Κυριακή 12 Ιουλίου 2020
Ο Ιησούς δίδασκε την αλήθεια με παραβολές, με μικρές αφηγήσεις καθημερινών γεγονότων. Μερικές φορές μάλιστα με υπερβολές αλλά και χιούμορ. Αφηγήσεις που άνοιγαν ορίζοντες, προοπτικές, γεννούσαν ιδέες και περιέγραφαν δύσκολες αντιλήψεις και αισθήματα, που όμως γινόταν αφετηρίες για προσωπικά ταξίδια αναζήτησης.
Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο ΄Αγιο Ευαγγέλιο (Μτ13, 1 - 23)
“Εκείνη την ημέρα, ο Ιησούς, αφού βγήκε από το σπίτι, καθόταν κοντά στη θάλασσα. Και συγκεντρώθηκε γύρω του πολύς κόσμος, ώστε αναγκάσθηκε να μπει και να καθίσει στο πλοιάριο. Και όλο το πλήθος στεκόταν στο γιαλό.
Τους είπε: "Ιδού, βγήκε ο σπορέας για να σπείρει. Και ενώ αυτός έσπερνε, κάποιοι σπόροι έπεσαν κοντά στο δρόμο και ήλθαν τα πουλιά και τους έφαγαν όλους. Και άλλοι έπεσαν σε πετρώδες έδαφος, όπου δεν υπήρχε αρκετό χώμα και αμέσως φύτρωσαν επειδή η γη δεν είχε βάθος. 6Και όταν ανέτειλε ο ήλιος κάηκαν, επειδή δεν είχαν ρίζα και ξεράθηκαν. Και άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα στ' αγκάθια και ψήλωσαν τα αγκάθια και τους έπνιξαν. Και άλλοι έπεσαν στο καλό χώμα και καρποφόρησαν, άλλος εκατό, άλλος εξήντα και άλλος τριάντα φορές περισσότερο. Οποιος έχει αυτιά, ας ακούει. Και όταν πλησίασαν οι μαθητές του, του είπαν: "Γιατί τους μιλάς με παραβολές;" Κι εκείνος τους απάντησε και τους είπε: "Διότι σε σας δόθηκε να γνωρίστε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, ενώ σε εκείνους δεν δόθηκε. Διότι όποιος έχει, θα του δοθεί κι άλλο και θα περισσέψει. Αλλά όποιος δεν έχει, κι αυτό που έχει θα του αφαιρεθεί. Για το λόγο αυτό τους μιλώ με παραβολές. Διότι αν και βλέπουν, δε βλέπουν, και αν και ακούνε δεν ακούνε ούτε καταλαβαίνουν. Κι έτσι πραγματοποιείται σ'αυτούς η προφητεία του Ησαϊα που λέει:
Θ' ακούσετε με την ακοή, αλλά δεν θα καταλάβετε,και κοιτάζοντας θα βλέπετε, αλλά δε θα δείτε. Γιατί πάχυνε η καρδιά αυτού του λαού,και βαριάκουσαν με τα αφτιά τους,και έκλειναν τα μάτια τους, μη τυχόν και δουν με τα μάτια τους, και ακούσουν με τ' αφτιά τους,
και καταλάβουν με την καρδιά τους, και επιστρέψουν σε μένα κι εγώ τους θεραπεύσω.
Μακάρια, όμως, είναι τα δικά σας μάτια γιατί βλέπουν και τα αφτιά σας γιατί ακούνε. Αλήθεια σας λέω: πολλοί προφήτες και δίκαιοι επιθύμησαν να δουν όσα βλέπετε και δε τα είδαν, και να ακούσουν όσα ακούτε και δε τα άκουσαν! Λοιπόν, ακούστε εσείς την παραβολή του σπορέα. Καθένας που ακούει το λόγο για τη βασιλεία και δεν τον καταλαβαίνει, έρχεται ο Πονηρός και αρπάζει απ' την καρδιά του ό,τι σπάρθηκε. Αυτός είναι ο σπόρος που σπάρθηκε κοντά στο δρόμο. Εκείνος που σπάρθηκε σε πετρώδες έδαφος, είναι αυτός που ακούει το λόγο και αμέσως τον δέχεται με χαρά. Αλλά δεν έχει ρίζα μέσα του και είναι πρόσκαιρος. Και όταν έλθει κάποια θλίψη ή διωγμός, εξαιτίας του λόγου, αμέσως σκανδαλίζεται. Κι εκείνος που έπεσε στ' αγκάθια, αυτός είναι εκείνος που ακούει το λόγο, αλλά η μέριμνα αυτού του κόσμου και η απάτη του πλούτου πνίγουν μαζί το
λόγο κι έτσι μένει άκαρπος. Αλλά εκείνος που σπάρθηκε σε καλό χώμα, είναι αυτός που ακούει το λόγο και τον κατανοεί και καρποφορεί άλλος εκατό, άλλος εξήντα και άλλος τριάντα φορές περισσότερο”
Λόγος του Κυρίου
Η σημερινή παραβολή έχει δύο μέρη. Το πρώτο μέρος ασχολείται με την αφθονία του σπόρου που σπέρνεται χωρίς φειδώ. Το δεύτερο στοχεύει στην ποιότητα του εδάφους! Οι πρωταγωνιστές αυτής της παραβολής είναι οι σπόροι και η γη στην οποία πέφτουν· όχι ο σπορέας. Ο σπορέας δεν είναι ένα καθορισμένο πρόσωπο, μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, ένας φίλος, μια ανάγνωση, μια συζήτηση, μια εμπειρία, ένα κήρυγμα, ένα φιλμ, ένα τραγούδι, μια απορία που με έβαλε σε αναζήτηση κοκ.
