15 Νοεμβρίου 2020
Υπευθυνότητα και φόβος
Από το Ευαγγέλιο κατά Ματθαίο (25, 14-30)
"'Ενας άνθρωπος που έφευγε για ταξίδι, κάλεσε τους δούλους του και τους παράδωσε τα υπάρχοντά του. Στον ένας έδωσε πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο, στον άλλο ένα, στον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του και αναχώρησε για άλλη χώρα. Αμέσως, εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα πήγε και τα χρησιμοποίησε και κέρδισε άλλα πέντε. Κατά τον ίδιο τρόπο, κι εκείνος που πήρε τα δύο, κέρδισε άλλα δύο. Αλλά εκείνος που πήρε το ένα τάλαντο, πήγε και άνοιξε μια τρύπα στο χώμα και έκρυψε το χρήμα του κυρίου του. Μετά από πολύ καιρό ήλθε ο κύριος εκείνων των δούλων και λογαριάσθηκε μαζί τους. Παρουσιάσθηκε αυτός που πήρε τα πέντε τάλαντα και έφερε άλλα πέντε τάλαντα και είπε: "Κύριε, πέντε τάλαντα που παράδωσες. Κοίταξε, άλλα πέντε τάλαντα κέρδισα". Του είπε ο κύριός του: "Εύγε, καλέ και πιστέ δούλε. Φάνηκες πιστός στα λίγα, θα σε διορίσω υπεύθυνο πάνω σε πολλά. 'Ελα στη χαρά του κυρίου σου". Πλησίασε τότε εκείνος που πήρε τα δύο τάλαντα και είπε: "Κύριε, δύο τάλαντα που παράδωσες. Κοίταξε, άλλα δύο τάλαντα κέρδισα". Του είπε ο κύριός του: "Εύγε, καλέ και πιστέ δούλε. Φάνηκες πιστός στα λίγα, θα σε διορίσω υπεύθυνο πάνω σε πολλά. 'Ελα στη χαρά του κυρίου σου". Πλησίασε τότε εκείνος που πήρε το ένα τάλαντο και είπε: "Κύριε, σε γνωρίζω ότι είσαι άνθρωπος σκληρός, που θερίζεις εκεί όπου δεν έσπειρες και μαζεύεις απ'όπου δε σκόρπισες. Κι επειδή φοβήθηκα, πήγα και έκρυψα το τάλαντό σου στο χώμα. Κοίταξε, πάρε αυτόπου σου ανήκει". Απαντώντας ο κύριος του, του είπε: "Πονηρέ και οκνηρέ δούλε, γνώριζες ότι θερίζω εκεί όπου δεν έσπειρα και ότι μαζεύω από εκεί όπου δε σκόρπισα; 'Έπρεπε, λοιπόν, να καταθέσεις τα χρήματά μου στους τραπεζίτες, κι όταν εγώ θα επέστρεφα θα έπαιρνα ό,τι μου ανήκει μαζί με τον τόκο. Πάρτε του, λοιπόν, το τάλαντο και δώστε το σ'αυτόν που έχει τα δέκα τάλαντα. Διότι, σε καθένα που έχει θα του δοθεί κι άλλο και θα έχει περίσσευμα. Ενώ από εκείνον που δεν έχει, κι αυτό που έχει θα του αφαιρέσουν. Κι αυτό τον άχρηστο δούλο ρίξτε τον έξω στο σκοτάδι. Εκεί θα είναι ο θρήνος και το τρίξιμο των δοντιών!".
Λόγος του Κυρίου
Τα «ταλέντα» μας δωρίθηκαν για να αποφέρουν καρπούς: είναι δώρα για επένδυση, επειδή μόνο με τη χρήση τους μπορούν να καρποφορήσουν. Κρύβοντάς τα και αφήνοντάς τα στην αδράνεια δείχνουμε ότι δεν εκτιμούμε την ίδια την ζωή που μας δόθηκε. Δεν συνειδητοποιούμε ότι ήρθαμε στον κόσμο για να ζήσουμε ευτυχισμένοι σε κοινωνία όχι μόνο με τους ανθρώπους αλλά και με όλα τα πλάσματα που κατοικούν πάνω στη γη. Το βασίλειό μας, καλούμαστε να το κάνουμε «Βασιλεία των Ουρανών». Καλούμαστε να δράσουμε, καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του και τη δική του φαντασία. Δεν έχει σημασία η μορφή της ζωής που επιλέγουμε. Το σημαντικό είναι να μην καταστήσουμε άχρηστα τα “ταλέντα” μέσα στη ζωή.
Η εναλλακτική λύση είναι μια ζωή μοναχική, απομονωμένη, φοβισμένη ατομικιστική, μακριά από σχέσεις ... αυτό είναι ο θάνατος. Φυσικά, ο κόσμος συνεχίζει το ίδιο, αλλά η οικοδόμηση της Βασιλείας της δικαιοσύνης και της αγάπης, της Βασιλείας του ουρανού, της Βασιλείας του Θεού, απαιτεί τη συνεισφορά κάθε άνδρα και κάθε γυναίκας: του καθενός, ξεκινώντας από τον εαυτό του, με τον δικό του μικρό ή μεγάλο τρόπο, ανεξάρτητα από το με πόσο μικρά ή μεγάλα ταλέντα βρέθηκε.
Με ευκολία μπορούμε να εντοπίσουμε τα ταλέντα που μας δοθήκαν σε αυτό που είμαστε, στη νοημοσύνη μας, στην ικανότητα να οικοδομήσουμε με σεβασμό και φροντίδα τις σχέσεις μας κοκ . Βάζοντας σε ενέργεια τις ικανότητες, τις δεξιότητές μας, αυτές διπλασιάζονται! Εάν ζούμε καλλιεργώντας ένα καθεστώς σχέσεων αγάπης - ζωής με τους άλλους τότε πολλαπλασιάζονται οι καρποί των ταλέντων μας. Η ζωή θα μας ανταμείψει με την ευτυχία και την ευημερία, τη δική μας αλλά και εκείνη του κόσμου· το αντίστροφο, θα οικοδομήσουμε μια ζωή στην κόλαση, για τον εαυτό μας και για τον κόσμο. Η «Βασιλεία των Ουρανών» είναι μια συλλογική πραγματικότητα και όχι ατομικιστική υπόθεση.
Το μήνυμα του Ευαγγελίου, ο Λόγος του Ιησού, η φωνή του Θεού που ακούγεται στη συνείδησή μας, μας καλούν να περπατήσουμε στα μονοπάτια που οδηγούν στη Βασιλεία. Η απάντηση σε αυτές τις προσκλήσεις, είναι δική μας ευθύνη. Στην πραγματικότητα, με την απάντηση μας, δίνουμε στους εαυτούς μας την ανταμοιβή ή την τιμωρία με τα χέρια μας: με συνέπεια και επιμονή. Επειδή δεν είναι ζήτημα της σχολαστικής τήρησης μυριάδων σχολαστικών κανόνων και εντολών, αλλά της εξάσκησης μιας και μόνης εντολής : της αγάπης! " Όποιος επιμένει στο τέλος θα σωθεί". (Ματ 10,22)
Ο φόβος δεν φιλάει τα έρημα τα μιζερεύει, σβήνει τη εμπιστοσύνη -πίστη.
O σύγχρονος μας, Αλοϊσιος Σαντούτσι (Μιλάνο, 11-1-1918 - Μιλάνο, 23-3-1999) (Ιταλός συγγραφέας, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας), έγραψε
«Ο φόβος χτύπησε στην πόρτα, πίστη πήγε να ανοίξει δεν ήταν κανένας»