Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2024
Το ευαγγέλιο μιλά για μια φοβερή αρρώστια ,που σήμερα έχει περιορισθεί μόνο σε μερικές πάμφωτες χώρες του κόσμο, και αυτό δεν είναι τυχαίο.
Στην εποχή του Ιησού υπήρχε και ένας επιπρόσθετος άλογος λογιζόταν ως “τιμωρία Θεού σε ένα μεγάλο αμαρτωλό” αποτέλεσμα: ολοκληρωτικός αποκλεισμός του άρρωστο από κάθε υγιεί κοινωνία μη μολύνει τυχόν τους σωματικά και πνευματικά. Ούτε τους μιλούσαν ούτε τους άγγιζαν μη τυχόν και μολυνθούν
Οι λεπροί το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να μείνουν μόνοι τους ή σε μικρές ομάδες ομοιοπαθών και να προσπαθούν να τα βγάζουν πέρα μεταξύ τους…
Ας σταθούμε εδώ στην απομόνωση πολλών ομάδων ή ανθρώπων πού υπάρχει ακόμη και σήμερα σε πολλές κοινωνίες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πολιτικό, πολιτιστικό ή θρησκευτικό, άνθρωποι υπόκεινται σε κοινωνικό αποκλεισμό με το πρόσχημα να προστατευτεί η κοινωνικό σύνολο. Χωρίζουμε τους ανθρώπους , δύο κατηγορίες, εκείνοι με τους οποίους κάποιος μπορεί και πρέπει να συναναστρεφόμαστε και άλλοι με τους οποίους η όποια συναναστροφή πρέπει να αποφευχθεί. Άνθρωποι με δικαιώματα και άλλοι χωρίς δικαιώματα. Και ακόμη περισσότερο μπορεί επίσης να μας συμβεί να παγιδευτούμε και εμείς οι ίδιοι ή και η ομάδας από την ίδια σε αυτή την κατάσταση είτε εξ αιτίας του ανθυγιεινού εγωισμού και της υπεροψία μας που δεν μας επιτρέπουν να ζήσουμε με τους “κατώτερους΄ που δεν είναι σαν και μας . ή που μας κάνει να μένουμε μόνο με αυτούς της ομάδας μας που είναι σαν και εμάς, και ή ζωή μας γλίστρα ανάμεσα στα δάκτυλα και φεύγει και εμείς νομίζουμε ότι ζούμε τη μεγάλη ζωή.
Ας προχωρήσουμε στην ανάγνωση της σημερινής περικοπής έχοντας κατά νου τις κοινωνικές ομάδες που περιθωριοποιούμε, με την ποια δικαιολογία.
Ο Λεπρός “συνειδητοποιήσε” την κατάστασή του, ξεφεύγει από τους κανόνες, προκειμένου να σωθεί. Καταλαβαίνει ότι η σωτηρία του δεν εξαρτάται από τον ίδιο, γι’ αυτό και παίρνει την πρωτοβουλία να εμπιστευτεί τον Ιησού: «τον παρακαλούσε γονατιστός». Του ζητά, μάλιστα, όχι να τον θεραπεύσει αλλά "Αν θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις"
Ο Ιησούς ενεργεί τον καθαρισμό, αλλά εφιστά την προσοχή τού θεραπευμένου: "Πρόσεξε, να μην πεις τίποτα σε κανένα, αλλά πήγαινε και δείξε τον εαυτό σου στον ιερέα και πρόσφερε θυσία για τον καθαρισμό σου όλα εκείνα που διέταξε ο Μωυσής, για να είναι μαρτυρία γι' αυτούς".
Που σημαίνει ότι ο Ιησούς αντιλαμβάνεται την ενέργειά του είναι από ένα προσωπικό δώρο, για «είναι μαρτυρία γι' αυτούς" τους άλλους που τον έχουν απομονώσει και όχι μια επίδειξη δύναμης . Ο καθαρισμός που ενεργεί είναι μια μαρτυρία, ένα σημείο, μια πρόγευση της Βασιλείας του Θεού, η οποία στο πρόσωπο του Ιησού είναι ήδη ενεργή παρουσία μέσα στον κόσμο. Είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουν και άλλοι τον Ιησού, έστω και εμμέσως.
