Πάθος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού απο το κατα Ματθαίο Αγ. Ευαγγέλιο (Mατ. 26,14 – 27,66)
«δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από εκείνη που ένας δίνει τη ζωή του για τον φίλο του». Και εκείνος έφτασε μέχρι τέλους.
Η θριαμβευτική είσοδος στην Ιερουσαλήμ απλά ήταν η τελευταία αναλαμπή μιας αποδοχής που σταδιακά μεταστράφηκε σε εγκατάλειψη.
Εκτελέστηκε από την πολιτική εξουσία, τους Ρωμαίους δυνάστες και τη θρησκευτική εξουσία, το ιερατείο του Ναού, εξ αιτίας των επιλογών του και της ριζικής προσήλωσής του στο μήνυμα της αγάπης, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της συνύπαρξης, και της ζωής του που το έκανε πράξη και έθετε σε κίνδυνο την κυριαρχία τους.
Και βέβαια ο Ιησούς είχε συνειδητοποιήσει έγκαιρα ότι με αυτό το μήνυμα και αυτή τη ζωή, όχι μόνο η ζωή του δεν θα ήταν εύκολη αλλά και θα κινδύνευε. ΄Ομως δεν έκανε πίσω εκείνος που δίδασκε ότι «δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από εκείνη που ένας δίνει τη ζωή του για τον φίλο του». Και εκείνος έφτασε μέχρι τέλους.
Ωστόσο, οι μαθητές του δεν είχαν μπει στο πνεύμα του. Δεν τους άρεσε πως συμπεριφερόταν ο Ιησούς με τα παιδιά , ήταν ενοχλητικά. Ανοικτά συζητούσαν για το ποιός ήταν (ο) “μεγαλύτερος” μεταξύ τους. Στις δύσκολες στιγμές του, δεν συνειδητοποίησαν το βάρος που σήκωνε και, ενώ εκείνος τους ήθελε για συμπαραστάτες και να προσευχηθούν μαζί του εκείνοι αποκοιμήθηκαν, και τελικά τον εγκατέλειψαν, τον πρόδωσε ο Ιούδας, τον απαρνήθηκε ο Πέτρος.
Οι μαθητές του φοβούνται γιατί ένιωσαν τους περιορισμούς. Μόνον αργότερα, ξαναμελετώντας τις εμπειρίες της φιλίας με τον Ιησού, θα βρουν το θάρρος να κάνουν ευαγγελικές επιλογές. Σε όλους δίνονται περισσότερες ευκαιρίες.
Υπήρχαν επίσης πολλές γυναίκες που παρακολούθησαν από μακριά, είχαν ακολουθήσει τον Ιησού από τη Γαλιλαία για να τον υπηρετήσουν ... "(27.55-56) . Mόνο αυτές, παρά τις δυσκολίες τόσο του γεγονότος ότι ήταν γυναίκες , όσο και των περιστάσεων, δεν δίστασαν να τον συνοδέψουν μέχρι το σταυρό. Δεν μπόρεσαν να προσφέρουν περισσότερη φροντίδα ή και περισσότερα. Αυτό που μπορούσαν το πρόσφεραν, προσπάθησαν να ακολουθήσουν την εξέλιξη των γεγονότων, από το πάθος μέχρι το θάνατο, παραμένοντας κοντά ο ένας στον άλλο, με συμπόνια και συμπαράστασή, με μια ταπεινή και φιλεύσπλαχνη παρουσία. Μπροστά στη θλίψη και στο φόβο του θανάτου, του αναπάντητου ερωτηματικού «γιατί όλα αυτά;» , διατήρησαν τη δύναμη του πνεύματος που είναι η αγάπη και είναι απαραίτητη για να καταπραΰνει τις πληγές, να θεραπεύσει τα σώματα και τις ψυχές, μέσα από την απλή παρουσία και συμπάθεια.
Στα γεγονότα ήταν και μια γυναίκα, σύζυγος του Πιλάτου (27.19), μια ειδωλολάτρισσα που, χάρη σε ένα όνειρο, τολμά να εισβάλει στη διαδικασία για να αλλάξει την πορεία των γεγονότων αναγνωρίζοντας στον Ιησού την αθωότητά του, κάνει μια τελευταία προσπάθεια υπερασπίσει ένα δίκαιο και αθώο, τον Ιησού. Προσπάθεια που δεν έγινε δεκτή.
Είναι γνωστό ότι στην Γραφή, πολλές φορές τα όνειρα ερμηνεύονται ως “ένα μέσο” που έχει ο Θεός για να μιλήσει στους ανθρώπους. Ο Θεός μας στέλνει, πράγματι, “όνειρα” με ανοιχτά τα μάτια, για να μας δώσει την ευκαιρία να ονειρευτούμε έναν κόσμο διαφορετικό. Ο Ιησούς είναι σίγουρα ένας προφήτης που ονειρεύτηκε και τόλμησε να προτείνει μια ριζική αλλαγή στη ζωή μας και πρώτος εκείνος την έζησε αυτή την αλλαγή και εγκαινίασε ένα όνειρο του Θεού : την Βασιλεία του. Μια Νέα Ζωή που δεν βασίζεται στις πατροπαράδοτες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων: από εδώ το «εγώ» και από εκεί το «εσύ», που μεγιστοποιεί τις διαφορές , γένους, γλώσσας, έθνους, κοινωνικής υπόστασης, ώστε να δημιουργηθούν αντιθέσεις και τέλος να επικρατήσουν οι αδίστακτοι. Μίλησε και έζησε με την δύναμη που είναι η αγάπη, «Δύναμη, Θεϊκή αγάπη» που ενσαρκώνεται με την ευσπλαχνία, την συμπάθεια, την σύμπνοια, την συνδιαλλαγή και την καταλλαγή, τη συγνώμη, τη συγχώρηση, τη συνύπαρξη, που ξέρει να ακούει και να δίνει προσοχή στον άλλο, τον διαφορετικό, διώχνοντας μακριά μορφές βίας.Με τη ζωή του μας έδειξε πως με ένα ισχυρό δεσμό με τον Θεό Πατέρα, ένας άλλος κόσμος είναι πραγματικά δυνατός! Και μας προσκαλεί να κάνουμε το ίδιο και εμείς. Κοιτώντας τον ουρανό να αντλήσουμε οράματα, όνειρα και δύναμη, αλλά και στέρεα ριζωμένοι στη γη, από όπου προήλθαμε, να καλλιεργήσουμε μια ζωή φίλιας και αγάπης που επικεντρώνεται στο να αποδέχεται ο ένας τον άλλο, και από τα χαρίσματα του να επωφελείται και, για τα ελαττώματα του να συμπάσχει και με σεβασμό στα όποια όρια του καθενός, να συμβάλλει στην διόρθωσή του. Με τους δυνατούς στην πίστη να είναι δυνατός, με τους αδύναμους γεμάτος κατανόηση, και να μεριμνά με τρυφερότητα και γλυκύτητα για την ενδυνάμωση τους, με δικαιοσύνη στις συναλλαγές.