H ζωή μεταμορφώνεται , δεν αφαιρείται” : Β΄ - Κύκλος - 5η Κυριακή της Τεσσαρακοστής (Ιω 12,20-33)

Κυριακή 18 Απριλίου 2021

Το επεισόδιο στο οποίο αναφέρεται η  ευαγγελική περικοπή που θα ακούσουμε, συμβαίνει μετά την θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ. 

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη  Αγ. Ευαγγελιο (Ιω 12,20-33)

Εκείνο τον καιρό ανάμεσα σ’ αυτούς που ανέβηκαν να προσκυνήσουν στη γιορτή ήταν και μερικοί Έλληνες. Αυτοί, λοιπόν, πήγαν στο Φίλιππο, που καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και τον παρακαλούσαν μ’ αυτά τα λόγια: «Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού».  Πηγαίνει ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα. Έπειτα έρχονται ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος και το λένε στον Ιησού.  Ο Ιησούς τότε τους απάντησε: «Ήρθε πια η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου. Αλήθεια σας λέω: Αν του σιταριού ο σπόρος πέσει στη γη αλλά δεν πεθάνει, μένει ένας μονάχος σπόρος· αν όμως πεθάνει, κάνει άφθονον καρπό. Αυτός που αγαπάει τη ζωή του, θα τη χάσει· αυτός όμως που τη ζωή του δεν τη λογαριάζει όσο κρατάει αυτός ο κόσμος, θα τη φυλάξει για την αιώνια ζωή. Όποιος θέλει να με υπηρετεί ας ακολουθεί το δικό μου δρόμο, κι όπου είμαι εγώ, εκεί θα είναι κι ο δικός μου υπηρέτης. Κι ο Πατέρας μου θα τιμήσει όποιον με υπηρετεί».
«Νιώθω τώρα ταραχή μέσα μου. Αλλά τι να πω; Να πω “Πατέρα, γλίτωσέ με απ’ ό,τι θα συμβεί αυτή την ώρα”; Μα εγώ γι’ αυτό ακριβώς ήρθα, για να περάσω αυτή την ώρα της οδύνης. Θα πω, “Πατέρα, κάνε αυτό που θα δοξάσει το όνομά σου”». Τότε ήρθε μια φωνή από τον ουρανό: «Το όνομά μου το δόξασα και θα το δοξάσω και πάλι». Το πλήθος των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί και άκουσαν τη φωνή, έλεγαν πως έγινε βροντή. Άλλοι έλεγαν: «Άγγελος του μίλησε». Ο Ιησούς τους αποκρίθηκε: «Αυτή η φωνή δεν ακούστηκε για μένα αλλά για σας. Έφτασε η ώρα που ο κόσμος αυτός θα κριθεί· έφτασε η ώρα που ο άρχοντας αυτού του κόσμου θα διωχτεί έξω από τον κόσμο. Εγώ, όταν θα υψωθώ από τη γη, όλους τους ανθρώπους θα τους τραβήξω κοντά μου». Λέγοντας αυτό, υποδήλωνε με τι είδος θάνατο θα πέθαινε.
Λόγος του Κυρίου 

Μερικοί λοιπόν Έλληνες εξέφρασαν στον απόστολο Φίλιππο την επιθυμία : «θέλουμε να δούμε τον Ιησού». Ποιοι ήταν αυτοί οι Έλληνες; Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ήταν προσκυνητές  Ιουδαίοι ελληνόφωνες της διασποράς που ήρθαν για την γιορτή του Πάσχα άκουσαν για τον Ιησού, τους κέντρισε το ενδιαφέρον και θέλησαν να τον γνωρίσουν. Μπορεί να είναι και Έλληνες «φοβούμενοι τον Κύριο», δηλαδή από εκείνους τους ειδωλολάτρες, φίλα προσκείμενους στην ιουδαϊκή θρησκεία και, στα πλαίσια της αναζητήσεώς τους για τη θρησκεία αυτή, θέλουν να δουν και τον Ιησού για τον οποίο είχαν ακούσει ότι είναι ένας προφήτης. Το γεγονός προσφέρει στον Ιησού την ευκαιρία για μια σύντομη παρουσίαση του νοήματος της ζωής του και του θανάτου του. Το κέντρο της περικοπής δεν είναι οι Έλληνες,  αλλά είναι η αίτηση και η επιθυμία: “Θέλουμε να δούμε τον Ιησού»! Μια αίτηση και μια επιθυμία επικαιρη ακόμη και για μας και για κάθε γενιά  να  τον γνωρίσουμε , να τον καταλάβουμε, να τον ζήσουμε. 
Είναι ενδιαφέρον ότι  αιτούντες, δεν προχωρούν μόνοι τους, δεν αυτοσυστήνονται. Χρειάζονται κάποιον να τους οδηγήσει στην ανακάλυψη αυτού του μεγάλου «μυστηρίου» που είναι ο Ιησούς. Και στρέφονται σε δύο απόστολους. Ο Φίλιππος και ο Ανδρέας, είναι δύο απόστολοι της «πρώτης ώρας», σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Ιωάννη, είναι οι πρώτοι που μαζί με τον Πέτρο κλήθηκαν από τον Ιησού ..  Ο Φίλιππος και ο Ανδρέας, μας λέει το Ευαγγέλιο, προέρχονται από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, η δε «η Γαλιλαία των Εθνών» είναι μια περιοχή οπου ο ιουδαϊσμός  συμβιώνει με τους ειδωλολατρικούς λαούς. Ο Φίλιππος και ο Ανδρέας γνωρίζουν τη νοοτροπία τους, και μπορούν  να γίνουν κατανοητοί σ’ αυτούς που βρίσκονται  «μακριά» από τον Θεό του Αβραάμ.

