Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2020

Α΄ Κύκλος,,7η Τακτική Κυριακή Παιδιά του Θεού είναι όσοι αγαπούν όπως ο Θεός



Α΄  Κύκλος,,7η Τακτική Κυριακή 

Παιδιά του Θεού είναι όσοι αγαπούν όπως ο Θεός  

Κυριακή 23  Φεβρουαρίου 2020 

Ο Ιησούς συνεχίζει να προτείνει ένα νέο τρόπο σχέσης μεταξύ Θεού και ανθρώπου  που ξεπερνά τον μωσαϊκό νόμο και ως κανόνα ή μέτρο σύγκρισης βάζει τον ίδιο το Θεό. 

Ανάγνωσμα από το κατα Ματθαίο άγιο Ευαγγέλιο. (Μτ 5,38-48)  
Εκείνο τον καιρό είπε ο Ιησους στους μαθητές στους “'Εχετε ακούσει ότι είπαν: "Μάτι για μάτι" και "δόντι για δόντι". Αλλά εγώ σας λέω: Μην αντιστέκεσθε στον κακό. Αλλά σε όποιον σε κτυπήσει στο δεξί σου σαγόνι, γύρισέ του και το άλλο. Και σ' εκείνον που θέλει να σε πάει στο δικαστήριο και να πάρει το χιτώνα σου, άφησέ του και το ιμάτιο. Και σ'όποιον σε αγγαρέψει για ένα μίλι, πήγαινε μαζί του δύο. Σ'εκείνον που σου ζητά, δώσε. Και σ' εκείνον που θέλει να δανεισθεί από σένα, μην του γυρίσεις την πλάτη.
'Εχετε ακούσει ότι είπαν: "Θα αγαπήσεις τον πλησίον σου και θα μισήσεις τον εχθρό σου". Αλλά εγώ σας λέω: Αγαπάτε τους εχθρούς σας και προσεύχεσθε για εκείνους που σας καταδιώκουν, ώστε να γίνετε παιδιά του Πατέρα σας που βρίσκεται στους ουρανούς, διότι ανατέλλει τον ήλιο του πάνω από κακούς και καλούς και βρέχει πάνω σε δίκαιους και άδικους. Πράγματι, αν αγαπήσετε αυτούς που σας αγαπούν, τι ανταμοιβή να έχετε; Μήπως και οι τελώνες δεν κάνουν το ίδιο; Και αν χαιρετάτε μόνο τα αδέλφια σας, τι παραπάνω κάνετε; Μήπως και οι εθνικοί δεν κάνουν το ίδιο; Οπότε, να είσθε τέλειοι, όπως είναι τέλειος και ο Πατέρας σας ο ουράνιος”.
Λόγος του Κυρίου

«Να γίνετε, λοιπόν, κι εσείς τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ο Πατέρας σας ο ουράνιος». 
Και σε τι συνίσταται  η τελειότητα του Θεού Πατέρα ;  στο ότι “αυτός ανατέλλει τον ήλιο του για κακούς και καλούς και στέλνει τη βροχή σε δίκαιους και αδίκους”.  
Μια ακόμη σημείωση : η υπόδειξη του Ιησού είναι : να είστε τέλειοι ΌΠΩΣ είναι τέλειος και όχι  ΌΣΟ είναι τέλειος! Ακολουθείστε το παράδειγμα για την τελειότητα  και όχι την ουσία !  Η τελειότητα του Θεού έγκειται στο γεγονός ότι δεν αποκλείει από τις ευεργεσίες του, τον ήλιο και τη βροχή, από κανέναν καλό ή κακό  επειδή όλοι έχουν τις ίδιες ανάγκες και την ανάγκη του. Ο Ιησούς, λοιπόν, συστήνει στους μαθητές του να προσπαθήσουν να κάνουν ό, τι κάνει και εκείνος,  να μην αποκλείουν κανένα από την αγάπη αναζητώντας  ποιός την αξίζει και ποιός όχι.
«΄Εχετε ακούσει ότι είπαν: "Μάτι για μάτι" και "δόντι για δόντι"». ΄Οταν πρωτο- διατυπώθηκε αυτός ο νόμος ήταν προοδευτικός επειδή περιόριζε το νόμο της εκδίκησης  που ήταν χωρίς όρια. ΄Ελεγε, λοιπόν,  θα κάνεις το ίδιο κακό σε όποιον σε έβλαψε. Ο Ιησούς ξεπερνά τη δικαιοσύνη του “τόσο-όσο”. Και λέει :  “Αλλά εγώ σας λέω: Μην αντιστέκεστε στον κακό. Αλλά σε όποιον σε κτυπήσει στο δεξί σου σαγόνι, γύρισε του και το άλλο  να σε χτυπήσει στο δεξί μάγουλο”. 
Ο Ιησούς δεν προτείνει την παθολογική παθητικότητα του φοβισμένου· αντίθετα, προτείνει μια θαρραλέα και αποφασιστική συμπεριφορά : η βία γεννάει βία,  ανάλαβε, λοιπόν,  εσύ την πρωτοβουλία  να σπάσεις τον φαύλο κύκλο της βίας. Διαφορετικά, η νίκη θα είναι πάντα του πιο βίαιου, του πιο οπλισμένου, του πιο σκληρού… Εγώ, ο χριστιανός, επιλέγω να σπάσω το κύκλο της βίας. Δεν κάνω στους άλλους αυτό που δεν θέλω να μου κάνουν οι άλλοι. Αρχίζω με το να  προσπαθήσω να αποκαταστήσω την τραυματισμένη ανθρωπιά κάνοντας το πρώτο βήμα,  συγχωρώντας και  ξαναϋφαίνοντας ότι η βία έσκισε. Ο Ιησούς δεν ζητά να είμαστε ηλίθιοι, αλλά υπέρμετρα καλοί! Η ικανότητα σου να μου κάνεις κακό, δεν θα είναι ποτέ μεγαλύτερη από την αγάπη που εγώ θέλω να σου δείξω ότι έχω για σένα. 