Αυτό που είναι σημαντικό είναι «το έδαφος» που επιτρέπει στους σπόρους να αποδώσουν τις δυνατότητες τους. Ο Ιησούς περιέγραψε σχεδόν με μεγάλες λεπτομέρειες την ποιότητα του «του εδάφους» που δέχεται τους σπόρους και που τους επιτρέπει να ξεδιπλώσουν τις δυνατότητές τους. «Το έδαφος», δηλαδή ο ακροατής, μπορεί να είναι και ένας αδιάφορος, ή ένας γεμάτος από τον εαυτόν του, ή ένας που τα ξέρει όλα και δεν έχει την ανάγκη των άλλων, ή ένας που έχει ποτιστεί από άλλου είδους κηρύγματα, ή από άλλες προκαταλήψεις. ή δεν έχει καιρό για τέτοια...
Για να είναι «εύφορο έδαφος» ο ακροατής πρέπει να μπορεί να ακούσει, και να θέλει να ακούσει. Να έχει την διάθεση να καταλάβει. Να είναι ανοιχτός σε καινούργιες ιδέες και εμπειρίες, να αφήσει να του θέσουν ερωτήσεις και να κάνει τον κόπο να δώσει απαντήσεις και αν χρειαστεί να κάνει μια ριζική αλλαγή στη ζωή του αφήνοντας πίσω τον εγωκεντρισμού και να ασπασθε΄’ι μια ζωή αγάπης και αλληλεγγύης . Τότε ο λόγος, οι σπόροι , μπορούν να αποδώσουν «άλλος εκατό, άλλος εξήντα και άλλος τριάντα φορές περισσότερο». Η σύνοψη όλων αυτών βρίσκεται σε μια λέξη που περιγράφει έναν τρόπο ζωής : «Μετάνοια» και το συνώνυμό του ή το αποτέλεσμά του « μεταστροφή».
Κάθε πρόσωπο, κάθε άνδρας και κάθε γυναίκα με τις μικρές ή τις μεγάλες ευαισθησίες του, τις μικρές ή τις μεγάλες αδυναμίες τους και τα χαρίσματα τους, στη καθημερινή τους ζωή κατακλύζονται από πολλές προτάσεις και καλούνται να διαλέξουν μια από αυτές για να δώσουν νόημα και περιεχόμενο στη ζωή τους, ώστε με μια πορεία αυτογνωσίας κατακτήσουν την ωριμότητα τους. Κανείς δεν είναι ποτέ τόσο ποτισμένος από το ‘κακό’ ώστε να μην μπορεί να αφήσει πίσω του τον εγωκεντρισμό του και να ανακάμψει, να μεταστραφεί. Ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα!
Ο Ιησούς, μας προτρέπει να ασκήσουμε τα μάτια μας για να βλέπουμε και τα αυτιά μας για να ακούσουμε ώστε, το μυαλό μας για να καταλάβουμε και την καρδιά για να αγαπήσουμε ανιδιοτελώς ! Αυτές τις ικανότητες ο Θεό τις χαρίζει σ’ όλους τους ανθρώπους, ώστε κάθε άνθρωπος να μπορέσει να ανθίσει και να καρποφορήσει. Η ευθύνη της δημιουργίας των προϋποθέσεων ώστε ο κάθε άνθρωπός να είναι καρποφόρο το έδαφος όπως και η καλλιέργειά του ανήκει σε κάθε άνθρωπο.
Άνδρες και γυναίκες μπορεί να φαίνονται σπόροι χωρίς σημασία, όλοι όμως είναι καλεσμένοι να γίνουν δένδρα!!! Τα πάντα εξαρτώνται από τονα συνειδητοποιήσουν τη καθημερινότητας του στη συνέχεια να την αξιοποίησή επενδύοντας την εξυπνάδα σε μια πορεία αγάπης , κάνοντας καρποφόρο το παρόν τους ώστε να προμηνύει ένα ευοίωνο εγγύς αλλά και το απώτερο μέλλον.
Ο κόσμος αλλάζει αν εγώ δεν αλλάξω τον τρόπο που είμαι μέσα στον κόσμο, και των καθημερινών μου σχέσεων με κάθε άλλο άντρα και με κάθε άλλη γυναίκα και την πλάση την ίδια. Μόνον έτσι μπορεί ο κόσμος σταδιακά να γίνει μια εναλλακτική κοινωνία, το «Βασίλειο του Θεού», ένας μικρός σπόρος που σιγά - σιγά μεγαλώνει και γίνεται μεγάλο δέντρο. Η σημερινή ζωή της ανθρωπότητας, εδώ και τώρα πρέπει να αλλάξει, για να ζήσει καλύτερα και δεν πρέπει να περιμένει την ‘επόμενη ζωή’. Και μπορεί από τώρα να αλλάξει. Αν το πρωτεύον δεν είναι η συγκέντρωση πλούτου από τον καθένα για τον εαυτόν του αλλά το μοίρασμα του παραγόμενου πλούτου με τους άλλους. Αν στο κέντρο δεν είναι η κατάκτηση και η νομή της εξουσίας αλλά η υπηρεσία για το κοινό καλό . Δεν είναι «να ανεβαίνω για να ξεχωρίσω και να επιβληθώ ...» αλλά «να κατεβαίνω για να συναντήσω και να συνυπάρξω...»