Ο Αναστημένος Χριστός η Ειρήνη μας. 2η Κυριακή του Πάσχα

Κυριακή 26 Απριλίου 2020

Το βράδυ της ημέρας που η Μαρία η Μαγδαληνή  ανήγγειλε  στους μαθητές στην Ανάσταση του Χριστού,  η ομάδα των μαθητών,  αρχίζει να δοκιμάζει τα αποτελέσματα της Αναστάσεως. 

Ανάγνωσμα  από το κατά Ιωάννη ΄Αγιο Ευαγγέλιο (20, 18-31)

Η Μαρία η Μαγδαληνή πήγε και ανήγγειλε στους Μαθητές ότι είδε τον Κύριο και το τι της είπε. Όταν βράδιασε εκείνη τη μέρα, δηλαδή την πρώτη μετά το Σάββατο κι ενώ ήταν κλειστές οι πόρτες του σπιτιού όπου βρίσκονταν οι μαθητές, επειδή φοβόνταν τους Ιουδαίους, ήλθε ο Ιησούς και στάθηκε στη μέση και τους λέει: "Ειρήνη μαζί σας!" Κι όταν το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά του. Χάρηκαν, λοιπόν, οι μαθητές που είδαν τον Κύριο. Τους είπε, λοιπόν, πάλι ο Ιησούς: "Ειρήνη μαζί σας! Όπως έστειλε εμένα ο Πατέρας, έτσι κι εγώ στέλνω εσάς".  Κι όταν το είπε αυτό, φύσηξε πάνω τους και τους είπε: "Λάβετε Άγιο Πνεύμα.  Αν σε κάποιους συγχωρέστε τις αμαρτίες, τους έχουν συγχωρεθεί. Αν σε κάποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατηθούν έτσι".

Αλλά ο Θωμάς που λεγόταν Δίδυμος, ένας απ' τους Δώδεκα, δεν ήταν μαζί τους όταν ήλθε ο Ιησούς. Του έλεγαν, λοιπόν, οι μαθητές: "Είδαμε τον Κύριο!" Κι εκείνος τους είπε: "Αν δε δω στα χέρια του το σημάδι των καρφιών και δε βάλω το δάκτυλό μου στο σημάδι των καρφιών και δε βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δε θα πιστέψω". Και μετά από οκτώ μέρες, πάλι οι μαθητές του ήταν μέσα και ο Θωμάς βρισκόταν μαζί τους. Κι ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές, έρχεται πάλι ο Ιησούς και στάθηκε στη μέση και είπε: "Ειρήνη μαζί σας!" Μετά λέει στο Θωμά: "Φέρε το δάκτυλό σου εδώ και κοίταξε τα χέρια μου και φέρε το χέρι σου και βάλε το στην πλευρά μου. Και να μην είσαι άπιστος, αλλά πιστός!" Απάντησε ο Θωμάς και του είπε: "Ο Κύριός μου και ο Θεός μου!" Του λέει ο Ιησούς: "Επειδή με είδες, πίστεψες. Μακάριοι όσοι δεν είδαν και πίστεψαν" Βέβαια, ο Ιησούς έκαμε και άλλα πολλά σημεία μπροστά στους μαθητές του, που δεν έχουν γραφτεί μέσα σ' αυτό το βιβλίο. Αλλά αυτά γράφτηκαν, για να πιστέψετε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού και πιστεύοντας να έχετε ζωή στο όνομά του.

