Κυριακή του Πάσχα. Το τελευταίο
σύνορο, η Ανάσταση
Κυριακή 1 Μαΐου 2016
Η σιωπή του Μεγάλου Σαββάτου μας μαθαίνει ότι πρέπει να περιμένουμε
ακόμη και όταν τα πάντα μπροστά μας φαίνεται να λένε ότι είμαστε μπροστά στο
τέλος. “Βρήκαν την πέτρα κυλισμένη από
την είσοδο του μνήματος. Μπήκαν μέσα αλλά δεν βρήκαν το σώμα του Ιησού” (Λκ
24,1-12). Ο Σταυρός δεν είναι το τέλος, είναι μόνο ένα πέρασμα, όπως η αίθουσα γεννήσεων. Πρέπει να έχουμε
την υπομονή να περιμένουμε. Αυτό που άρχισε πριν από εννέα μήνες, η κύηση, δεν
τελειώνει με την εισαγωγή της εγκύου στην αίθουσα τοκετού, αλλά με την έξοδό της από εκεί με το νεογέννητο στην αγκαλιά της.
Ταλαιπωρημένη, ναι, αλλά ευτυχισμένη.
Έτσι και ο χριστιανός, τόσο μπροστά στο Χριστό όσο και μπροστά στην ιστορία,
μπορεί να ε*ίναι ταλαιπωρημένος, αλλά
πάντοτε σε αναμονή να κάνει δικιά του κάθε ευκαιρία που ο Θεός του δίνει για να
φτάσει στην τελική σωτηρία.
Από το κατά Ιωάννη άγιο Ευαγγέλιο ( 20,1-9)
Την πρώτη μέρα μετά το Σάββατο, το πρωί, κι ενώ ήταν ακόμη σκοτεινά,
έρχεται η Μαρία η Μαγδαληνή στο μνήμα και βλέπει την πέτρα μετατοπισμένη από
την είσοδο του μνήματος. Τρέχει, λοιπόν, και πηγαίνει στο Σίμωνα Πέτρο και στον
άλλο μαθητή που ο Ιησούς τον αγαπούσε, και τους λέει: «Πήραν τον Κύριο από το
μνήμα και δεν ξέρουμε πού τον έβαλαν». Βγήκαν τότε έξω ο Πέτρος κι ο άλλος μαθητής
κι έρχονταν στο μνήμα. Έτρεχαν κι οι δυο μαζί. Ο άλλος μαθητής όμως έτρεξε
γρηγορότερα από τον Πέτρο κι έφτασε πρώτος στο μνήμα. 5Σκύβει μέσα για να δει
και βλέπει τις πάνινες λουρίδες στο έδαφος, δεν μπήκε όμως μέσα. 6Έφτασε μετά
κι ο Σίμων Πέτρος, που ερχόταν πίσω του, και μπήκε μέσα στο μνήμα. Εκεί βλέπει
στο έδαφος τις πάνινες λουρίδες κάτω, και το σουδάριο με το οποίο είχαν δέσει
το κεφάλι του Ιησού να μην είναι μαζί με τις λουρίδες, αλλά σε μια μεριά
τυλιγμένο χωριστά. Εκείνη τη στιγμή, μπήκε μέσα κι ο άλλος μαθητής, που είχε
έρθει πρώτος στο μνήμα, τα είδε αυτά και πίστεψε. Γιατί, ως τότε δεν είχαν
καταλάβει τη Γραφή, που λέει ότι σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού ο Μεσσίας θ’
ανασταινόταν από τους νεκρούς.
Λόγος του
Κυρίου.
Οι γυναίκες
νωρίς τα ξημερώματα πήγαιναν στο μνήμα με σκοπό : να αποδώσουν τις τιμές που
δεν είχαν μπορέσει την πρέπουσα στιγμή να αποδώσουν στο νεκρό. Βρήκαν την πέτρα
κυλισμένη και το σώμα του νεκρού να λείπει. Η πρώτη σκέψη : «Αφαίρεσαν το σώμα του Δασκάλου!»… Αυτό
υπαγορεύει η ανθρώπινη λογική των
πραγμάτων. Τρέχουν να ειδοποιήσουν τους μαθητές. Και εκείνοι, μας λέει το
ευαγγέλιο, έτρεχαν προς στο μνήμα κι οι δυο μαζί, ο Πέτρος και ο άλλος μαθητής,
για να καταλάβουν τι συμβαίνει. Ο άλλος μαθητής, όμως, έτρεξε γρηγορότερα από
τον Πέτρο κι έφτασε πρώτος στο μνήμα (Ιω 20,1-9)
Ο Σίμωνας
Πέτρος είναι ο μαθητής ο ενθουσιώδης, ο πρόθυμος, αλλά μπροστά στο πάθος είχε
λυγίσει. Εκπροσωπεί τους θεσμούς, την εξουσία
που είναι φορές που δεν δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.
