Κυριακή των Βαΐων

Ο Σταυρός , η  σανίδα Σωτηρίας μας

Κυριακή 1 Απριλίου  2018

Το Πάθος του Κυρίου μας Ιησου Χριστού  από το κατα Μάρκο αγιο Ευαγγέλιο    

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι  καιρός γεμάτος  από σημεία, σύμβολα, εμπειρίες, άπλετο φως και ευκαιρίες, αυτές  δε οι τελευταίες κρίνουν την ποιότητα της ζωής. Πολλά θα ακουστούν, πολλά θα ειπωθούν, ωραία, μελιστάλακτα ή και  τραγικά . Ας σταματήσουμε   και ας μπούμε στη θέση των αδελφών εκείνων που είναι στο Σταυρό μαζί με τον Χριστό, ας δώσουμε και ας μοιραστούμε  από την ύπαρξη μας  την υποστήριξη, την παρηγοριά,  το πάθος μας για την σωτηρία του κόσμου μας και της πλάσης.

"Πρώτα ο Θεός υπέφερε, βλέποντας την κατάσταση του ανθρώπου. και ενσαρκώθηκε .Υπέφερε, γιατί η αγάπη είναι πάθος. " ( Ωριγένης). "Να αγαπώ σημαίνει να υποφέρω, και να παθιάζομαι. Αυτός που αγαπάει περισσότερο ας είναι έτοιμος να υποφέρει περισσότερο" ( ΄Αγ. Αυγουστίνος). 

«Βρίσκονταν εκεί και κάποιες γυναίκες που παρατηρούσαν από μακριά, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου του μικρού και του Ιωσή και η Σαλώμη…».    Αυτός είναι πρώτος πυρήνας της Εκκλησίας, μεταξύ των γυναικών ο Ιησούς δεν είχε εχθρούς. Η Εκκλησία γεννιέται τότε,  όπως και τώρα, από την ενατένιση του προσώπου του Εσταυρωμένου. "Εκείνο που κάνει το χριστιανό δεν είναι οι θρησκευτικές τελετές, αλλά η συμμετοχή στο πάθος του Θεού" ( Dietrich Bonhoffer).

Στην προσευχή του Ιησού  στη   Γεθσημανή αγγίζουμε  “το εσωτερικό πάθος” του Μεσσία, τα επόμενα κείμενα διηγούνται τι  έκαναν οι άνθρωποι  στον Ιησού.

Στο πρώτο μέρος έχουμε τον σταδιακό αποχωρισμό του  Ιησού από τον όγκο των μαθητών ˙ ζητά να τον συνοδεύσουν  οι τρεις αγαπημένοι μαθητές που από την αρχή ήταν μαζί του. Αναζητά την παρηγορητική συντροφιά  τους αλλά και αυτοί αποκοιμούνται.  Στο πάθος της προσευχής είναι μόνος μπροστά στον Πατέρα. Τον παρακαλεί αλλά ακόμη και ο Πατέρας φαίνεται να παραμένει σιωπηλός.  

Β΄' κυκλος 5η Κυριακή της Τεσσαρακοστής Ιωα. 12,20-33

“ H ζωή μεταβάλλεται,  δεν αφαιρείται”   

Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

Μερικοί  Έλληνες εκφράζουν την επιθυμία να δουν τον Ιησού, γεγονός που  προσφέρει στον Ιησού την ευκαιρία για μια σύντομη παρουσίαση του νοήματος  της ζωής του και του θανάτου του.

 Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη  ΄ Αγιο Ευαγγέλιο  12,20-33

Εκείνον τον καιρό ανάμεσα σε κείνους που ανέβηκαν στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσουν κατά τη γιορτή, ήταν και μερικοί Έλληνες. Αυτοί, λοιπόν, πλησίασαν το Φίλιππο, που καταγόταν απ'τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον παρακαλούσαν λέγοντας: "Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού". Ο Φίλιππος πήγε και το είπε στον Ανδρέα και μετά ο Ανδρέας μαζί με το Φίλιππο πήγαν και το είπαν στον Ιησού. Ο Ιησούς τότε τους αποκρίθηκε και τους είπε: "Έφθασε η ώρα για να δοξασθεί ο Υιός του ανθρώπου. Αλήθεια, αλήθεια σας λέω: αν ο σπόρος του σιταριού που θα πέσει στο χώμα δεν πεθάνει, αυτός μένει μόνος του. Αλλά αν πεθάνει, τότε φέρνει πολύ καρπό. Όποιος αγαπά τη ζωή του, θα τη χάσει. Κι όποιος σ'αυτόν τον κόσμο μισεί τη ζωή του, θα τη διαφυλάξει για την αιώνια ζωή. Αν κάποιος υπηρετεί εμένα, εμένα να ακολουθεί κι όπου είμαι εγώ εκεί θα είναι κι ο υπηρέτης μου. Αν κάποιος με υπηρετεί, ο Πατέρας θα τον
τιμήσει. Τώρα η ψυχή μου είναι ταραγμένη. Και τι να πω; Πατέρα, σώσε με απ'αυτή την ώρα; Αλλά γι'αυτό ήλθα, για την ώρα αυτή. Πατέρα, δόξασε το όνομά σου". Ήλθε τότε μια φωνή απ'τον ουρανό: "Και το δόξασα και πάλι θα το δοξάσω!".
Το πλήθος που ήταν παρόν εκεί και το άκουσε, έλεγε ότι έγινε βροντή. Άλλοι, πάλι, έλεγαν: "Ένας άγγελος του μίλησε". 30Αποκρίθηκε ο Ιησούς και είπε: "Αυτή η φωνή δεν έγινε για μένα, αλλά για σας. 31Τώρα είναι η κρίση του κόσμου, τώρα ο άρχοντας αυτού του κόσμου θα πεταχθεί έξω. Κι εγώ, όταν θα υψωθώ από τη γη, όλους θα τους ελκύσω προς τον εαυτό μου". Αυτό το έλεγε, θέλοντας να δείξει με ποιό θάνατο έμελλε να πεθάνει.

Λόγος του Κυρίου


Το κέντρο της περικοπής δεν είναι οι Έλληνες, όσο και αν αυτό κεντρίζει την υπερηφάνεια μας, στο κέντρο είναι  η ερώτηση-επιθυμία:  “θέλουμε να δούμε τον Ιησού». Μια ερώτηση-επιθυμία  που είναι και δική μου και δική μας. Του χτες του σήμερα του αύριο . Να τον γνωρίσουμε ,  να τον καταλάβουμε να τον ζήσουμε. Η απάντηση του Ιησού είναι σε δύο εικόνες : θες να με καταλάβεις ; κοίταξε τον σπόρο του σιταριού, μελέτησε το Σταυρό.
Προσοχή στην παραβολή του σπόρου του σιταριού ˙ ο σπόρος ο Ιησούς δεν δοξάζεται επειδή  “ θα  πεθάνει,” αλλά επειδή ο θάνατός του  “φέρνει πολύ καρπό”.
Ο Σταυρός με τον πόνο του, δεν είναι αυτά που δοξάζουν τον Ιησού -ούτε και εμάς-  και ούτε πρέπει να τα επιδιώκουμε. Ο Ιησούς, ο ίδιος,  μπροστά σ’ αυτά  δυσανασχετεί και λέει:  “Και τι να πω; Πατέρα, σώσε με απ' αυτή την ώρα;”  Οι άλλοι ευαγγελιστές παραθέτουν αυτή την δύσκολη στιγμή στη Γεσθημανή  όπου ο Ιησούς προσεύχεται και ζητά  “αν είναι δυνατό να αποφύγω αυτό το ποτήρι ”  αλλά  συνεχίζοντας   δείχνει ότι αντιμετωπίζει αυτή την ώρα με πλήρη εμπιστοσύνη στο Θεό Πατέρα : “Αλλά γι' αυτό ήλθα, για την ώρα αυτή. Πατέρα, δόξασε το όνομά σου”.  Η «ώρα»  δεν προσδιορίζει τόσο τον   συγκεκριμένο χρόνο, όσο μια αποφασιστική περίοδο κατά την οποία  κορυφώνεται και αποκαλύπτεται η ταυτότητά του και το νόημα της ζωής του.

