιο του ή τη θυγατέρα
του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος
για μαθητής μου». Αναρωτιόμαστε: είναι
δυνατόν, ο Ιησούς μας ζητά να αγνοήσουμε
τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα, αυτά που
μας έδωσαν τη ζωή, που μας οδηγούν στην
ωριμότητα και που μας μαθαίνουν να
είμαστε άνθρωποι; Ο ίδιος δεν είπε ότι
πρέπει να αγαπάμε τον πλησίον όπως τον
εαυτόν μας; Και ποιος είναι πιο πλησίον
από τους γονείς και τα παιδιά στην
οικογένεια; Και ο ίδιος δεν είναι που
σε άλλες ευκαιρίες υπογράμμιζε τον
σεβασμό για τους γονείς; Λέει και ξελέει;
Χρειάζεται
λοιπόν να διευκρινίσουμε και να αποδώσουμε
το αληθινό νόημα όσων λέει. Ο Ιησούς,
για να τραβήξει τη προσοχή των ακροατών
του δεν δίσταζε να χρησιμοποιήσει στην
ρητορική του, θα λέγαμε σήμερα, την
παραδοξολογία και την υπερβολή. Δεν
θέλει να υποβαθμίσει ή και να καταστρέψει
τα ανθρώπινες σχέσεις εντός της
οικογένειας προς όφελος, της σχέσης
της δικής του με τον μαθητή του και τον
Θεό. Θέλει να υπογραμμίσει πως η σχέση
των μαθητών του μεταξύ τους και μαζί
του πρέπει να είναι ακόμη πιο έντονη
από αυτήν που βιώνουν μέσα στην
οικογένεια.
Η
δύναμη της αγάπης, που εκδηλώνεται μέσα
στην οικογένεια από τους ισχυρούς
δεσμούς αγάπης που συνδέουν τα μέλη της
, γίνεται μέσον υπόδειξης του σημείου
που πρέπει να φτάσουν, αλλά και να
ξεπεράσουν, οι σχέσεις μεταξύ μαθητών
και Εκείνου και των μαθητών μεταξύ τους
ώστε να μπορέσουν να ανακαλύψουν τι
σημαίνει πραγματικά: Είμαστε Εκκλησία.
Είμαστε το Σώμα του Χριστού (Ρωμ 12.5).
Γύρω από τον Ιησού Χριστό γεννιέται
κάτι τελείως καινούργιο.
Βέβαια,
δεν χρειάζεται και μεγάλη σοφία για να
καταλάβουμε ότι τα πάντα αναπτύσσονται
και ολοκληρώνονται στα οικογενειακά
πλαίσια. Για παράδειγμα, οι ανθρώπινες
σχέσεις πραγματικής αγάπης εκδηλώνονται
και με την δικαιοσύνη, την ειρήνη, το
σεβασμό της αξιοπρέπειας του άλλου και
της προστασίας της αξιοπρέπειας του,
με τους αγώνες για την επίτευξη του
κοινού καλού, με τη συγνώμη, την συγχώρηση,
την ευσπλαχνία και την συμπόνια, και
αυτά πρέπει να ευαγγελισθούν και με τη
σειρά τους να ευαγγελίζουν. Όλα αυτά
μπορεί, ως σπόρος, να ξεκινούν από την
οικογένεια ωστόσο όχι πάντοτε, αλλά
για αναπτυχθούν και να δώσουν καρπούς,
αναζητούν έναν ευρύτερο χώρο και πιο
ανοιχτούς ορίζοντες από μια οικογένεια.
Όποιος
δεν παίρνει το σταυρό του και δε με
ακολουθεί, δεν είναι άξιος για μαθητής
μου”.
Η αποδοχή του Ευαγγελίου δεν είναι
εύκολο πράγμα διότι το ευαγγέλιο που
προσκομίζουν οι απόστολοι απαιτεί από
τον ακροατή να πάρει ριζοσπαστική
απόφαση και θέση και να δώσει μια απάντηση
χωρίς συμβιβασμούς και πρέπει το
ευαγγέλιο να είναι το βασικό κριτήριο
για οποιαδήποτε επόμενη επιλογή της
ζωής του, και όχι όπως και τώρα έτσι
και αύριο, βλέπουμε τι συμφέρει.
Ο
Σταυρός , στην προκείμενη περίπτωση,
δεν σημαίνει να υπομείνουμε τις
αντιξοότητες της ζωής, τον πόνο της και
τη δυστυχία της με καρτερικότητα και
μοιρολατρικά , το αντίθετο. Παίρνω τη
ζωή μου στα χέρια μου και ταυτίζομαι με
τη ζωή του Χριστού έτσι που να αντιμετωπίζω
την ζωή μου όπως ο Ιησούς την αντιμετώπισε
και την έζησε ως δώρο για την Σωτηρία
του κόσμου.
Ο
Σταυρός για τον Χριστιανό δεν είναι το
σύμβολο του πόνου, της δυστυχίας και
της υποταγής και γι΄ αυτό σώζει, αλλά
είναι σύμβολο της δύναμης της αγάπης,
της αγάπης άνευ όρων, που μπορεί να
οδηγήσει όχι απλά στο θάνατο αλλά στην
Νίκη επί του Θανάτου.
Η
ζωή με τον Χριστό είναι μια νέα ζωή που
μας οδηγεί στη μεταμόρφωση. «΄Οποιος
χάσει τη ζωή του για μένα, θα τη σώσει»·
αυτό σημαίνει πως η αλλαγή και η
μεταμόρφωση δεν μπορεί να είναι
αποτέλεσμα μιας επανάληψης, μιας
μεταρρύθμισης, μιας επισκευής του ήδη
υπάρχοντος , αλλά μιας ολοκληρωτικής
μεταμόρφωσης . «Όποιος προσπαθήσει να
σώσει τη ζωή του θα τη χάσει», δηλαδή
τα πάντα, ακόμη και οι οικογενειακοί
δεσμοί πρέπει να κρίνονται με βάση το
Ευαγγέλιο.
Το
σημερινό Ευαγγέλιο τελειώνει με αυτήν
την έκφραση : "«Όποιος
δέχεται εσάς δέχεται εμένα, και όποιος
δέχεται εμένα δέχεται αυτόν που μ’
έστειλε στον κόσμο."...
“Κι όποιος δώσει σ’ έναν απ’ αυτούς
τους άσημους ένα ποτήρι κρύο νερό επειδή
είναι μαθητής μου, αλήθεια σας λέω, θα
λάβει την αμοιβή του»". Μαθητής δεν
είναι μόνο εκείνος που έχει ως ανώτερο
κριτήριο στη ζωή του την αγάπη για τον
Θεό, αλλά και εκείνος που ξέρει να
καλωσορίζει τον μικρό, τον αδύναμο, τον
ασήμαντο που είναι εικόνα του Ιησού
και του Θεού Πατέρα.