4η Κυριακή του Πάσχα 2017

O Ιησούς είναι εκείνος που εμπνέει εμπιστοσύνη για το μέλλον και ανοίγει νέους ορίζοντες

Κυριακή 7 Μαΐου 2017

Ο Ιησούς μιλά με εικόνες. Η κάθε εικόνα είναι πολυδιάστατη και αυτό μπορεί να παρασύρει τον αναγνώστη σε δαιδαλώδεις ερμηνείες. Πρέπει λοιπόν, να αναζητήσουμε μόνον εκείνο που θέλει πράγματι να πει ο Ιησούς , και όχι το πως το λέει. Το καλύτερο είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την ευκαιρία που έδωσε το κίνητρο και το έναυσμα στον Ιησού για να μιλήσει.

Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη Aγ. Ευαγγέλιο (Ιω 10.1-10)

Κατ’ εκείνο τον καιρό ο Ιησούς είπε στους μαθητές του «Σας βεβαιώνω: εκείνος

που δεν μπαίνει από την πόρτα στη μάντρα των προβάτων, αλλά πηδάει μέσα απ’ αλλού, είναι κλέφτης και ληστής. Αυτός όμως που μπαίνει από την πόρτα είναι ο βοσκός των προβάτων. Ο φύλακας του ανοίγει και τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή του· τα φωνάζει το καθένα με τ’ όνομά του και τα οδηγεί έξω. Όταν βγάλει έξω τα πρόβατά του, μπαίνει αυτός μπροστά κι εκείνα τον ακολουθούν, γιατί αναγνωρίζουν τη φωνή του. Έναν ξένο δεν θα τον ακολουθήσουν, αλλά θα φύγουν μακριά του, γιατί δεν αναγνωρίζουν τη φωνή των ξένων». Αυτή την παραβολή τούς είπε ο Ιησούς· εκείνοι όμως δεν κατάλαβαν για ποιο πράγμα τους μιλούσε.

Τους είπε λοιπόν πάλι ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως εγώ είμαι η θύρα για τα πρόβατα. Όλοι όσοι ήρθαν πριν από μένα ήταν κλέφτες και ληστές· έτσι, τα πρόβατα δεν τους αναγνώρισαν. Εγώ είμαι η θύρα· όποιος περάσει από μένα θα βρει σωτηρία· και θα μπαίνει και θα βγαίνει και θα βρίσκει βοσκή. Ο κλέφτης δεν έρχεται, παρά μόνο για να κλέψει, να σφάξει και να εξολοθρέψει· εγώ όμως ήρθα για να έχουν τα πρόβατά μου ζωή, και μάλιστα ζωή περίσσια.

Λόγος του Κυρίου

Ο ευαγγελιστής μας παρουσιάζει τον Ιησού να βρίσκεται στον περίβολο του Ναού της Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια της επετειακής γιορτής του Εξαγνισμού του Ναού (όταν οι Μακκαβαίοι έδιωξαν τους Έλληνες Σελευκιδείς που είχαν βεβηλώσει το Ναό τοποθετώντας και αγάλματα ελληνικών θεοτήτων) και να παρατηρεί τους Ιουδαίους που προσέρχονταν στο Ναό, (ο οποίος για κάθε καλό Ιουδαίο ήταν ο κατεξοχήν τόπος επικοινωνίας του με το Θεό), να εισέρχονται από την ονομαζόμενη προβατική πύλη (=πόρτα των προβάτων γιατί από κει εισέρχονταν τα πρόβατα που προορίζονταν για τις θυσίες). Ο Ιησούς μιλά σε Ιουδαίους που ξέρουν ότι, κάθε βράδυ, πολλοί βοσκοί σταβλίζουν τα πρόβατά τους στην ίδια στάνη. Το πρωί, ο καθένας έχει τον δικό του συνθηματικό τρόπο να καλεί τα πρόβατά του για να τα οδηγήσει στη βοσκή. Στην ομιλία του, λοιπόν, ο Ιησούς παρομοιάζει τον εαυτό του ως "ποιμένα" και τους μαθητές του ως "τα πρόβατά του". Οι μαθητές του τον ακολουθούν και του είναι αφοσιωμένοι, όχι από έλλειψη πρωτοβουλίας και άκριτη υπακοή, αλλά επειδή στη φροντίδα που τους δείχνει, αναγνωρίζουν και εκτιμούν την ανιδιοτέλειά του γι΄ αυτούς. Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ μαθητή και διδασκάλου Ιησού, ποιμένα και ποιμενομένου, είναι αυτή της εμπιστοσύνης και όχι της υποταγής.