Β Κύκλος 4η Κυριακή της Τεσσαρακοστής Ιωα. 3,14-21

Ο Ιησούς : η αγάπη και η ευσπλαχνία του Θεού. 

Κυριακή 18  Μαρτίου  2018

Κάποτε λέγαμε ότι ο Νικόδημος ήταν μαθητής φίλος του Ιησού που, όμως, φοβόταν να  φανερωθεί γι αυτό πήγε να συναντήσει τον Ιησού στα κρυφά και βράδυ. Όμως οι Ραβί, οι Ιουδαίοι δάσκαλοι, έκαναν τους δασκάλους το βράδυ γιατί, όσο υπήρχε ήλιος και φως έπρεπε να φροντίσουν για “τα προς το ζην” της οικογένειάς τους.

Ας ακούσουμε λοιπόν, σήμερα,  ένα ενδιαφέρον απόσπασμα  από την συνομιλία του Ιησού με τον Νικόδημο. 

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη  ΄Αγιο  Ευαγγέλιο  3,14-21

Είπε τότε ο Ιησούς στο Νικόδημο  όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί και ο Υιός του ανθρώπου, ώστε ο καθένας που πιστεύει, σ'αυτόν να έχει την αιώνια ζωή".

Διότι έτσι αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί κανείς που να πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει την αιώνια ζωή. Επειδή ο Θεός δέν έστειλε τον Υιό στον κόσμο για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος μ' αυτόν. Όποιος πιστεύει σ'αυτόν δεν κρίνεται. Αλλά όποιος δεν πιστεύει έχει κιόλας κριθεί, διότι δεν έχει πιστέψει στο όνομα του μονογενή Υιού του Θεού. Αυτή είναι η κρίση: το φως ήλθε στον κόσμο και οι άνθρωποι αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι παρά το φως. Πράγματι, τα έργα τους ήταν πονηρά. Διότι όποιος κάνει το κακό, μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως για να μην ελεγχθούν τα έργα του. Αλλά εκείνος που πράττει την αλήθεια πηγαίνει προς το φως, για να φανερωθούν τα έργα του ότι έχουν γίνει σύμφωνα με το Θεό.

Λόγος του Κυρίου
_________

“Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το Μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια” .  Αυτό γίνεται πραγματικότητα :  “Γιατί, ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού”. 

Αιώνια ζωή: ακούσαμε “όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να έχει ζωή αιώνια” ή  “να ζήσει  αιώνια”.
Αν κάποιος μας ρωτούσε πότε αρχίζει η αιώνια ζωή,  το πιο πιθανό είναι να απαντούσαμε : “μετά τον θάνατο”. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όμως μας λέει πως ο Ιησούς εξήγησε ότι : “αυτή είναι η αιώνια ζωή: να γνωρίσουν εσένα το μοναδικό αληθινό Θεό κι εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό” (Ιωα. 17,3). 
Το “γνωρίζω” στην Αγία Γραφή δεν σημαίνει απλά ότι κάτι πέφτει στην αντίληψή μου ή ότι ξέρω για  την ύπαρξη κάποιου πράγματος αλλά ότι μετέχω στη ζωή του πρόσωπο που γνωρίζω, γίνομαι ένα με αυτόν. Και ο Θεός με την γέννησή μου  με έχει προικίσει με  την ικανότητα να τον γνωρίσω όσο λαμβάνω συνείδηση  της ζωής μου. Με το βάπτισμά,  μας δίνει τη χάρη της γνωριμίας του, έτσι από τώρα τον βλέπουμε, τον γνωρίζουμε, τον ζούμε, αλλά όπως διδάσκει ο ΄Αγιος  Παύλος “τώρα βλέπουμε σαν μέσα από ένα καθρέπτη, μέσα σε ένα αίνιγμα, ενώ τότε θα βλέπουμε πρόσωπο προς πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω ένα μέρος, ενώ τότε θα γνωρίσω τέλεια, όπως και ο Θεός με γνωρίζει.” (1Κορ. 13, 11)
Ιδού  το Ευαγγέλιο. Εμείς δεν είμαστε Χριστιανοί  επειδή  πιστεύουμε ότι υπάρχει ένας Θεός και τον έχουμε ανάγκη και, κατά κάποιο τρόπο,  τον αγαπάμε .  Είμαστε χριστιανοί γιατί πιστεύουμε ότι ο Θεός μας αγαπά και αυτή  του η αγάπη  είναι η Σωτηρία μας. Μας αγαπά με μια  αγάπη  ολοκληρωτική. Μας δημιούργησε και μας περιβάλει με την αγάπη του και μας κρατάει στη ζωή, όπως ο αέρας μας περιβάλλει.