                                                                                                                                  Λόγος του Κυρίου

“ ΄Ηλθε ο Ιησούς και στάθηκε στη μέση και τους λέει: "Ειρήνη μαζί σας” 

Η ειρήνη που δίνει ο Χριστός,  δεν είναι  μιαν ευχή  “Η ειρήνη να είναι μαζί σας” η κάτι που ελπίζουμε να γίνει πραγματικότητα. Είναι ένα δώρο, μια δύναμη ζωής που ο Χριστός χαρίζει. Είναι μια ζωή που, όπως η δική του, που αγκαλιάζει τις σχέσεις με το Θεό τον άνθρωπο και με τη δημιουργία και οδηγεί στην πληρότητα και τη τελειότητα. Για τον άνθρωπο είναι η δυνατότητα αφού ο άνθρωπος  βιώσει την Ευσπλαχνία την Συγχώρεση και την Καλοσύνη του Θεού, διάμεσου του Χριστού,   να γίνει ο ίδιος, ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού οικοδόμος κάλων και σχέσεων με το Θεό με τους συνανθρώπους του και με τη φύση, ώστε να οδηγηθεί στην πληρότητα και τη τελειότητα.

Η ειρήνη που επιδιώκουν οι άνθρωποι είναι εκείνη που κοιτάζει μόνο τα πράγματα του ατόμου, να  μην του λείπει τίποτα. Να έχει την ηρεμία του και μπροστά στις δοκιμασίες να μένει απαθής. 

Εφοδιασμένος ο μαθητής  με το δώρο της  Ειρήνης του Αναστημένου, βλέπει την ταλαιπωρίες που υπάρχουν, τις αρρώστιες τους πολέμους ...  αλλά συνεχίζει να μεταφέρει τον Σταυρό της ζωής και προσπαθεί να ασκεί την φιλανθρωπία, καταπολεμώντας το κακό, όπως και ο Ιησούς Χριστός που από Αγάπη για τους ανθρώπους του έφτασε στα άκρα, αλλά οδηγήθηκε στην Ανάσταση. 

Ο Χριστός είναι η Οδός η Αλήθεια και η Ζωή. Εμείς επιλέγουμε τη ζωή! ΠΑΣΧΑ 2020

Κυριακή του ΠΑΣΧΑ, 19 Απριλίου 2020 


Και τα τέσσερα Ευαγγέλια, με διαφορετικούς  τρόπους, διακηρύττουν το ίδιο μήνυμα:  Θεός δεν άφησε  τον Ιησού να μείνει στην  αγκαλιά του θανάτου αλλά  του έδωσε την ζωή μεταμορφωμένη. Τον Ανάστησε από τους νεκρούς. Τον σήκωσε και τον έβγαλε από τον τάφο.


Ανάγνωσμα από το Κατά Ιωάννη Αγιο ευαγγέλιο (Ιωα. 20, 1-9)

Την πρώτη μέρα μετά το Σάββατο, έρχεται η Μαρία η Μαγδαληνή στο μνήμα κατά το πρωί, ενώ ήταν ακόμα σκοτάδι και βλέπει την πέτρα μετατοπισμένη απ' το μνήμα. Τρέχει τότε και πάει στο Σίμωνα Πέτρο και στον άλλο μαθητή, εκείνον που ο Ιησούς αγαπούσε, και τους λέει: "Πηραν τον Κύριο απ'το μνήμα και δε ξέρουμε πού τον έβαλαν". Βγήκε τότε ο Πέτρος και ο άλλος μαθητής και πήγαιναν για το μνήμα. Έτρεχαν κι οι δυο μαζί. Αλλά ο άλλος μαθητής έτρεξε γρηγορότερα απ' τον Πέτρο κι έφθασε πρώτος στο μνήμα.  Αφού έσκυψε βλέπει να βρίσκονται σ'ένα μέρος οι επίδεσμοι, αλλά δε μπήκε μέσα. Φθάνει τότε και ο Σίμων Πέτρος που τον ακολουθούσε και μπήκε μέσα στο μνήμα και βλέπει να βρίσκονται εκεί οι επίδεσμοι, ενώ το σουδάριο, με το οποίο του είχαν δέσει το κεφάλι, δε βρισκόταν μαζί με τους επιδέσμους, αλλά χωριστά τυλιγμένο, σ'ένα άλλο μέρος. Τότε μπήκε μέσα και ο άλλος μαθητής που είχε φθάσει πρώτος στο μνήμα και είδε και πίστεψε. Πράγματι, δεν είχαν ακόμα καταλάβει το λόγο της Γραφής που έλεγε ότι αυτός έπρεπε να αναστηθεί απ' τους νεκρούς. 

