Θανάτω, θάνατον πατήσας», το τέλος του θανάτου. Μεγ. Παρασκευή 2021

 Παρασκευή 30 Απριλίου 2021

   Θανάτω, θάνατον πατήσας», το τέλος του θανάτου.

 

    Για τους Ρωμαίους αυτός ο θάνατος είχε πολιτική διάσταση : «δεν έχουμε άλλον βασιλιά εκτός από τον Καίσαρα».  Ενώ για τους Εβραίους ήταν μάλλον θρησκευτική υπόθεση, τιμωρία για μια βλασφημία ενός φανατικού ταραχοποιού: «έχουμε έναν Νόμο και σύμφωνα με το Νόμο πρέπει να πεθάνει επειδή έκανε τον εαυτόν του γιο του Θεού ».

   

    Με αυτόν τον θάνατο η σελίδα γυρίζει, και αυτό ήθελαν τόσο οι  πολιτικές   όσο και οι θρησκευτικές αρχές : την επιστροφή στην  κανονικότητα.

    Για τους μαθητές του Ιησού, ο θάνατός του ήταν μια  εντελώς ακατανόητη συμφορά.   Συνέβη το ανεπανόρθωτο. Οι τόσες πολλές ελπίδες που είχαν στηρίξει σε κείνον έχουν ένα οικτρό τέλος . Τα λόγια των δύο μαθητών από την Εμμαούς, γεμάτα πίκρα, μαρτυρούν το αδιέξοδο στο οποίο είχαν περιέλθει και την  απογοήτευσή τους.  Η ανακούφιση της μερίδας των εχθρών  και η σκληρή απογοήτευση των φίλων  δεν πετυχαίνουν  να περιγράψουν τι πραγματικά συνέβη.

 Οποιοσδήποτε θάνατος είναι δύσκολος να κατανοηθεί και να αποκρυπτογραφηθεί.  Αυτό βιώνουμε αυτές τις ημέρες τις πανδημίας, αλλά και σε κάθε θάνατο.  Κάθε  ανθρώπινος  πόνος, κάθε ταλαιπωρία και συμφορά,  αφήνουν  μια γεύση αδικίας, ειδικά όταν αυτός που υποφέρει είναι ένας αθώος. Πόσο μάλλον για την μητέρα του εκλιπόντος, στην προκειμένη περίπτωση,  τη Μαρία.Το ευαγγέλιο δεν αφήνει να αποκαλυφτεί τίποτα γι 'αυτήν εκείνη την ημέρα, και κανείς δεν θα μπορεί να πει τίποτα περισσότερο από τη σιωπή του πόνου. 

Ο Σταυρός , η σανίδα Σωτηρίας μας που μας οδηγεί στην Ανάστηση. Κυριακή των Βαΐων 2021

Κυριακή 25 Απριλίου 2021

Το Πάθος του Κυρίου μας Ιησου Χριστού  από το κατά Μάρκο άγιο Ευαγγέλιο   

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι  καιρός γεμάτος  από σημεία, σύμβολα, εμπειρίες, άπλετο φως. Πολλά θα ακουστούν, πολλά θα ειπωθούν, ωραία, μελιστάλακτα ή και  τραγικά.

Εμείς θα επικεντρώσουμε  τη προσοχή και μελέτη μας μόνο σε δύο σημεία. Τη προσευχή του Ιησού στον Κήπο των ελαιών  Και τους παριστάμενους γύρο από τον Σταυρό του Ιησού  στον Γολγοθά.

Η προσευχή του Ιησού 

Γράφει  ο ευαγγελιστής Μάρκος :

