Ο Θεός περιμένει τον άνθρωπο μέσα στην καθημερινή του ιστορία.Γ ΄ Κύκλος. 2η Κυριακή της Παρουσίας (Λκ 3,1-6)

 

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2021 

Ο Θεός ‘ζει και παρεμβαίνει” (οι έννοιες δεν είναι ανθρωπομορφικές ) όχι σε κάποιον αφηρημένο χρόνο και χώρο θρησκευτικής ιστορίας αλλά ζει μέσα στην συγκεκριμένη καθημερινή ιστορία που καθένας μας (αυτό είναι κυριολεκτικό). Μια Ιστορία που αποτελείται από μεγάλες δυνάμεις, όπως αυτές των αυτοκρατόρων και των υποτελών τους, των μικρών τοπικών δυνάμεων ή των θρησκευτικών δυνάμεων, των μικρών ή μεγάλων συμφερόντων, των αναστεναγμών αλλά και του γέλιου, των ενθουσιασμών μα και των απογοητεύσεων, των προσμονών που πραγματοποιούνται όσο και εκείνων που δεν πραγματοποιούνται. Τα μεγάλα κινήματα ιδεολογικά τείνουν να ωθούν τους ανθρώπους να τους σύρουν στον δικό τους κόσμο

Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά ΄Αγιο Ευαγγέλιο (3,1-6)

Ήταν ο δέκατος πέμπτος χρόνος της βασιλείας του αυτοκράτορα Τιβέριου. Επίτροπος της Ιουδαίας ήταν ο Πόντιος Πιλάτος. Τετράρχης της Γαλιλαίας ήταν ο Ηρώδης, της Ιτουραίας και της Τραχωνίτιδας ο Φίλιππος ο αδερφός του, και της Αβιλινής ο Λυσανίας. Αρχιερείς ήταν ο Άννας και ο Καϊάφας. Τότε δόθηκε εντολή από το Θεό στο γιο του Ζαχαρία, τον Ιωάννη, που ήταν στην έρημο· έτσι αυτός πήγε σε όλα τα περίχωρα του Ιορδάνη, και κήρυττε να μετανοήσουν οι άνθρωποι και να βαφτιστούν, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους, όπως είναι γραμμένο στο βιβλίο του προφήτη Ησαΐα, ο οποίος είχε πει: Μια φωνή βροντοφωνάζει στην έρημο: “ετοιμάστε το δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε τα μονοπάτια να περάσει».

Λόγος του Κυρίου .

Η χριστιανική εμπειρία δεν είναι ένας στοχασμός που με ωθεί στην εσωστρέφεια και την απομόνωση για να μην υποφέρω μετέχοντας στις από τις επιθυμίες εκείνων που οραματίζονται ένα κόσμο καλύτερο και κοπιάζουν εκείνων που κοιτάζουν πέρα πέρα από το εδώ και τώρα . Είναι μια εμπειρία ριζώματος μέσα στην καθημερινότητα για να την μεταμορφώσει προς το καλύτερο. Η χριστιανική πίστη δεν είναι ένα σύστημα αξιών ή αφηρημένων αρχών, αλλά είναι να έχεις την εμπειρία του Θεού, που είναι μέσα στα ιστορικά γεγονότα και ανάμεσα στους ανθρώπους.

Ο λόγος του Θεού ήρθε στον Ιωάννη. Ανάμεσα σε τόσους επιφανείς, ο Λόγος του Θεού επιλέγει να ακουστεί μέσα στον κόσμο από έναν περιθωριακό, που ζει και περιφέρεται σε μιαν ερημική περιοχή και κηρύττει ένα βάπτισμα μεταστροφής, όμως είναι ένας λόγος καθαρός, διάφανος ακούγεται καθαρά και έλκει τους ανθρώπους που αναζητούν κάτι το καλύτερο. Ο Λόγος του Θεού καλεί τον καθένα μας να βγει από την ακινησία και τον μικρόκοσμό του και να ανοιχτεί σε ευρύτερους ορίζοντες που είναι πολύ πιο γόνιμοι από τον κλειστό εγωκεντρισμό του.

Προετοιμάστε την οδό του Κυρίου, ευθυγραμμίστε τα μονοπάτια του!

