Παρασκευή 22 Απριλίου 2022
«Κλίνοντας το κεφάλι, παρέδωσε το πνεύμα»
Σε ποιον; στον Πατέρα και σε μας. Ποιο είναι το πνεύμα που μας έδωσε;
Ο Σταυρός και ο θάνατος του Ιησού τότε, αλλά και τώρα, φαίνεται στα μάτια του κόσμου ως η τέλεια αποτυχία.
Αυτή όμως, η αποτυχημένη ζωή πάνω στον Σταυρό, ενεργεί μια ριζική αλλαγή σ’ αυτήν τη λογική. Γίνεται η καινούργια λογική της επιτυχίας, όπως αυτή αποκαλύπτεται σε όλο της το εύρος στον Σταυρό του Ιησού.
Το ίδιο το σημείο του Σταυρού, από σημείο καταδίκης και περιφρόνησης μεταμορφώνεται σε μια ζεστή αγκαλιά αγάπης. Αν επεκτείνουμε τα χέρια του Εσταυρωμένου γίνεται μια τεράστια αγκαλιά που αγκαλιάζει με αγάπη όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους , είναι σημείο ευσπλαχνίας και συμπόνιας. Δεν είναι σημείο επίπληξης, ούτε τιμωρίας , αλλά τρυφερής συγκατάβασης: «Πατέρα συγχώρησε τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν».
Ο Ιησούς στον Σταυρό συγχωρεί, προσεύχεται, εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό.
Πάνω στον Σταυρό ο Ιησούς παρουσιάζει μια νέα λογική. Εμείς που νιώθουμε θυμό επειδή το δίκιο που δεν βρίσκουμε μας συνθλιβεί , ας κάνουμε όπως ο Ιησούς, ας κερδίσουμε την εκδίκηση συγχωρώντας. Δεν υπάρχει καλύτερη νίκη, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για καταπολεμήσεις τον φαύλο κύκλο του κακού. Το κακό φέρνει κακό, και το κακό προκαλεί, και το κακό πολλαπλασιάζεται. Ο μόνος τρόπος για να σπάσει αυτή η αλυσίδα είναι «η συγγνώμη» που διαμορφώνει μια κοινή εκτίμηση των πραγμάτων, και έτσι αποφεύγονται οι συγκρούσεις και δημιουργείται η συγχώρεση και η συνύπαρξη.
Ας αντισταθούμε στον πειρασμό να αποδώσουμε δικαιοσύνη από μόνοι μας, ας βάλουμε την υπόθεση μας στα χέρια του Θεού, εκείνος θα αποδώσει δικαιοσύνη για μας. Εσύ ωστόσο να συγχωρείς!
Το να αγαπάς σημαίνει να είσαι πρόθυμος να δώσεις τα πάντα για τον αγαπημένο, ακόμη και πεθάνεις...
Αλλά ... όταν αγαπάς, περισσότερο από το να θες να πεθάνεις για τον αγαπημένο θέλεις να του δίνεις ζωή από τη ζωή σου! Θέλεις να ζεις ... για να τον αγαπάς και εκείνος να ανταποκρίνεται στην αγάπη σου. Να του δίνεις ζωή σημαίνει να είσαι εσύ εκεί μαζί του στα δύσκολα, για να αποφεύγει εκείνος τα βάσανα και για να τον απαλλάξεις από τις κακοτοπιές ...... για να είναι ευτυχισμένος ...
Όταν βλέπω τον Εσταυρωμένο, δεν βλέπω τον σταυρό του μίσους, βλέπω την αγάπη, όχι την σταυρωμένη, την πονεμένη, που αγαπά από ανάγκη (;), αλλά την τόσο ανιδιοτελή, την ελεύθερη ... τόσο ελεύθερη που διάλεξε να δώσει τη ζωή της για τους αγαπημένους!
Ο Εσταυρωμένος μας μαθαίνει ότι για να κερδίσουμε πρέπει να έχουμε το κουράγιο να χάσουμε: μερικές φορές από τον φόβο της απώλειας αποφεύγουμε να ζήσουμε.
Στον Σταυρό μαθαίνουμε να χάνουμε, όπως έχασε ο Ιησούς, δηλαδή με το να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας ολοκληρωτικά στον Πατέρα. Και δεν υπάρχει αποτυχία· αν υπάρχει έστω και ένα πρόσωπο που μας εμπιστεύεται, μας υπολογίζει, και μας λαβαίνει σοβαρά υπόψη του, πόσο μάλλον αν αυτό το πρόσωπο είναι ο Θεός Πατέρας ! Ακόμα κι αν τον νιώσουμε μακριά, μην απελπιζόμαστε! Κάνουμε όπως ο Ιησούς, εμπιστευόμαστε τον Πατέρα ενάντια σε όλα και σε όλους και συνεχίζουμε να λέμε «στα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου» και θα δούμε ότι η ζωή δεν είναι ένας αδιέξοδος δρόμος αλλά μια λεωφόρος που μπορεί μεν να έχει πολλές στροφές αλλά εκβάλλει στην Ανάστασή μας.