Κυριακή 31 Ιουλίου 2016
Μη φοβάσαι, μικρό μου ποίμνιο
O Ιησούς
ονομάζει τους μαθητές του «μικρό ποίμνιο». Η έκφραση
ευθυγραμμίζεται με την πιο αυθεντική προφητική παράδοση. Oι
προφήτες αποκαλούσαν τους λίγους ισραηλίτες, που είχαν κατορθώσει να μείνουν
πιστοί στο μονοθεϊσμό μετά από επώδυνους διωγμούς, ως το «υπόλοιπο του Ισραήλ»
του οποίου το χαρακτηριστικό ήταν -και είναι-
η υπομονή και η επιμονή και η ψυχική αντοχή , παρ’ όλες τις δυσκολίες και τους διωγμούς, να
μένουν ακόμη πιστοί στο Θεό.
Η έκφραση «μικρό ποίμνιο» υπογραμμίζει ότι ο μικρός ή o μεγάλος αριθμός «των μελών του ποιμνίου» δεν είναι σημαντικός
για να είναι το ποίμνιο μεγάλο, αλλά το πνεύμα
που ζωογονεί το ποίμνιο, η πιστότητά του στο Θεό και η ορθή πρακτική, η οποία πηγάζει
από αυτήν. Η ζωή του «μικρού ποιμνίου» είναι η μαρτυρία του σε όλους
τους ανθρώπους καλής θελήσεως και μη.
Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο (Λκ 12, 32-48)
Μη φοβάσαι, μικρό μου ποίμνιο. Σ’ εσάς ευαρεστήθηκε ο Πατέρας σας να δώσει τη βασιλεία του. Πουλήστε τα υπάρχοντά σας και δώστε τα χρήματα στους φτωχούς. Αποκτήστε πορτοφόλια που δεν παλιώνουν, πλούτη μόνιμα στον κόσμο του Θεού, όπου ούτε κλέφτης τα αγγίζει ούτε σκόρος τα καταστρέφει. Γιατί όπου είναι τα πλούτη σας εκεί θα είναι και η καρδιά σας».
«Να είστε συνεχώς έτοιμοι με δεμένο το ζωνάρι στη μέση σας και αναμμένα τα λυχνάρια σας. Να συμπεριφέρεστε σαν αυτούς που περιμένουν τον κύριό τους πότε θα γυρίσει από το γάμο, ώστε μόλις έρθει και χτυπήσει την πόρτα, να του ανοίξουν αμέσως. Μακάριοι οι δούλοι εκείνοι που ο κύριός τους θα τους βρει ξύπνιους όταν έρθει.Σας βεβαιώνω πως θ’ ανασκουμπωθεί, θα τους βάλει να καθίσουν και θα τους περιποιηθεί. Χαρά σ’ εκείνους μάλιστα τους δούλους, που όταν ο κύριός τους επιστρέψει τα μεσάνυχτα ή τα ξημερώματα, θα τους βρει να τον περιμένουν. Και να ξέρετε τούτο: αν ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού ήξερε ποια ώρα θα έρθει ο κλέφτης, θα ήταν άγρυπνος και δε θα άφηνε να του διαρρήξουν το σπίτι. Να είστε, λοιπόν, κι εσείς έτοιμοι, γιατί ο Υιός του Ανθρώπου θα έρθει την ώρα που δεν τον περιμένετε». Τότε ο Πέτρος του είπε: «Κύριε, για μας την είπες αυτή την παραβολή ή για όλους;» Κι ο Κύριος απάντησε: «Ποιος είναι ο έμπιστος και συνετός δούλος, που ο κύριός του θα τον αφήσει επιστάτη των υπηρετών του, για να τους μοιράζει την αμοιβή τους την κατάλληλη στιγμή; Μακάριος είναι εκείνος ο δούλος, που όταν επιστρέψει ο κύριός του, θα τον βρει να συμπεριφέρεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Σας βεβαιώνω πως θα τον βάλει υπεύθυνο σ’ όλα του τα υπάρχοντα. Αν όμως ο δούλος εκείνος σκεφτεί μέσα του: “θ’ αργήσει να επιστρέψει ο κύριός μου”, κι αρχίσει να δέρνει τους άλλους υπηρέτες και τις υπηρέτριες, να τρώει και να πίνει και να μεθάει, τότε θα έρθει ο κύριός του μια μέρα που αυτός δε θα τον περιμένει και σε ώρα που δε θα την ξέρει. Θα τον τιμωρήσει πολύ αυστηρά και θα τον ρίξει στον τόπο όπου τιμωρούνται οι άπιστοι.
Εκείνος ο δούλος που ξέρει τι θέλει ο κύριός του, δεν είναι όμως έτοιμος και δεν κάνει αυτό που θέλει ο κύριός του, θα τιμωρηθεί αυστηρά. Αντίθετα, εκείνος που δεν ξέρει το θέλημα του κυρίου του και κάνει κάτι αξιόποινο, θα τιμωρηθεί ελαφρότερα. Σ’ όποιον δόθηκαν πολλά, θα ζητηθούν πολλά απ’ αυτόν· και σ’ όποιον δόθηκαν περισσότερα, θα του ζητηθούν περισσότερα».
