Κάθε μέρα : Είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να πάει χαμένη
Κυριακή 3 Απριλίου
Στο σημερινό ευαγγέλιο έχουμε
δυο περιστατικά, στο πρώτο σχολιάζεται
μια αιματηρή καταστολή εκ μέρους
των Αρχών κάποιου κινήματος ή διαμαρτυρίας, και για ένα φοβερό ατύχημα σε τόπο
εργασίας, όλοι μιλάνε… τότε στα ευκαιριακά
πηγαδάκια, τώρα ας προσθέσουμε και τα ΜΜΕ. Για το γεγονός αυτό
ακούγονται πολλές εκδοχές, δίνονται πολλές ερμηνείες και προς όλες τις
κατευθύνσεις, λέγονται πολλά λόγια -
πάντοτε οι άλλοι φταίνε. Έτσι και τότε,
κάποιοι σχολίαζαν δυο βίαια περιστατικά Ο Ιησούς, χωρίς να πάρει θέση υπέρ του
ενός ή του άλλου, προς μεγάλη έκπληξη των παρόντων τραβά την προσοχή συζητητών
και ακροατών του προς μια άλλη κατεύθυνση.
Και το δεύτερο είναι μια
παραβολή του Ιησού που αφορά μια άκαρπη συκιά: ο γαιοκτήμονας είχε αποφασίσει
να την καταστρέψει, ενώ ο γεωργός που την έχει προσπαθεί να τη σώσει.
Ας ακούσουμε, λοιπόν, τι μας παραδίδει το κατά Λουκά άγ. Ευαγγέλιο.
Εκείνο τον καιρό πήγαν στον Ιησού μερικοί και του αφηγήθηκαν για τους
Γαλιλαίους, τους οποίους σκότωσε ο Πιλάτος την ώρα που πρόσφεραν θυσία, κι έτσι
το αίμα τους ανακατεύτηκε με το αίμα των ζώων που θυσιάζονταν. Ο Ιησούς
τους είπε: «Νομίζετε ότι αυτοί οι Γαλιλαίοι, επειδή τα ’παθαν αυτά, ήταν πιο
αμαρτωλοί από όλους τους άλλους Γαλιλαίους; Σας βεβαιώνω πως όχι· αν όμως
δε μετανοήσετε, θα χαθείτε όλοι σας με τον ίδιο τρόπο. Ή μήπως νομίζετε
ότι εκείνοι οι δεκαοχτώ, που έπεσε πάνω τους ο πύργος στο Σιλωάμ και τους
σκότωσε, ήταν χειρότεροι από όλους τους ανθρώπους που κατοικούν στην
Ιερουσαλήμ; Σας βεβαιώνω πως όχι· αν όμως δεν μετανοήσετε, όλοι θα χαθείτε
κατά τον ίδιο τρόπο».
Ο Ιησούς τους είπε ακόμη την ακόλουθη παραβολή: «Κάποιος είχε φυτέψει
στο αμπέλι του μια συκιά· όταν όμως πήγε να μαζέψει απ’ αυτή σύκα, δε βρήκε. Είπε
τότε στον αμπελουργό: “τρία χρόνια τώρα έρχομαι σ’ αυτήν τη συκιά να βρω σύκα
και δε βρίσκω· κόψε την, λοιπόν, για να μην αχρηστεύει και το έδαφος”. Εκείνος
του απάντησε: “άφησέ την, κύριε, κι ετούτη τη χρονιά, για να τη σκάψω γύρω γύρω
και να της βάλω κοπριά. Και αν κάνει καρπό, την αφήνεις· αλλιώς, θα την
κόψεις στο μέλλον”».
Λόγος του Κυρίου.
Ο Ιησούς, αφού άκουσε τα κακά
μαντάτα, τις εκδοχές και ερμηνείες των συνομιλητών του, λέει : «Νομίζετε ότι αυτοί οι Γαλιλαίοι, επειδή τα
‘παθαν αυτά, ήταν πιο αμαρτωλοί από όλους τους άλλους Γαλιλαίους; Σας βεβαιώνω
πως όχι· αν όμως δε μετανοήσετε, θα χαθείτε όλοι σας με τον ίδιο τρόπο» και
θυμήθηκε και ένα άλλο επεισόδιο που δεν οφειλόταν στην ανθρώπινη μοχθηρία, αλλά
σε κάποια άλλα αίτια :
«Μήπως
νομίζετε ότι εκείνοι οι δεκαοχτώ, που έπεσε πάνω τους ο πύργος στο Σιλωάμ και
τους σκότωσε, ήταν χειρότεροι από όλους τους ανθρώπους που κατοικούν στην
Ιερουσαλήμ; Σας βεβαιώνω πως όχι· αν όμως δεν μετανοήσετε, όλοι θα
χαθείτε κατά τον ίδιο τρόπο».