Β΄ κυκλος, 3η Κυριακή της Τεσσαρακοστής (2, 13-25)

Σημείο συνάντησης, Θεού και ανθρώπου

Κυριακή 11 Μαρτίου  2018

Στο σημερινό επεισόδιο γνωστό ως η “κάθαρση του Ναού της Ιερουσαλήμ από τον Ιησού”. Η κάθαρση αυτή δεν περιορίζεται στο να ξαναδώσει στο Ναό το μοναδικό χαρακτήρα του ως τόπο λατρείας, είναι πολύ λίγο. Ας ακούσουμε προσεκτικά το διάλογο του Ιησού με τους Ιουδαίους, έχοντας υπόψη μας ότι οι Ιουδαίοι, για τους οποίους μιλά ο Ευαγγελιστής, περισσότερο από ένα έθνος ή μια θρησκεία, είναι μια εικόνα-τύπος όλων εκείνων που αμφισβητούν τον Ιησού, ανεξάρτητα από το σε ποιο έθνος ανήκουν και σε ποια εποχή ζουν.


Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη  Άγιο Ευαγγέλιο (2, 13-25)

Πλησίαζε το Πάσχα των Ιουδαίων κι ο Ιησούς ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα. Και βρήκε στο ναό τους εμπόρους που πουλούσαν βόδια και πρόβατα και περιστέρια, βρήκε και τους χρηματιστές να κάθονται. Αφού έκαμε ένα μαστίγιο από σχοινιά, τους έβγαλε όλους απ'το ναό και τα πρόβατα και τα βόδια και πέταξε χάμω τα χρήματα, ανέτρεψε τα τραπέζια, και σ'αυτούς που πουλούσαν τα περιστέρια είπε: "Σηκώστε τα όλα αυτά απ'εδώ! Μην κάνετε μαγαζί τον οίκο του Πατέρα μου". Θυμήθηκαν οι μαθητές του ότι λένε οι Γραφές: "Ο ζήλος για τον οίκο σου, με κατέφαγε". Του αποκρίθηκαν τότε οι Ιουδαίοι και του είπαν: "Ποιο σημείο μας δείχνεις για να κάνεις όλα αυτά;" Απάντησε ο Ιησούς και τους είπε: "Γκρεμίστε αυτό το ναό και σε τρεις μέρες θα τον ξαναστήσω". Τους είπαν τότε οι Ιουδαίοι: "Σε σαράντα έξι χρόνια κτίσθηκε αυτός ο ναός κι εσύ θα τον ξαναστήσεις μέσα σε τρεις μέρες;" Εκείνος, όμως, μιλούσε για το ναό του σώματός του. Όταν, λοιπόν, αναστήθηκε απ'τους νεκρούς, θυμήθηκαν οι μαθητές του ότι το είχε πει αυτό και πίστεψαν στη Γραφή και στο λόγο που είπε ο Ιησούς.Τότε που βρισκόταν ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα για το Πάσχα, κατά τη γιορτή, πολλοί πίστεψαν στο όνομά του βλέποντας τα σημεία που έκανε. Αλλά ο ίδιος ο Ιησούς δεν εμπιστευόταν τον εαυτό του σ'αυτούς, επειδή εκείνος τους γνώριζε όλους καλά και διότι δεν είχε ανάγκη από κανένα να του δώσει μαρτυρία για έναν άνθρωπο. Αυτός, πράγματι, γνώριζε καλά τι υπήρχε μέσα σε κάθε άνθρωπο.

