Ο Σταυρός , η σανίδα Σωτηρίας μας που μας οδηγεί στην Ανάστηση. Κυριακή των Βαΐων 2021

Κυριακή 25 Απριλίου 2021

Το Πάθος του Κυρίου μας Ιησου Χριστού  από το κατά Μάρκο άγιο Ευαγγέλιο   

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι  καιρός γεμάτος  από σημεία, σύμβολα, εμπειρίες, άπλετο φως. Πολλά θα ακουστούν, πολλά θα ειπωθούν, ωραία, μελιστάλακτα ή και  τραγικά.

Εμείς θα επικεντρώσουμε  τη προσοχή και μελέτη μας μόνο σε δύο σημεία. Τη προσευχή του Ιησού στον Κήπο των ελαιών  Και τους παριστάμενους γύρο από τον Σταυρό του Ιησού  στον Γολγοθά.

Η προσευχή του Ιησού 

Γράφει  ο ευαγγελιστής Μάρκος :

Έρχονται σ’ έναν τόπο που τ’ όνομά του είναι Γεθσημανή, και λέει ο Ιησούς στους μαθητές του: «Καθίστε εδώ ώσπου να προσευχηθώ». Παίρνει μαζί του τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και άρχισε να συνταράζεται και να αγωνιά. Τότε τους λέει: «Περίλυπη μέχρι θανάτου είναι η ψυχή μου· περιμένετε εδώ και μείνετε ξάγρυπνοι». Κι αφού απομακρύνθηκε λίγο, έπεσε με το πρόσωπο στη γη και προσευχόταν, να γλιτώσει, αν ήταν δυνατό, από αυτή την ώρα. «Αββά, Πατέρα», έλεγε, «όλα είναι δυνατά για σένα· γλίτωσέ με απ’ αυτό το ποτήρι· ας μη γίνει όμως το δικό μου θέλημα αλλά το δικό σου». Έρχεται πίσω και τους βρίσκει να κοιμούνται, και λέει στον Πέτρο: «Σίμων, κοιμάσαι; Δεν μπορέσατε να μείνετε άγρυπνοι ούτε μία ώρα; Μείνετε άγρυπνοι και προσεύχεστε, για να μη σας νικήσει ο πειρασμός· το πνεύμα είναι πρόθυμο, η σάρκα όμως αδύναμη». Απομακρύνθηκε πάλι και προσευχήθηκε με τα ίδια λόγια. Γύρισε και τους ξαναβρήκε να κοιμούνται· τα μάτια τους ήταν βαριά από τη νύστα και δεν ήξεραν τι να του απαντήσουν. Έρχεται για τρίτη φορά και τους λέει: «Κοιμάστε ακόμα και ξεκουράζεστε; Φτάνει. Ήρθε η ώρα. Τώρα ο Υιός του Ανθρώπου παραδίνεται στα χέρια ανθρώπων αμαρτωλών. Σηκωθείτε, πρέπει να πηγαίνουμε· να, έφτασε αυτός που θα με προδώσει». 

Μπορούμε να ορίσουμε την προσευχή του Ιησού στον κήπο των ελαιών ως το εσωτερικό πάθος του Μεσσία: τα άλλα επεισόδια του πάθους που μας διηγείται  ο ευαγγελιστής λένε τι έκαναν οι άνθρωποι στον Ιησού, ενώ στην προσευχή του ο Ιησούς  μας αποκαλύπτει τι  ένιωσε στην ψυχή του. Ο Ιησούς  μένει μόνος . Ακόμη και οι τρεις αγαπημένοι  μαθητές της πρώτης ώρας των οποίων αναζητά την παρηγορητική συμπαράσταση στο τέλος κοιμούνται. Επικαλείται τον Πάτερα και αυτό φαίνεται να είναι σιωπηλός. 

