Ο μαθητής Χριστού από αγάπη δεν σταματά στην πρώτη δυσκολία, αλλά δημιουργεί μια πρωτότυπη , εναλλακτική λύση Β΄ Κύκλος 7η Τακτική Κυριακή (Μκ 2,1-12)

 Κυριακή, 18/2/ 2024

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (Μκ 2,1-12)

Υστερα από κάποιες μέρες μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ και ακούστηκε ότι βρίσκεται σ'ένα σπίτι. Και συγκεντρώθηκαν πολλοί ώστε να μην υπάρχει χώρος ούτε μπροστά στην πόρτα, και τους κήρυττε το λόγο. Κι έρχονται κάποιοι φέροντας ένα παράλυτο προς τον Ιησού, που τον σήκωναν τέσσερεις. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν μπροστά του, εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη του σπιτιού όπου βρισκόταν και ανοίγοντας μια οπή κατέβασαν το φορείο όπου βρισκόταν κατάκοιτος ο παράλυτος. 'Οταν ο Ιησούς είδε την πίστη τους, λέει στον παράλυτο: "Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες". Βρίσκονταν εκεί καθισμένοι κάποιοι απ'τους γραμματείς και σκέφθηκαν μέσα τους: "Γιατί αυτός μιλά έτσι; Βλασφημεί! Ποιός μπορεί να συγχωρήσει αμαρτίες παρά μόνο ένας, ο Θεός;". Κι αμέσως ο Ιησούς, γνωρίζοντας με το πνεύμα του πως αυτοί σκέπτονταν έτσι, τους είπε: "Γιατί σκέφτεσθε αυτά τα πράγματα μέσα σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: `Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες' ή να του πω: `Σήκω επάνω και πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα'; 10Αλλά για να δείτε ότι ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί τις αμαρτίες πάνω στη γη -λέει στον παράλυτο: Σου λέω, σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου". Εκείνος σηκώθηκε κι αμέσως παίρνοντας το κρεβάτι του βγήκε μπροστά στα μάτια όλων, ώστε όλοι θαύμασαν και δόξαζαν το Θεό, λέγοντας: "Ποτέ δεν είδαμε κάτι παρόμοιο!".

Λόγος του Κυρίου

Τέσσερεις άνθρωποι από φιλία…από αγάπη…από πίστη, ένιωσαν την ανάγκη να φέρουν τον παράλυτο φίλο τους στον Ιησού επειδή είχαν την πεποίθηση πως εκείνος κάτι το καλό μπορούσε να κάνει στον φίλο τους. Δεν φοβήθηκαν τις δυσκολίες προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους. Τον σήκωσαν στους ώμους τους και, μπροστά στο πλήθος που τους εμπόδιζε, βρήκαν και έναν δημιουργικό τρόπο να ξεπεράσουν το εμπόδιο.
Και αυτό ακριβώς παρατήρησε ο Ιησούς... την πίστη τους... την αγάπη τους... την αποφασιστικότητα και την δημιουργικότητα των φίλων.
Αυτός που αγαπά νιώθει τον πόνο των άλλων και πιστεύει πως μπορεί να βοηθήσει και γνωρίζει μέχρι ποιο βαθμό και ξέρει και ποιος μπορεί να έχει τον τελικό λόγο.

Η βεβαιότητα πως κάνεις το σωστό με την πεποίθηση ότι θέλεις να πας σε συνάντηση με τον Κύριο τον φίλο σου, αλλάζει τη ζωή σου.

Έχουμε καθήκον να επιτρέψουμε, να ενθαρρύνουμε αλλά και να φροντίσουμε τη συνάντηση του άλλου με τον Κύριο που σώζει .. για τα υπόλοιπα ο Κύριος δεν αναγκάζει... δεν επιβάλλεται... αλλά προτείνει τον εαυτό του, με επιμονή αλλά πάντα με ελευθερία! Το μόνο που ζητά είναι να είσαι διαθέσιμος, να είσαι όργανο του καλού, της ειρήνης, της σωτηρίας...

Η σωτηρία έρχεται από τον Χριστό. Τι πρέπει να κάνουμε; 'Ο, τι έκαναν οι τέσσερεις και ο παραλυτικός. Απλά να πάμε κοντά του... να αναζητήσουμε με πεποίθηση, με πίστη και ελπίδα ότι μπορεί πραγματικά να μας ελευθερώσει από το κακό. Δεν πρέπει να απογοητευτούμε από την αδυναμία μας, μπορεί να πάμε «κοντά του κουβαλώντας έναν παράλυτο, υποστηριζόμενος από τέσσερα άτομα». Τα τέσσερα πρόσωπα : Είναι η δύναμη της Εκκλησίας... των αδελφών που συμπονούν, που συμπάσχουν, που έχουν ζήσει την ευθραυστότητά τους και με σεβασμό, αγάπη και ανιδιοτέλεια προσφέρονται όχι μόνον να ανακουφίσουν την ευθραυστότητα του συνάνθρωπου αλλά να γίνουν όργανα της συνάντησής του με τον Θεό, τον μόνο που μπορεί αληθινά να ελευθερώσει.
Ανάμεσα σε αυτούς μπορούμε να είμαστε και εμείς, όπως τα τέσσερα άτομα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Η δουλειά μας πρέπει να είναι ακριβώς όπως αυτή αυτών των φορέων: Ελεύθερη, επίμονη, δημιουργική, αποφασιστική, ακούραστη, αληθινή φιλανθρωπία. Δεν σταματούν στην πρώτη δυσκολία, δημιουργούν μια πρωτότυπη εναλλακτική λύση. Ο μόνος σκοπός και η δύναμή μας να κάνουν τους συνανθρώπους μας να συναντήσουν τον Ιησού.

Ο Ιησούς και ο Πατέρας Θεός, δεν αξιολόγησε ποιοι ήταν αυτοί: Καλοί ή κακοί, άξιοι ή ανάξιοι, εκτίμησε το τι ήθελαν να κάνουν.