Λόγος του Κυρίου

Οι Ιουδαίοι, βλέποντας τον Ιησού να κάνει αυτή την βίαιη πράξη  σκανδαλίζονται και τον ρωτούν : “Με ποιο σημείο μπορείς να αποδείξεις πως έχεις το δικαίωμα να τα πράττεις αυτά;”, ο λόγος ήταν απλός. Οι παραδόσεις τους περί Μεσσία πρόβλεπαν ότι ο Μεσσίας θα παρουσιαζόταν ένα Πάσχα, μια γιορτή θρησκευτική, αλλά και βαθιά εθνικό-απελευθερωτική, για να τον καταλάβει και να τον αποδώσει στην πραγματική του θρησκευτικό-εθνική διάσταση.
Οι παριστάμενοι Ιουδαίοι ερμήνευσαν τη βίαιη χειρονομία του Ιησού ως μια πράξη κάποιου που θα μπορούσε  να ήταν Μεσσίας γι αυτό και δεν τον επέπληξαν για τη βία που έδειξε  στο Ναό, αλλά  του ζητούν ένα θαύμα που θα αποδείκνυε ότι ήταν πράγματι ο αναμενόμενος Μεσσίας και του ήταν επιτρεπτό να κάνει ό,τι έκανε.  
Ο Ιησούς  απαντά σε δυο μέρη. Στο πρώτο ξεκαθαρίζει τη φύση των Θαυμάτων του.    
Στο Ευαγγέλιο κατά Ιωάννη, αυτό που οι άλλοι Ευαγγελιστές ονομάζουν “θαύμα” ο Ιωάννης το παρουσιάζει ως “σημείο”,  δηλαδή  κάτι που δίνει μια πρόγευση και υποβαστάζει την ελπίδα μιας πραγματικότητας που έρχεται. Τα σημεία-θαύματα δεν είναι γεγονότα που σε πείθουν-υποχρεώνουν  να παραδεχθείς εκείνον που τα ενεργεί. Δίνουν, ωστόσο, ενδείξεις για την ταυτότητα αυτού που τα τελεί και του νοήματος  της ζωής του. Είναι, λοιπόν, μια πρόσκληση να προχωρήσει ο καθένας μας πιο κει από αυτό που φαίνεται, να δεχτεί το νόημά τους και να αποδεχτεί αυτά που μέσω του σημείου αποκαλύπτονται. 
     

Β΄κυκλος, 2η Κυριακή της Τεσσαρακοστής, Μκ 9, 2-10

Η Τεσσαρακοστή είναι η πορεία προς την Μεταμόρφωση

Κυριακή  4 Μαρτίου 2018

Οι δύο πρώτες  Κυριακές της Tεσσαρακοστής μας περιγράφουν την πνευματική διαδρομή της ζωής του μαθητή του Ιησού. 
Την πρώτη Κυριακή, ας την ονομάσουμε «Κυριακή των πειρασμών»,   ο Ιησούς δείχνει το δρόμο και τον τρόπο  να ξεπεράσουμε  τη σκληροκαρδία μας, την έρημο των αμφιβολιών μας,  τη  δοκιμασιών των πειρασμών, ακόμα και όταν τα πάντα φαίνονται να είναι χωρίς μέλλον. «Αλλάξτε  νοοτροπία» μας λέει «εμπιστευτείτε με και ζήστε μαζί μου το Ευαγγέλιο. Έτσι,  μαζί,  θα φτάσουμε στο όρος της Μεταμόρφωσης, στην Ανάσταση.»  
        