Ο άλλος
μαθητής που ο Ιησούς τον αγαπούσε, αλλά και εκείνος αγαπούσε το δάσκαλο, που
είναι ο μόνος από τους μαθητές που έφτασε κάτω από το σταυρό και εκείνος που έγινε αποδέκτης των
τελευταίων λόγων του δασκάλου, και στο οποίον
ο Ιησούς εμπιστεύτηκε τη μητέρα του, εκπροσωπεί την αγάπη και το
χάρισμα!
Η εξουσία και
η αγάπη… τρέχουν να καταλάβουν, για να δουν, και είδαν και πίστεψαν στο τέλος.
Είδαν λίγα πράγματα, αλλά κατάλαβαν περισσότερα!
Ο άλλος
μαθητής, όμως, έτρεξε γρηγορότερα από τον Πέτρο κι έφτασε πρώτος στο μνήμα (Ιω
20,1-9). Πρώτος φθάνει ο μαθητής που ο Ιησούς τον αγαπούσε : η αγάπη φτάνει πάντα πιο γρήγορα, είναι νεαρή,
ευλύγιστη, τα πάντα μπορεί, και ακολουθεί ο Πέτρος… Το μυαλό, η εξουσία πάντα
είναι πιο δυσκίνητα και πιο βαριά. Στο μνήμα είδαν «σημεία» της εξόδου από το θάνατο. Ο τάφος,
το σημάδι του πόνου, του χαμού, της
εγκατάλειψης, αποδεικνύεται σημείο ζωής Αναστημένης. Από δω και πέρα
αλλάζει η προοπτική… η ζωή δεν πάει προς το θάνατο, αλλά προς την πληρότητά
της, το τελευταίο σύνορο : την Ανάσταση.
 |
| Προσθήκη λεζάντας |
Εντυπωσιακό
είναι το σχόλιο με το οποίο ο ευαγγελιστής κλείνει το επεισόδιο : «Πράγματι,
δεν είχαν ακόμη καταλάβει τη Γραφή, ότι Εκείνος έπρεπε να αναστηθεί από τους
νεκρούς» (Ιω 20,9). Με αυτό τον τρόπο επικρίνεται, όχι μόνο η αδυναμία
κατανόησης της Μαρίας και των άλλων γυναικών και του Πέτρου, αλλά και η πίστη
του αγαπημένου μαθητή κρίνεται ανεπαρκής, γιατί χρειάσθηκε να δει για να
πιστέψει. Η πραγματική μακαριότητα και ευτυχία
επιφυλάσσεται για εκείνους που πιστεύουν, χωρίς να απαιτούν να δουν.
Θέλω να πιστεύω ότι είναι η περίπτωσή μας. Εμείς, πράγματι, χρειάζεται να
βασιστούμε στη μαρτυρία των άλλων. Ο πιστός, σήμερα, είναι εκείνος που ξεπέρασε
την αμφιβολία και την αξίωση να δει κάνοντας δεκτή την αξιόπιστη μαρτυρία
εκείνου που είδε και έζησε μαζί με τον Αναστημένο και με την αδιάκοπη μαρτυρία έφτασε μέχρι
εμάς.
Ζούμε στον
καιρό της Εκκλησίας, πρέπει να αρκεστούμε στην αξιόπιστη αποστολική μαρτυρία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πιστός δεν μπορεί να θέλει μια προσωπική επαφή με τον
Αναστημένο, κάθε άλλο, στον πιστό με αυτή την επαφή προσφέρεται η εμπειρία της χαράς, της ειρήνης, οι καρποί
της συγνώμης των αμαρτιών και της Παρουσίας τα Αναστημένου.