Κυριακή της ΑΓΙΑΣ ΔΩΡΕΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΧΡΑΝΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΟΣ του Κ.Η.Ι.Χ.
Κυριακή 30 Ιουνίου 2019
Σήμερα θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας και την προσοχή μας στο ανάγνωσμα από την πρώτη επιστολή που ο απόστολος Παύλος έστειλε στους Κορίνθιους (1Κορ. 11, 23-26), περίπου 20 χρόνια μετά τον θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού. Σ’ αυτήν, μεταξύ των άλλων, ο απόστολος Παύλος μας μεταφέρει την πιο παλιά αφήγηση της ίδρυσης της Θ.Ευχαριστίας.
Γράφει λοιπόν : “Εγώ αυτό παρέλαβα από τον ίδιο τον Κύριο, κι αυτό σας παρέδωσα: Ο Κύριος Ιησούς, τη νύχτα που ήταν να παραδοθεί στους σταυρωτές του, πήρε ψωμί, και, αφού έκανε ευχαριστήρια προσευχή, το τεμάχισε και είπε:«Λάβετε και φάγετε· αυτό είναι το σώμα μου, που τεμαχίζεται για χάρη σας. Αυτό να κάνετε στην ανάμνησή μου». Παρόμοια, όταν τέλειωσε το δείπνο, πήρε το ποτήρι και είπε: «Αυτό το ποτήριο είναι η νέα διαθήκη που επικυρώνεται με το αίμα μου. Όποτε πίνετε απ’ αυτό το ποτήριο, να το κάνετε στην ανάμνησή μου».Γιατί ωσότου να έρθει ο Κύριος, πάντοτε, όποτε τρώτε αυτό το ψωμί και πίνετε αυτό το ποτήριο, διακηρύττετε το θάνατο του Κυρίου.”
Στην περικοπή που μόλις διαβάσαμε, ο Άγ. Παύλος μας λέει δυο πράγματα :
α) ότι ο Ιησούς, πριν το πάθος του, κατά μυστηριώδη αλλά πολύ ρεαλιστικό τρόπο ταύτισε την ίδια του την ύπαρξη με το ψωμί και το κρασί που μοίρασε στους μαθητές του, και β) ο ίδιος ο Ιησούς, προέτρεψε τους μαθητές του να επαναλαμβάνουν αυτό το δρώμενο : « αυτό να κάνετε σε ανάμνηση μου” .
Η Μνήμη, η ανάμνηση, είναι μια μεγαλειώδης αλλά και μυστηριώδης ικανότητα του ανθρώπινου πνεύματος. Κρατά ζωντανά ό, τι ο άνθρωπος έκανε, άκουσε, είδε, σκέφτηκε, από την πρώιμη νηπιακή του ηλικία, μέχρι και στο τώρα του. Όλα αυτά διατηρούνται, συντηρούνται και είναι έτοιμα να ξεπροβάλλουν πάλι στο φώς του παρόντος, αν υπάρξει κάποιο εξωτερικό ερέθισμα με ή χωρίς τη θέληση του ενδιαφερόμενου . Όλος αυτός ο κρυμμένος θησαυρός είναι η ταυτότητα του ανθρώπου. Όλοι ξέρουμε πόσο τραγικό είναι όταν, για κάποιο λόγο, ένας άνθρωπος χάσει τη μνήμη του, χάνει και την ταυτότητα του.
Διαμέσου της μνήμης που μπορεί να ενεργοποιηθεί από κάποιο ερέθισμα το παρελθόν να καταστεί παρόν και ενεργό. Για παράδειγμα : όλοι ξέρουμε πως μπορεί μια μυρωδιά ή μια φωτογραφία , μια λέξη ή ένα μαντήλι για μια μητέρα που βρίσκεται, κατ’ ανάγκην, μακριά από το παιδί της , να της το καθιστούν παρόν.
Κυριακή 30 Ιουνίου 2019
Σήμερα θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας και την προσοχή μας στο ανάγνωσμα από την πρώτη επιστολή που ο απόστολος Παύλος έστειλε στους Κορίνθιους (1Κορ. 11, 23-26), περίπου 20 χρόνια μετά τον θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού. Σ’ αυτήν, μεταξύ των άλλων, ο απόστολος Παύλος μας μεταφέρει την πιο παλιά αφήγηση της ίδρυσης της Θ.Ευχαριστίας.
Γράφει λοιπόν : “Εγώ αυτό παρέλαβα από τον ίδιο τον Κύριο, κι αυτό σας παρέδωσα: Ο Κύριος Ιησούς, τη νύχτα που ήταν να παραδοθεί στους σταυρωτές του, πήρε ψωμί, και, αφού έκανε ευχαριστήρια προσευχή, το τεμάχισε και είπε:«Λάβετε και φάγετε· αυτό είναι το σώμα μου, που τεμαχίζεται για χάρη σας. Αυτό να κάνετε στην ανάμνησή μου». Παρόμοια, όταν τέλειωσε το δείπνο, πήρε το ποτήρι και είπε: «Αυτό το ποτήριο είναι η νέα διαθήκη που επικυρώνεται με το αίμα μου. Όποτε πίνετε απ’ αυτό το ποτήριο, να το κάνετε στην ανάμνησή μου».Γιατί ωσότου να έρθει ο Κύριος, πάντοτε, όποτε τρώτε αυτό το ψωμί και πίνετε αυτό το ποτήριο, διακηρύττετε το θάνατο του Κυρίου.” Στην περικοπή που μόλις διαβάσαμε, ο Άγ. Παύλος μας λέει δυο πράγματα :
α) ότι ο Ιησούς, πριν το πάθος του, κατά μυστηριώδη αλλά πολύ ρεαλιστικό τρόπο ταύτισε την ίδια του την ύπαρξη με το ψωμί και το κρασί που μοίρασε στους μαθητές του, και β) ο ίδιος ο Ιησούς, προέτρεψε τους μαθητές του να επαναλαμβάνουν αυτό το δρώμενο : « αυτό να κάνετε σε ανάμνηση μου” .
Η Μνήμη, η ανάμνηση, είναι μια μεγαλειώδης αλλά και μυστηριώδης ικανότητα του ανθρώπινου πνεύματος. Κρατά ζωντανά ό, τι ο άνθρωπος έκανε, άκουσε, είδε, σκέφτηκε, από την πρώιμη νηπιακή του ηλικία, μέχρι και στο τώρα του. Όλα αυτά διατηρούνται, συντηρούνται και είναι έτοιμα να ξεπροβάλλουν πάλι στο φώς του παρόντος, αν υπάρξει κάποιο εξωτερικό ερέθισμα με ή χωρίς τη θέληση του ενδιαφερόμενου . Όλος αυτός ο κρυμμένος θησαυρός είναι η ταυτότητα του ανθρώπου. Όλοι ξέρουμε πόσο τραγικό είναι όταν, για κάποιο λόγο, ένας άνθρωπος χάσει τη μνήμη του, χάνει και την ταυτότητα του.
Διαμέσου της μνήμης που μπορεί να ενεργοποιηθεί από κάποιο ερέθισμα το παρελθόν να καταστεί παρόν και ενεργό. Για παράδειγμα : όλοι ξέρουμε πως μπορεί μια μυρωδιά ή μια φωτογραφία , μια λέξη ή ένα μαντήλι για μια μητέρα που βρίσκεται, κατ’ ανάγκην, μακριά από το παιδί της , να της το καθιστούν παρόν.
