Η συγχώρεση: Να νοιώσει αναγεννημένος (αναστημένος) και να ξεκινήσεις μια καινούργια. Κάνοντας τον ίδιο για τον πλησίον σου, να του δωσεις χέρι να σηκωθεί ( να ανα-στηθει) -.Κυριακή, 30 Μαρτίου 2025 – Γ΄ Κύκλος 4η Κυριακή της Τεσσαρακοστής (Λκ 15, 1-3. 11-32)

Κυριακή, 30 Μαρτίου 2025 

Ανάγνωσμα από το Λουκά (
Λκ 15, 1-3. 11-32) -

Ο Ιησούς περιγράφει τη Χαρά δεν είναι η παράγωγο της αυτοταπείνωση του άσωτου γυιοί που , γυρίζει συνθλιμμένος απογοητευμένος και απελπισμένος από την “ήττα” του. Η Χαρά του Θεού που Ιησούς από τη Ναζαρέτ, μας αποκάλυψε, δεν εξαρτάται από τη ηθική συμπεριφορά των παιδιών του και την “αγιότητα” τους και του πως Του συμπεριφέρονται, αλλά από το ότι βιώνουν και καταλαβαίνουν την συμπεριφορά του Πατέρα, όπως χαρακτηρίζει ο Ιησούς τον Θεό που πιστεύει, ο οποίος είναι η : « ...αιώνια ζωή που τους έχεις δώσει. Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή: να γνωρίσουν Εσένα το μοναδικό αληθινό Θεό κι εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό. », όπως λέει ο ίδιος ο Ιησούς ενώ προσεύχεται στον Πατέρα του (Ιω. 17,3).

Εμείς έχουμε ταυτίσει την αγιότητα - με την ηθική «τελειοποίηση», με κάθε κόστος επίτευξή της. Πιστεύαμε ότι ο σκοπός του Χριστιανισμού είναι να ευχαριστήσουμε τον Θεό με την άρτια ηθική συμπεριφορά μας . Αυτό είναι σχεδόν ακατόρθωτο γι’ αυτό μας παράγει και απογοητευτική εικόνα του βιώματος αποτέλεσμα του χάσματος που βλέπουμε μεταξύ του τι πρέπει να είμαστε και του τι στην πραγματικότητα είμαστε και αυτό μας προκαλεί συναισθήματα ενοχής και θλίψης μέχρι και παραίτησης.

Ενώ η Αγιότητα είναι: η Αγάπη του Θεού που τον αφήνουμε να μας αγκαλιάζει. Μια αγκαλιά που μας δέχεται έτσι όπως είμαστε. Μας πιάνει από το χέρι και μας Ανα-στήνει που παρέχει μια νέα ζωή, χαρά, εσωτερική μεταμόρφωση, Ανάσταση.

Ο επείγων χαρακτήρας της μετάνοιας, αλλαγή νοοτροπίας, ιδέας αντίληψης ... περί Θεού Κυριακή 23 Μαρτίου 2025 - Γ΄ Κύκλος Τρίτη Κυριακή της Τεσσαρακοστής (Λκ.13,1-9) -

Η σημερινή περικοπή του ευαγγελίου απαρτίζεται από δύο μέρη: Το πρώτο αναφέρεται σε κάποια σύγχρονα συμβάντα και το δεύτερο σε μια παραβολή. Και τα δύο είναι συνδεμένα με την ιδέα της μεταστροφής και την αντίληψη «περί Θεού» της εποχής, στην προκειμένη περίπτωση, των Γαλιλαίων που εκτέλεσε ο Πιλάτος και των εργατών που καταπλακώθηκαν από την κατάρρευση του πύργου. Το συμπέρασμα για την εποχή ήταν πως για να τα πάθουν αυτά κάτι το κακό έκαναν και τιμωρούνται και αφού δεν συνέβησαν σε μας, εμείς είμαστε οι καλοί.

«Τι έκανα για να το αξίζω αυτό;» ακούμε ή και λέμε... και στη δική μας ζωή όταν συμβαίνουν συγκλονιστικά γεγονότα, οι ίδιες προκαταλήψεις συχνά επιπλέουν : Η ιδέα ενός Θεού που ανταμείβει τους καλούς και τιμωρεί τους κακούς, που εξακολουθεί να κυκλοφορεί σαν ιός σε μια συγκεκριμένη θρησκευτική νοοτροπία, μας εμποδίζουν να συλλάβουμε όλο τους το βάθος.

Ο Ιησούς καταρρίπτει την έννοια του Παντοδύναμου και «υπερβολικά ανθρώπινου» Θεού. Καταστρέφει την εξίσωση αμαρτία = τιμωρία και, κατά συνέπεια, τον πειρασμό να πιστέψουμε ότι η ανθρωπότητα πρέπει να χωριστεί σε καλούς και κακούς, αγίους και αμαρτωλούς. Ο κόσμος αποτελείται από «ληστές, σταυρωμένους στο σταυρό» που ο Θεός εξίσου ως παιδιά του, τα αγαπά και όχι για την καλή ή κακή  ηθική τους απόδοση.

