Κυριακή 27 / 6/ / 2021
Σήμερα γιορτάζουμε το Θεό που ο Ιησούς από την Ναζαρέτ μας αποκάλυψε, και τον ονόμαζε Πατέρα και για τον οποίο έλεγε «Εγώ είμαι στον Πατέρα και ο Πατέρας είναι σε μένα», ότι θα έστελνε από τον Πατέρα, ως Συμπαραστάτη και Εμψυχωτή, το Πνεύμα της Αληθείας. Οι χριστιανοί, δε, μετά από πολλές συζητήσεις και διαμάχες, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Θεός όχι μόνο είναι Ένας και Μοναδικός στην ουσία, τη Θεότητα, αλλά σε τρία Πρόσωπα: Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα, που ενσαρκώθηκε στον Ιησού Χριστό.
Το Ανάγνωσμα από κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο 28,16-20 που θα ακούσουμε στη θ. Λειτουργία, μας παρουσιάζει την πρώτη ομολογία πίστεως στον Τριαδικό Θεό και για τον ζωτικό χώρου που αποκτά όλο της το νόημα, αν μας επιτρέπετε ένας τέτοιος όρος.
Λόγος του Κυρίου
«Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο και κάμετε μαθητές μου όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».
Είναι επιθυμία του Αναστημένου Ιησού, οι μαθητές του να «βυθίσουν» την ανθρωπότητα στον Ένα και Τριαδικό Θεό. Το" Όνομα " στη βιβλική νοοτροπία και αντίληψη των πραγμάτων, είναι η ουσία κάποιου, ό,τι πιο βαθύ, μοναδικό και ανεπανάληπτο κατέχει, που τον κάνει να είναι αυτός και κανένας άλλος, δηλαδή η ταυτότητά του. Με το βάπτισμα βυθιζόμαστε στη ζωή του Θεού, που είναι προσωπική κοινωνία του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος.
Συνοψίζοντας, θα μπορούσαμε να πούμε λίγο ...άτσαλα : « Βουτήξτε όλη την ανθρωπότητα μέσα σ’ αυτήν την ύπαρξη που είναι ο Θεός».
Και πώς είναι αυτή η ύπαρξη;
Ο μοναδικός που στην Καινή Διαθήκη τόλμησε και έδωσε έναν ορισμό του Θεού, είναι ο Ιωάννης, που στην πρώτη επιστολή του έγραψε: “ο Θεός είναι αγάπη”. Σ΄ αυτό έρχεται σε βοήθειά μας ο άγιος. Παύλος που, μιλώντας για το Θεό, είπε: «μέσα σ’ αυτόν ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε».
Ο ΄Αγιος Αυγουστίνος, ο οποίος οδηγεί στο αποκορύφωμά της την πατερική εποχή στη δύση, συνοψίζει μετά από τις μακροχρόνιες και επίπονες θεολογικές μελέτες του, επιγραμματικά : «Όταν βλέπεις την αγάπη, βλέπεις την Τριάδα.” Υπάρχει κάποιος που αγαπά και αυτός είναι ο Πατέρας. Υπάρχει κάποιος που ο Πατέρας τον αγαπά και αυτός είναι ο Υιός. Υπάρχει η αγάπη του Πατέρα για τον Υιό και η αγάπη του Υιού για τον Πατέρα και αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα. Η αγάπη είναι μια, οι υποστάσεις και τα βιώματά της διαφέρουν, τα βιώματα εισχωρούν το ένα μέσα στο άλλο, αλλά δε συγχέονται.
Και ο ΄Αγιος Γρηγόριος της Νύσσας, υπογραμμίζει: « Κάθε ενέργεια εκπορεύεται από τον Πατέρα, προάγεται από τον Υιό και τελειοποιείται εν Πνεύματι Αγίω». Δηλαδή, η Αγία Τριάδα μια και μοναδική ως προς τη φύση και, μια και μοναδική ενέργεια ως προς το έργο της , αλλά μέσα στη μοναδική θεϊκή ενέργεια, το κάθε Πρόσωπο είναι παρόν με το δικό του ίδιαιτερο τρόπο.
Κλασσικά πλέον είναι και τα κατηχητικά παραδείγματα: τα τρία διαφορετικά κεριά, ενωμένα σε μια και μοναδική φωτιά: η Φωτιά, η μια Ουσία, η μια Θεότητα, τα τρία κεριά, τα τρία Πρόσωπα.
Ο Πατέρας είναι η πηγή του νερού, ο Γιος είναι ο ποταμός όπου τρέχει το νερό , το Πνεύμα το Άγιο είναι το νερό που χύνεται στον ωκεανό, στον κόσμο. Το κοινό Νερό είναι η Αγάπη, για την οποία ο Άγιος Ιωάννης, στην πρώτη επιστολή του, λέει : “ο Θεός είναι Αγάπη”, και που αυτός είναι ο μοναδικός ορισμός του Θεού, που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη.
Το δόγμα της Αγίας Τριάδος έχει και κοινωνικές προεκτάσεις, επειδή είναι η βάση της κοινωνικής διδασκαλίας της Εκκλησίας. Η Αγ. Γραφή, από τις πρώτες σελίδες, διδάσκει ότι Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή» του. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος, ή καλύτερα η ανθρωπότητα, καλείται να ζει και να υπάρχει με πρότυπό του/της τον Τριαδικό Θεό, χαρακτηριστικό του οποίου είναι η κοινωνία ζωής. Η Εκκλησία, μελετώντας το μυστήριο του Τριαδικού Θεού, κατέληξε σε μερικές βασικές αρχές για την κοινωνική της διδασκαλία:
- Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια ουσία, ομοούσιοι ως προ τη φύση, ισότιμοι ως προ την αρετή, διαφορετικοί ως προσωπικότητες, ως προς τη δύναμη και ως προς το φύλο και τις δεξιότητες , συμπληρωματικοί ως προς το έργο και όλοι συνεργάζονται για την επίτευξη του “κοινού καλού”.
Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να χειραγωγείται, ώστε να χάνει την αυτονομία και την ανεξαρτησία της προσωπικότητάς του. Είναι και πρέπει πάντα να παραμένει ανεξάρτητο υποκείμενο. Το πρόσωπο δε θυσιάζεται χάρη της κοινότητας, ούτε όμως και η κοινότητα για χάρη του προσώπου. Όλοι χαίρουν της ελευθερίας στις πρωτοβουλίες και στις επιλογές, και ποτέ δεν πρέπει να μειώνεται η αξιοπρέπεια κανενός.
Για να συνεχίσεις τη μελέτη https://ienoriamou.blogspot.com/2018/06/2018.html#more