Λόγος του Κυρίου

Το γεγονός ότι όλοι  οι ευαγγελιστές προσπαθούν, ο καθένας με τον τρόπο του, να πουν το ίδιο πράγμα  :  “ότι ο Ιησούς είναι τώρα "ζωντανός"  και είναι έργο του Θεού”, μας αποκαλύπτει την τεράστια σημασία του γεγονότος που διηγούνται, αλλά και την αδυναμία τους να το κάνουν αν περιοριστούν στις τρέχουσες εμπειρίες της ζωής που έχει ο καθένας. Ότι αυτό  (η Ανάσταση του Ιησού), δεν μπορεί να “μπει”  στις αναστάσεις που ο ίδιος ενήργησε, που ήταν απλές επιστροφές στη ζωή. Το γεγονός αυτό προσεγγίζεται μόνο  με τα μάτια της πίστης.
Τον κεντρικό ρόλο στο γεγονός δεν έχει μια τυχόν περιγραφή του, αλλά η ομολογία και η μαρτυρία μια γυναίκας, της Μαρίας της Μαγδαληνής (από τα Μάγδαλα).  Αυτή πηγαίνει να επισκεφτεί τον τάφο εκείνου που αγαπά, δέχεται το γεγονός που η αγάπη της το ερμηνεύει και της αρκεί, δεν ζητά το πως και το γιατί και του δείχνει την  αφοσίωση, την αγάπη  και  δεκτικότητα όταν της ζητιέται από τον Ιησού να πάει και να ανακοινώσει την ανάσταση του στους άλλους μαθητές,  και η μαρτυρία·  αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της μαθητείας, όλα αυτά που υπάρχουν σε μία γυναικεία μορφή. Η Μαρία η Μαγδαληνή,  είναι η προσωποποίηση όλων όσων σημαίνουν «να είσαι μαθητής» , του αποστόλου που διαπιστώνει και ασπάζεται το γεγονός της Αναστάσεως και η πρώτη που αναγγέλλει  το Ευαγγέλιο της αναστάσεως. Δηλώνει ακόμη ότι ο Ιησούς παίρνει την θέση του τελευταίου των φτωχών και των αδύναμων.

“…θα ατενίσουν εκείνον που κέντησαν με την λόγχη” “…θανάτω θάνατον πατήσας”

Μεγάλη Παρασκευή 2020

Σήμερα είναι η ημέρα κατά την οποία, όπως διδάσκει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «θα ατενίσουν εκείνον που κέντησαν με την λόγχη» (Ιωα 19,37) το Σταυρωμένο Χριστό «που για τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο και για τους Έλληνες μωρία, αλλά για εκείνους οι οποίοι είναι καλεσμένοι Ιουδαίους και Έλληνες ο Χριστός είναι του Θεού η Δύναμη και του Θεού η Σοφία»(1Κορ 1,23-24).

Σκέψεις στο πάθος του Ιησού από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 18, 1 – 19,42

Τη Μεγάλη Παρασκευή ο Ιησούς Χριστός, το Πάσχα μας, θυσιάστηκε (1Κορ 5,7), πρόσφερε ολοκληρωτικά τη ζωή του σε μας. Ο σταυρός του Ιησού εγκαινιάζει το μυστήριο του Πάσχα, το μυστήριο της αναστημένης ζωής. Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο το πάθος που ακούσαμε δεν είναι μια πομπή θρήνου και οδυρμού, αλλά η θριαμβευτική πορεία προς το Φως και την Ανάσταση.