Έρχονται σ’ έναν τόπο που τ’ όνομά του είναι Γεθσημανή, και λέει ο Ιησούς στους μαθητές του: «Καθίστε εδώ ώσπου να προσευχηθώ». Παίρνει μαζί του τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και άρχισε να συνταράζεται και να αγωνιά. Τότε τους λέει: «Περίλυπη μέχρι θανάτου είναι η ψυχή μου· περιμένετε εδώ και μείνετε ξάγρυπνοι». Κι αφού απομακρύνθηκε λίγο, έπεσε με το πρόσωπο στη γη και προσευχόταν, να γλιτώσει, αν ήταν δυνατό, από αυτή την ώρα. «Αββά, Πατέρα», έλεγε, «όλα είναι δυνατά για σένα· γλίτωσέ με απ’ αυτό το ποτήρι· ας μη γίνει όμως το δικό μου θέλημα αλλά το δικό σου». Έρχεται πίσω και τους βρίσκει να κοιμούνται, και λέει στον Πέτρο: «Σίμων, κοιμάσαι; Δεν μπορέσατε να μείνετε άγρυπνοι ούτε μία ώρα; Μείνετε άγρυπνοι και προσεύχεστε, για να μη σας νικήσει ο πειρασμός· το πνεύμα είναι πρόθυμο, η σάρκα όμως αδύναμη». Απομακρύνθηκε πάλι και προσευχήθηκε με τα ίδια λόγια. Γύρισε και τους ξαναβρήκε να κοιμούνται· τα μάτια τους ήταν βαριά από τη νύστα και δεν ήξεραν τι να του απαντήσουν. Έρχεται για τρίτη φορά και τους λέει: «Κοιμάστε ακόμα και ξεκουράζεστε; Φτάνει. Ήρθε η ώρα. Τώρα ο Υιός του Ανθρώπου παραδίνεται στα χέρια ανθρώπων αμαρτωλών. Σηκωθείτε, πρέπει να πηγαίνουμε· να, έφτασε αυτός που θα με προδώσει». 

Μπορούμε να ορίσουμε την προσευχή του Ιησού στον κήπο των ελαιών ως το εσωτερικό πάθος του Μεσσία: τα άλλα επεισόδια του πάθους που μας διηγείται  ο ευαγγελιστής λένε τι έκαναν οι άνθρωποι στον Ιησού, ενώ στην προσευχή του ο Ιησούς  μας αποκαλύπτει τι  ένιωσε στην ψυχή του. Ο Ιησούς  μένει μόνος . Ακόμη και οι τρεις αγαπημένοι  μαθητές της πρώτης ώρας των οποίων αναζητά την παρηγορητική συμπαράσταση στο τέλος κοιμούνται. Επικαλείται τον Πάτερα και αυτό φαίνεται να είναι σιωπηλός. 

Στην η προσευχή του Ιησού υπάρχει ένα σταθερό σημείο: η επίγνωση της υιικής του  σχέσης με τον Θεό και η απέραντη εμπιστοσύνη του σ΄ αυτόν, δεν αμφιβάλει ούτε και τη στιγμή της μεγάλης δοκιμασία: Τον ονομάζει "Αββά", μπαμπά πατερούλη πατέρας.  «, Αββά Πατέρα», έλεγε, «όλα είναι δυνατά για σένα· γλίτωσε με απ’ αυτό το ποτήρι·». Αυτή είναι η αυθόρμητη επιθυμία του κάθε ανθρώπου, ακόμη και του ανθρώπου-Ιησού. Αλλά δεν υποκύπτει στην απογοήτευση μπροστά στη σιωπή του Θεού, άλλα με εμπιστοσύνη,  χωρίς επιφύλαξη αφήνεται στην ευσπλαχνία του : "ας μη γίνει όμως το δικό μου θέλημα αλλά το δικό σου»". Και αν στην αρχή του επεισοδίου ο ευαγγελιστής μας περιγράφει ένα Ιησού γεμάτο αγωνία και φόβο, στο τέλος - μετά την προσευχή - μας τον περιγράφει τον Ιησού να έχει βρει ξαναβρεί την ηρεμία και την αποφασιστικότητα του : "Κοιμάστε ακόμα και ξεκουράζεστε; Φτάνει. Ήρθε η ώρα. Τώρα ο Υιός του Ανθρώπου παραδίνεται στα χέρια ανθρώπων αμαρτωλών. Σηκωθείτε, πρέπει να πηγαίνουμε· ιδού, έφτασε αυτός που θα με προδώσει».  "

Ο Πατέρας δεν πήρε τον Σταυρό από τον Ιησού, αλλά τον βοήθησε να τον αντιμετωπίσει. Η σιωπή του Θεού είναι ένας διαφορετικός τρόπος ομιλίας.

H ζωή μεταμορφώνεται , δεν αφαιρείται” : Β΄ - Κύκλος - 5η Κυριακή της Τεσσαρακοστής (Ιω 12,20-33)

Κυριακή 18 Απριλίου 2021

Το επεισόδιο στο οποίο αναφέρεται η  ευαγγελική περικοπή που θα ακούσουμε, συμβαίνει μετά την θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ. 