Η δεύτερη εικόνα που χρησιμοποιεί είναι: “Εγώ είμαι η πόρτα. Αν κανείς περάσει από μένα, θα σωθεί και θα μπαίνει και θα βγαίνει και θα βρίσκει τροφή”. Οι Ιουδαίοι προσέρχονται στον κατ’ εξοχήν χώρο που θα συναντήσουν το Θεό. Λέγοντας, λοιπόν, ο Ιησούς: “Εγώ είμαι η πόρτα”, εξηγεί: εγώ είμαι η πραγματική «πόρτα» που εισάγει στον

πραγματικό Ναό του Θεού, εννοώντας τον ίδιο που είναι ο προνομιακός Χώρος για να έλθει κανείς σε επαφή με το Θεό. Ακόμη αναγνωρίζει ότι, ως ποιμένας, έχει εξουσία αλλά την εξασκεί ως υπηρεσία για το κοινό καλό των “προβάτων”. Το κάλεσμα του και το μέσον αναγνώρισης του είναι το ευαγγέλιο του.

Το κάλεσμα που απευθύνει ο ποιμένας, γίνεται μέσα στο πλαίσιο μιας κοινότητας, αλλά πάντοτε είναι προσωπικό και εξατομικευμένο. Και η απάντηση που δίνεται από τον ποιμενόμενο-πιστό και η οποία τον “δένει” στο Χριστό, είναι προσωπική και εξατομικευμένη αλλά προσανατολίζει σε μια κοινότητα. Η πιστότητα στην υπηρεσία, και η αφοσίωση με αγάπη και φροντίδα για το καλό του ποιμνίου μέχρι τέλους, ήταν αυτά που τελικά τον οδήγησαν στο Σταυρό . Ο θάνατος του Χριστού δεν είναι ατιμωτικός αλλά το αναγκαίο πέρασμα στην Ανάσταση και η είσοδος στην ολοκληρωτική Βασιλεία του Θεού: “ο Θεός κατέστησε (τον Ιησού) Κύριο και Χριστό" .

Επιλέγω τον καλό ποιμένα που δίνει τη ζωή του για τα πρόβατά του και όχι εκείνον που φροντίζει τον εαυτόν του.

Ο Θεός μας, που μας αποκαλύπτεται μέσω του ποιμένα Χριστού, δεν είναι μια ανώνυμη, απρόσωπη και άγνωστη δύναμη αλλά Κάποιος που μας γνωρίζει προσωπικά : “ τα φωνάζει με τ' όνομά τους και τα βγάζει έξω. Όταν βγάλει έξω όλα τα δικά του πρόβατα, πηγαίνει μπροστά τους και τα πρόβατα τον ακολουθούν, διότι γνωρίζουν τη φωνή του. ....Εγώ ήλθα για να έχουν ζωή και να την έχουν άφθονη”.

Ο ποιμένας μας δεν μας κράτα σε στρατόπεδα περιφραγμένα, αλλά μας βγάζει έξω, σε χώρους ελευθερίας. Δεν κάθεται στην οπισθοφυλακή αλλά είναι μπροστά , ανοίγει δρόμους και εμπνέει εμπιστοσύνη για το μέλλον .