Η αφήγηση του πάθους αρχίζει στη βραδινή σκοτεινιά ενός ελαιώνα, συνεχίζει στο ημίφως του τεχνητού φωτός των πυρσών, της βίας και του δεσποτισμού της πολιτικής εξουσίας στην οποία συμπράττει και η θρησκευτική, και μας θυμίζει τον κήπο-κόσμο μας, τον οποίο ο άνθρωπος βύθισε στη βία και την αλαζονεία με το να θέλει να είναι θεός στην θέση του Θεού και να καθορίζει εκείνος το τι είναι καλό και κακό κατά το δοκούν. Με την θέληση του τον κατέστρεψε και έκανε τον κήπο - κόσμο ερημιά, όπου βασιλεύει ο φόβος, η καχυποψία, η εκμετάλλευση, η καπατσοσύνη, η αδικία, η αλαζονεία, η διαφθορά, η απληστία, κοκ.
Η διήγηση του πάθους δεν ολοκληρώνεται στη σιγή του τάφου, αλλά πάλι σε ένα κήπο – κόσμο, που περιέχει και τον τάφο, όπου όμως αυτός ο τάφος δεν είναι πια ο τάφος της καταστροφής, αλλά ο χώρος την πρώτης Ημέρας της εβδομάδας, όπου ανατέλλει η Νέα Δημιουργία που ο Αναστημένος , «ο πρωτότοκος των νεκρών» όπως ο άγιος Παύλος τον χαρακτηρίζει, εγκαινιάζει τον Νέο Κόσμο της Βασιλείας του Θεού.
Για το ευαγγέλιο κατά Ιωάννη, η πορεία του πόνου του Ιησού δεν είναι η νίκη του σκότους αλλά μια πορεία αγάπης και φωτός. Εξωτερικά βυθίζεται στην μεγαλύτερη αδυναμία και όλα φαίνονται χαμένα, στην πραγματικότητα όμως ο δρόμος προς τον σταυρό είναι μια επίπονη πορεία θριάμβου προς τον Πατέρα. Ο Ιησούς είναι εκείνος που κυριαρχεί των γεγονότων του πάθους και του θανάτου του. Δεν κρύβεται και αφήνει να τον συλλάβουν και, μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, με το επιβλητικό : «Εγώ είμαι» -ορισμός με τον οποίο, στο βιβλίο της Εξόδου, ο Θεός αποκαλύπτεται στον Μωυσή- προσδιορίζει την ταυτότητα του και φανερώνει την δύναμή του.

«…Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» Μεγ. Πέμπτη 16 Απριλίου 2020

Η Λειτουργία του Μυστικού Δείπνου, είναι για κάθε χριστιανική κοινότητα το σημείο της ολοκληρωτικής αγάπης του Χριστού γι΄ αυτήν (Ιωα 13,1) και η μαρτυρία της αδελφικής αγάπης και κοινωνίας που διαπνέει την κοινότητα των μαθητών του Ιησού (τελετή του Νιπτήρα).

Ανάγνωσμα απο το κατα Ιωάννη άγιο Ευαγγέλιο  ( 13,1-15)

