Κυριακή των Βαΐων

Ο Σταυρός , η  σανίδα Σωτηρίας μας

Κυριακή 1 Απριλίου  2018

Το Πάθος του Κυρίου μας Ιησου Χριστού  από το κατα Μάρκο αγιο Ευαγγέλιο    

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι  καιρός γεμάτος  από σημεία, σύμβολα, εμπειρίες, άπλετο φως και ευκαιρίες, αυτές  δε οι τελευταίες κρίνουν την ποιότητα της ζωής. Πολλά θα ακουστούν, πολλά θα ειπωθούν, ωραία, μελιστάλακτα ή και  τραγικά . Ας σταματήσουμε   και ας μπούμε στη θέση των αδελφών εκείνων που είναι στο Σταυρό μαζί με τον Χριστό, ας δώσουμε και ας μοιραστούμε  από την ύπαρξη μας  την υποστήριξη, την παρηγοριά,  το πάθος μας για την σωτηρία του κόσμου μας και της πλάσης.

"Πρώτα ο Θεός υπέφερε, βλέποντας την κατάσταση του ανθρώπου. και ενσαρκώθηκε .Υπέφερε, γιατί η αγάπη είναι πάθος. " ( Ωριγένης). "Να αγαπώ σημαίνει να υποφέρω, και να παθιάζομαι. Αυτός που αγαπάει περισσότερο ας είναι έτοιμος να υποφέρει περισσότερο" ( ΄Αγ. Αυγουστίνος). 

«Βρίσκονταν εκεί και κάποιες γυναίκες που παρατηρούσαν από μακριά, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου του μικρού και του Ιωσή και η Σαλώμη…».    Αυτός είναι πρώτος πυρήνας της Εκκλησίας, μεταξύ των γυναικών ο Ιησούς δεν είχε εχθρούς. Η Εκκλησία γεννιέται τότε,  όπως και τώρα, από την ενατένιση του προσώπου του Εσταυρωμένου. "Εκείνο που κάνει το χριστιανό δεν είναι οι θρησκευτικές τελετές, αλλά η συμμετοχή στο πάθος του Θεού" ( Dietrich Bonhoffer).

Στην προσευχή του Ιησού  στη   Γεθσημανή αγγίζουμε  “το εσωτερικό πάθος” του Μεσσία, τα επόμενα κείμενα διηγούνται τι  έκαναν οι άνθρωποι  στον Ιησού.

Στο πρώτο μέρος έχουμε τον σταδιακό αποχωρισμό του  Ιησού από τον όγκο των μαθητών ˙ ζητά να τον συνοδεύσουν  οι τρεις αγαπημένοι μαθητές που από την αρχή ήταν μαζί του. Αναζητά την παρηγορητική συντροφιά  τους αλλά και αυτοί αποκοιμούνται.  Στο πάθος της προσευχής είναι μόνος μπροστά στον Πατέρα. Τον παρακαλεί αλλά ακόμη και ο Πατέρας φαίνεται να παραμένει σιωπηλός.  

Στο κέντρο της προσευχής του Ιησού στον Πατέρα, είναι η συνειδητοποιημένη υιική σχέση

του με τον Θεό: "Aββά", μπαμπά ! Μια σχέση   που ποτέ δεν αμφισβητείται  ακόμη και στη υψίστη δοκιμασία : "Αββά, Πατέρα, όλα είναι δυνατά σε σένα. Απομάκρυνε από μένα αυτό το ποτήρι. Αλλά όχι ό,τι θέλω εγώ, αλλά ό,τι θέλεις εσύ". Επίκληση που αυθόρμητα αναβλύζει από τα τρίσβαθα κάθε ανθρώπου στην ώρα της δοκιμασίας. Εάν ο Θεός είναι Πατέρας και μπορεί να κάνει τα πάντα, γιατί δεν μας απομακρύνει από τη δοκιμασία;  ο Ιησούς δεν είναι εξαίρεση. Ωστόσο,  μετά το λύγισμα κάτω από το βάρος των μελλούμενων, επανέρχεται ανανεωμένη η απόλυτη εμπιστοσύνη, η εγκατάλειψη στο θέλημα του Πατέρα χωρίς  επιφυλάξεις και προϋποθέσεις : «Αλλά όχι ό,τι θέλω εγώ, αλλά ό,τι θέλεις εσύ». Στην αρχή του επεισοδίου είχαμε  τον  Ιησού  φοβισμένο, στο τέλος  -μετά την προσευχή-  περιγράφεται ο Ιησούς  ο οποίος ξαναβρήκε  την αυτοκυριαρχία του : “ ΄Εφθασε η ώρα και ο Υιός του ανθρώπου παραδίνεται στα χέρια αμαρτωλών. 42Σηκωθήτε, φεύγουμε. ΄ Εφθασε αυτός που με προδίδει”. Ο Πατέρας δεν αφαίρεσε από τον Ιησού τον Σταυρό  αλλά τον βοήθησε να τον σηκώσει. 

Στη σκηνή  όπου οι παριστάμενοι  γύρω από το σταυρό λοιδορούν τον Ιησού,  του αρνούνται την ταυτότητά του. Ο Ιησούς αρνείται στη διπλή του ταυτότητα τη λογική της δωρεάς που καθοδήγησε όλη του τη ζωή,  παρεξηγημένη και  στραμμένη  εναντίον του : « Σώσε τον εαυτό σου και κατέβα από το σταυρό». 31Τον κορόιδευαν επίσης κι οι αρχιερείς και οι γραμματείς: «Τους άλλους τους έσωσε», λέγανε μεταξύ τους, «τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει.   Είναι λέει ο Μεσσίας, ο βασιλιάς του Ισραήλ· ας κατέβει τώρα από το σταυρό, για να δούμε και να πιστέψουμε σ’ αυτόν». Αρνούνται και την καταγωγή του και το ρόλο του, την κοινωνία του με το Θεό Πατέρα.

Στην ίδια σκηνή έχουμε  την περιγραφή των δύο τύπων  ΠΙΣΤΗΣ  με πρώτη αυτήν  του εκατόνταρχου : «Στ’ αλήθεια, αυτός ο άνθρωπος ήταν Υιός Θεού», όπου  είναι εμφανής η ελεύθερη και  υπεύθυνη επιλογή  και  αναγνώριση . Ο ευαγγελιστής Μάρκος αρχίζει το ευαγγέλιο με την φράση : «Αρχή του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού»   και το ολοκληρώνει  με την ομολογία πίστεως ενός μη Ιουδαίου ως τον τύπο του πραγματικά πιστού:   «Στ’ αλήθεια, αυτός ο άνθρωπος ήταν Υιός Θεού»  και αυτή είναι η δεύτερη περιγραφή πίστης. 

Ο  Σταυρός όσο τον μελετάμε τόσο πιο δύσκολος μας φαίνεται να τον καταλάβουμε για να τον δεχτούμε. ΄Ομως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τον  κατανοήσουμε  παρά  μόνον αν τον αναγνωρίσουμε ως   «σανίδα σωτηρίας»  για να πιαστούμε απάνω του και να μας βγάλει στην ακτή της Ανάστασης!  

Με τον Θεό μπορούμε και να δυσανασχετούμε και να “βρίζουμε και να βαρυγκομούμε” στην ώρα του πόνου, της δυστυχίας και της δοκιμασίας, αλλά όταν ακούσει  την επίκλησή μας  :“ Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς ”  εκείνος δεν μας συνορίζεται  και  έρχεται σε μας για να μας ντύσει με το ένδυμα του αγαπημένου παιδιού.