Τα στάχυα και τα ζιζάνια: Ένα παράδειγμα καθολικής ανοχής.
Κυριακή 23 Ιουλίου 2017 -
Την περασμένη βδομάδα, με την παραβολή του Σπορέα, ο Ιησούς υπογράμμισε το γεγονός ότι η Βασιλεία του Θεού ευδοκιμεί όπου υπάρχει κατάλληλο έδαφος: ο άνθρωπος ο ανοιχτόκαρδος, ο καταδεκτικός, εκείνος που είναι έτοιμος να ακούσει, να καταλάβει και να αποφασίσει αν θα ανταποκριθεί.
Στη σημερινή περικοπή προχωρά λίγο πιο μπροστά. Γιατί, μέσα στην ανθρώπινη ιστορία που αποκαλύπτεται η βασιλεία του Θεού, το καλό και το κακό συνυπάρχουν τόσο, που πολλές φορές είναι δύσκολο να απομονωθεί το κακό. Το κέντρο της παραβολής είναι “αφήστε να αναπτυχθούν και τα δυο μέχρι το θερισμό”. Στο κέντρο είναι η υπομονή του Θεού και η μεγάλη εμπιστοσύνη στο Λόγο του Θεού, που τελικά θα αποδώσει δικαιοσύνη.
Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγ. Ευαγγέλιο (Μτ 13,24-43).
Ο Ιησούς τους παρουσίασε μια άλλη παραβολή, λέγοντας: "Μοιάζει η βασιλεία των ουρανών με σπόρο σιναπιού που τον πήρε ένας άνθρωπος και τον έσπειρε στο χωράφι του. Αυτός είναι μικρότερος απ' όλους τους σπόρους, αλλά όταν μεγαλώσει είναι μεγαλύτερο απ' όλα τα λαχανικά και γίνεται δένδρο, ώστε να έλθουν τα πουλιά του ουρανού και να φωλιάζουν στα κλαδιά του".
Τους είπε και άλλη παραβολή: "Μοιάζει η βασιλεία των ουρανών με προζύμι, που το πήρε μια γυναίκα και το έβαλε μέσα σε τρία σάτα αλεύρι, έως ότου ζυμώθηκε όλο".
'Ολα αυτά ο Ιησούς τα είπε με παραβολές προς τα πλήθη και χωρίς παραβολές δεν τους έλεγε τίποτα, για να εκπληρωθεί εκείνο που είπε ο προφήτης, όταν έλεγε: θα ανοίξω το στόμα μου με παραβολές. Θα πω πράγματα που είναι κρυμμένα από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος.
Τότε άφησε το πλήθος κι επέστρεψε στο σπίτι. Και τον πλησίασαν οι μαθητές του, λέγοντας: "Εξήγησέ μας την παραβολή των ζιζανίων του χωραφιού". Κι εκείνος, απαντώντας, είπε: "Αυτός που σπέρνει τον καλό σπόρο είναι ο Υιός του Ανθρώπου, το χωράφι είναι ο κόσμος, ενώ ο καλός σπόρος είναι τα παιδιά της βασιλείας και τα ζιζάνια είναι τα παιδιά του Πονηρού, ενώ ο εχθρός που τα έσπειρε είναι ο διάβολος, ο θερισμός είναι το τέλος του κόσμου και οι θεριστές είναι οι άγγελοι. Με τον ίδιο τρόπο που μαζεύουν τα ζιζάνια και τα καίνε στη φωτιά, έτσι θα είναι και στο τέλος του κόσμου. Θα στείλει ο Υιός του Ανθρώπου τους αγγέλους του και θα μαζέψουν από το βασίλειό του όλα τα σκάνδαλα και όσους διαπράττουν την ανομία και θα τους ρίξουν στο καμίνι της φωτιάς. Εκεί θα είναι ο θρήνος και το τρίξιμο των δοντιών. Τότε οι δίκαιοι θα λάμψουν στη βασιλεία του Πατέρα τους σαν τον ήλιο. 'Οποιος έχει αφτιά, ας ακούει!
Λόγος του Κυρίου
Οι εργάτες της παραβολής έσπειραν στο χωράφι τον καλό σπόρο που τους έδωσε το αφεντικό τους και τώρα διαπιστώνουν ότι, μαζί με τα στάχυα, αναπτύσσονται και ζιζάνια, και του προτείνουν : "Θέλεις, λοιπόν, να πάμε και να τα μαζέψουμε;" Κι εκείνος είπε: " Όχι, μη τυχόν και ενώ μαζεύετε τα ζιζάνια ξεριζώστε μαζί τους και το σιτάρι. Αφήστε να μεγαλώσουν και τα δυο μαζί μέχρι το θερισμό. Και στον καιρό του θερισμού θα πω στους θεριστές: Συγκεντρώστε πρώτα τα ζιζάνια και δέστε τα σε δεμάτια και να τα κάψετε, ενώ το σιτάρι συγκεντρώστε το στην αποθήκη μου".
Το αφεντικό δείχνει να είναι υπομονετικό και ανεκτικό, ενώ οι εργάτες του εμφανίζονται ανυπόμονοι, αυστηροί και μη ανεκτικοί. Ο βίαιος άνθρωπος, που βρίσκεται μέσα στον καθένα μας, συνήθως είναι και ανώριμος και φοβάται το όποιο εκείνος κρίνει αρνητικό, προσπαθεί με κάθε τρόπο να το καταστρέψει μην τυχόν και βλάψει ό,τι εκείνος κρίνει καλό. Ο Θεός, όμως, λέει “στην εικόνα του”, τον άνθρωπο : «έχε υπομονή, μην είσαι απότομος και βίαιος, δείξε μακροθυμία και γενναιοδωρία. Μόνον έτσι μπορείς να γίνεις ικανός για μεγάλα πράγματα και να υπηρετήσεις μεγάλα ιδεώδη, όχι εκβιάζοντας και εξωθώντας τα πράγματα στα άκρα».