“Πριν από τη γιορτή του Πάσχα, ξέροντας ο Ιησούς πως ήρθε η καθορισμένη γι’ αυτόν ώρα να φύγει από τούτο τον κόσμο, και να πάει στον Πατέρα, έδειξε την αγάπη του ως το τέλος ως το τέλος. Ή: στο μέγιστο βαθμό. σ’ αυτούς που, μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο τού ανήκαν και τους αγαπούσε. Βρίσκονταν στο δείπνο, κι ο διάβολος είχε βάλει κιόλας στην καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη, γιου του Σίμωνα, τη σκέψη να παραδώσει τον Ιησού στους εχθρούς του. Ο Ιησούς ήξερε ότι ο Πατέρας τού είχε δώσει απεριόριστη εξουσία, κι ότι από τον Πατέρα ήρθε και στον Πατέρα επιστρέφει. Σηκώνεται, λοιπόν, από το τραπέζι που δειπνούσαν, βγάζει το ιμάτιό του, παίρνει μια πετσέτα και τη ζώνεται· 5έπειτα βάζει νερό στη λεκάνη κι αρχίζει να πλένει τα πόδια των μαθητών και να τα σκουπίζει με την πετσέτα που είχε ζωστεί. Φτάνει λοιπόν και στο Σίμωνα Πέτρο· αυτός του λέει: «Εσύ, Κύριε, θα μου πλύνεις τα πόδια;» «Αυτό που κάνω εγώ», του αποκρίθηκε ο Ιησούς, «εσύ δεν το καταλαβαίνεις τώρα· θα το καταλάβεις όμως αργότερα». Του λέει ο Πέτρος: «Ποτέ δε θα σ’ αφήσω να μου πλύνεις τα πόδια». «Αν δεν σε πλύνω», του αποκρίθηκε ο Ιησούς, «δεν έχεις θέση κοντά μου». Του λέει τότε ο Σίμων Πέτρος: «Αν είναι έτσι, Κύριε, όχι μόνο τα πόδια να μου πλύνεις αλλά και τα χέρια και το κεφάλι». «Αυτός που έχει κάνει λουτρό», του λέει ο Ιησούς, «είναι ολόκληρος καθαρός και δεν έχει ανάγκη να πλύνει παρά μόνο τα πόδια του. Εσείς είστε καθαροί, όχι όμως όλοι». Ο Ιησούς ήξερε αυτόν που θα τον παραδώσει· γι’ αυτό είπε «δεν είστε όλοι καθαροί».

Όταν τους έπλυνε τα πόδια, φόρεσε το ιμάτιό του, πήρε πάλι τη θέση του στο τραπέζι και τους είπε: «Καταλαβαίνετε τι έκανα σ’ εσάς; Εσείς με φωνάζετε “Διδάσκαλε” και “Κύριε”, και σωστά το λέτε, γιατί είμαι. Αν, λοιπόν, εγώ ο Κύριος κι ο Διδάσκαλος σας έπλυνα τα πόδια, έχετε κι εσείς την υποχρέωση να πλένετε ο ένας τα πόδια του άλλου. Σας έδωσα το παράδειγμα, για να κάνετε κι εσείς όπως έκανα εγώ”.

Λόγος του Κυρίου

Το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο ( Ιωα.13,1-15) παρουσιάζει τον Ιησού να βαδίζει προς την ολοκλήρωση της επίγειας διαδρομής του και να είναι στα τελευταία στάδια της αποκάλυψης της ταυτότητάς του, και πως ο Θεός Πατέρας ενεργεί μέσα στην ιστορία, και με αυτό τον τρόπο αποκαλύπτει Ποιός είναι . Το κάνει με δύο ενέργειες: τον τεμαχισμό του άρτου και το πλύσιμο των ποδιών των μαθητών του.

Οι δύο αυτές ενέργειες του Ιησού στο τελευταίο δείπνο με τους μαθητές του, καθορίζουν και την ουσία του να είναι κάποιος μαθητής του Χριστού και, κατ’ επέκταση, την ουσία του χριστιανισμού. Ο μαθητής του Ιησού καλείται να είναι στην υπηρεσία των άλλων και πραγματώνει την προσωπικότητά του ως μαθητής οικοδομώντας την μέσα σε μια κοινότητα στην οποία συμβάλλει αποφασιστικά για την πραγμάτωσή της (κοινότητα) με αγάπη, συμπόνια, ευσπλαχνία, έλεος, αλληλοβοήθεια, συμπαράσταση, συμμετοχή και ακόμη αντιλαμβανόμενος την όποια εξουσία του ως υπηρεσία για τους αδύνατους αδελφούς τόσο προς τους ομοίους του αλλά και με εκείνους που δεν μοιράζονται τις πεποιθήσεις τους.

Αυτό όμως το έργο δεν είναι απλά ανθρώπινο επίτευγμα αλλά είναι έργο του Θεού που ενεργεί μέσω του ανθρώπου : ιδού το Νόημα της Ενσάρκωσης του Θεού που από αγάπη δημιούργησε το λαμπρό σύμπαν ως κόσμο «κόσμημα» και τον άνθρωπο, κατ’ εικόνα και ομοίωση του, δηλαδή ικανό και ελεύθερο να συνδιαλέγεται μαζί του, δηλαδή με τον Θεό. Και είναι ο άνθρωπος, το πλάσμα του ο οποίος, από κακή χρήση της ελευθερίας του, παραμόρφωσε το έργο του πλάστη: τον άνθρωπο και την πλάση .

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ Απριλίος 2020

Πάθος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού απο το κατα Ματθαίο Αγ. Ευαγγέλιο (Mατ. 26,14 – 27,66)

«δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από εκείνη που ένας δίνει τη ζωή του για τον φίλο του». Και εκείνος έφτασε μέχρι τέλους.

Η θριαμβευτική είσοδος στην Ιερουσαλήμ απλά  ήταν η τελευταία αναλαμπή μιας αποδοχής που σταδιακά μεταστράφηκε σε  εγκατάλειψη. 

Από τις επευφημίες και το  “Δόξα στον Υιό του Δαβίδ! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Δόξα στον ύψιστο Θεό!” (Μτ.21,9)του πλήθους,  σε έναν ενοχλητικό προφήτη, άξιο να χλευαστεί, να προσβληθεί, να σταυρωθεί  (Μτ. 26,68. 27,39,41,44)
Εκτελέστηκε από την πολιτική εξουσία, τους Ρωμαίους δυνάστες και τη θρησκευτική εξουσία, το ιερατείο του Ναού, εξ αιτίας των επιλογών του και της ριζικής προσήλωσής του στο μήνυμα της αγάπης, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της συνύπαρξης,  και της ζωής του που το έκανε πράξη και έθετε σε κίνδυνο την κυριαρχία τους. 
Και βέβαια ο Ιησούς είχε συνειδητοποιήσει έγκαιρα ότι με αυτό το μήνυμα  και αυτή τη ζωή, όχι μόνο η ζωή του δεν θα ήταν εύκολη αλλά και θα κινδύνευε. ΄Ομως  δεν έκανε πίσω εκείνος που δίδασκε ότι «δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από εκείνη που ένας δίνει τη ζωή του για τον φίλο του». Και εκείνος έφτασε μέχρι τέλους.
Ωστόσο, οι μαθητές του δεν είχαν μπει στο πνεύμα του. Δεν τους άρεσε πως   συμπεριφερόταν ο Ιησούς με τα παιδιά , ήταν ενοχλητικά. Ανοικτά συζητούσαν για το ποιός ήταν  (ο)  “μεγαλύτερος”  μεταξύ τους. Στις δύσκολες στιγμές του, δεν συνειδητοποίησαν το βάρος που σήκωνε και, ενώ εκείνος τους ήθελε για συμπαραστάτες και να προσευχηθούν μαζί του  εκείνοι αποκοιμήθηκαν, και τελικά τον εγκατέλειψαν, τον πρόδωσε ο Ιούδας, τον απαρνήθηκε  ο Πέτρος.
Οι μαθητές του φοβούνται γιατί ένιωσαν  τους περιορισμούς. Μόνον αργότερα, ξαναμελετώντας τις εμπειρίες  της φιλίας με τον Ιησού, θα βρουν το θάρρος να κάνουν ευαγγελικές επιλογές. Σε όλους δίνονται περισσότερες ευκαιρίες.
 Υπήρχαν επίσης πολλές γυναίκες που παρακολούθησαν από μακριά, είχαν ακολουθήσει τον Ιησού από τη Γαλιλαία για να τον υπηρετήσουν ... "(27.55-56) .  Mόνο αυτές,   παρά τις δυσκολίες τόσο του γεγονότος ότι ήταν γυναίκες  , όσο και των  περιστάσεων,  δεν δίστασαν να  τον συνοδέψουν μέχρι το σταυρό.  Δεν μπόρεσαν να προσφέρουν περισσότερη  φροντίδα  ή και  περισσότερα. Αυτό που μπορούσαν το πρόσφεραν, προσπάθησαν να ακολουθήσουν την εξέλιξη των γεγονότων, από το πάθος μέχρι το θάνατο, παραμένοντας κοντά ο ένας στον άλλο, με συμπόνια και συμπαράστασή, με μια ταπεινή και  φιλεύσπλαχνη παρουσία.  Μπροστά  στη θλίψη και στο φόβο του θανάτου, του αναπάντητου ερωτηματικού «γιατί όλα αυτά;» ,  διατήρησαν  τη δύναμη του πνεύματος που είναι η αγάπη  και είναι απαραίτητη για να καταπραΰνει τις πληγές,  να θεραπεύσει τα σώματα και τις ψυχές, μέσα από την απλή παρουσία και συμπάθεια.