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη  Αγ. Ευαγγελιο (Ιω 12,20-33)

Εκείνο τον καιρό ανάμεσα σ’ αυτούς που ανέβηκαν να προσκυνήσουν στη γιορτή ήταν και μερικοί Έλληνες. Αυτοί, λοιπόν, πήγαν στο Φίλιππο, που καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και τον παρακαλούσαν μ’ αυτά τα λόγια: «Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού».  Πηγαίνει ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα. Έπειτα έρχονται ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος και το λένε στον Ιησού.  Ο Ιησούς τότε τους απάντησε: «Ήρθε πια η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου. Αλήθεια σας λέω: Αν του σιταριού ο σπόρος πέσει στη γη αλλά δεν πεθάνει, μένει ένας μονάχος σπόρος· αν όμως πεθάνει, κάνει άφθονον καρπό. Αυτός που αγαπάει τη ζωή του, θα τη χάσει· αυτός όμως που τη ζωή του δεν τη λογαριάζει όσο κρατάει αυτός ο κόσμος, θα τη φυλάξει για την αιώνια ζωή. Όποιος θέλει να με υπηρετεί ας ακολουθεί το δικό μου δρόμο, κι όπου είμαι εγώ, εκεί θα είναι κι ο δικός μου υπηρέτης. Κι ο Πατέρας μου θα τιμήσει όποιον με υπηρετεί».
«Νιώθω τώρα ταραχή μέσα μου. Αλλά τι να πω; Να πω “Πατέρα, γλίτωσέ με απ’ ό,τι θα συμβεί αυτή την ώρα”; Μα εγώ γι’ αυτό ακριβώς ήρθα, για να περάσω αυτή την ώρα της οδύνης. Θα πω, “Πατέρα, κάνε αυτό που θα δοξάσει το όνομά σου”». Τότε ήρθε μια φωνή από τον ουρανό: «Το όνομά μου το δόξασα και θα το δοξάσω και πάλι». Το πλήθος των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί και άκουσαν τη φωνή, έλεγαν πως έγινε βροντή. Άλλοι έλεγαν: «Άγγελος του μίλησε». Ο Ιησούς τους αποκρίθηκε: «Αυτή η φωνή δεν ακούστηκε για μένα αλλά για σας. Έφτασε η ώρα που ο κόσμος αυτός θα κριθεί· έφτασε η ώρα που ο άρχοντας αυτού του κόσμου θα διωχτεί έξω από τον κόσμο. Εγώ, όταν θα υψωθώ από τη γη, όλους τους ανθρώπους θα τους τραβήξω κοντά μου». Λέγοντας αυτό, υποδήλωνε με τι είδος θάνατο θα πέθαινε.
Λόγος του Κυρίου 

Μερικοί λοιπόν Έλληνες εξέφρασαν στον απόστολο Φίλιππο την επιθυμία : «θέλουμε να δούμε τον Ιησού». Ποιοι ήταν αυτοί οι Έλληνες; Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ήταν προσκυνητές  Ιουδαίοι ελληνόφωνες της διασποράς που ήρθαν για την γιορτή του Πάσχα άκουσαν για τον Ιησού, τους κέντρισε το ενδιαφέρον και θέλησαν να τον γνωρίσουν. Μπορεί να είναι και Έλληνες «φοβούμενοι τον Κύριο», δηλαδή από εκείνους τους ειδωλολάτρες, φίλα προσκείμενους στην ιουδαϊκή θρησκεία και, στα πλαίσια της αναζητήσεώς τους για τη θρησκεία αυτή, θέλουν να δουν και τον Ιησού για τον οποίο είχαν ακούσει ότι είναι ένας προφήτης. Το γεγονός προσφέρει στον Ιησού την ευκαιρία για μια σύντομη παρουσίαση του νοήματος της ζωής του και του θανάτου του. Το κέντρο της περικοπής δεν είναι οι Έλληνες,  αλλά είναι η αίτηση και η επιθυμία: “Θέλουμε να δούμε τον Ιησού»! Μια αίτηση και μια επιθυμία επικαιρη ακόμη και για μας και για κάθε γενιά  να  τον γνωρίσουμε , να τον καταλάβουμε, να τον ζήσουμε. 
Είναι ενδιαφέρον ότι  αιτούντες, δεν προχωρούν μόνοι τους, δεν αυτοσυστήνονται. Χρειάζονται κάποιον να τους οδηγήσει στην ανακάλυψη αυτού του μεγάλου «μυστηρίου» που είναι ο Ιησούς. Και στρέφονται σε δύο απόστολους. Ο Φίλιππος και ο Ανδρέας, είναι δύο απόστολοι της «πρώτης ώρας», σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Ιωάννη, είναι οι πρώτοι που μαζί με τον Πέτρο κλήθηκαν από τον Ιησού ..  Ο Φίλιππος και ο Ανδρέας, μας λέει το Ευαγγέλιο, προέρχονται από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, η δε «η Γαλιλαία των Εθνών» είναι μια περιοχή οπου ο ιουδαϊσμός  συμβιώνει με τους ειδωλολατρικούς λαούς. Ο Φίλιππος και ο Ανδρέας γνωρίζουν τη νοοτροπία τους, και μπορούν  να γίνουν κατανοητοί σ’ αυτούς που βρίσκονται  «μακριά» από τον Θεό του Αβραάμ.

