Παρασκευή 30 Απριλίου 2021
Θανάτω, θάνατον πατήσας», το τέλος του θανάτου.
Για τους Ρωμαίους αυτός ο θάνατος είχε πολιτική διάσταση : «δεν έχουμε άλλον βασιλιά εκτός από τον Καίσαρα». Ενώ για τους Εβραίους ήταν μάλλον θρησκευτική υπόθεση, τιμωρία για μια βλασφημία ενός φανατικού ταραχοποιού: «έχουμε έναν Νόμο και σύμφωνα με το Νόμο πρέπει να πεθάνει επειδή έκανε τον εαυτόν του γιο του Θεού ».
Για τους μαθητές του Ιησού, ο θάνατός του ήταν μια εντελώς ακατανόητη συμφορά. Συνέβη το ανεπανόρθωτο. Οι τόσες πολλές ελπίδες που είχαν στηρίξει σε κείνον έχουν ένα οικτρό τέλος . Τα λόγια των δύο μαθητών από την Εμμαούς, γεμάτα πίκρα, μαρτυρούν το αδιέξοδο στο οποίο είχαν περιέλθει και την απογοήτευσή τους. Η ανακούφιση της μερίδας των εχθρών και η σκληρή απογοήτευση των φίλων δεν πετυχαίνουν να περιγράψουν τι πραγματικά συνέβη.
Οποιοσδήποτε θάνατος είναι δύσκολος να κατανοηθεί και να αποκρυπτογραφηθεί. Αυτό βιώνουμε αυτές τις ημέρες τις πανδημίας, αλλά και σε κάθε θάνατο. Κάθε ανθρώπινος πόνος, κάθε ταλαιπωρία και συμφορά, αφήνουν μια γεύση αδικίας, ειδικά όταν αυτός που υποφέρει είναι ένας αθώος. Πόσο μάλλον για την μητέρα του εκλιπόντος, στην προκειμένη περίπτωση, τη Μαρία.Το ευαγγέλιο δεν αφήνει να αποκαλυφτεί τίποτα γι 'αυτήν εκείνη την ημέρα, και κανείς δεν θα μπορεί να πει τίποτα περισσότερο από τη σιωπή του πόνου.
Όμως, τρεις ημέρες αργότερα, η Μαρία και άλλες γυναίκες που ήταν παρούσες στη σταύρωση, οι απόστολοι που είχαν τον είχαν αφήσει μόνο, θα δουν και θα καταλάβουν ότι αυτός ο θάνατος, σίγουρα είναι το γύρισμα μιας σελίδας. Είναι το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας άλλης. Αργότερα η χριστιανική υμνογραφία θα πει ότι:
«Θανάτω, θάνατον πατήσας», το τέλος του θανάτου.
Ο Πατέρας άρχισε να γράφει μια ριζικά νέα σελίδα της ανθρώπινης ιστορίας.
Ο θάνατος αυτός δεν είχε καμία σχέση με τις κακίες που είχαν συσσωρευτεί γύρω στον Ιησού. Ο θάνατος αυτός, παρόλο που είχε όλα τα αναγκαία χαρακτηριστικά για να είναι προϊόν μίσους, παραδόξως, αποκαλύπτεται πάνω απ’ όλα ως καρπός αγάπης. Ήταν μια ριζοσπαστική χειρονομία αγάπης του Ιησού, που είχε διακηρύξει ότι “ Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να δίνει τη δική του ζωή για εκείνους που αγαπά »(Ιωάν. 15,13).” γιατί αγάπησε μέχρι τέλος τους μαθητές του, ολοκληρωτικά, χωρίς εκπτώσεις.
Λίγο πριν εγκαταλείψει το υπερώο, τον τόπο του τελευταίου δείπνου του Ιησού με τους μαθητές του για να πάνε στον κήπο των ελαιών, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του : «Ο κόσμος όμως πρέπει ν’ αναγνωρίσει ότι αγαπώ τον Πατέρα και πεθαίνοντας κάνω αυτό που ήταν η εντολή του. Και τώρα σηκωθείτε. Ας φύγουμε από ’δω». (Ιωα14,31). Ο θάνατός του ήταν στο σταυροδρόμι αυτών των δύο αγαπών: Της αγάπης του πατέρα και της αγάπης των ανθρώπων.
Και, επειδή η αγάπη είναι πάντα ισχυρότερη από το θάνατο, όπως μαρτυρά και «Άσμα Ασμάτων» , εκείνοι που τον βιώνουν με τον Ιησού, θάνατος δεν υπάρχει πια. Όπως ο Ιησούς με τον θάνατον του έτσι και εκείνοι που πεθαίνουν με τον Χριστό, με το θάνατό τους καταστρέφουν τον θάνατο.
Τη Μεγάλη Παρασκευή, δίπλα στον Σταυρό, μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά πίσω από το πέπλο του κάθε θανάτου και να νοιώσουμε ότι το διαπερνά και το σχίζει στην μέση η ματιά αγάπης που μας οδηγεί πέρα από αυτόν στο: «Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο».
Το πιστεύουμε και το ελπίζουμε.