“Η ζωή μεταβάλλεται, δεν αφαιρείται”. Μεταμορφώνεται.5η Κυριακή της Τεσσαρακοστής

 Κυριακή 5 Απριλίου  2020

Το επεισόδιο της επιστροφής του Λαζάρου στη ζωή, που συνήθως το ονομάζουμε “η ανάσταση του Λαζάρου”, είναι το αποκορύφωμα μιας “κατήχησης” του ευαγγελιστή Ιωάννη για την ταυτότητα του Ιησού.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη άγιο Ευαγγέλιο(ΐΐ,3-7.ΐ7.20-27.33β-45)

Τον καιρό εκείνο, έστειλαν ανθρώπους οι αδελφές του Λάζαρου προς τον Ιησού και του είπαν: «Κύριε, αυτός που αγαπάς ασθενεί». Όταν το άκουσε ο Ιησούς είπε: «Αυτή η ασθένεια δεν είναι για θάνατο, αλλά για τη δόξα του Θεού, ώστε να δοξαστεί μ’αυτήν ο Υιός του Θεού».
Αγαπούσε, όμως, ο Ιησούς τη Μάρθα και την αδελφή της και το Λάζαρο.
Όταν, λοιπόν, έμαθε ότι ασθενεί, τότε έμεινε δυο ημέρες σ’εκείνο τον τόπο που βρισκόταν. Έπειτα, μετά απ’αυτό, λέει στους μαθητές: «Πάμε πάλι στην Ιουδαίο». Όταν έφθασε ο Ιησούς, βρήκε το Λάζαρο να είναι στο μνήμα ήδη από τέσσερις ημέρες.