 

Αυτό το επεισόδιο είναι Για μας άκρως διδακτικό  πρώτο αν θέμε να γνωρίσουμε πραγματικά τον Ιησού σήμερα πρέπει να πάμε στις πήγες τα Ευαγγέλια και όχι στον όποιο μορφωμένο που ξέρει κάτι για τον Ιησού    σημαίνει ακόμη ότι χρειαζόμαστε κάποιο οδηγό, όχι όμως ξεναγό αλλά κάποιο μάρτυρα κάποιο που είναι  μαθητής της πρώτης ώρας όπως οι απόστολοι που τον Ιησού το έχει ζήσει και τον έχει κάνει ζωή του πολύ παραστατικά θα λέγαμε τον ξέρει από μέσα ουσιαστικό και όχι από το περιτύλιγμα   και έτσι  να έχει την ικανότητα να γίνει κατανοητός χωρίς να προσθέσει τη δική του σοφία , όπως έλεγε ο αγ. Παύλος στους Κορινθίους .  Όπως και ο Ιησούς “που έγινε άνθρωπος», για να γίνει δεκτός από τους ανθρώπους. Και τους μιλούσε με παραβολές για να γίνεται κατανοητός από τους απλούς  τους ανθρώπου του δρόμου και της βιοπάλης.

Στο δεύτερο μέρος της περικοπής ο Ιησούς για να βοηθήσει τους ακροατές να κατανοήσουν ποιος είναι και πιο είναι το νόημα της ζωής του χρησιμοποιεί δύο εικόνες  σαν να θέλει να μας πει θέλετε να με καταλάβετε; κοίταξε τον σπόρο του σιταριού που σπέρνεται στη γη, μελέτησε το Σταυρό. Προσοχή στην παραβολή του σπόρου του σιταριού ο σπόρος είναι ο Ιησούς, δεν δοξάζεται επειδή « θα πεθάνει»... «αλλά επειδή πεθαίνοντας,  “φέρνει καρπό πολύ” .Η “δόξα” του Ιησού δεν συνιστάτε στο ότι έδειξε γενναιότητά και η αυτοθυσία  αλλά επειδή “...εγώ, όταν θα υψωθώ από τη γη, όλους θα τους ελκύσω προς τον εαυτό μου”. Και εμείς στην καθημερινή μας ζωή επειδή  γνωρίζουμε «το ψωμί» μπορούμε να αποδεχόμαστε την αναγκαιότητα θανάτου του σπόρου. Μόνο επειδή έχουμε εμπιστοσύνη «πίστη» στην αγάπη του Θεού για μας, όπως μας την αποκάλυψε ο Ιησούς, μπορούμε να δεχτούμε το θάνατο του Ιησού ως πέρασμα προς την ανάσταση. Ανάσταση  που είναι η μεταμορφώσιμη  πορεία του ανθρώπου μαζί με τον Χριστώ και εν Χριστώ σε νέο άνθρωπο ώστε αυτός ο σπόρος, εμείς, να καρποφορήσει να γεμίσει σακιά με σιτάρι, το σιτάρι να γίνει αλεύρι, και το αλεύρι να γίνει ψωμί για τη ζωή του κόσμου! Αυτή η μεταμόρφωση τελικά θα ολοκληρωθεί για τον καθένα με την Ανάσταση μαζί με τον Χριστό. Η πίστη μας είναι εμπιστοσύνη μας στην  δημιουργική δύναμη του Θεού που είναι αγάπη  και μας δίνει “την προοπτική της Ανάστασης που ξεπετιέται από από τα συντρίμμια της ανθρώπινής ζωής, όπως ο σπόρος που σαπίζει  τελικά γίνεται  ψωμί.