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο ΄Αγιο Ευαγγέλιο  9, 2-10

' Υστερα από έξι μέρες, παίρνει ο Ιησούς τον Πέτρο και τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και τους οδηγεί σε ένα υψηλό βουνό, μόνους ιδιαιτέρως. Και μεταμορφώθηκε μπροστά τους, και τα φορέματά του έγιναν λαμπερά, πολύ άσπρα, τέτοια που κανένας βαφέας πάνω στη γη δεν μπορεί να τα λευκάνει τόσο. Τους παρουσιάσθηκε ο Ηλίας μαζί με το Μωυσή και συνομιλούσαν με τον Ιησού. Μίλησε τότε ο Πέτρος στον Ιησού και του είπε: "Ραββί, είναι καλό για μας να μείνουμε εδώ. Ας κάνουμε τρεις σκηνές: μια για σένα, μια για το Μωυσή και μια για τον Ηλία". 6 Δεν ήξερε, πράγματι, τι έλεγε, γιατί ήταν τρομοκρατημένοι. ' Ηλθε τότε μια νεφέλη που τους τύλιξε στη σκιά της και μια φωνή ήλθε απ'τη νεφέλη: "Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός. Αυτόν να ακούτε". Κι αμέσως, ρίχνοντας το βλέμμα γύρω δεν είδαν πια κανένα, αλλά μόνο τον Ιησού μαζί τους.
Ενώ κατέβαιναν από το βουνό, τους έδωσε εντολή να μη διηγηθούν σε κανένα όσα είδαν, παρά μόνο όταν ο Υιός του ανθρώπου θα αναστήνονταν απ' τους νεκρούς. Συγκράτησαν αυτά τα λόγια, συζητώντας μεταξύ τους τι θέλει να πει με το "θα αναστήνονταν απ' τους νεκρούς". 
                                                                                                    Λόγος του Κυρίου 

Η ζωή, στην οποία καλείται ο μαθητής,  είναι αποτέλεσμα μιας υπεύθυνης εκλογής που με αποφασιστικότητα βιώνει,  παρόλο  που είναι επίπονη. Όμως  συνάμα είναι και μια χαροποιός  προσπάθεια, μαζί με τον Ιησού, να ελευθερώσουμε το φως και την ομορφιά που ο Δημιουργός έβαλε μέσα μας και  που  εμείς   το επισκιάσαμε και που  τώρα, με το Χριστό,  αποκαλύπτοντάς το μας μεταμορφώνει.

Σ’ αυτή την πορεία θα υπάρξουν στιγμές δύσκολες που θα θέλαμε να τις αποφύγουμε και να μη τις γευτούμε και άλλες , πάλι,   χαρούμενες που,  όπως ο ΄Αγιος  Πέτρος,  θα θέλαμε να σταματήσουμε το χρόνο και να μείνουμε μόνο σ’ αυτές. Και για τις δύο περιπτώσεις  το γεγονός της  Μεταμόρφωσης του   Ιησού, μας λέει: μέσα από την Ανάσταση οι δύσκολες στιγμές θα δικαιωθούν και θα μεταμορφωθούν και οι  ευχάριστες θα διευρυνθούν και θα μεγιστοποιηθούν,   αρκεί  να επιμείνουμε στην συνοδοιπορία με τον Ιησού, συνεχίζοντας τις δύσκολες να  τις βιώνουμε με εμπιστοσύνη στο Χριστό  και τις καλές  βλέποντάς τις ως μια πρόγευση  του τι μας περιμένει με την Ανάσταση ˙ και αυτό να μας  δίνει κουράγιο και ελπίδα  για να συνεχίσουμε να ζούμε αυτή την χαρμολύπη.  

Η Μεταμόρφωση του Ιησού,  που παραπέμπει στην Ανάσταση, είναι για μας το φίλτρο μέσα από το οποίο ο μαθητής του Ιησού  μπορεί να διαβάσει το νόημα όλων  των δυσκολιών, ακόμη και την εμπειρία της “σιωπής  του Θεού”  και του Σταυρού.