4η Κυριακή του Πάσχα

Αγάπη, κοινωνία ζωής, ελευθερία   (Ιω 10,27-30)

Κυριακή 22 Μαΐου 2016 

Τις Κυριακές που ακολουθούν το Πάσχα, η λειτουργία της Εκκλησίας προσπαθεί να μας δώσει να καταλάβουμε τι σημαίνει να είσαι χριστιανός, δηλαδή μέσω του Αναστημένου Χριστού να πιστεύεις και να εμπιστεύεσαι το Θεό και με αυτή την πεποίθηση να οργανώνεις τη ζωή σου.

Στο ευαγγέλιο κατά Ιωάννη βρίσκουμε τρεις μεγάλες απεικονίσεις: Εγώ είμαι ο Άρτος της ζωής, Εγώ είμαι το Φως του κόσμου και Εγώ είμαι ο καλός Ποιμένας, με τις οποίες ο ευαγγελιστής προσπαθεί να μας σκιαγραφήσει την ταυτότητα του προσώπου και του έργου του Ιησού.

Ανάγνωσμα από το κατά  Ιωάννη άγ. Ευαγγέλιο  (10, 27-30)

      «Εκείνο τον καιρό συνέχισε ο Ιησούς τη διδασκαλία του λέγοντας: Τα δικά μου τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή μου, κι εγώ τα αναγνωρίζω και με ακολουθούν· εγώ τους δίνω αιώνια ζωή και δε θα χαθούν ποτέ, γιατί κανείς δε θα μπορέσει να τ’ αρπάξει από την εξουσία μου. Ο Πατέρας μου, που μου τα έχει δώσει όλα, είναι ισχυρότερος απ’ όλους. Κανείς δεν μπορεί ν’ αρπάξει ό, τι βρίσκεται στα χέρια του Πατέρα μου. Εγώ κι ο Πατέρας είμαστε ένα».

Λόγος του Κυρίου

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή δεν έχει άμεση αναφορά στο μυστήριο του Πάσχα, αλλά στο Τριαδικό μυστήριο του Θεού και μάλιστα όχι των Τριών Προσώπων, όσον το πώς, η κοινωνία ζωής που πρέπει να υπάρχει μεταξύ του Ιησού και των μαθητών του, εισάγει αυτούς τους τελευταίους στο περιβάλλον του Θεού, όπως λέει ο άγ. Παύλος : εν αυτώ    ζούμε  και κινούμαστε και υπάρχουμε.

Η περικοπή μας είναι παρμένη από το 10ο κεφ. του ευαγγελίου κατά Ιωάννη που έχει ως θέμα την εικόνα του καλού Ποιμένα. Πρέπει, όμως, να είμαστε προσεκτικοί στο να αναζητήσουμε το πραγματικό νόημά της. Αυτό γίνεται εφικτό μένοντας αυστηρά στο πλαίσιο της ομιλίας του Ιησού και όχι περιπλανώμενοι σε ερμηνείες που μπορούν να βρουν κάποια προσχηματική λαβή στις εικόνες του κειμένου, αλλά που δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν με τη σοβαρότητα του κειμένου.

Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ξεκινήσουμε από την ευκαιρία που ειπώθηκαν αυτά τα λόγια.

Ο Ιησούς, είναι στον περίβολο του Ναού της Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια της ετήσιας γιορτής που κάνει ανάμνηση της ‘Κάθαρσης και επανακαθιέρωσης του Ναού’. Παρακολουθεί τους Ιουδαίους που προσέρχονταν στο Ναό (ο οποίος για κάθε καλό Ιουδαίο ήταν το κατεξοχήν σημείο της παρουσίας του Θεού ανάμεσα στο λαό του. Είναι ο κατεξοχήν τόπος επικοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό). Παρατηρεί, λοιπόν, αυτούς που εισερχόταν στο προαύλιο του Ναού από την πόρτα που ονομαζόταν προβατική πύλη, την πόρτα των προβάτων, δηλαδή την πόρτα από την οποία έβαζαν τα πρόβατα που προοριζόταν για τις θυσίες της ημέρας.

Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας.

Ο βοσκός - ας αφήσουμε πίσω μας όλες εκείνες τις γλυκανάλατες απεικονίσεις του Ιησού ως ποιμένα με άσπρα πεντακάθαρα ρούχα, ξανθό και καλοχτενισμένο και με ένα αρνάκι στην αγκαλιά του -, είναι ένα σκληροτράχηλο επάγγελμα, δεν δέχεται ανάπαυλες, δεν ξέρει γιορτές και σχόλες. Ζει αποκομμένος και στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, δεν μπορεί ποτέ να απομακρυνθεί από τα πρόβατά του. Ζει με τα πρόβατά του και για τα πρόβατά του θυσιάζεται, για να το πούμε μαζί με τον Πάπα : έχει τη μυρωδιά των προβάτων του. Ο Ιησούς με αυτή την εικόνα θέλει να τονίσει ότι η ζωή του είναι τα πρόβατά του, οι μαθητές του. 