Ένας Θεός που θα αγαπούσε με βάση την ηθική θα έπαυε να είναι ο Θεός = Αγάπη που δίνεται- αγαπά ως ανταμοιβή στους ‘καλούς’, αλλά επειδή δεν μπορεί να μην Αγαπά γιατί είναι η Αγάπη. ΄Οπως το φως δεν μπορεί να μην φωτίσει...

Κυριακή, 16 Μαρτίου 2025 Γ΄ Κύκλος Δεύτερη Κυριακή της Τεσσαρακοστής

 Κυριακή, 16 Μαρτίου 2025 

Ανάγνωσμα από το κατά  Λουκά άγιο  Ευαγγέλιο (Λκ 9, 28-36)

Η χαρμολύπη της Χριστιανικής ζωής

Η Ανθρώπινη ζωή, όσο και η χριστιανική ζωή αλλά και η φύση, ξεδιπλώνεται μέσα απότους ρυθμούς της, τις εποχές της, τις στιγμές της. Ειδικότερα, χαρακτηρίζεται από στιγμέςφωτός και σκότους, ζέστης και ψυχρότητας, ενθουσιασμού και απογοήτευσης, χαράς και λύπης, αίσθησης εγγύτητας αλλά και απόστασης και σιωπής του Θεού. Αυτό είναι φυσιολογικό.

Για τους μαθητές, μετά την πρώτη αγγελία του επικείμε-νου πάθους του δασκάλου που τόσες προσδοκίες είχαν ακουμπήσει επάνω του, έβλεπαν πολλές φορές όχι μόνο να επαληθεύονται τα λόγια του αλλά και αντιλαμβάνονταν και αισθανόντουσαν και το βαρύ κλίμα γύρω τους και οι μικροαπογοητεύσεις ήταν η παρέα τους που μπορούσαν να ανεχθούν. Είχαν μάθει. Ήταν ψαράδες της λίμνης με τα λίγα ψάρια ή εργάτες της γης που, εξαιτίας της λειψυδρίας και του αντίξοου καιρού, δεν τους ενθουσιάζανε πάντοτε οι σοδειές και η βαρυθυμία ήταν συχνή εμπειρία τους. Αλλά τώρα να ακούν ότι : «Ο Υιός του ανθρώπου, πρέπει να πάθει πολλά και να αποδοκιμασθεί από τους πρεσβύτερους και τους αρχιερείς και τους γραμματείς και να σκοτωθεί και να αναστηθεί την τρίτη ημέρα» ήταν βαρύ αν και δεν καταλάβαιναν πολύ καλά αυτό το τελευταίο «να αναστηθεί την τρίτη ημέρα». Η αποθάρρυνση, η αποκαρδίωση και ο φόβος ήρθαν να κατοικήσουν ανάμεσά τους. Ο Πατέρας όμως ήρθε σε βοήθειά τους με τη Μεταμόρφωση του Υιού ενώπιον τους .

Για τους αποστόλους, το Θαβώρ της Μεταμόρφωσης είναι μια στιγμή φωτός, χαράς, ενθουσιασμού, μια στιγμή που βλέπουν τον Ιησού να λάμπει και να τιμάται, όπως το φανταζόντουσαν και, κατά κάποιο τρόπο, εκείνοι αισθανόταν μέτοχοι. Θα έρθει όμως η ώρα που θα δουν αυτόν τον ίδιο Ιησού στη μέση του σκότους του Γολγοθά, μια αποτυχία ενώπιον των ανθρώπων και ενώπιον

του Θεού. Θαβώρ και Γολγοθάς, η Μεταμόρφωση και ο Σταυρός: Αυτοί είναι οι δύο πόλοι της χρι-στιανικής ύπαρξης. Δεν υπάρχει χριστιανική ζωή χωρίς το συ-νεχές πέρασμα από τον έναν πόλο στον άλλο: Με τις στιγμές της μεταμόρφωσης, οι μαθητές απολαμβάνουν την ευτυχία του να είναι κάποιος μαθητής του Ιησού και πως η εκλογή τους να τον ακολουθήσουν ήταν η σωστή. Ο σταυρός, όμως, ήταν δυσβάστακτος και η ομάδα διαλύθηκε, όμως το ευαγγέλιο (καλή αγγελία) ότι Αναστήθηκε, τους έκανε να ξανασυγκεντρωθούν και τους επιβεβαίωσε πως αυτό που τους έκανε

αρχικά να του δείξουν εμπιστοσύνη και να πιστέψουν σ’ αυτό και να Τον ακολουθήσουν, ότι ήταν το σωστό.

Είναι και δικοί μας πειρασμοί! Κυριακή, 9 Μαρτίου 2025 ,Γ΄ Κύκλος, 1η Κυριακή της Τεσσαρακοστής

 

Κυριακή, 9 Μαρτίου 2025

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά Αγιο Ευαγγέλιο (Λκ.4,1-13)

Είναι και δικοί μας πειρασμοί!

