Η δύναμη του Θεού είναι παρούσα στα μικρά, καθημερινά πράγματα.
Κυριακή 17 Ιουνίου 2018
Το σημερινό Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει τον Ιησού, ο οποίος με δύο παραβολές , εκείνης του σπόρου που μεγαλώνει από μόνος του και εκείνη του σπόρου σιναπιού που κρύβει μια τεράστια δύναμη μέσα του, να προσπαθεί να βοηθήσει τους μαθητές του, τους τότε αλλά και τους σημερινούς, να ανακαλύψουν τη μυστηριώδη παρουσία του Θεού, στην προκειμένη περίπτωση του Καινούργιου Κόσμου της βασιλείας του Θεού, ξεκινώντας από τα μικρά πράγματα της καθημερινής ζωής των μαθητών του σε συμβίωση με τη.
[Η παραβολή είναι ένα τυπικό στοιχείο του λόγου του Ιησού , χρησιμοποιεί συγκρίσεις και ομοιότητες, που πρέπει να ερμηνευθούν, και κάνει τους ακροατές να σκεφτούν να αποφασίσουν να πάρουν θέση και, δεδομένου ότι ο Θεός σέβεται την ελευθερία των ανθρώπων, το νόημα μπορεί να είναι φωτεινό για εκείνους των οποίων οι καρδιές είναι ανοιχτές στο Μυστήριο του Θεού. ενώ παραμένει αινιγματικός και ασαφής για όσους δεν ενδιαφέρονται για τον Κύριο και των οποίων η ψυχή είναι απασχολημένη σε άλλα ενδιαφέροντα.]
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο άγιο ευαγγέλιο .(Mκ 4,26-34)
Εκείνο τον καιρό ο Ιησούς έλεγε : «Με τη βασιλεία του Θεού συμβαίνει ό,τι με τον άνθρωπο που σπέρνει το σπόρο στη γη:κοιμάται τη νύχτα και ξυπνάει την ημέρα, κι ο σπόρος βλασταίνει κι αυξάνει με τρόπο που ο ίδιος δεν ξέρει. Η γη καρποφορεί από μόνη της: στην αρχή βλαστάρι, ύστερα στάχυ και τέλος μεστωμένο σιτάρι στο στάχυ. Όταν ωριμάσει ο καρπός, αμέσως αρχίζει να θερίζει, γιατί ήρθε ο καιρός του θερισμού»
Έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Με τι να παρομοιάσουμε τη βασιλεία του Θεού ή με ποια παραβολή να την παραστήσουμε; Μοιάζει με σπόρο σιναπιού, που όταν τον σπείρουνε στη γη, είναι ο μικρότερος απ’ όλους τους σπόρους που σπέρνονται. Μετά τη σπορά, όμως, βλασταίνει και γίνεται μεγαλύτερο απ’ όλα τα λαχανικά. Κάνει τόσο μεγάλα κλαδιά, ώστε τα πουλιά να μπορούν να φωλιάζουν στη σκιά του».
Έτσι με πολλές παρόμοιες παραβολές τούς κήρυττε το μήνυμά του, σύμφωνα με τη δυνατότητα που είχαν να καταλαβαίνουν. Χωρίς παραβολές δεν τους κήρυττε το λόγο, όλα όμως τα εξηγούσε ιδιαιτέρως στους μαθητές του.
Λόγος του Κυρίου
Έχουμε ξεχάσει να θαυμάζουμε, να ενθουσιαζόμαστε, μπροστά στα μικρά της ζωής και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το Μεγαλείο του Θεού, που διηγείται και αποκαλύπτει ένας μικροσκοπικού μέγεθος σπόρος… προσπερνάμε αδιάφορα και δεν αντιλαμβανόμαστε Μυστήριο, του χθες του σήμερα αλλά και του αύριο που κρύβει ή για το μέλλον που μιλά ένα δροσερό βλαστάρι και το αύριο που προεικονίζει ένα μπουμπούκι που ανοίγει! Στις μεγάλες πραγματικότητες που παραπέμπουν ...