Ο ευαγγελιστής έχει στο μυαλό του την ποιμενική ζωή της εποχής του : Κάθε βράδυ οι περισσότεροι βοσκοί σταβλίζουν τα πρόβατά τους στο ένα κοινό ποιμνιοστάσιο, και με βάρδιες τα φρουρούν. Το πρωί ο κάθε βοσκός, με το δικό του συνθηματικό τρόπο, με τη δική του φωνή, καλεί τα δικά του πρόβατα για να τα οδηγήσει στη βοσκή. Και το κάθε πρόβατο αναγνωρίζει μόνο τη φωνή του δικού του βοσκού. Αναλογικά, ο Ιησούς παρουσιάζει τις σχέσεις του με τους μαθητές ως «Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας και γνωρίζω τα δικά μου και τα δικά μου με γνωρίζουν». «Τα δικά μου τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή μου, κι εγώ τα αναγνωρίζω και με ακολουθούν».

Τη σχέση  του ποιμένα, του ιδίου και των προβάτων του, των μαθητών του την περιγράφει με τρία ρήματα :Γνωρίζω, Ακούω, Ακολουθώ.

Γνωρίζω

Στην αγ. Γραφή η γνώση δεν είναι απλά μια πληροφορία, αλλά είναι μια συγκεκριμένη υπαρξιακή εμπειρία. Το γνωρίζω, είναι το αποτέλεσμα μιας προσωπικής σχέσης, μιας αμοιβαίας και βαθιάς συναλλαγής ζωής. Όταν ο Ιησούς λέει γνωρίζω, δηλώνει να φροντίζει και να αγαπά τους μαθητές του, μέχρι να δώσει τη ζωή του είναι μια σχέση καρποφόρα.

Ακούω:

Δεν σημαίνει απλά ότι ακούω τον ήχο της φωνής κάποιου που κάτι λέει, αλλά ότι ανοίγω την καρδιά μου σε εκείνον του οποίου  το λόγο ακούω, τον κάνω δικό μου τον εντάσσω στη ζωή μου, και κατά συνέπεια τον κάνω πράξη στη ζωή μου.

Ακολουθώ:

Βρίσκω το νόημα της ζωής μου, μοιράζομαι το νόημά της ζωή ακόμα και τον τρόπο με εκείνον που ακολουθώ.

Στα τρία αυτά  γνωρίζω, ακούω, και ακολουθώ, θεμελιώνεται μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης που είναι  αποτέλεσμα της καθημερινής τριβής ζωής ποιμένα και ποιμενομένου.  Επιστέγασμα και το πλήρωμά τους ότι ο  μαθητής εντασσεται στην εν Θεώ ζωή  που ο Θεός Πατέρας, μέσω του Υιού και με τη Δύναμη του Αγίου  Πνεύματος, ενεργεί. Τη Θέωση του ανθρώπου όπως την ονομάζουν η Πατέρες της Εκκλησίας.  

Ο Ιησούς λέει για τους μαθητές του, ότι ανήκουν στον Πατέρα του και ότι αυτός τού τους εμπιστεύτηκε. Ο Ιησούς εκτιμά και τιμά αυτή την εμπιστοσύνη που ο Πατέρας τού έδειξε και όχι μόνο προστατεύει με τη ζωή του αυτούς τους μαθητές, αλλά τους δωρίζει, με τη σειρά του, τη ζωή την αιώνια, με την Ανάσταση.  Εδώ θεμελιώνεται η σίγουρη ελπίδα των μαθητών του Ιησού και της Εκκλησίας του.

Ο μαθητής του Ιησού είναι εκείνος που τον ακούει και πορεύεται στο δρόμο που Εκείνος  άνοιξε  και διέτρεξε. Με αυτό τον τρόπο γίνεται  «το αλάτι και το φως του κόσμου», όπως τους είχε ήδη πει ότι πρέπει να είναι. Ιδιαίτερα σήμερα που ο κόσμος μας αλλάζει αλματωδώς  και χωρίς προσδιορισμένη μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Η χριστιανική κοινότητα έχει μια σίγουρη και καρποφόρα  προοπτική εκείνη που ο Ιησούς χάραξε, αρκεί να μείνει πιστή σε αυτήν. Το χριστιανικό μήνυμα δεν είναι εφήμερη μόδα.