Ο Ιησούς ο Σταυρός, η αγάπη και η ευσπλαχνία του Θεού. Β Κύκλος, 4η Κυριακή της Τεσσαρακοστής (Ιω3,14-21)

 Κυριακή 11 Απριλίου 2021

Η τέταρτη Κυριακή της Τεσσαρακοστής  μας βοηθά να προσεγγίσουμε το μεγάλο μυστήριο του Σταυρού, που είναι το αναγνωριστικό σημάδι για κάθε Χριστιανό. Πολύ συχνά πιστεύουμε ότι η κεντρικότητα του Σταυρού στη χριστιανική ζωή δικαιολογείται απο τη λογική ότι η μεγάλη προσβολή που έκανε ο άνθρωπος με την αμαρτία αυτή εξιλεώνεται με μια υψίστη ανταπόδοση , το θάνατο του Ιησού πάνω στο Σταυρό σε ένα είδος αγάπης για τα βάσανα. Μια τέτοια θεώρηση όμως του μυστηρίου του σταυρού οδηγεί σε λάθος μονοπάτια το πιστεύω μας 

Από το κατά Ιωάννη Αγ. Ευαγγέλιο 

Όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί και ο Υιός του ανθρώπου, 1ώστε ο καθένας που πιστεύει, σ' αυτόν να έχει την αιώνια ζωή". Διότι έτσι αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί κανείς που να πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει την αιώνια ζωή. Επειδή ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό στον κόσμο για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος μ' αυτόν. Όποιος πιστεύει σ' αυτόν δεν κρίνεται. Αλλά όποιος δεν πιστεύει έχει κιόλας κριθεί, διότι δεν έχει πιστέψει στο όνομα του μονογενή Υιού του Θεού. Αυτή είναι η κρίση: το φως ήλθε στον κόσμο και οι άνθρωποι αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι παρά το φως. Πράγματι, τα έργα τους ήταν πονηρά. Διότι όποιος κάνει το κακό, μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως για να μην ελεγχθούν τα έργα του. Αλλά εκείνος που πράττει την αλήθεια πηγαίνει προς το φως, για να φανερωθούν τα έργα του ότι έχουν γίνει σύμφωνα με το Θεό.

Λόγος του Κυρίου

Ιδού το Ευαγγέλιο : “Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το Μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια” .  Αυτό γίνεται πραγματικότητα :  “Γιατί, ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος  δι’  αυτού”.

Ιδού  το Ευαγγέλιο:  Εμείς δεν είμαστε Χριστιανοί  επειδή  πιστεύουμε ότι υπάρχει ένας Θεός και αυτός μας χάρισε τη ζωή και γιαυτό το αγαπάμε,  Και για να του αποδείξουμε και για να μας κάνει κάποιες χάρες που του ζητούμε, του προσφέρουμε , προσευχές, λειτουργίες, ελεημοσύνες, καλές πράξεις... Είμαστε χριστιανοί διότι πιστεύουμε ότι ο Θεός μας αγαπά και  η αγάπη του αυτή  είναι η Σωτηρία μας. Και του το δείχνουμε αγαπώντας τον κάθε άνθρωπο που είναι και αυτό κατ’ εικόνα και ομοίωση του πλασμένος 

“ Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου,  ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια”. Στην έρημο  ο λαός του Θεού έπεσε σε μια περιοχή με δηλητηριώδη φίδια,  γεγονός  που οι Εβραίοι το ερμήνευσαν ως τιμωρία για την έλλειψη πίστης στον Θεό.  Ο Μωυσής, με υπόδειξη του Θεού,  για να τους ελευθερώσει από το αυτό το κακό,  έστησε έναν πάσαλο με το ομοίωμα ενός φιδιού. Όσοι δαγκώνονταν  από  ένα φίδι  και κοιτούσαν αυτό το ομοίωμα, γίνονταν  καλά. Η Σωτηρία τους δεν ερχόταν βέβαια επειδή  κοιτούσαν το φίδι,  αλλά από την εμπιστοσύνη που έδειχναν σε  Εκείνον που υπόδειξε αυτό το σημείο,  ως σημείο σωτηρίας.“ Έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου”, Εδώ μπορούμε να προσεγγίσουμε και το νόημα του Σταυρού.

Δεν σωζόμαστε λοιπόν, εξ αιτίας του πόνου, των παθών και των βασάνων που έζησε ο Εσταυρωμένος αλλά από την αγάπη που ο Θεός, μέσω του Ιησού,  μας δείχνει. Μια αγάπη ολοκληρωτική , χωρίς εισαγωγικά και εάν. Τόσο  πραγματική που δεν διστάζει χάρη του αγαπημένου να φτάσει σε ακραίες καταστάσεις. Εκείνος που πράγματι αγαπά είναι   πρόθυμος να θυσιαστεί για αυτόν που αγαπάει. Γι 'αυτό ο Χριστός ανέβηκε στον Σταυρό,  επειδή  η αγάπη του για εμάς τον  έκανε  πρόθυμο  να κάνει τα πάντα, ακόμη και να πεθάνει. Οι Χριστιανοί,  μελετώντας το μυστήριο Σταυρού  δεν το κάνουν επειδή νοιώθουν   ένοχοι ή  διότι αρέσκονται  να πονούν ή γιατί η ύψιστη προσβολή, η αμαρτία μας, επανορθώνεται  με την ύψιστη ανταπόδοση, το θάνατο.

Ο Χριστός Σημείο συνάντησης Θεού και ανθρώπου. Β΄ κύκλος, 3η Κυριακή της Τεσσαρακοστής (2, 13-25)

 Κυριακή 4 Απριλίου 2021

         Η ευαγγελική περικοπή της τρίτης Κυριακής είναι γνωστή ως η “κάθαρση του Ναού της Ιερουσαλήμ από τον Ιησού”. Η κάθαρση αυτή δεν περιορίζεται στο να ξαναδώσει στον Ναό τον μοναδικό χαρακτήρα του ως τόπο λατρείας, αλλά και να επαναπροσδιορίσει   τις  Σχέσεις Θεού και ανθρώπου. Ας  ακούσουμε προσεκτικά τον διάλογο του Ιησού με τους Ιουδαίους, έχοντας υπόψη μας πως οι Ιουδαίοι, για τους οποίους μιλά ο Ευαγγελιστής, περισσότερο από ένα έθνος ή μια θρησκεία είναι μια εικόνα-τύπος θρησκευμένων και της νοοτροπίας τους ανεξάρτητα  από το σε ποιο έθνος ή θρησκεία ανήκουν ή σε ποια εποχή ζουν .

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη  Άγιο Ευαγγέλιο (2, 13-25)

  