Δεν υπάρχει «γνώση Θεού» χωρίς τον θαυμασμό εκείνου που εκπλήσσεται μπροστά στα δημιουργήματα και στο μυστήριο που μας διηγούνται και μας καταπλήσσει. Η Σοφία δεν δίδεται σε πρόσωπα που δεν εκπλήσσονται από τη μοναδικότητα, την αλήθεια , την ομορφιά και την καλοσύνη της φύσης, που δεν είναι ανοικτά στο δέος και την απορία,
Όλοι είμαστε γόνιμο έδαφος για σπορά και βλάστηση, κανένας άνθρωπος δεν αποκλείεται. Στον άνθρωπο ο σπόρος δωρίζεται, αλλά σ΄ αυτόν αφήνεται η προστασία και η φροντίδα να μην πάει χαμένος ο σπόρος και η ενέργεια που κρύβει. Όλοι μπορούν να το επιτύχουν, φτάνει να έχουν τα μάτια ζωντανά και ανοιχτά για να δουν και να βιώσουν την παρουσία και την ενέργεια του σπόρου -Λόγος του Θεού ή πίστη- και να συνεργαστούν και να αλληλοεπιδράσουν μαζί του για να μην χαθεί κανένας σπόρος. Η απόδοσή του σπόρου είναι δυσανάλογη σε σύγκριση με το μέγεθος του. Όπως ο σπόρος και η δημιουργία εξελίσσονται και αναπτύσσονται έτσι το Καλό και η Αλήθεια δωρίζονται σταδιακά αναπτύσσεται η κατάκτησης τους και η κατανόηση τους , έστω και μέσα σε αγκάθια, και την στιγμή που αποκαλύπτονται, ανοίγουν καινούργιους δρόμους ώστε ο άνθρωπος να εξανθρωπίζεται όλο και περισσότερο και το “κατ’ εικόνα και ομοίωση” να είναι πάντοτε πιο κοντά στο πρότυπο.
Μπορεί στα μάτια μας ο σπόρος να φαίνεται μικρός, η δύναμη και η ενέργεια να μην ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας· κι ας μας φαίνεται μικρός κι ας μην είναι τόσο επιβλητικός, είναι όμως ικανός να προσφέρει με την απόδοση του να προσφέρει δροσιά σε κάποιους, ξεκούραση σε άλλους, καταφύγιο σε μερικούς. Αυτά όμως τα βλέπουν και τα καταλαβαίνουν όσοι έχουν μάτια που βλέπουνε και αυτιά που ακούνε, όπως λέει και ο Ιησούς, και γίνονται αντιληπτά από εκείνους που μπορούν να δουν και να εκτιμήσουν την ενέργειά του.
Ο πάπας Φραγκίσκος -μετά τον οποίο η εικόνα της “παποσύνης” θα έχει εντελώς αλλάξει, για την χαρά των πολλών και την θλίψη των ολίγων- που δεν δογματίζει αλλά καλοσυνάτα ενθαρρύνει συμβουλεύοντας, και βοηθά να κάνει να καταλάβουν οι πιστοί που είναι επιστρατευμένοι στις φροντίδες όπως ο κάνει ο κάθε εφημέριος της όποιας ενορίας, λέει : “Εάν εσύ βοήθησες έστω και έναν μόνο να αισθανθεί και να είναι καλύτερα ως άνθρωπος, τότε η ζωή σου δικαιολόγησε την ύπαρξη σου”!
Συνοψίζοντας. Ο Θεός εργάζεται μέσα στην ιστορία μας και είναι παρών μέσα στη σιωπή και στα μικρά έργα και εμείς το αντιλαμβανόμαστε όταν ξέρουμε να θαυμάζουμε. Ο κόπος και η φροντίδα και η απόδοση της Βασιλείας του Θεού «τρέχει» με τους βέβαιους καιρούς της αιωνιότητας και όχι με τους αβέβαιους χρόνους της καθημερινής μέτρησης του κέρδους μιας επένδυσης. Ο ρυθμός του Λόγου του Θεού είναι η σταδιακή μεταμόρφωση της πραγματικότητας σε κάτι το ολοκαίνουργιο μια φορά για πάντα, και όχι της εντυπωσιακής και γρήγορης επισκευής που, πρόσκαιρα, μπορεί να αποδώσει μέχρι... την επόμενη γρήγορη επισκευή, που πάντοτε μια πρόσκαιρη επισκευή θα είναι.