Με αυτά δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει όποιος θέλει να είναι αληθινός μαθητής και ένας θαυμαστής του. Δείχνει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι δύο κατηγοριών, εκείνοι με τους οποίους κάποιος μπορεί και πρέπει να συναναστρέφεται και άλλοι με τους οποίους η όποια συναναστροφή πρέπει να αποφευχθεί. Άνθρωποι με δικαιώματα και άλλοι χωρίς δικαιώματα. Αν η αξιοπρέπεια κάποιου ανθρώπου ή ομάδας ανθρώπων έχει τρωθεί, πρέπει να εργασθεί για να επανορθωθεί και αν τυχών κάποιο δημιουργούσε εναντιώσεις να φροντίσει αυτές να συναντηθούν Δεν υπάρχουν εκείνοι που είναι καλεσμένοι και αποδεκτοί από το Θεό, και άλλοι όχι. Δεν υπάρχουν οι αρεστοί αναμάρτητοι στη γυάλα αλλά αμαρτωλοί που δεν είναι κατ’ ανάγκη και αποδιοπομπαίοι, ο Θεός τους περιμένει όπως και αυτούς γι αυτούς, που φαίνονται αμετανόητοι έχει την πόρτα ανοιχτή.
Μια ακόμη σημείωση.
Ο Ιησούς άγγιξε το λεπρό, άρα έγινε και αυτός ‘ακάθαρτος’ όπως πρόβλεπε ο Νόμος , το ευαγγέλιο σημειώνει ότι έμενε “έξω σε έρημες τοποθεσίες». Σώζει τον άνθρωπο, όχι απλά γιατί τον ‘καθάρισε’, αλλά γιατί πήρε επάνω του το κακό. Και εκείνος θα πεθάνει αποδιωγμένος από την ιουδαϊκή κοινότητα, σταυρωμένος εκτός των τειχών.
Μπροστά στο μυστήριο του πόνου αλλά και όλης της ύπαρξης μας ο Ιησούς προτείνει την αλληλεγγύη και τη συμπόνια, παίρνει πάνω του τον πόνο του άλλου και με την ανάσταση του τον απολυτρώνει. Ωστόσο, όταν ο πόνος βιώνεται μαζί με τους άλλους, δίνει σε όλους δύναμη και ελπίδα.
Μετά τη θεραπεία, ο λεπρός δεν φαίνεται να είναι υπάκουος. Από τη χαρά του κάνει τα δικά του. Αυτός αποφασίζει τι είναι σωστό και καλό να κάνει. Αλλά κάθε φορά που κάνουμε τα δικά μας υπάρχουν και οι συνέπειες και η ανυπακοή του λεπρού εμπόδισε πολλούς άλλους ανθρώπους να συναντήσουν από φόβο τον μη τυχόν και ο Ιησούς που άγγιξε τον λεπρό μολύνθηκε ,ο Ιησούς δεν μπορούσε πλέον να μπει δημόσια σε μια πόλη, αλλά παρέμενε έξω, σε ερημικά μέρη. Προφανώς ο Ιησούς θα συνεχίσει το έργο του... αλλά ποιος ξέρει πόσοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να συναντήσουν τον Ιησού λόγω της ανυπακοής του θεραπευμένου λεπρού. Δεν μπορεί παρά να μας κάνει να σκεφτούμε για μας και την άλλη πλευρά ότι μέσω του βαφτίσματος είμαστε ένταξη αλλά όταν κάνουμε τα δικά μας , η μαρτυρία μας δεν είναι καλή και ίσως απομακρύνουμε και εκείνους που θα ήθελαν να συναντήσουν το Ιησού.