Ο Ιωάννης και ο Ιησούς μας δείχνουν την κλήση του καθενός μας. Παραδόξως, ο Θεός χρειάζεται εμάς, τους ανθρώπους για να μαρτυρούμε την παρουσία και την αγάπη Του. «Στις προηγμένες κοινωνίες της Ευρώπης βιώνουμε μια ευρέως διαδεδομένη πολιτιστική στιγμή, η οποία έχει χαρακτηριστεί με το όνομα «μετα-νεωτερικότητα». Δεν είναι εύκολο να προσδιορίσουμε τα περιγράμματα αυτής της μεταμοντέρνας κουλτούρας, αν και δεν μπορούμε να αναφέρουμε παρα μόνο τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά της. Αρκετά από αυτά και πιο γενικά το κλίμα που δημιουργεί φαίνεται να δυσκολεύουν τη θρησκευτική πίστη του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι αναμφίβολα μια κουλτούρα , που δένει τους ανθρώπους με το «εδώ και τώρα», κλειδώνοντας τους στο εφήμερο την άμεση απόλαυση, χωρίς να χρειάζεται να ανοιχτούν στο μυστήριο της υπέρβασης. Ο Θεός χάνει το ενδιαφέρον του στο βαθμό που δεν του αναγνωρίζεται ότι είναι απόλυτος ορίζοντας ύπαρξης. Είναι μια κουλτούρα «διασκέδασης», που ξεριζώνει τον άνθρωπο από τον εαυτό του, κάνοντάς τον να ζει ξεχνώντας τα μεγάλα θέματα που κουβαλά ο άνθρωπος στην καρδιά του. Είναι μια κουλτούρα στην οποία η έχω προσδιορίζει το είμαι. Η λαχτάρα του να κατέχω όλο και περισσότερα τροφοδοτεί το νόημα της ζωής και γύρω μας υπάρχουν τόσο αντικείμενα που διατίθενται για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες μας και που υπόσχονται ότι μπορούν με την απόκτισή τους να γεμίσουν την ζωή μας. Αυτό όμως είναι το κύριο εμπόδιο για τη συνάντηση με τον Θεό.

“

Ετοιμάστε το δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε τα μονοπάτια να περάσει», για τον καθένα μας σημαίνει δέσμευση για έναν τρόπο ζωής που στο όργιο της κατανάλωσης. Να βάλουμε μια ζωή βασισμένη στη νηφαλιότητα και το μοίρασμα με τους άλλους. Μιας ζωής που δεν περιορίζεται όχι μόνο αθώες τις μέρες αλλά πάντοτε στην αγάπη του καθωσπρεπισμοί και του πολιτικά ορθού αλλά να δημιουργεί σχέσεις ουσιαστικά φιλικές όπου ακόμη και οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων να εκτιμούνται και να αξιοποιούνται για το κοινό καλό. Είναι μια καθημερινή «υφαντική εργασία» που δεν δίνει ούτε ανάπαυλα ούτε άμεσα αποτελέσματα.
Πόσους φράχτες, πόσους τοίχους, πόσο εγωισμό, πόση επιπολαιότητα και πόσα είδωλα θα πρέπει να αφαιρέσουμε για να «δούμε» και να γευτούμε την αγάπη με την οποία ο Θεός αγκαλιάζει όλα τα πλάσματά Του….
Δεν ζητείται ηθική μεταστροφή, ούτε αναζήτηση νέας πνευματικότητας, αλλά ενεργητική είσοδος στην ιστορική δυναμική όπου ο άνθρωπος συναντά τον Θεό και αντίστροφα. Ζητά να ανοιχτεί ένας δρόμος προς την ειρήνη, ένας δρόμος που δύσκολα χτίζεται ανάμεσα σε χαράδρες και βουνά της ταραγμένης ανθρώπινης ιστορίας. Να γίνει το σπίτι μας, το χωριό μας, η πόλη μας η πατρίδα μας χώρος όπου οι άνθρωποι να μπορούν να ζήσουν σε ειρήνη με την φύση, σε ειρήνη μεταξύ τους και σε ειρήνη με τον Θεό. “Μακάριοι οι ειρηνοποιοί” θα διακηρύξει αργότερα ο Ιησούς διότι όπου γίνεται εργασία για την ειρήνη είναι παρών ο Θεός, επειδή κάθε άνθρωπος θα δει τη σωτηρία του Θεού!