Στην ουσία, μου φαίνεται πως μπορούμε να πούμε ότι η ευαγγελική σελίδα των πειρασμών του Ιησού είναι πολύ πραγματική και ρεαλιστική εικόνα της ζωής. Όχι με την έννοια, ότι «φωτογραφίζεται» εδώ η πραγμάτωση μιας ηρωικής σύγκρουσης “στα μαρμαρένια αλώνια” αλλά ότι ο Ιησούς σε όλη του τη ζωή, στο δρόμο της μεσσιανικής του ανταπόκρισης στον Θεό, συνάντησε δυσκολίες, συγκρούσεις, αντιθέσεις από έξω, από ανθρώπους, από ηγέτες και έπρεπε επίσης να πολεμήσει μέσα του

α) Ο πρώτος πειρασμός είναι ο πειρασμός της καλοπέρασης και της ευμάρειας . Όταν θέλουμε να πείσουμε τους άλλους -αλλά και τον εαυτό μας- ότι όλα τα προβλήματα λύνονται με την οικονομική και υλική άνεση, την οικονομική ευημερία και την απόλαυση του σώματος αλλά και τη νομή της εξουσίας και να τα καταστήσουμε σκοπό και νόημα ζωής. Ο Ιησούς Χριστός έδωσε ψωμί για να φάνε πολλοί άνθρωποι, αλλά δεν ήταν αυτή η κεντρική αποστολή του.

β) Ο πειρασμός ότι η νομή της εξουσίας μας οδηγεί στο να νομίζουμε πως θα μας οδηγήσει στην κατάκτηση της ευτυχίας και του νοήματος της ζωής, για μας και για τους άλλους.

Η εξουσία μπορεί να προμηθεύσει στον κάτοχο της και στους άλλους μερικά αγαθά. Αλλά αυτά δεν του δίνουν την πληρότητα της ζωής παρά μόνο την αίγλη, την προβολή και τη δόξα: Αλλά αυτά συνοδεύονται από ό,τι καταπιέζει, συντρίβει, σκλαβώνει, θανατώνει. Η εξουσία, συνήθως, γίνεται είδωλο και τότε στο όνομά της θυσιάζεται στο βωμό της οτιδήποτε κάθε αξία που μπορεί να είναι εμπόδιο στην κατάκτησή της .

Αρκετά με την υποκρισία: ας μην υποθέτουμε πάντα ότι τα έχουμε καταλάβει όλα! Γ΄ Κύκλος 8 Τακτική Κυριακή Λκ.6, 39-45

Κυριακή 2 Μαρτίου 2025.

Αρκετά με την υποκρισία: ας μην υποθέτουμε πάντα ότι τα έχουμε καταλάβει όλα!

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκα αγ. Ευαγγέλιο

    Ο Ιησούς αρχίζει σήμερα τη διδασκαλία του με μια παροιμία : "Μήπως μπορεί ένας τυφλός να οδηγεί άλλο τυφλό; και βγάζει και το συμπέρασμα :Δεν πρόκειται να πέσουν κι οι δυο σε λάκκο; Και συνεχίζει με τρεις σύντομες παράβολες να περιγράφει με την εξήγηση της στη ζωή του και στο έργο τον μαθητών του.

  

Ξεκινώντας λέει ότι εστιάζουμε συχνά στα λάθη και τις αδυναμίες των άλλων, χωρίς να λαβαίνουμε και την δική μας πλευρά, ή καλύτερα να υπέρ εκτιμήσουμε το εγώ μας και την ποιότητα του, υποβαθμίζοντας τα δικά μας σφάλματα και τις αδυναμίες και να ανάγουμε το εγώ μας σε ‘υπόδειγμα’: και αυτό μπορεί να μας εμποδίζει στην σωστή αναζήτηση του Καλού και να αποδυναμώσει την ικανότητά μας να είμαστε Φως για μας και για τους άλλους και να μην μπορούμε να ανοιχτούμε στο πραγματικό καλό που έρχεται να μας συναντήσει Εκτιμώντας ότι το μόνο καλό που υπάρχει είναι η προκατάληψη μας . Η ιστορία των δύο τυφλών μας λέει ότι δεν είναι δυνατόν να βοηθήσουμε τον άλλο που αναζητά την βοήθεια μας , για τα φύγει από τα αδιέξοδα, απλά βλέπουμε την πραγματικότητα με τα δική μας οπτική γωνιά και προσπαθούμε τη το καλό είναι να διατηρηθεί το ίδιο όραμα με ο δικό μας, και όχι μόνο δεν ερχόμαστε σε βοήθεια του άλλου, αλλά και εμείς να μην μπορούμε να ‘δούμε’ το δικό μας καλό ξεπερνώντας τις προκαταλήψεις μας, ουτε τον αλλο πραγματικά μπορούμε να βοηθήσουμε τον άλλον που αναζητά μια διεξοδο για κατι ο καλύτερο από το ‘τετριμμένο’. Δεν να δούμε το νέο που έρχεται να μας μια νέα κατανόηση αυτού που βιώνουμε ούτε αφήνουμε και τον άλλο να επωφεληθεί.