Στην η προσευχή του Ιησού υπάρχει ένα σταθερό σημείο: η επίγνωση της υιικής του  σχέσης με τον Θεό και η απέραντη εμπιστοσύνη του σ΄ αυτόν, δεν αμφιβάλει ούτε και τη στιγμή της μεγάλης δοκιμασία: Τον ονομάζει "Αββά", μπαμπά πατερούλη πατέρας.  «, Αββά Πατέρα», έλεγε, «όλα είναι δυνατά για σένα· γλίτωσε με απ’ αυτό το ποτήρι·». Αυτή είναι η αυθόρμητη επιθυμία του κάθε ανθρώπου, ακόμη και του ανθρώπου-Ιησού. Αλλά δεν υποκύπτει στην απογοήτευση μπροστά στη σιωπή του Θεού, άλλα με εμπιστοσύνη,  χωρίς επιφύλαξη αφήνεται στην ευσπλαχνία του : "ας μη γίνει όμως το δικό μου θέλημα αλλά το δικό σου»". Και αν στην αρχή του επεισοδίου ο ευαγγελιστής μας περιγράφει ένα Ιησού γεμάτο αγωνία και φόβο, στο τέλος - μετά την προσευχή - μας τον περιγράφει τον Ιησού να έχει βρει ξαναβρεί την ηρεμία και την αποφασιστικότητα του : "Κοιμάστε ακόμα και ξεκουράζεστε; Φτάνει. Ήρθε η ώρα. Τώρα ο Υιός του Ανθρώπου παραδίνεται στα χέρια ανθρώπων αμαρτωλών. Σηκωθείτε, πρέπει να πηγαίνουμε· ιδού, έφτασε αυτός που θα με προδώσει».  "

Ο Πατέρας δεν πήρε τον Σταυρό από τον Ιησού, αλλά τον βοήθησε να τον αντιμετωπίσει. Η σιωπή του Θεού είναι ένας διαφορετικός τρόπος ομιλίας.

Γύρο από το Σταυρό

Διαβάζουμε «Βρίσκονταν εκεί και κάποιες γυναίκες που παρατηρούσαν από μακριά, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου του μικρού και του Ιωσή και η Σαλώμη…».    Αυτός είναι πρώτος πυρήνας της Εκκλησίας, μεταξύ των γυναικών ο Ιησούς δεν είχε εχθρούς. Μερικοί ανθρωπολόγοι αρέσκονται να υποστηρίζουν ότι η θρησκεία ανήκει στη θυλική διάσταση της ανθρωπότητας. Η Εκκλησία γεννιέται τότε,  όπως και τώρα, από την ενατένιση του προσώπου του Εσταυρωμένου. "Εκείνο που κάνει το χριστιανό δεν είναι οι θρησκευτικές τελετές, αλλά η συμμετοχή στο πάθος του Θεού" ( Dietrich Bonhoffer).

Ηταν και εκείνοι του “Τον κορόιδευαν οι περαστικοί, οι αρχιερείς και οι γραμματείς: «Τους άλλους τους έσωσε», λέγανε μεταξύ τους, «τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει. Είναι λέει ο Μεσσίας, ο βασιλιάς του Ισραήλ· ας κατέβει τώρα από το σταυρό, για να δούμε και να πιστέψουμε σ’ αυτόν».  

Μπροστά στο  Σταύρο  του  Ιησού βλέπουμε  δύο τύπους πίστης, : από τη μία πλευρά, η πίστη εκείνων που περιμένουν τον Μεσσία να εγκαταλείψει τον Σταυρό και να κάνει θαύματα  η από την άλλη πλευρά, η πίστη εκείνου που, όπως του ειδωλολάτρη εκατόνταρχου , που καταλαβαίνει τη θεότητα του Ιησού ακριβώς στον Σταυρό: «Βλέποντάς τον να πεθαίνει με αυτόν τον τρόπο, είπε: είναι πραγματικά ο Υιός του Θεού».  Έκπληξη, αλλά σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Μάρκο, ο αληθινός πιστός είναι ειδωλολάτρης εκατόνταρχος.

"Πρώτα ο Θεός υπέφερε, βλέποντας την κατάσταση του ανθρώπου. Και στη συνέχεια ενσαρκώθηκε .Υπέφερε, γιατί η αγάπη είναι πάθος. " ( Ωριγένης). "Να αγαπώ σημαίνει να υποφέρω, και να παθιάζομαι. Αυτός που αγαπάει περισσότερο ας είναι έτοιμος να υποφέρει περισσότερο" ( ΄Αγ. Αυγουστίνος). Ας σταματήσουμε   και ας μπούμε στη θέση των αδελφών εκείνων που είναι στο Σταυρό μαζί με τον Χριστό, ας δώσουμε και ας μοιραστούμε   την ύπαρξη μας  την υποστήριξη, την παρηγοριά,  το πάθος μας για την σωτηρία του κόσμου μας και της πλάσης. Ο Ίδιος ο Ιησούς είχε διακήρυξη “Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη, από κείνον που θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των φίλων του” (Ιωα. 15,13)