Λόγος του Κυρίου
Στο δεύτερο μέρος ο Ιησούς με παραβολές, που είναι πάντα παρμένες από την καθημερινότητα, δίνει τα χαρακτηριστικά αυτού του ‘μικρού ποιμνίου’.
Πρώτο. Το μικρό ποίμνιο δεν έχει αυταπάτες και δεν αυτό- κολακεύεται. Η γνώση της «μικρότητάς» του είναι αυτή που το οδηγεί να έχει την εμπιστοσύνη του στο Θεό Πατέρα, ο οποίος του δωρίζει τη Βασιλεία και να αποφεύγει τον πειρασμό να θέλει να είναι αντικείμενο θαυμασμού και εγκωμίων. Δεν έχει έπαρση ή αλαζονεία για τα τυχόν επιτεύγματά του, αλλά να πορεύεται με ταπεινοφροσύνη.
Δεύτερο. Η «μικρότητα» και η ταπεινοφροσύνη, και γιατί όχι και ο αριθμητικός περιορισμός αυτού του ποιμνίου, δεν είναι αιτία αποθάρρυνσης και εσωστρέφειας, αλλά ευκαιρία εμπέδωσης της πεποίθησης ότι «είναι το ποίμνιο που ο Θεός αγαπά και υποστηρίζει» γιατί είναι «η κοινότητα» των πιστών δια μέσου των οποίων πραγματοποιείται η Βασιλεία του Θεού προς όφελος όλων. Αυτή η πεποίθηση το οδηγεί στο άνοιγμα προς όλους, ιδιαίτερα προς εκείνους που οι πολλοί και οι δυνατοί τους αγνοούν και τους καταπιέζουν.
Τρίτο. Η «μικρότητα» και η ταπεινοφροσύνη, ακόμη, δεν εμπνέουν εφησυχασμό ή μοιρολατρία αλλά ετοιμότητα και επαγρύπνηση. Ο Ιησούς ενθαρρύνει: «Μη φοβάσαι»! Ο φόβος πράγματι είναι ένα δυνατό συναίσθημα που συνοδεύει και επηρεάζει καταλυτικά την καθημερινότητά μας. Φόβος για το τί ακριβώς μας κληρονόμησε το παρελθόν, φόβος για το πώς να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και τα δεινοπαθήματα του παρόντος. Φόβος για την αβεβαιότητα και το άγνωστο του μέλλοντος. Ο φόβος γεννιέται από τη μοναξιά, το κενό, την αβεβαιότητα. Ο ταπεινός μαθητής του Ιησού δεν ανήκει στους άβουλους διεκπεραιωτές, αλλά ούτε και διακατέχεται από το άγχος για την όποια ανεπάρκειά του στις «σύγχρονες» ή άλλες δεξιότητες και μέσα για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της εποχής. Αντίθετα, κρίνει ότι πρέπει να τις αντιμετωπίσει με προσοχή, περίσκεψη και σύνεση, για να έχει κάποιος άμεση αντίληψη και όσο το δυνατό πιο καθαρή γνώση του περιβάλλοντος στο οποίο ζει, της αλλαγής της εποχής με τις όποιες ανακατατάξεις της, του νέου που έρχεται. Συγκρίνει, κάθε τι παλαιό ή τον όποιο νεωτερισμό, με το Λόγο του Θεού, ώστε να κρατήσει κάθε τι που συμβαδίζει με αυτόν και να απορρίψει ό,τι τον αντιβαίνει. Προχωρά, χωρίς ανώφελες νοσταλγίες και δισταγμούς, στην αλλαγή ζωής με εμπιστοσύνη στο Θεό, ο οποίος πάντοτε μένει πιστός στις υποσχέσεις του για τη Σωτηρία του Ανθρώπου, δηλαδή να τον οδηγήσει έξω από τα υπαρξιακά αδιέξοδά του, ακόμη κι όταν ο άνθρωπος φαίνεται να του έχει γυρίζει την πλάτη.
Αυτό θα πει πίστη για το μαθητή στον Ιησού, όχι κάτι το νεφελώδες και αφηρημένο, αλλά εμπιστοσύνη σε κάποιο έμπιστο πρόσωπο, το Θεό Πατέρα διαμέσου του Ιησού Χριστού του και με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, με το οποίο μοιράζεται τη ζωή, που είναι παρών ανά πάσα στιγμή και με στηρίζει: διαμέσου του Ιησού διδάσκαλου. Και ο Ιησούς διδάσκαλος σέβεται την προσωπικότητα του μαθητή, δεν αφαιρεί από τους ώμους του μαθητή τις ευθύνες του και τον κόπο της ζωής του, αλλά γενναιόδωρα του προσφέρει και τους δικούς του ώμους, ώστε μαζί να σηκώσουν το βάρος της ζωής.