Η Μάρθα, λοιπόν, μόλις άκουσε ότι έρχεται ο Ιησούς, πήγε να τον προϋπαντήσει, ενώ η Μαρία καθόταν στο σπίτι. Είπε τότε η Μάρθα στον Ιησού: «Κύριε, αν ήσουν εδώ, δε θα πέθαινε ο αδελφός μου. Αλλά και τώρα γνωρίζω ότι όσα τυχόν ζητήσεις απ’το Θεό, ο Θεός θα σου τα δώσει».
Της λέει ο Ιησούς: «Θα αναστηθεί ο αδελφός σου!».
Του απαντά η Μάρθα: «Γνωρίζω ότι θα αναστηθεί κατά την ανάσταση, στην έσχατη ημέρα».
Της λέει ο Ιησούς: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Όποιος πιστεύει σε μένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει. Κι όποιος ζει και πιστεύει σε μένα δε θα πεθάνει ποτέ. Το πιστεύεις αυτό;».
Του λέει: «Ναι, Κύριε. Εγώ έχω πιστέψει ότι εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, που ήλθες στον κόσμο».
Ο Ιησούς, όταν την είδε να κλαίει και να κλαίνε και οι Ιουδαίοι που πήγαν μαζί της, ταράχθηκα το πνεύμα του και συνταράχθηκε και είπε: «Πού τον θάψατε;».
Του λένε: «Κύριε, έλα να δεις». Δάκρυσε ο Ιησούς. Έλεγαν τότε οι Ιουδαίοι: «Κοίτα πώς τον αγαπούσε!». Αλλά κάποιοι απ’αυτούς είπαν:«Δεν μπορούσε αυτός, που άνοιξε τα μάτια του τυφλού, να κάμει ώστε κι αυτός να μην πεθάνει;».
Ο Ιησούς τότε, πάλι ταραγμένος μέσα του, έρχεται στο μνήμα. Αυτό ήταν ένα σπήλαιο, και επάνω του μια πέτρα βρισκόταν. Λέει ο Ιησούς: «Σηκώστε την πέτρα! ».
Του λέει τότε η Μάρθα, η αδελφή του νεκρού: «Κύριε, ήδη μυρίζει άσχημα, διότι είναι τέσσερις ημέρες που έχει πεθάνει».
Της λέει ο Ιησούς: «Δεν σου είπα πως, αν πιστέψεις, θα δεις τη δόξα του Θεού;». Τότε σήκωσαν την πέτρα. Κι ο Ιησούς ύψωσε τα μάτια ψηλά και είπε: «Πατέρα, σε ευχαριστώ, επειδή με άκουσες. Εγώ, βέβαια, γνώριζα ότι πάντα με ακούς, αλλά το είπα για τον κόσμο που βρίσκεται γύρω μου, για να πιστέψουν ότι εσύ με απέ-στειλες». Κι αφού τα είπε αυτά, κραύγασε με δυνατή φωνή: «Λάζαρε, έλα έξω!». Βγήκε ο νεκρός, έχοντας δεμένα τα πόδια και τα χέρια με επιδέσμους και το πρόσωπό του ήταν περιτυλιγμένο με σουδάριο. Τους λέει ο Ιησούς: «Λύστε τον και αφήστε τον να φύγει».
Τότε, πολλοί απ’τους Ιουδαίους που ήλθαν στη Μαρία και είδαν όσα έκαμε ο Ιησούς, πίστεψαν σ’αυτόν.

Λόγος του Κυρίου

Στο πηγάδι του Ιακώβ με τη Σαμαρείτισσα,  ο Ιησούς δήλωσε  για τον εαυτό του: “Είμαι το ζωντανό νερό, το οποίο ικανοποιεί τη δίψα για αιώνια ζωή”.
Την επόμενη Κυριακή, με το επεισόδιο  του εκ γενετής  τυφλού, διακήρυξε: “Εγώ είμαι το φως”.
Και σήμερα,   στο επεισόδιο της επιστροφής του Λαζάρου στη ζωή , είπε για τον εαυτό του: “Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Zωή”.

Στο επεισόδιο φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο στόχος : " Το Πιστεύετε αυτό;" (26) στον οποίο ο Ιωάννης θέλει να οδηγήσει την κοινότητα τον μαθητών  είναι η ομολογία πίστεως  ότι, ο Ιησούς,  είναι "η ανάσταση και η ζωή ... ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού" (25-27) και ότι "ο Θεός τον έστειλε" (42).

Με τα λόγια της, η Μάρθα,  εκφράζει την πίστη  που ριζώνει στην κοινότητα του Ιωάννη: πρώτα έρχεται η πίστη στα λόγια του Ιησού· το θαύμα έρχεται αργότερα ... Το θαύμα είναι εφικτό μόνο αν υπάρχει πίστη. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αποφασίζουν να πιστεύουν αφού είδαν "τι είχε κάνει" (45). Τα Ευαγγέλια δεν παραλείπουν να καταγράψουν και αυτή την, όχι και τόσο ορθή,  εκδοχή της πίστεως  στην οποία ανήκουν,  ακόμη σήμερα,  πολλοί από τους μαθητές του Ιησού. Δεν του ζητούν τι να κάνει στην δύσκολη θέση που βρίσκονται, όπως η μητέρα του στο Γάμο στη Κανά, απλά τον πληροφορούν και δείχνουν  ότι σ’ αυτό αφήνουν ολοκληρωτικά την πίστη τους. 
Ο Ευαγγελιστής δηλώνει ότι χωρίς την πίστη της Μάρθας και της Μαρίας, ο Ιησούς δεν θα έκανε τίποτα.