Και ο Ιησούς  συνεχίζει : “ 'Εχετε ακούσει ότι είπαν: "Θα αγαπήσεις τον πλησίον σου και θα μισήσεις τον εχθρό σου". Αλλά εγώ σας λέω: Αγαπάτε τους εχθρούς σας και προσεύχεσθε για εκείνους που σας καταδιώκουν”.  Ο πλησίον για τους Ιουδαίους,  σε ομόκεντρους κύκλους,  είναι η οικογένεια του, το σόϊ, η φυλή, το έθνος,  άρα μια αγάπη περιορισμένη.
Ο Ιησούς  είναι ο κήρυκας μιας αγάπης που είναι ανεξάρτητη από την ποιότητα του άλλου . Η αγάπη δεν είναι πραγματική και ολοκληρωμένη αν δεν αγκαλιάζει και τους εχθρικά διακείμενους. Για τον Ιησού,  η αγάπη για τον πλησίον δεν πρέπει να είναι περιορισμένη στους οικείους μου , δεν είναι κάτι που ανταλλάσσω με κάποιον δικό μου ή σε σχέση ανάλογη με το τι μου δίνουν. Να δίνω σύμφωνα με τις ανάγκες του άλλου, αλλά  να είναι απεριόριστη και να  πηγαίνει σε βάθος έτσι ώστε  να εξαλείψει την ίδια την έννοια του εχθρού.
Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία των δούλων, των φοβισμένων, εκείνων που  σκύβουν το κεφάλι και δεν αντιδρούν. Η ηθική του Χριστιανισμού  δεν είναι η ηθική των αδύναμων. Αντίθετα,  είναι  η θρησκεία των δυνατών, των ελεύθερων και αποφασιστικών ανθρώπων που δεν απαρνούνται την χαρά της ζωής. Οι Χριστιανοί είναι  οι άνθρωποι που έχουν το κουράγιο να πάνε ενάντια στο ρεύμα. Αντιδρούν με τον μη αναμενόμενο ήρεμο  τρόπο και έχουν το κουράγιο να αψηφήσουν αυτό για το οποίο άλλοι  θα αντιδρούσαν με τρόπο βίαιο. Εκείνοι αντιδρούν με τη δημιουργική φαντασία  της αγάπης,   πάνε ενάντια στο κακό  και εφευρίσκουν  νέες αντιδράσεις για να σπάσουν το σπιράλ της εκδίκησης : «μου έκανες, σου έκανα…», δεν υπόκεινται στην λογική του «ανταποδίδω το ίδιο νόμισμα και κάτι παραπάνω για να μάθεις ποιος είμαι εγώ». 
Από ποια λογική και από ποιο  κέντρο  πηγάζουν όλα αυτά; Είναι από τα λόγια: “ Έτσι θα γίνετε παιδιά του ουράνιου Πατέρα σας, γιατί αυτός ανατέλλει τον ήλιο του για κακούς και καλούς και στέλνει τη βροχή σε δικαίους και αδίκους” .  Δηλαδή,  οι Χριστιανοί,  κανέναν δεν αποκλείουν από την αγάπη τους, όπως ο Θεός  Πατέρας  δεν  αποκλείει κανέναν από την αγάπη του, δίνει τα πάντα σε όλους χωρίς να κάνει διακρίσεις,  δεν κοιτά  το κατά πόσο είναι  άξιοι της αγάπης του αλλά ποιες είναι οι ανάγκες τους.
 Οι χριστιανοί δίνουν την αγάπη τους σε όλους  καλλιεργώντας την ποιότητα ζωής όλων,  ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητες του. Αγαπώντας μέχρι τέλους  κάνουν την εμπειρία ότι είναι παιδιά του  Θεού διότι ενεργούν όπως ο Θεός. 
Αυτό δεν είναι ηρωισμός,   είναι μέσα στις  ανθρώπινες δυνατότητες και είναι το δώρο με το οποίο ο Θεός προίκισε κάθε άνθρωπο ως “εικόνα και ομοίωσή του”. ΄ Oταν ο άνθρωπος φθάσει σ’ αυτό το σημείο, δηλαδή   ο τρόπος ζωής του να συναντάται με τον  τρόπο ύπαρξης του Θεού,  τότε έχει την εμπειρία της παρουσίας του Θεού σε κάθε στιγμή της ζωής του.