Με παράξενο τρόπο για τους τότε,
αλλά πιθανόν και για μας σήμερα, τα συνδέει με τη μετάνοια. Την εποχή του Ιησού
κάθε συμφορά ή ατυχία που εύρισκε κάποιον, είτε ήταν κάποιο ατύχημα, είτε
αρρώστια, ερμηνευόταν ως τιμωρία Θεού. Αυτή η νοοτροπία, κατά κάποιο τρόπο,
επιβιώνει και σε μας ακόμη σήμερα όταν πολλές φορές λέμε « τι έκανα ή τι έκανε
και με βρήκε ή τον βρήκε τέτοιο κακό », ή
ακόμη και ευχόμαστε σε όποιον μας έχει βλάψει, ο Θεός να τον τιμωρήσει.
Όμως ο Ιησούς, με όλη του τη
διδασκαλία, το έργο, το πάθος, το σταυρικό θάνατο και την Ανάστασή του, αποκαλύπτει μια εικόνα του Θεού, που είναι
εκεί έτοιμος να συγχωρήσει και όχι για να εκδικηθεί τη θεωρούμενη προσβολή.
Ο Ιησούς, ακολουθώντας το δικό
του τρόπο, διηγείται μια παραβολή με κέντρο την τύχη ενός άγονου και άκαρπου
δένδρου, στο οποίο είχαν δοθεί όσος καιρός και μέσα χρειαζόταν για να
καρποφορήσει, που έμειναν αναξιοποίητα.
Τα περιθώρια τέλειωσαν.
Υπάρχει, όμως, και εκείνος, έχει
υπομονή και θέλει να δοθεί ακόμη μια ευκαιρία πριν από το τέλος : ο κηπουρός
ποτ πρεσβεύει υπέρ του δένδρου. Ο «κηπουρός»
είναι ο Ιησούς που ζητά για
μας μια ευκαιρία ακόμη έτσι ώστε να αλλάξουμε
τη νοοτροπία μας, να ανασυγκροτηθούμε,
να αναμορφώσουμε τη ζωή μας.
Το αφεντικό, που είναι
συμπονετικό, ενδίδει. Όμως δεν είναι πια καιρός για λόγια, χρειάζονται καρποί,
έργα.
Μια από τις ευκαιρίες που μας
δίνονται, είναι και ο κατάλληλος καιρός. Σήμερα για μας ο πρόσφορος καιρός είναι η Τεσσαρακοστή : με την ακρόαση
και την αφομοίωση του λόγου, τη μύηση σε
μια νέα αρχή με τα μυστήρια, την άσκηση («κάνε πρώτα στους άλλους εκείνο που οι
άλλοι θέλεις να κάνουν σε εσένα»), μπορούμε να ενεργήσουμε τη μεταστροφή μας.
Ο Ιησούς δεν μας έσωσε επειδή
υπόφερε και πέθανε για να κατευνάσει τον προβεβλημένο Θεό, αλλά γιατί, παρόλο που έβλεπε ότι, έτσι όπως εκείνος
δρούσε, αργά ή γρήγορα οι αντίπαλοί του θα τον οδηγούσαν στο θάνατο, από αγάπη
για μας συνέχισε και έμεινε πιστός μέχρι τέλος στην αρχή του ότι δεν υπάρχει
μεγαλύτερη αγάπη από εκείνη του φίλου που δίνει τη ζωή για το φίλο του.
Εμείς μπροστά στο κακό πώς αντιδράμε;
Αναζητάμε υπεύθυνους για να αποδώσουμε ευθύνες και να τιμωρήσουμε.
Ο Ιησούς έχει άλλη λογική.
Όλοι είμαστε ατελείς, ανεπαρκείς, ελλιπείς.
Αντί να αναζητάμε ενόχους
καλύτερα ας αναζητάμε τι μπορούμε να κάνουμε, ώστε να γιατρέψουμε τις ρίζες των
κακώς κειμένων.
Αντί να ξεχωρίζουμε, να
κατηγορούμε, να καταδικάζουμε, να περιθωριοποιούμε, να υπερηφανευόμαστε για τα
τυχόν προτερήματά μας κλπ., να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε θετικούς
μηχανισμούς για να αντιμετωπίσουμε από κοινού το κακό.
Αυτή είναι μετάνοια, η αλλαγή
νοοτροπίας που μας χρειάζεται, δηλαδή
μακριά από εγωισμούς, από το εγώ είμαι ο σωστός, δεν έχω τίποτα να διορθώσω, τίποτα
να μάθω από τους άλλους, και να συντονιστώ
με την ευσπλαχνία και συμπόνια του Θεού διαμέσου του Ιησού Χριστού. Να
μπορέσουμε, μοιάζοντας στο Χριστό, να παίρνουμε επάνω μας τις αδυναμίες των
άλλων, εισάγοντας το καλό όπου βρίσκεται το κακό. και την αλήθεια όπου
βρίσκεται το ψέμα. Διαφορετικά, θα ζούμε γεγονότα χωρίς να μπορούμε να τα
καταλάβουμε, άρα και να μην μπορούμε να
τα αντιμετωπίσουμε. Και μείς θα μένουμε
οι ίδιοι μέχρι να έρθει η σειρά μας, αν δεν μάθουμε να βλέπουμε και στο κακό
μια ακόμη ευκαιρία για να κάνουμε το καλό και στο ψέμα μια ακόμη αφορμή για να
προωθήσουμε την αλήθεια.