Πλησίαζε το Πάσχα των Ιουδαίων κι ο Ιησούς ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα. Και βρήκε στο ναό τους εμπόρους που πουλούσαν βόδια και πρόβατα και περιστέρια, βρήκε και τους χρηματιστές να κάθονται. Αφού έκαμε ένα μαστίγιο από σχοινιά, τους έβγαλε όλους απ'το ναό και τα πρόβατα και τα βόδια και πέταξε χάμω τα χρήματα, ανέτρεψε τα τραπέζια, και σ'αυτούς που πουλούσαν τα περιστέρια είπε: "Σηκώστε τα όλα αυτά απ' εδώ! Μην κάνετε μαγαζί τον οίκο του Πατέρα μου". Θυμήθηκαν οι μαθητές του ότι λένε οι Γραφές: "Ο ζήλος για τον οίκο σου, με κατέφαγε". Του αποκρίθηκαν τότε οι Ιουδαίοι και του είπαν: "Ποιο σημείο μας δείχνεις για να κάνεις όλα αυτά;" Απάντησε ο Ιησούς και τους είπε: "Γκρεμίστε αυτό το ναό και σε τρεις μέρες θα τον ξαναστήσω". Τους είπαν τότε οι Ιουδαίοι: "Σε σαράντα έξι χρόνια κτίσθηκε αυτός ο ναός κι εσύ θα τον ξαναστήσεις μέσα σε τρεις μέρες;" Εκείνος, όμως, μιλούσε για το ναό του σώματός του. Όταν, λοιπόν, αναστήθηκε απ' τους νεκρούς, θυμήθηκαν οι μαθητές του ότι το είχε πει αυτό και πίστεψαν στη Γραφή και στο λόγο που είπε ο Ιησούς. Τότε που βρισκόταν ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα για το Πάσχα, κατά τη γιορτή, πολλοί πίστεψαν στο όνομά του βλέποντας τα σημεία που έκανε. Αλλά ο ίδιος ο Ιησούς δεν εμπιστευόταν τον εαυτό του σ’ αυτούς, επειδή εκείνος τους γνώριζε όλους καλά και διότι δεν είχε ανάγκη από κανένα να του δώσει μαρτυρία για έναν άνθρωπο. Αυτός, πράγματι, γνώριζε καλά τι υπήρχε μέσα σε κάθε άνθρωπο.

Λόγος του Κυρίου

Η βίαιη συμπεριφορά του Ιησού, που το ευαγγέλιο μας παρουσιάζει, μερικούς τους σκανδαλίζει γιατί  όταν σκεφτόμαστε τον Ιησού, το μυαλό μας συνήθως πηγαίνει σ’ έναν πολύ ήρεμο, χαμογελαστό, καταδεκτικό και πρόθυμο να μοιράσει φιλιά και αγκαλιές σε όλους, κοκ. 

Όμως τίποτα δεν είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητα όσο μια τέτοια περιγραφή του Ιησού. Τα Ευαγγέλια πράγματι μας τον παρουσιάζουν ως μια  μετριοπαθή, ταπεινή προσωπικότητα αλλά ταυτόχρονα, ισχυρή, αποφασιστική, και ποτέ διπρόσωπη. 

Η βία συμπεριφορά, στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι εναντίον ανθρώπων, αλλά ενάντια σε μια νοοτροπία που έχει κάνει «… μαγαζί τον οίκο του Πατέρα μου», εναντιώνεται δηλαδή στη νοοτροπία εκείνη που τα βλέπει  όλα ως μια συναλλαγή, ακόμα και τις σχέσεις με το Θεό, ένα σου δίνω μου δίνεις. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πώς αυτή η αντίδραση του Ιησού δεν πηγάζει από τον θυμός, αλλά από τον ζήλο. «Ο ζήλος για τον οίκο σου, με κατέφαγε». 

Είναι ο ίδιος εκείνος ζήλος που ζωντανεύει και συναρπάζει τον κάθε άνθρωπο και τον κάνει να δυσανασχετήσει γιατί δεν μπορεί να την ανεχτεί τη δυστυχισμένη ζωή εκείνων που αγαπά στην οποία άλλοι τους οδήγησαν. Δεν μπορεί να παραμείνει ήρεμος αλλά με δυνατές χειρονομίες και αντιδράσεις, θέλει να τους ξυπνήσει από τον λήθαργο της υποταγής, της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας στον οποίο έχουν περιέλθει, ώστε να τους αφυπνίσει και να ξαναπάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους· να τους ωθήσει να δουν τα πράγματα από διαφορετική άποψη και με διαφορετική προοπτική. 

Ο Ιησούς, λοιπόν, χαρακτηρίζει τον Ναό ως «οίκο του Πατέρα μου»Χαρακτηρίζει τον Ναό «σπίτι», δηλαδή ένα χώρο όπου βιώνονται σχέσεις και δεσμοί ζωής, μιας βαθιάς κοινωνίας αγάπης και εμπιστοσύνης μεταξύ των προσώπων που ζουν μέσα σε αυτό. Με την συμπεριφορά του ο Ιησούς θέλει να δείξει ότι δεν κάνει αυτό που κάνει ως μια ευχή, αλλά να δείξει πια είναι η πραγματικότητα που απλά πρέπει να αναγνωριστεί.