Την εποχή του Ιησού υπήρχαν αρκετοί που πίστευαν ότι, αν εξανάγκαζαν το λαό να γίνει ένα «έθνος άγιο», οι Φαρισαίοι και οι Εσσαίοι, σχεδόν θα εξανάγκαζαν τον Μεσσία να φανερωθεί για να τιμωρήσει τους εχθρούς του λαού.
Αντίθετα ο Ιησούς, όχι μόνο δεν περιθωριοποιεί τους αμαρτωλούς, αλλά πηγαίνει να τους συναντήσει. Υπογραμμίζει ότι το καλό και το κακό θα συνυπάρχουν, όχι όμως ότι το ένα είναι ίδιο πράγμα με το άλλο. Πρέπει να δοθεί σε όλους μια ευκαιρία για μετάνοια. Το καλό θα ξεχωρίσει από το κακό μόνον όταν η ανθρώπινη ιστορία ολοκληρωθεί και μόνον τότε τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν. Αυτό είναι έργο του Θεού και όχι των ανθρώπων.
Αυτή η συνύπαρξη του καλού και του κακού σκανδαλίζει ακόμη και εμάς σήμερα και πολλοί διερωτώνται γιατί ο Καλός Θεός να τα επιτρέπει όλα αυτά; Απορία που είχε κιόλας βρει έναν καλό εκφραστή, το δικό μας τον Επίκουρο, που έλεγε:
“ Αν ο Θεός θέλει να εξαλείψει το κακό και δεν μπορεί είναι αδύναμος, άρα τι Θεός είναι; αν δεν μπορεί να το κάνει και δεν το κάνει τι καλός Θεός είναι ;
Μια πρώτη απάντηση έχουμε με την παραβολή μας “ Με τον ίδιο τρόπο που μαζεύουν τα ζιζάνια και τα καίνε στη φωτιά, έτσι θα είναι και στο τέλος του κόσμου. Θα στείλει ο Υιός του ανθρώπου τους αγγέλους του και θα μαζέψουν από το βασίλειό του όλα τα σκάνδαλα και όσους διαπράττουν την ανομία και θα τους ρίξουν στο καμίνι της φωτιάς. Εκεί θα είναι ο θρήνος και το τρίξιμο των δοντιών. Τότε οι δίκαιοι θα λάμψουν στη βασιλεία του Πατέρα τους σαν τον ήλιο. 'Όποιος έχει αφτιά, ας ακούει! ”.
Ο Θεός κάνει υπομονή και δίνει ευκαιρίες, αλλά δεν είναι άδικος.
Για παράδειγμα, ο Ιησούς πεθαίνει πάνω στο Σταυρό που τίποτα το κακό δεν έκανε, το αντίθετο μάλιστα από την κακία των Αρχών πεθαίνει, αλλά τελικά ο Θεός τον Ανάστησε.
Οι άλλες δύο παραβολές, η παραβολή του σπόρου του σιναπιού και του προζυμιού, είναι η απάντηση στην απορία που γεννούσε η δράση και η διδασκαλία του Ιησού σχετικά με την έλευση της Βασιλείας του Θεού, δηλαδή πώς ένα κίνημα, με τόσο ταπεινές και ασήμαντες καταβολές, έχει την αξίωση να ευοδωθούν οι σκοποί του.
Οι παραβολές αυτές τονίζουν την αντίθεση μεταξύ της άσημης και της φαινομενικά, χωρίς προοπτική, αρχής και του τελικού αποτελέσματος που στις ενδιάμεσες καταστάσεις φαίνεται να μην κάνει κάτι το αποτελεσματικό. Για παράδειγμα, ο Ιησούς είναι γόνος μιας οικογένειας ξυλουργών, κάνει παρέα με παρακατιανούς, οι σπουδαίοι της πατρίδας του δεν του δίνουν σημασία και αρκετοί από τους πρώτους μαθητές του, στο δρόμο τον εγκαταλείπουν και τελικά πεθαίνει εκτελεσμένος πάνω σ΄ ένα σταυρό, οι δε μαθητές του είναι οι φοβισμένοι και αμόρφωτοι εργάτες της γης ή ψαράδες της λίμνης της Γαλιλαίας. Όμως με αυτούς θα αποκαλυφτεί το μεγαλείο της Βασιλείας του Θεού, που ήδη από τώρα ταπεινά και σιωπηλά δημιουργείται, και θα δώσει πλούσιους και φανταχτερούς καρπούς.
Το ίδιο συμβαίνει και στις μέρες μας. Η Εκκλησία παλεύει για να επιβιώσει μεταξύ χιλίων όσων προβλημάτων και αδυναμιών, εσωτερικών και εξωτερικών. Τότε, και τώρα, ο Ιησούς διδάσκει: «Έχετε εμπιστοσύνη στο Λόγο του Θεού που ενεργεί ως προζύμι και καρποφορεί όπως ο σπόρος, γιατί Αυτός θα επικρατήσει και δεν χρειάζεται κανείς να τον υπερασπιστεί, μόνο να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες».